امروز جمعه 2 دسامبر، رافائل گروسی، مدیرکل آژانس بین المللی انرژی اتمی گفت که "غنی سازی 60 درصدی اورانیوم توسط ایران امر پیش پاافتاده ای نیست و پیامدهائی خواهد داشت". او با اشاره به این که اورانیوم 60 درصدی خیلی نزدیک به کاربرد نظامی – یعنی اورانیوم 90 درصدی – است، افزود که این اقدام به لیستی از عملیات افزوده خواهد شد که می توانند کاربرد نظامی نیز داشته باشند.
این که آیا منظور گروسی از پیامدها، همین وارد کردن غنی سازی به لیست عملیات دوکاره است یا نه، در اظهارات او ناروشن ماند؛ اما این که به این ترتیب جمهوری اسلامی در مناسبات خارجی اش نیز، دارد به سمت تنشی سراسری گام برمی دارد، روشن است. اتکای جمهوری اسلامی - همچنان که در عرصۀ داخلی به دستگاه سرکوب، بهره وران اقتصاد رانتی و لایۀ نازکی از بخشهای سنتی جامعه محدود شده است - می رود که در عرصۀ خارجی نیز به تعداد معدودی از کشورها و برخی "نیروهای نیابتی" محدود گردد.
شواهد و قراین برای این نتیجه گیری کم نیستند که جمهوری اسلامی از وجود تنش با جهان خارج استقبال می کند، و حتی در برخی زمینه ها خود به آنها دامن می زند، تا به این ترتیب جنبش "زن، زندگی، آزادی" را سرکوب کند یا حداقل به حاشیه براند. سیاست داخلی جمهوری اسلامی در مواجهه با چنبش جاری، از جمله این است که خشونت را به طور کلی بر جنبش و خاصه بر مبارزان کرد و بلوچ تحمیل کند. در شباهتی "یک به یک" با این سیاست، سیاست خارجی آن است که عین این تقلا را در مناسبات ایران با سازمانهای بین المللی و کشورهائی پیش می برد، که خصومت یا حتی مناسبات تنش آمیزی با جمهوری اسلامی ندارند، اما حقوق بین المللی را بازیچه تلقی نمی کنند.
افزودن دیدگاه جدید