سرکوب دگر اندیشان در ایران

کانون نویسندگان ایران در گزارش هفتگی خود که از تاریخ ۲۱ تا ۲۸ مرداد را شامل می شد، اطلاع داد:

۱۰ مورد بازداشت،

محرومیت دو زندانی از حق درمان،

صدور حکم محکومیت برای ۲۴ تن،

ضرب و شتم سه زندانی سیاسی در زندان

و محرومیت ۵۰ شهروند بهائی از تحصیل در دانشگاه به بهانه های واهی ...

از جمله مواردی بود که در گزارش مذکور به آن اشاره شده است.

این گزارش که گویای ده ها مورد برخورد امنیتی و قضایی طی یک هفته ی گذشته در جمهوری اسلامی ایران با فعالان سیاسی و مدنی ایران بوده، تنها بخشی از عملکرد نیروهای سرکوب گر امنیتی و قضایی است که خبر آن با توجه به سانسور حاکم توانسته به رسانه های جمعی و اجتماعی درز پیدا کند.

نسبت گسترش بحران ها و رویارویی اقشار مختلف مردم با حکومت با توجه به کمیت و کیفیت سرکوب در جمهوری اسلامی رابطه ای مستقیم دارد.

از این رو اگر در گذشته، مدیریت سرکوب در رژیم جمهوری اسلامی بیشتر بر کار اطلاعاتی و مهندسی جریان ها استوار بود تا روند اعتراضات را هدایت کند، امروز با رشد رو به گسترش بحران های اقتصادی، سیاسی، اجتماعی و محیط زیستی عملا کنترل و تمرکز خود را از دست داده و سعی می کند در  ابعادی دیگر با گسترش دستگیری ها، پرونده سازی در زندان ها، قتل مخالفان در بیرون و داخل‌ زندان ها، و ... مانع از اشتباه محاسبات ساواک در سال ۵۷ شود و در بخش سرکوب نرم خود نیز از تمام ابزار های رسانه های جمعی و اجتماعی مدرن بهره ببرد و همچنان با تکیه بر ابزار رسانه های سنتی خود به مانند مساجد و هیات ها و ... تمام قد با تکیه بر ماشین سرکوب خود مانع از فروپاشی نظام شود.

هر چند در سال ۵۷ ساواک و نیروهای نظامی شاه در مقابل اعتراض های مردم به نوعی عقب نشینی کردند، اما همان سیاست مانع از آن شد که نیروهای چپ و رادیکال در آن زمان بتوانند در بتن جنبش مردمی رشد بیشتری کسب کنند، امروز اما تشدید سرکوب معترضان و دگر اندیشان مسلما تکثیر مبارزه و عمیق تر شدن شکاف بین حاکمیت و مردم را در پی خواهد داشت.

  وحشت رژیم از واکنش های مردمی به حدی است که برای دستگیری یک دانشجو، ۱۰ مامور مسلح اعزام می کنند، چنین واکنشی از سوی مسؤولان امنیتی حکومت گویای این واقعیت است که آن ها به خوبی دریافته اند که نه تنها در بین مردم جایگاهی ندارند، بلکه امروز حتی وحشت دارند، تا مردم در برابرشان بایستند و مانع از انجام عملیات آنان برای دستگیری و ... شوند.

تردیدی نیست که در این برهه گذار از جمهوری اسلامی، سنگ بنای بنیان های فکری و عملی آزادی و عدالت اجتماعی در فردای ایران، نهادینه خواهد شد