از گزارش کمیسیون حقیقت یاب.
فقط چند روز از اعلام پیروزی گوستاو پطرو در انتخابات ریاست جمهوری کلمبیا و برپایی جشنهای بسیار بابت راه یابی اولین رئیس جمهور نیروهای مترقی و چپ گرای کلمبیا به کاخ ریاست جمهوری گذشته بود که یک بمب خبری در تئاتر خورخه الیزر گایتان در بوگوتا بصورت یک گزارش در اختیار شهروندان قرار گرفت و آن گزارش نهایی " کمیسیون حقیقت یاب " بود که طی برگذاری مراسمی باطلاع مردم کلمبیا رسید.
- کمیسیون حقیت یاب کمیسیونی است که با هدف روشن کردن ریشه های پا گرفتن مبارزه مسلحانه در کشور بوچود آمده است. این کمیسیون کار خود را از سال ۲۰۱۷ آغاز کار کرده است. هدف نهایی آن احقاق حقوق قربانیان و شهروندان از طریق پرتو انداختن به وقایع خونبار ده های اخیر و در نهایت چلوگیری از تکرار فجایع نیم قرن اخیر تاریخ کلمبیاست.
- شکل گرفتن این کمیسیون حاصل توافق صلحی بود که در سال ۲۰۱۶ میان 《 نیروهای مسلح انقابی کلمبیا》 ( لاس فارک ) با دولت وقت در زمان ریاست جمهوری مانوئل سانتوس در هاوانا پایتخت کوبا بدست آمد.
- البته کار این کمیسیون با نوشتن گزارش باتمام نمیرسد بلکه باید هر ۶ ماه به افکار عمومی گزارش بدهد که چه بخشهایی از توصیه های آن بە اجرائ در آمده و چه بخشهایی خیر. اگر چه اجرایی کردن توصیه های آن اجباری نیست.
این کمیسیون قرار بود گزارش نهایی خود را طی سه سال تمام کند. ولی شیوع بیماری کرونا مانع از آن شد علی رغم کار شبانه روزی اعضاء آن که مرکب از ۶ مرد و ۵ زن میباشند. مدیریت و مسئولیت این کمیسیون را فیلسوف و جامعه شناس پر اعتبار کلمبیا فرانسیسکو روئوکس بعهده دارد.
پروفسور روئوکس اعتبار اجتماعی و اخلاقی خود را از زمانی که مسئولیت اداره مرکز اسناد تاریخی کلمبیا را بعهده داشته بدست آورده است. این مرکز دارای گنجینه ای ارزشمند از اسناد مربوط به تاریخ معاصر کلمبیا است.
گزارش ۸۹۵ صفحه ای این کمیسیون از شهادتهای بیش از سی هزار نفر از قربانیان از میان بومیان، کشاورزان، سیاهان، نظامیان، شبه نظامیان، چریکها، مدیران شرکتها، و حتی آن دسته از روئسای جمهور که هنوز زنده هستند و بعلاوه هزار نفر نماینده از سازمانهای مختلف گرفته شده است.
بدون تردید این گزارش سند معتبری از تاریخ پنجاه ساله اخیر کلمبیاست.
در روز هفتم تیر ماه تئاتر خورخه الیزر گایتان لبریز از جمعیت بود. جمعیت حاضر تنها از بوگوتا نیامده بود بلکه از سراسر کلمبیا مردم زخم خورده از سالیان دراز در آنجا اجتماع کرده بودند. اما غیبت یک نفر بسیار چشمگیر بود، ایوان دوکه رئیس جمهموری فعلی که میباید روز ۲۹ ماه تیر کاخ ریاست جمهوری را ترک کند .
روز ۷ تیر ماه روز قرائت گزارش کمیسیون، در یادها خواهد ماند. همه لحظات آن در اندوه و در میان اشکها گذشت. فرانسیسکو روئوکس رئیس کمیسیون بیش از ۵ دهه از زندگی پر از رنج مردم کلمبیا را با کلماتی روشن و آهنگین برای حاضرین بتصویر میآورد.
ارقام انتزاعی و سرد هستند ولی خون انسانها اینگونه نیست. در این گزارش صحبت از ارقام آغشته به خون میشود، از وقایع سهمناک، از جنایتها، جنابتهایی که در خیلی از مواقع در خونسردی و بی تفاوتی اتفاق افتاده اند.
کلمبیا بیمار است، از کشتار ، از خشونت، از نبود انسانیت و از زبونی و پلشتی. اما انسانهای شریف هم در این سرزمین بسیارانند، مبارزین راه آزادی و به روزی. کلمبیا کشوری است که مردمش به دو گونه میزیند و این خود نشانه ای از بیمار بودن آنست.
گزارش از قتل عام ها میگوید، از گروگان گیری ها، شکنجه ها، ناپدید شدن ها، اعدام های دلبخواهی، خشونتهای جنسی، سربازگیریها از میان کودکان و نوجوانان، کوچ های اجباری، محبوس کردن ها و سلب مالکیتها. گزارش سالهای ۱۹۸۵ تا ۲۰۱۸ را در بر میگیرد ولی این بدان معنی نیست که اکنون تمامی آنچه گفته شد اتفاق نمی افتد.
- ده ملیون قربانی در ۵۰ سال.
- ۴۵۰۶۶۶ قتل نفس، ۹۰% آنان از مردم غیر نظامی.
- ۱۲۱۰۰۰ نفر ناپدید شده.
- ۸۰۰۰۰۰۰ کوچ اجباری.
- بین ۲۶۹۰۰۰ تا ۳۵۰۴۶۱ کودک و نوجوان سرباز گیری شده.
- ۳۲۸۱۲ نفر اعلام کرده اند که اموالشان را بزور از آنها گرفته اند.
- ۱۳۲۷۴۳ نفر شکایت کرده اند که خانه هایشان غصب شده است.
کمیسیون حقیقت یاب گزارش میدهد که ۴۵% جنابتها توسط شبه نظامیان، ۱۲% توسط مامورین دولت، ۲۱% توسط نیروهای فارک، ۴% بدست ارتش آزادی بخش ملی، ۹% توسط نیروهای متفرقه. جمع نیروهای شبه نظامی و مامورین دولتی رویهم ۵۷% از عاملین جنایتها را تشکیل میدهند.
آمار بسیار تکان دهنده است، حداقل برای نگارنده این سطور. بسیار عجیب آنست که بخش وسیعی از شهروندان ادعا میکنند که از وقوع این جنایتها بی اطلاع بوده اند، البته این جنایتها همچنان در حال وقوع هستند و وسائل ارتباط جمعی هر کدام به شیوه خود آنها را بازتاب میدهند.
متاسفانه با همه اطلاعات داده شده هنوز ۶۰% مردم میگویند از وقوع این جنایات بیخبرند و نیروهای مرتجع اگر آنها را انکار نکنند میگویند در ارائه آنها بزرگنمایی شده است. همه ابنها مرا بیاد بازنگری عجولانه ای میاندازد که هم اکنون از تاریخ اروپا دارند بانجام میرسانند و بموازات آن بیاد میاورم که مرد آلمان بعد از جنگ جهانی دوم از وجود کوره های آدم سوزی اظهار بی اطلاعی میکردند. شاید بهتر است گفته شود که ترجیح میدادند آنها را نا دانسته بدانند. باید تاکید کنم که در کلمبیا همچنین هلوکاستهای فراوانی در طول ۵۰ سال اخیر وجود داشته است.
خوان گابریل واسکز، رمان‌نویس مشهور کلمبیایی، پس از حضور در جلسه ارائه گزارش کمیسیون حقیقت یاب، در نشریه ال پائیس چاپ آمریکایی نوشت: « کلمبیا، کشور در خواب نگاه داشته شده، حساسیت‌زدایی شده و به تحقیر شدن عادت داده شده... ». هنگام خواندن آن به یاد آوردم که همسایگان من در شمال بوگوتا، در دهه ۹۰، مردمانی خوب بدون شک، اما بسیار دور از واقعیتهای کشورشان، پس از دیدن گزارش من در تلویزیون در مورد خیابان کارتوچو، جایی که بیشترین تعداد فقرا و گرسنگان در چند قدمی کاخ ریاست جمهوری زندگی میکنند، با درد به من گفتند: " ولی این منطقه در بوگوتا که نیست." همچنان که به آنها احترام داشته و همچنان دارم، توجیهی که برای خودم داشتم آن بود که: آنها برای ادامه زندگی در میان این همه پوسیدگی، درد و بدبختی نیاز به انکار واقعیت داشتند. این نیز از بیماریهای مزمن کلمبیاست در کنار نابرابری ها و خشونت ها یا بهتر بگوییم از پیامد های آن ها. من مشفقانه آرزو دارم که گوستاوو پترو و فرانسیا مارکز بتوانند به همه این پلشتی ها پایان دهند. کلمبیا شایسته آن است.
افزودن دیدگاه جدید