چهل سال پیش - انقلاب - رفیق قاسم سیادتی

رفتیم بیرون، با ماشین پیکان "آقاجون" ،که هرگز حتی یکبار هم رنگ سویچ آنرا ندیده بود! از تهران نو آمدیم بطرف فوزیه. اکثر مغازه ها تعطیل بودند و جابجا ، آثار لاستیک سوخته و تجمع گروه گروه از مردم خیلی به چشم می آمد. سرمای بهمن ماه بود و آسمان سربی تهران،گفتم: "میشه یه سر بریم آیزنهاور طرف بیمارستان میمنت؟" نمیخواستم فرداسر قرار محل را بلد نباشم و گیج بزنم. برادرم از یکسال پیش در اورژانس تهران کار میکرد و با خیابانها و بیمارستانها آشنایی داشت. کمی فکر کرد و یادش آمدبیمارستان کوچک میمنت کجاست. ماشین در خیابانها کمتر از آدمها بود. لباس‌های تیره،خیابان‌های پر از آدم، آسفالت آبله رو از خاکستر لاستیکهای سوخته در مقایسه با دو ماه قبل که تهران بودم، تصاویر کاملا متفاوتی را نشان می‌دادند. اکثر مغازه ها بسته بودند، غیر از اغذیه فروشی ها، قهوه خانه ها، تک و توک بقالی‌ها و البته همه کتابفروشی های اطراف دانشگاه تهران و میدان ۲۴ اسفند.

از نزدیکی دانشگاه تهران ترافیک بود و پیاده‌روهای دوطرف پر از آدم؛ عده ای چسبیده به نرده های دانشگاه اعلامیه میخواندند، عده ای معلوم بود مشغول بحث هستند، و گروه کثیری جلوی دستفروش‌های کتاب‌های جلد سفید ردیف شده بودند. هزارچشمی به جمعیت و پدیده‌های خیزش عمومی مردم نگاه می‌کردم. دو کامانکار ارتشی پر از سرباز مسلح روبروی درب دانشگاه پارک کرده بودندو نفرات آنها مثل اسباب بازی‌ها در دو ردیف نشسته بودند؛ زرد پوش و با تجهیزات! سر میدان ۲۴ اسفند به سمت جنوب، جلوی ژاندارمری تا میدان، سه نفربر سیاه رنگ پر از پلیس های ضد شورش با کلاه و ماسک و سپر، پارک کرده بودند. به طرف آیزنهاور رفتیم و پس از مدتی در سمت جنوبی خیابان وارد فرعی باریکی شدیم که به بیمارستان میمنت می رسید. آهسته حرکت می‌کردیم و من تخمین زدم 2-3 دقیقه بیشتر طول نخواهد کشید که از اول این خیابان فرعی حرکت کنم و به بیمارستان برسم. برگشتیم؛ برادرم ظاهری نگران و مضطرب داشت. چیزی نپرسید و من هم هیچ نگفتم.

پس از دقایقی پرسید: "بریم کالج یه سر بزنیم پلی تکنیک؟ اعلامیه های تازه رو اونجا میشه خوند!" گفتم:"بریم ".

چند کوچه مانده به چهارراه در یکی از کوچه‌ها جای پارکی پیدا کردیم و پیاده رفتیم. جمعیت فشرده ای حیاط پولی تکنیک را پر کرده بود. به راحتی نمی‌شد جلو رفت. سرک می‌کشیدیم و من آرم چریکها را روی کاغذی که به نرده ها چسبانده بودند، از پشت چند ردیف آدم که مشغول خواندن بودند تشخیص دادم. با دیدن آرم آشنا، یاد ملحفه هایی افتادم که با ماژیک قرمز آرم سازمان را درشت روی آنها نقاشی میکردم تا در تظاهرات کوچک در محلات فقیر نشین تبریز، در گروه‌های کوچکی از هواداران سازمان، پس از چند تا شعار از زیر کاپشن بیرون آورده و به دیوارها نصب کنیم. البته با یک شعار "مرگ برشاه" در کنار آرم سازمان.

اعلامیه در باره حمله چند روز پیش چریک‌های فدایی به ستاد ژاندارمری در میدان ۲۴ اسفند بود. یک‌دفعه از میان انبوه فشرده جمعیت یک دسته کاغذ به هوا پرتاب شد و ده‌ها دست برای گرفتن دراز شدند! داخل حیاط جلوتر رفتیم، کنار دیوار ده‌ها نقاشی از چهره شهدای فدایی ردیف چسبانده شده بود. نقاشی ها روی کاغذ اوزالید چاپ شده و کمی هم کج و کوله بودند. با دیدن آنها اشک‌هایم سرازیر شد. فشار جمعیت زیاد بود و یک هشدار درونی به من می‌گفت که :"امروز را بی‌خیال باش، فردا قرار مهمی با سازمان داری،غعلا از دور نگاه کن! "توجهم به صدای سرودهایی جلب شد که در میان سروصدای جمعیت از طرف نقاشی ها پخش می‌شد. صدا واضح نبود، ضمناً با سرودهای آشنا به گوش من فرق داشتند. پس از مدتی از برادرم خواستم که برویم. شیشه پنجره های ماشین پایین بود و باد گاز اشک آوری را که پلیس گارد به داخل دانشکده شلیک کرده بود، فرو کرد داخل دماغ و حلق ما!بوی آشنای گاز اشک آور!

عصر آنروز رفتیم بیرون،مادرم با التماس میگفت :" کجا میخایین برین؟تو رو خدا رگردین"گفتم:"مامان! میخواهیم برویم براتون میوه بخریم!" داد زد:" اوهو! از کی دست به جیب شدی؟ خبه خبه خودتو مسخره کن! خدا باباتونو نگهداره لازم نیست تو بری میوه بخری". ولی ما با مسخره بازی و شوخی و بوسیدن او رفتیم. راستش صبح که از میدان فردوسی

رد می‌شدیم حواسم بود که پاتوق آبجوخوری ما در ضلع جنوبی میدان بسته است، پس راستی راستی رفتیم میوه خریدیم. مقداری سیب و پرتقال برای خانه ، و یک پاکت کاغذی اضافی هم پرتقال برای قرار فردا! وقتی برگشتیم پاکت کوچکتر را گذاشتم روی صندلی عقب ماشین، از برادرم پرسیدم:"این اینجا باشه؟" با جدیت و محکم گفت: "آره، حتما!"

ساعت ده صبح قرار داشتم، به برادرم گفتم که آدرس بیمارستان را یاد گرفته ام، خودم با تاکسی می‌روم. با نوعی احساس مسؤلیت گفت:"نه،خودم میرسونمت". زود راه افتادیم، همان صحنه های دیروزو همان حال و هوای دیروز بود.حوالی میدان فوزیه عده ای نزدیک یک کامانکار ارتشی دم گرفته بودند و شعار می‌دادند. ضمن فحاشی به بختیار خواستار آمدن خمینی بودند. حس غریبی داشتم. همان موقع هم آمدن خمینی موج مبهمی از نگرانی و ترس را در دلم دامن میزد. نمی‌دانم چرا حس کردم برادرم هم مثل من با شنیدن این شعارها دمغ شد و اخم کرد. نزدیک خیابان بیمارستان میمنت توقف کردیم. سعی می‌کردم اطراف را بپایم. وقتی ساعت ده شد، پاکت میوه را برداشتم و روبوسی کردیم؛ هیچ جیز نگفت، من هم چیزی نگفتم.پیاده شدم و رفتم آنطرف خیابان،و وارد خیابان فرعی بیمارستان میمنت شدم. قبلاً قرار اجرا کرده بودم، ولی کاظم کفته بود حسابی حواسم را جمع کنم و خونسرد و عادی رفتار کنم.

تمام جیب هایم را تصفیه کرده بودم،غیر از ۲۰-۳۰ تومان چیزی همراهم نبود. پاکت در دست آهسته قدم بر میداشتم.در حدود صد متر جلو رفته بودم که توجهم به یک موتوری جلب شد. از سمت مقابل آمد، از من رد شد و پس از مدت کوتاهی دوباره صدایش از پشت سرم شنیده شد و در کنار من در خیابات ظاهر شد. من به راهم با آهستگی ادامه می‌دادم.کاپشن سورمه ای تن کرده بود، هیکل درشتی داشت و یک کلاه کاموایی سبز پر رنگ سرش بود. موتور را نگهداشت، پیاده شد،خاموش نکرد و آمد طرف من، همان سؤال و جواب تمرین شده را انجام دادیم و با من دست داد.

چه می‌دیدم ؟! چهره‌ ای پر صلابت، با سبیل های پرپشت، او را بغل کرده و بوسیدم، مقاومتی نکرد! گفت:"بپر بالا یه دوری بزنیم".

پاکت میوه را گرفت و خالی کرد توی خورجین موتور. موتورسوار نبودم ولی به نظرم موتورش یاماها و از موتور هوندای کاظم بزرکتر بود. وقتی نشستم گفت:"کمر منو بگیر." دستهایم روی شکم اش به چیزهای سفتی خوردند. مثل اینکه فکر مرا خوانده باشد، با خونسردی پرسید:"با کمر بند ما که اشنا هستی؟" با خجالت گفتم:" بله، ولی مثل اینکه کمربند شما بزرگتره!" با صدای بلند خندید و گفت:"برای همین مجبورم زود زود یه جایی گیر بیارم و اب رادیاتو خالی کنم!" منهم خندیدم. احساس خوشبخت ترین آدم عالم را داشتم. قبل از این رفیق چریک دیده بودم، گاهی که کاظم با موتور می آمد، ترک موتور او هم نشسته بودم. ولی اوضاع انقلابی و چهره شورشی تهران، ظاهر ورزیده و چهره کاریزماتیک رفیق، و نوع قرار و سفارش‌های کاظم، همه باعث شده بودندتا با افتخار به این فکر کنم که ترک موتور یک فدایی نشسته و اورا در آغوش گرفته ام! آهای! خوب نگاه کنید!

پس از چند ثانیه گفت:"برای موتورهایمان بنزین ذخیره می‌کنیم وگرنه، نگاه کن این پمپ بنزین تعطیله و اگر بنزین نداشته باشیم به کارهامون نمی‌رسیم. صاحبخونه خوبی داریم ، چند روز یکبار یه بیست لیتری برامون میاره." از پشت سر نگاهش می‌کردم، شانه های پهن او نشانه هیکل ورزیده اش بود، موهای سرش هم سیاه و بلند شده بود و از پس سر، از زیر کلاه زده بود بیرون. وقتی سرش را به یکطرف می چرخاند تا با من حرف بزند سبیل های سیاه و پر پشت اش جلب توجه می‌کرد. در یکی از خیابانهای فرعی آیزنهاور جلوی قهوه خانه ای ایستاد و پرسید:"با چایی چطوری؟" جواب دادم:"خیلی خوبم!" رفتیم و نشستیم. کلاه از سرش برداشت، به موهای پرپشت اش دستی کشید و گفت:"خب داداش،بگو ببینیم چه خبر؟ شهر شما چه خبره؟" خیلی با احتیاط و کمی با خجالت شروع کردم خبر شلوغی های تبریز را تعریف کردن، ضمن خوردن چای تو صورتم نگاه می‌کرد و به دقت سعی میکرد از چشمهایم که لابد ار پشت عینک چهارتا دیده میشد! به داخل جمجمه ام راهی پیدا کند!

چای را که خورد گفت: "وضعیت انقلابی در کشور حاکم شده، بختیار مجبوره خمینی رو راه بده و دو احتمال هست، یا ارتش و پلیس و دستگاه سرکوب شاه تسلیم می شه و بختیار هم سقوط می کنه و دولت منتخب خمینی که همین حالا هم بازرگان بازرگان تو خیابونا سر زبون‌هاست، میاد روی کار،یا ارتش و پلیس سناریوی سرکوب بیشتر و حفظ سلطنت را در پیش میگیرند؛ به نظر تو کدوم احتمال قوی تره؟" سطح این مکالمه و سؤال - جواب با یک چریک فدایی خلق،از آنچه تا کنون با کاظم داشتم خیلی بالاتر بود. به فکر فرو رفته بودم. رفیق ادامه داد:"تو از آثار سازمان چی خوندی؟"وقتی جواب دادم خوشحال شد. گفت: "خب پس آثار رفیق بیژن و انتشارات جدید ما رو خوندی، آثار کلاسیک مارکسیستی رو هم تونستی چیزی بخونی؟" پاسخ دادم که از چند سال قبل منتخب آثار لنین و مانیفست را داشته ام، و تعدادی از آثار لنین را دستنویس کرده و به رفقا داده ام. بعد کفتم: "من فکر نمی‌کنم رژیم شاه به این آسونی سقوط بکنه، تازه اگر خمینی بیاد و بختیار هم بره کنار، ارتش و پلیس و ساواک حتما با مردم درگیر خواهند شد و در ادامه این درگیری میتونه مبارزه مسلحانه توده ای بدنبال داشته باشه."رفیق به ساعت اش نگاه کرد و پرسید:" الآن شما در تبریز چکار می‌کنید؟" پاسخ دادم:"در تظاهرات مردم شرکت می‌کنیم، پخش اعلامیه‌های سازمان، برگزاری تظاهرات کوچک در محلات فقیر نشین، متشکل کردن و سازماندهی هواداران دانشجو و معلم و کارگر و دانش آموز و ...". حرفم را قطع کرد و گفت:" همین دست کارهارو باید سازمان یافته تر و عمومی تر انجام بدیم، عملیات مسلحانه هم باید در ارتباط با جنبش مردم انجام بشه، مثل همین عملیات ژانارمری و پاسگاه پلیس، تا بتونیم به انطباق بیشتر با نظرات رفیق جزنی برسیم. یه جزوه کوچیک تازه منتشر کردیم،بهت میدم تا فردا که باهم قرار داریم بخون در باره اش حرف بزنیم. وضعیت آینده و احتمالات خیلی پیچیده است. پاشو بریم." بلند شدیم، رفتم پول چای را حساب کنم دستم را کشید و گفت:"بزرگ کوچیکی هم نمونده؟!" هردوخندیدیم. سوار موتور شدیم نه اسم من را پرسید و نه مسیر خانه ام را. گفت:"نظام آباد رو میشناسی؟"، جواب دادم بله؛ و محلی را مشخص کرد و قراری گذاشت. سپس از زیر کاپشن یک جزوه کوچک درآورد. جزوه کم حجمی که بطور عرضی در قطع نصف یک کاغذنیم صفحه ای چاپ شده بود. بنام"در باره وظایف ما"، از شکل ظاهر و چاپ جزوه و زیبایی طراحی آن خیلی ذوق زده شدم. عاشق آثار تایپ شده و چاپی بودم. حسرت می‌خوردم که چرا آثار سازمانهای خارج کشورخوشگل و چاپی هستند، ولی آثار سازمان حداکثر پلی کپی هستند! ولی این جزوه کوچک خیلی خوشحالم کرد. با علاقه آنرا گرفته و در جیب بغل کاپشن ام گذاشتم. وقتی داشت این رد و بدل انجام می‌شد،حواسم بود که چشمهایش در چشم خانه آرام و قرار نداشت و همه جا را می پائید.

برگشتم خانه، همه اهالی آمدند پیشواز من آمدند! آیا می‌دانستند که من با یک چریک فدایی خلق، قرار ملاقات داشته ام؟ باهمه روبوسی کردم، پس از ناهار خزیدم به گوشه ای و جزوه را دست گرفتم، خیلی برایم جالب بود،در ضرورت توجه بیشتر به کار سیاسی و ارتباطات نموده ای با اشاراتی به آثار بیژن و چه باید کرد لنین. دست آخر هم از ضرورت تشکیل حزب طبقه کارگر و تکامل سازمان به حزب طرح بحثی کرده و وعده ادامه بحث در آینده را داده بود.

فردای آن روز، سر ساعت آمد؛ همان لباس و همان شکل و شمایل دیروز را داشت. وقتی نشستم ترک موتورش و راه افتاد، پرسید:"خوندی؟"

من منتظر سؤالش بودم! تند تند نظرم را در باره جزوه و نقش سازمان در صحنه آن روز کشور و ایرادات مشی اولیه سازمان و تحولی که کتابهای جزنی از سال ٥۶ در ذهن من ایجاد کرده بود، حرف می‌زدم و انگار کسی دنبالم کرده بود، با عجله صحبت می‌کردم.

پس از طی مسیر کوتاهی، در مقابل قهوه خانه‌ای ایستاد. روبروی ما یک ماشین ارتشی با دو ردیف سرباز مسلح ایستاده بود و مردم با بی تفاوتی و بی هراس به رفت و آمد و کار خودشان مشغول بودند. در قهوه خانه از درب شیشه ای منظره این کامانکار زرد رنگ خیلی جالب بود. رفیق شروع به صحبت کرد: "ما که این جزوه را بحث میکردیم، به نظرمان در چند چیز تحول اساسی در نظرات سازمان ایجاد میکنه، ولی با ابهام و کلی مطرح شده، بنابراین بچه ها این دومی رو نوشتن" و آهسته جزوه دیگری با همان شکل و اندازه،گذاشت روی پای من.

آهسته آن‌را بردم داخل جیبم و حتی به عنوانش هم نگاه نکردم. به این فکر می‌کردم که چقدر صمیمی،خوب،و مسلط صحبت می‌کند. ضعفی را که در کاظم می‌دیدم،در او نبود. گفتم: "ببخشید میتونم جسارتی بکنم؟" با تعجب نگاهم کرد.گفتم:"من از روزی که با رفیقی در تبریز ارتباط دارم هر بار صحبت از کتاب و تجربه اکتبر و چین و کوبا کردم، گفت این بحث‌ها رو بعداً میتونیم انجام بدیم،خیلی روشنفکر نباش! ولی من ..."

پرسید:"تو چی؟" گفتم: "ولی من فکر می‌کنم لازمه این صحبت‌ها بشه، مثلاً فردا بزنه خمینی بیاد،بعد چی میشه؟ ما باید بحث کرده باشیم." خندید و گفت:"کاظم خیلی هم بیراه نگفته!" هر دو بلند خندیدیم. بعد گفت: "نه رفیق! اینها خیلی هم صحبتهای مهمی هستند. ولی متاسفانه ما شدیدا درگیر پراتیک سنگینی هستیم و اوضاع انقلابی هم حضور و نقش بیشتر ما رو طلب میکنه،اگر رفقای بزرگ ما مونده بودن حالا ما خیلی جلوتر بودیم."

من پریدم وسط حرفهایش:"مثل رفیق حمید رضا مومنی،من کتاب شورش نه، با گامهای سنجیده در راه انقلاب رو خوندم." با تعجب پرسید:"اونو از کجا گیر آوردی؟" کسی در درونم گفت نباید اطلاعات بدهم!پاسخ دادم:"بالاخره یه بنده خدایی داد خوندیم".

با صورتی خندان چای را خورد، و من یک سؤال مدام در ذهنم می چرخید ولی جرأت مطرح کردن آنرا نداشتم؛ علت قرارهای من با این رفیق در تهران، که سطح حرفهایش و حرکاتش خیلی با همه آنهایی که تا قبل از او دیده بودم فرق داشت،چه بود؟ این‌را میفهمیدم که او دارد مرا ارزیابی می‌کند؛ ولی برای چه؟ آیا باید مخفی شوم و چریک فدایی خواهم شد؟ کمی از این احتمال می‌ترسیدم. ترس از نا شناخته ای بنام زندگی مخفی و اگر پس از چهل سال اعتراف کنم، علیرغم عشق فراوان به سازمان و اندیشه های چپ، ترس از مردن! احتمالات دیگری هم مطرح می‌شدند. ظاهرا توفان درونم، از چهره ام نمایان بود. رفیق پرسید: "چیزی شده؟" گفتم:"نه! نه! به فکر آینده بودم". گفت: " بلند شو بریم که آینده نزدیکه!"

نشستیم روی موتور، دستم روی فبضه اسلحه زیر کاپشن اش بود و با لمس هیکل درشت او احساس امنیت و آرامش بر من غالب شد. سرش را به یکطرف چرخاند و تقریبا داد زد: "امروز عصر یه قرار با هم داریم، فردا میتونی برگردی تبریز".

شاید در پاسخ ابهام موجود در نگاه من این حرفها را زد. فهمیدم که هر چه هست موقتاً در اختیار او بوده ام. یا باید در باره ام نظر بدهد، و یا باید چیزی بدهد، ببرم تبریز. این چند قرار هم برای شناخت و اطمینان خاطرش بوده است. نزدیکی‌های میدان فوزیه عده ای حدود هزار نفردر حال دویدن شعار میدادند:" اگر امام فردا نیاد – مسلسل‌ها بیرون میاد!" پرسیدم:"پس من برم بلیط بخرم؟" پاسخ داد:"آره". قرار عصر را گذاشت و رفت. من هم رفتم خانه و در اولین فرصت جزوه را نگاه کردم:"باز هم،در باره وظایف ما".

عصر سر قرار حاضر شدم. ساک آبی رنگی را با اندازه متوسط، بسته بود پشت موتور. از موتور پیاده شد، به گرمی روبوسی کردیم. گفت:"با احتیاط ساک را بردار ،بشین ترک موتور و ساک رو بذار روی پات و محکم نگهش دار، از خیابانهای اصلی ردت می‌کنم، کدوم طرفا میخای بری؟"پرسیدم :" آدرس خونه مونو بگم؟" گفت:"نه! مسیر اصلی ات را بگو و نزدیکی‌های خونه تونو، من تو رو از شلوغی ها رد می‌کنم، فردا هم با احتیاط و ماشین دربست بگیر برو تا گاراژ".

بلیط «تی بی تی» خریده بودم که دفترش در خیابان سوم اسفند فردوسی بود. ترک موتور، با دست چپ ساک سنگین را روی ران پای چپ محکم نگهداشته بودم و دست راستم هم روی قبضه سلاح رفیق بود! در مسیر خیلی صحبت کرد. از عزم سازمان برای استقبال از هواداران می‌گفت و از برنامه های سازمان برای نفوذ در کارخانه ها و ایجاد هسته های کارگری و بسیج حرکات توده ای در مسیر اهداف صنفی و سیاسی؛ از ضرورت سقوط دیکتاتوری و استفاده از فضای باز برای تقویت سازمان و افزایش نفوذ آن در میان اقشار مختلف مردم. از احتمال چاپ روزنامه و نشریاتی با نام‌های مستعار و با اهداف سازمان، و ضرورت سازماندهی جدید برای کار سیاسی. نکته مهمی را با کم کردن سرعت مونور گفت که اگر در پس تاکتیک‌های امپریالیسم و رژیم، فضای سیاسی باز شد، شاید یک تشکل توده ای و یک حزب دموکراتیک هم لازم شود راه بیاندازیم.

تمام حرفهایش را موبمو در ذهنم ضبط میکردم. از بچه درس خوانهای دوران تحصیلی ام بودم و حافظه خوبی داشتم. الآن دیگر فهمیده بودم برای چه آمده ام و ماموریتم چیست. سه چهار خیابان مانده به مقصد، ایستادیم. ساک را گذاشتم روی ترک موتور، موقع خداحافظی بود؛ این دو روز مثل برق و باد گذشته بود و من بدجوری عاشق رفتار صمیمی و حرکات "رفیق" شده بودم. پرسیدم:"بازهم شما را خواهم دید؟" گفت:"آره بابا! تازه این اول کاره! ما حالا حالاها با هم کار داریم، به کاظم سلام برسون، فکر می کنم بزودی باز هم می بینمت". همدیگر را بغل کردیم، محکم او را بوسیدم و او نیز.

پرسید:"راستی پول مول داری؟"

جواب دادم :"اره"

گفت:"حتماً؟" و هر دومان خندیدیم. نشست روی موتور و گاز داد رفت.

کنار خیابان با ساک ایستادم و پس از چند دقیقه با یک مسافر کش شخصی تا سر کوچه خانه مان رفتم. در حدود پنجاه متر که پیاده ساک را تا درب منزل بردم، واقعا خسته ام کرد! وقتی وارد خانه شدم ،خوشبختانه مادرم سر نماز بود، برادر بزرگترم مرا بوسید و ساک را بلند کرد و گفت:" ماشاالله! چقدر سنگینه!"و آن‌را برد در اتاق کوچکی که به نام اتاق او معروف بود گذاشت. خواهر کوچکم مرا بغل کرده بود و ول نمی‌کرد. برادر کوچکترم با یک لیوان چای آمد و گفت: "اینو بگیر تا من برم واسه آقاجون قلیان درست کنم!"

فردا ی آن‌ روز ،برادرم مرا به گاراژ رساند. بدون اینکه از او خواسته باشم، رفت جلو و ساک را داد دست شاگرد راننده که داشت وسایل مسافرین را در بغل اتوبوس جا می زد. حتماً خواسته بود اگر مشکلی پیش بیاید صاحب ساک شناخته نشود. اگرچه شباهت ظاهری مان زیاد بود، ولی تفاوتهایی هم داشتیم، من لاغرتر و قد بلند تر بودم. هنگام خداحافظی محکم همدیگر را بغل کرده و بوسیدیم. وقتی اتوبوس میدان شهیاد را دور میزد، خیل جمعیت فراوانی را می‌دیدم که در میدان و خیابانهای اطراف جمع شده اند. رادیوی اتوبوس روشن بود و با شور و حرارت داشت گزارش می‌داد که امروز "امام" خمینی وارد می شوند! دلم شور می زد. رادیو ایران، از لفظ "امام" استفاده می‌کرد و من از فردای حکومت او سخت نگران بودم. دو ماه پیش از این تاریخ عده ای از جوانان و بیکاران محله ای که چندین سال خانه علنی ام در تبریز آنجا بود، راه را بر من بسته و ضمن فحاشی به کمونیستها، به شدت تهدیدم کرده بودند، قبل از استقرار جمهوری اسلامی!

رسیدم تبریز ،سریع رفتم به اتاقی که در کمربندی نزدیک میدان شاه گرفته بودم و ساک را گذاشتم آنجا. برگشتم به خانه علنی و سر راه نزدیک خانه روی تیر برق علامت زدم. شب کاظم زنگ زد و گفت ٨ صبح. می‌دانستم باید کجا بروم و ٨ صبح ساک سنگین را دادم تحویل کاظم که با موتور آمده بود. حتماً می‌دانست که نباید با دوچرخه بیاید. موقع تحویل ساک بسیار خونسرد بود و انگار که من برایش نان لواش خریده ام! دست داد و گفت:"کاری نداری؟ خداحافظ!"

-----------------------