نکاتی پیرامون رویکرد و نتیجه کار کمیسیون سیاسی و اختلافات عمده در آن بخش آخر

• 4) چرا در پیش نویس سند سیاسی، مرتبط با اصلاح طلبان و سیاست در قبال آنها شاهد سه برخورد و دو فرمولبندی هستیم؟ برخوردها: آ- آنها دیگر موضوع روز نیستند ما هم طرح شان نکنیم و فقط بر گذر از جمهوری اسلامی متمرکز شویم؛ ب- بر سترونی مشی اصلاح طلبی بکوبیم و با آن مخالفت کنیم اما نه منجر به ندیدن اینها و بازماندن از سیاست گذاری در مورد بخش های مختلف آن؛ پ – همان مورد "ب" اما با تفاوت هایی در نوع فرمولبندی مربوطه و مرزبندی "قاطع" تر با آنها.

پیشنهاد "آ" بر این نکته است که اصلاح طلبان جدا از نوع ارزش گذاری پیرامون عملکرد تاکنونی شان، حالا دیگر آن نقشی را در صحنه سیاسی کشور ندارند که قبلاً داشتند. این نظر می گوید که امروز اصلاح طلبان در معرض انتقادهای فزاینده جامعه قرار دارند و لذا تاکتیک مناسب مشی مبتنی بر گذار در قبال آنها، فقط نقد آنان است و جایی برای طرح آنها در سند نیست.

پیشنهادهای "ب" و "پ" - من نیز پشتیبان آنها- جدا از تفاوت ها بر سر میزان تاکید در این عرصه، اما هم از زاویه متدیک و هم سیاست مشخص برآنند که مخالفت با مشی اصلاح طلبی همان اندازه ضرور است که تنظیم نسبت با اصلاح طلبان جهت تاثیر گذاری بر آنها در سمت تحول. طیفی که، مستقل از اراده ما وجود عینی دارد و نمی توان بی تفاوت از کنار آنها به سکوت گذشت. مدافعان این پیشنهاد می گویند که سند باید با مشی سترون اصلاح طلبی در جمهوری اسلامی مرزبندی صریح داشته باشد و در مقام مخالفت با این مشی برآمد کند که البته به اندازه کافی در پیشنویس سند تامین شده است. همزمان اما بر واقعیت تجزیه این جریان نیز انگشت گذاشته شود و در سیاست گذاری نسبت به این طیف، بخش رو به تحول در آن به سوی سکولار دمکراسی مورد تقویت قرار گیرد و مواضع بخش هنوز دلبسته این نظام و وابسته به آن را که البته هنوز بخش عمده آن را دربر می گیرد زیر انتقاد برد.

پرسش 5) چرا این پیشنویس در تبیین وضع از جهان نمی آغازد تا به ایران رسد؟ اگر ما به عنوان حزبی چپ، معترض به تهاجم سودجویانه راست جهانی علیه مصالح بشریت، زورگویی در حق ملتها و تشبثات آن برای استثمار توده های زحمتکش هستیم، پس چرا مبارزه با آن جایی در این سند ندارد؟

اول از همه اینکه آیا واقعاً جایی در سند ندارد؟! من شخصاً فکر نمی کنم که در کمیسیون سیاسی، متد اصولی مبتنی بر نگاه از دریچه جهان به هر واحد دولت – ملت موحود زیر علامت سئوال رفته باشد. گرچه میان کمیسیون صحبت مشخصی در این باره نداشته ایم اما به باور من این اشتراک نظر ولو که بگونه ناگفته حاصل بوده که تاکیدات ما بر جهان روایی و باورمندی هایمان به تامین همبستگی بشری، در اسناد " دیدگاهها و ارزش ها" منعکس است و در وجه برنامه ای نیز لابد میان سند "خطوط برنامه ای" خواهد آمد. ضمن اینکه خود سند سیاسی هم، در جاهایی از خود و به شکل مخالفت با دخالت قدرت‌ها در امور ملت‌ها و از جمله مردم ایران و مخصوصاً به شکل نظامی ابراز نظر کرده و از شکل‌گیری جهان و منطقه ای بدور از زورگویی، خاورمیانه‌ای عاری از زورگویی‌های اسرائیل علیه فلسطینی‌ها و نیز رها یافته از تاخت و تاز انواع بنیادگرایی‌ها، سخن گفته است.

حال اگر در این باره کم گفته شده است، می توان آن را در بخش "قطعنامه"ای تقویت کرد. اما آنجا که موضوع به نحوه تعیین نسبت حزب چپ ما در همین منازعه جاری بین امریکا و شرکای منطقه ای اش با جمهوری اسلامی بر می‌گردد، می‌توان گفت که سند، انتخاب مشخصی دارد:

یک: علیه ماجراجویی های طرفین موضع گرفته است؛

دو : در برابر آتش افروزی ها، نه جنگ و مذاکره بی قید و شرط را پیشنهاد می دهد؛

و سه: بطور مشخص کلید تخفیف بحران را در واپس نشینی جمهوری اسلامی از سیاست‌ها و مواضع خارجی خود می‌شناسد و بر روش گفتگو تاکید می‌کند.

اما تذکر معطوف به تدقیق و تکمیل بخش بین‌المللی سند در این مرحله حساس برای ایران، منطقه و جهان، تذکری است ارزشمند که جادارد در باز نویسی نهایی مورد توجه قرار گیرد.

• این‌همه لازم است این نکته یادآور شود که پیش‌نویس فعلی، بر پایه تنظیم رابطه و نسبت میان مسئولیت ملی و انترناسیونالیستی ما تدوین شده است و تحول دمکراتیک در ایران مشخص کنونی را، تحول در رسیدن آن به کشوری همبسته جهان معرفی می کند. اگر کار کمیسیون در این باره نقص دارد طبعاً می توان آن را تکمیل کرد، اما شخصاً بر این گمان نیستم که کنگره بخواهد با رها کردن ساختار برگزین کمیسیون سیاسی، نوع دیگری را جایگزین آن کند.