نپرداختن به چالش های اقلیمی و محیط زیست در COP24 بشریت را با خطر نابودی روبرو خواهد کرد.
پیش درآمد
سال 2018 در تاریخ به عنوان سالی شناخته خواهد شد که خطرات زیست محیطی و چالش گرمایش زمین به نیمکره شمالی هم رسید. در حالی که کارگران و خانواده آنها سالها بود با این خطرات و اثرات مخرب آن ازجمله خشکسالی، آتش سوزی جنگل ها، سیلاب و طوفانهای مرگبار در افریقا و آسیا روبرو بودند، این سال چالش ها به اروپا، ژاپن، کره، کانادا و آمریکا هم رسید و منجر به مرگ عده ای در ژاپن، کره جنوبی و یونان شد. کارگران در بخش ساختمان، ترابری و کشاورزی به علت کار در محیط بیرونی با خطر مرگ بیشتر روبرو بودند.
محققین علوم بار دیگر زنگ اعلام خطر برای گرمایش زمین را به صدا در آورده اند. اعتقاد آنها بر این است که "آبشاری از یخ های ذوب شده، دریا های گرم تر شده، تغییر مسیر جریان های آب در اقیانوس ها، و جنگل های خشک شده سراسر کره زمین را به تنور گلخانه ای تبدیل می کنند که تلاش انسانی برای کاهش آلودگی هوا را هر چه بیشتر بی فایده و غیر مؤثر می سازد. خوشبختانه هنوز زیاد دیر نشده و تدابیری برای پایان سری گاز های گلخانه ای موجود است، اما فرصت برای اجرا کمتر و کمتر می شود. ما باید این تدبیر ها برای تحول به روند های بازدارنده را هر چه سریعتر جدی بگیریم و به کار ببریم.
موافقتنامه پاریس اهداف اقلیمی را تدوین کرده است؛ "کنترل افزایش گرمای زمین در زیر 2 درجه بالای حد قبل از صنعتی شدن جهان و ادامه تلاش برای کاهش آن به 1.5 درجه." گزارش ویژه IPCC (پانل بین دولتی در تغییرات اقلیمی) درباره حد 1.5 درجه توصیه می کند که سطح آلودگی هوا باید سریعا به صفر مطلق برسد. بنابراین COP24 (بیست و چهارمین کنفرانس طرفهای قرارداد اقلیمی) لازم است بر اساس تعبیه های موافقتنامه پاریس عمل کند. این مذاکرات بسیار حیاتی اجرای تعهدات پاریس را به ضرورت تبدیل کرده اند. از جمله این مقررات تمام اهداف و امیال رشد را با همبستگی جهانی برای حفظ محیط زیست هماهنگ و الزامی کرده است و دولت ها تعهد داده اند که ان را اجرا کنند و به آن احترام بگذارند و تعهدات به حقوق بشری و حق انسانی برای جمعیت های بومی، مشارکت توده ها، برابری جنسیتی، امنیت غذایی و گذار عادلانه را در اولویت قرار دهند.
کنفرانس COP 24 در کاتویچ، در منطقه سیلسیا، مرکز معادن ذغال سنگ لهستان، یک مکان نمادین برای تمام کارگران جهان بود تا ببینند دولت ها به تغییرات اقلیمی با چشمانی باز می نگرند و در مسئله گرمایش زمین جدی هستند. ما بر این باوریم که یک گذار عادلانه و کارکردی منصفانه کلید آرزوها و امیال سیاست های مبارزه با گرمایش زمین است. توجه به نیاز های زندگی کارگران، استاندارد های زندگی آنان، خانواده و تأمینات اجتماعی کارگران در رسیدن به این اهداف ضرورت دارد.
دولت ها می توانند با امضای تفاهم نامه "همبستگی و گذار عادلانه سیلسیا" تعهد خود را به این بیانیه اعلام کنند. اتحادیه ها و جنبش های سندیکایی نیز در تبیین این بیانیه با دولت لهستان همکاری کردند. ما باید از دولت ها بخواهیم به این تفاهم نامه بپیوندند، از این راه حس اطمینان و اعتماد به گفتمان اجتماعی را تقویت نمایند و تضمین کنند که هیچ کس را پشت سر تنها نخواهند گذاشت.
برخی دولتها، شهرها، و صنایع برای چالش های پیش رو درباره تغییرات اقلیمی به پا خواسته اند و حول گذار عادلانه همکاری می کنند، اما این کافی نیست. به طور مساوی تعهدات مالی که این اقدامات را عملی می سازد همراه با برنامه ریزی و کاهش آلاینده ها و کمک رسانی به کشورهای در حال توسعه و ملل اسیب پذیر ضرورت دارد. برای این هدف ما همه با هم باید تلاش کنیم.
افزودن دیدگاه جدید