مقامات جمهوری اسلامی بخوانند!

هر ساله 10 دسامبر، به عنوان روز جهانی حقوق بشر، گرامی داشته می شود، زیرا 74 سال پیش، در سال 1948، در چنین روزی اعلامیۀ جهانی حقوق بشر به تصویب مجمع عمومی سازمان ملل رسید.
بیانیۀ حقوق بشر یکی از نخستین دستاوردهای گرانقدر سازمان ملل است. ازاینرو شاید این واقعیت که سازمان ملل متعاقب غلبه بر فاشیسم و تدبیری برای پیشگیری از جنگ جهانی دیگری بود، تا حدودی بر آبشخورهای فکری بیانیۀ حقوق بشر، سایه افکنده باشد. واقعیت این بود که روشنفکران، متفکران سیاسی، حقوقدانان و عموم اندیشورزان انساندوست، دریافته بودند که غلبه بر فاشیسم و نازیسم به تنهایی برای نیل به صلح جهانی کافی نیست. سوای گرایشهای متفاوت ایدئولوژیک، بسیاری از آنان متقاعد شده بودند که صلح نه فقط تابعی از مناسبات دولتها با یکدیگر است، بلکه در اساس بر "تصدیق کرامت ذاتی آحاد انسانها و حقوق برابر آنان" استوار است. مقدمۀ بیانیۀ جهانی حقوق بشر در تأکید بر این نکته، چنین آغاز می شود: "از آنجا که تصدیق کرامت ذاتی آحاد انسانها و حقوق یکسان و سلب ناشدنی آنان اساس آزادی و عدالت و صلح در جهان است، ...".
ممکن است پیرامون این نکته "تردید مثبت" کرد، به این معنا که تصدیق کرامت ذاتی انسانها و حقوق یکسان آنان را یگانه پایۀ صلح ندانست، و برای صلح مبانی دیگری نیز قائل شد؛ اما نمی توان در آن "تردید منفی" کرد، یعنی کرامت ذاتی انسانها و حقوق یکسان آنان را نفی کرد و با دیگران در صلح زیست. دامنۀ گستردۀ نقض سیستماتیک حقوق بشر در ایران با ابعاد وسیع خصومتی که جمهوری اسلامی در عرصۀ جهانی با خود ایجاد کرده و دوره های دراز وحشت از جنگی که بر جامعۀ ایران تحمیل کرده، گویای رابطۀ مستقیم این دو جنبه از سیاست داخلی و خارجی جمهوری اسلامی است.