روزی که جمهوری اسلامی با درد خویش آشنا نشد

ژان ماری گوستاو لوکلزیو، نویسدۀ معاصر فرانسوی و برندۀ جایزۀ نوبل سال 2008 در ادبیات، داستان کوتاهی دارد به اسم "روزی که بومون با درد خویش آشنا شد". خلاصۀ داستان، به بیشترین فشردگی، این است که بومون، "قهرمان" داستان، نیمه شبی در اثر دندان درد بیدار می شود. داستان، شرح تلاش بومون است برای یافتن کسی که او بتواند دردش را برای وی محسوس کند. اما این تلاش، حتی در گفتگوی او با محبوبه اش، بی نتیجه می ماند. آنچه که بومون در پایان داستان به عنوان درد خویش با آن آشنا می شود، نه دندان درد بلکه تنهائی او، جدائی اش از دیگران، و شکاف عمیقی است دهان گشوده میان حس بومون و دریافتی که از این حس نصیب دیگران می شود.
واکنش مقامات جمهوری اسلامی به سفر شی جین ‌پینگ به عربستان و مشخصاً صدور دو بیانیۀ مشترک او - یکی با مقامات عربستان و دیگری با رهبران کشورهای عرب، که در آنها مواضعی خلاف انتظار جمهوری اسلامی گرفته شده - "یادآور خُلف" این داستان کوتاه است، یعنی تلاشی برای آن که درد ناشناخته بماند و حداکثر به "دندان درد" فروکاسته شود. همین که اقدام چین توسط مقامات جمهوری اسامی "جفا" تلقی می شود، به کفایت گویا و حاکی از تلاش برای ناشناخته گذاشتن درد است، اما واکنش بعضی از نمایندگان مجلس شورای اسلامی از این نیز گویاتر است: مجتبی ذوالنوری،‌عضو کمیسیون امنیت ملی و سیاست خارجی مجلس به مسئولان چینی تذکر می دهد که "در مسیر طراحی شده از سوی اسرائیل قدم برندارند". علیرضا سلیمی،‌ عضو هیئت رئیسه مجلس می گوید: "رئیس جمهور چین در این سفر نشان داد بیش از آنچه که تصور می شد ساده است". و محمدرضا احمدی،‌ نماینده رشت، هم خطاب به دولت چین می گوید: "مراقب اظهارنظر خود در بارۀ تمامیت ارضی کشور قدرتمند ایران باشید".
به واقع چین را در میسر طراحی شده توسط اسرائیل دیدن، شی را ساده انگاشتن و قدرت جمهوری اسلامی را، در گفتگو با "متحد استراتژیک" خویش، به رخ آن کشیدن تلاشی است برای انکار درد تنهائی فزایندۀ جمهوری اسلامی.