بار دیگر جنبش تاریخی دانشجوئی ایران

بر آمد جدید جنبش دانشجوئی و فراگیر بودن آن در سطح اکثر دانشگاه های کشور بار دیگر این سئوال مهم و همیشگی را مطرح می سازد که نقش جنبش دانشجوئی در مبارزات رو به رشد مردم وگسترش دامنه اعتراضات چه میزان می تواند موثر باشد؟
جنبش دانشجوئی آزادی خواه، سکولار و خواهان دمکراسی با گذراندن روزه های بسیار سخت بعد از انقلاب فرهنگی تسویه ها، زندان و اعدام های دهه شصت که به حذف فیزیکی بسیاری از فعالان ورهبران سازمان های دانشجوئی منجر گردید همراه با گسترش ترس وحشت درسطح عمومی بخصوص دانشگاه ها در محاق قرارگرفت.
حال با گذشت چند دهه با فرو ریختن یال وکوپال هرروزه این شیرگر گرفته الم درعلم جمهوری اسلامی!جنبش آزادی خواه، عدالت جوی و سکولار دانشجوئی بار دیگر قامتی راست کرده و هم پا با اوج گیری دامنه اعتراضات مردمی پای در میدان نهاده است با سیمایئ که حضور گسترده دختران دانشجو عظمت و حس احترام به آنرا دو چندان ساخته است .جنبشی که تلاش می کندباقبول هزینه وخطردر هم پیوندی با دیگر دانشجویان اتحادی عمومی را به نمایش بگذارد با استفاده از فرصت های بدست آمده نقش وحضور خود را گسترش دهد.
همراه با ریزش دامنه نفوذ اصلاح طلبان و افشای دامنه فساد، دزدی، دروغ و نا کار آمدی حکومت اسلامی که طبق نظر خواهی خود حکومت میزان محبوبیت آن به زیر بیست در صد رسیده و حکومت تنها با تکیه به سرکوب کشتار وشکنجه وزندان حضور خود را تدوام می بخشد.سازمان های دانشجوئی دست ساز حکومت و اصلاح طلبان نیز بی نصیب از این ریزش و استیصال نمانده اند.
نخستین قربانی این فرو پاشی درون حکومتی از دور خارج شدن دفتر تحکیم وحدت بود. تبدیل شدن رهبر اصلاحات به تدارکاتچی حکومت و سرکوب اعتراضات سال هشتاد وهشت، روی کار آمدن دولت احمدی نژاد مورد حمایت خامنه ای و خارج شدن برخی چهره های شاخص تحکیم وحدتی ها از ایران وکنار رفتن تعدادی دیگر از فعالین دانشجوئ همراه با جای گیری انجمن های اسلامی دانشگاه ها ! عملا دفتر دستک آنها نیزبسته شد.
دفتری که نامش دفتر تحکیم وحدت دانشجوئی بود.اما در عمل متشکل از افرادی تک رو وبرخی متوهم که فکرمی کردند کاری کارستان خواهند کرد. افرادی که درسرمستی روزهای اوج اصلاح طلبان حضورهیچ نیروی دیگر دانشجوئی سکولار و مبارز رادر صحنه مبارزات دانشجوئی حتی تعامل در گفتگو را تحمل نمی کردند.از این رو هرگز نتوانستند جایگاهی درخور بر اساس عملکرد خود در دانشگاه ها کسب کنندو دایره فعالیت خود را در بین اقشار وسیع دانشجوئی گسترش دهند. بازارشان بی مشتری گردید.که با بالا پائین شدن وضعیت اصلاح طلبان گاه خنداندند و گاه اشگ در چشم ها آوردند.
تکلیف گروه دوم تشکل دانشجوئی "اتحادیه انجمن های اسلامی دانشجویان مستقل دانشگاه های سراسر کشور" نیز که در واقع تشکل بسیج دانشجوئی در قالب یک اتحادیه بود.از همان اعلام روز نخستین سرنوشت معلومی داشت .زایئده امنیتی واخلال کن در مبارزات ضد حکومتی دانشجویان مخالف حکومت. این انجمن های دانشجویان اسلامی مهمترین وظیفه شان امنیتی کردن فضای دانشگاه، شناسائی وتقابل با هر گونه حرکت اعتراضی درون دانشگاه ها دادن شعار های دهان پر کن حکومتی و حمایت از حکومت در به اصطلاح مبارزه ضد امپریالیستی و ضد صیهونستی بود. که با حمایت دولتی در دانشگاه های کشور میدان داری می کردند وهماوردمی طلبیدند.
تشکلی که حنایشان از روز اول در محیط دانشجوئی رنگی نگرفت ! پیوسته دره ای عمیق بین آن ها با اکثریت دانشجویان وجود داشت. با تمام تلاش رژیم جهت اسلامی کردن دانشگاه ها به دلیل عقب ماندگی فکری افراد متشکل در انجمن های اسلامی، افزایش میزان ورود دختران به دانشگاه، محیط علمی،وسعت وسرعت گرفتن حضور دنیای مجازی وارتباط انترنتی که امرارتباط با مراکز علمی را آسان تر می نمود.همراه ورود جوانان بااستعداد وسخت کوش خانواده های متوسط با گرایش سکولارو دموکراتیک به دانشگاه ها برنامه رژیم در تبدیل دانشگاه به حوزه ناکام ماند ودانشگاه ها با سختی وفراز فرود از سهم علمی خود دفاع کردند و از حضور به اصطلاح معنوی انجمن های اسلامی کاستند.
حال که آفتاب حکومت اسلامی به سوی غروبی غم انگیز و بی بازگشت و نا امیداز طلوعی دیگردر حرکتی ناگزیرقرار گرفته است.عمر و دایره عمل انجمن های اسلامی نیز محدود ترگردیده وعملا تحلیل رفته، سر افکنده ومسئله دار در حال ترک میدان بلاع منازع خود در عرصه دانشگاه ها هستند.
زمان حد اقل در لحظه کنونی فرصت مناسبی به دست جوانان دانشجوئی داده که سال هاست منتظر چنین روزی بودند. کسانی که از کودکی تا نو جوانی وازنو جوانی تا جوانی.بطور دائم زیر فشار حکومت بوده واز حداقل آزادی های فردی واجتماعی خود محروم .جوانانی که با دانش واحاطه خود به دنیای مجازی دیدی وسیع نسبت به جهان پیرامون خود دارند وارزش حقوق شهروندی را که از او دریغ شده می دانند وطلب می کنند.
دانشجویانی خشمگین از ظلم وپایمال شدن حقوق اولیه خود طی این سال ها توسط مشتی متحجر دینی فرصت طلب فاسدودزد خلیده در پناه اسلام .خشمگین از دست هائی که سال ها گلوی آنهارا فشرده واجازه نداده است که حداقل نیاز های انسانی خود بازگو کنند.
خشمگین از توهین به شعورشان که توسط کوتوله های تاریخی انجام گرفته است. نهایت خشم گین از سرنوشتی که برای ملت او رقم زده اند.آن ها از هرفرصت برای مبارزه وحضور دربر آمد های سیاسی واجتماعی بهره جسنتد .به میدان آمدند سرکوب گردیدند.راهی طولانی از فاجعه کوی دانشگاه تا جنبش سبز ونهایت تا امروز پیمودند .افتادند وبرخاستند.
دانشجویان عمدتا بخش آگاه جامعه هستند .کسانی که قادر به دیدن نارسائی و چشم انداز های پیش رو می باشند .می توانند درپس شعار به اصطلاح مبارزه ضد امپریالیستی قدرت گیری نظامیان و وسرکوب مخالفان را ببینند.بسیاری آگاه به نقش روشنگری خود هستند و می دانند که می توانند با تکیه به افکار عمومی که امروز در مخالفت گسترده با حکومت اسلامی شکل گرفته باید که پای در میدان بگذارند ودر جهت تنویرافکار عمومی، آگاهی بخشیدن، افشاگری وارتقا شعار های مبارزه تلاش کنند.
مبارزه دانشجویان مسلماً از جنس مبارزه خیابانی دی ماه نیست! دانشجو می تواند در مبارزات خیابانی هم پای مردم به صحنه بیاید و تا پای کشته شدن مبارزه کند، کما این که تعدادی از کشته شدگان خیزش دی ماه دانشجو بودند؛ اما مبارزه دانشجوئی در صحن دانشگاه وگسترش آن عمدتا نقشی آگاه کنند، ساختار شکن، بسیج گر جهت کشاندن اعتراض های عمومی به صحنه اجتماعی دارد.
به قول" هابر ماس " حرکت جمعی وفراگیر جنبش دانشجوئی یک عرصه سمبلیک در جامعه است که از طریق آن عرصه عمومی برای نقد حاکمیت فراخ تر می گردد" . این یک تعریف عمومی است که در کنار آن تعریف دیگری از کارکرد انقلابی و مبارزه هزاران دانشجو در کشور های استبداد زده ای چون ایران و تاریخ حاکم بر جنبش دانشجوئی و روحیه انقلابی حاکم بر دانشگاهها وجود دارد که فرا تر از افشاگری است.
حد معینی از نفوذ گروه های سیاسی که در مقاطعی نقش پیشاهنگی را نیز باید بر آن افزود. امریکه عملکرد و دامنه اعتراضات دانشجوئی را گاهنا تا حد رهبری مبارزه خیابانی مردم بالا می برد. عملی که در دهه پنجاه ودر بحبوحه انقلاب اتفاق افتاد.
حضور پر رنگ وگسترده دانشجویان در جنبش اعتراضی روزهای اخیر بعد از فاجعه سرنگونی هواپیمای اوکرایئنی .استفاده درست و آگاهانه آن دسته از دانشجویان آگاه، سکولار آزادی خواه (می شود گفت انقلابی) است !که طی سال ها از طرف حکومت تحت فشار وتعقیب بودند و حکومت اجازه شنیده شدن صدایشان ودیدنشان در عرصه مبارزه سیاسی واجتماعی را نمی داد.
فضای ایجاد شده ناشی از ترور سلیمانی، افزایش تنش با امریکا، همراه باخشم عمومی ناشی از انعکاس عملکرد رژیم در سرکوب دی ماه. بی آبروئی در بیان نادرست علت سقوط هواپیما که توجه گسترده رسانه های جهانی به آن چه که دراین روز ها در ایران می گذرد دست به دست هم داده عملا برای مدتی توان سرکوب علنی اعتراضات دانشجوئی را از حکومت سلب کرده است.
در شرایطی که افکار عمومی جهان متوجه حکومت ومردم ایران است. دانشجویان قرار گرفته درسایه همراه با دیگر دانشجویانی که از حادثه سقوط هواپیما بر افروخته شده اند قدم پیش گذاشته و بی مهابا به خط قرمزهای حکومتی و شخص خامنه ای در بد ترین شکل کلامی حمله میکنند تقدس ظاهری اورا با کلمه ای که حکم نهادن دینامیت در جیب دارد میشکنند. تابوی مقدس بودن اورا با دروغگو خواندن او وحکومتش ابرازمی نمایند تا حساب خود را از حساب حکومت و دولت جدا کرده انتقام سال ها سرکوب و تحقیرجنیش دانشجوئی اصیل را بگیرند. سیمائی ازجوانان خواهان راست گوئی، صلح و تعامل با دیگر کشور ها را به نمایش بگذارند.
سال ها بود که جنبش دانشجوئی که خود را میراث دار واقعی تاریخ مبارزات انقلابی در دانشگاه ها میداند (واقعا نیز چنین است !) بعد ازانقلاب فرهنگی کذائی به گوشه ای رانده شده و تنها در مناسبت هائی مانند شانزدهم آدز حضور کم رنگ او دیده می شد. حال با سقوط هواپیمائی که بخش قابل توجه آن دانشجو بوده.او خود راصاحب عزا می داندکه باید دراعتراض به جنایت اتفاق افتاده و گرامی داشت هم دانشگاهیان خود دیده شود و سنگ تمام بگذارد. توجه، همدری و همگامی مردم را نسبت به مبارزه با حکومت اسلامی جلب کند ودامنه اعتراض عمومی را گسترش دهد.
جنبش دانشجوئی به خوبی میداندکه این فرصت بدست آمده بسیار کوتاه است! نمی تواند به یک اعتراض وسیع عمومی وطولانی مدت بدون وقفه تبدیل شود.لذا از همین زمان اندک باید که با هوشیاری بهره بگیرد حتی اگر شده برای مدتی کوتاه به میدان آمده و تلاش کند تا حد ممکن در جهت شکستن عظمت ولایت فقیه حرکت نماید. با پیش کشیدن شعار حداکثری سرنگونی جمهوری اسلامی. فضای ترس ووحشت مردم از طرح سرنگونی حکومت رابشکند.آب در خوابگه اصول گرایان، اصلاح طلبان و اعتدالیون سازش کار بریزد. جنبشی که هنوز رسالت پیشاهنگی بر خود می بیند ومهرانقلابی تاریخی خودرا بدون اما واگر در پای جنبش بپا خواسته مردم ایران می گذارد .این ویژگی جنبش دانشجوئی ایران است .چه خوب! چه بد!