دامنۀ تردید در حقانیت احکامی که قوۀ قضائیه علیه فعالان جنبش "زن، زندگی، آزادی" صادر کرده است - خاصه حکم محاربه - و کیفیت مغشوشی که این حکم در مورد محسن شکاری و مجیدرضا رهنورد پیش برده شد و به اجرا در آمد، تدریجاً با تردیدها و انتقادات گسترش یابنده ای در میان "روحانیون" مواجه شده است. سوای انتقاداتی که مقدمتاً توسط مولوی عبدالحمید مطرح شدند، پیشتر، "روحانیون" شیعی خارج از حکومت زبان به تردید و انتقاد از این رویه گشودند: انتقاداتی دایر بر دعوت از قاضی به انعطاف، زیرا "جزای هر محاربه ای قتل نیست"، تا این انتقاد که اقدام صورت گرفته اصلاً مصداق محاربه نبوده است. اکنون شاهد آنیم که اینجا و آنجا برخی حاشیۀ حکومتی ها نیز ملاحظاتی را در این باره به میان کشیده اند.
با این تصریح که صدای این گروه "روحانیون" منتقد هنوز ابداً رسا نیست، طبعاً هرچه صدای انتقاد و اعتراض به جنایات جمهوری اسلامی دامنه و اوج بیشتری بیابد، هم کار آن برای تداوم این جنایات دشوارتر خواهد شد، و هم تردید در میان لایه های وسیعتری از کسانی که نسبت به این جنایات "بیطرفی" پیشه کرده اند، و حتی در میان حامیان رژیم گسترش خواهد یافت.
سوای نارسائی صدای این گروه از "روحانیون"، به نظر می رسد آنان یک واقعیت را هم از نظر دور می دارند، و آن این که "روحانیت" دیری است که دیگر از زمره گروه های مرجع مقدم در جامعۀ ما به شمار نمی رود. جنبشی که امروز در جامعۀ ما جاری است، به این دلیل نیز جاری است که سکۀ شرع، و "روحانیت" به عنوان شارح آن، از اعتبار افتاده است. مجادلۀ شرعی بر سر معنا و مصداق محاربه دیگر همدلی چندانی را در جامعه برنخواهد انگیخت. آنچه لازم است، شجاعت سیاسی از آن دست است که زمانی زنده یاد منتظری در دیدار با "هیئت مرگ" و در اوج خود در دفاع از حق شهروندی شهروندان بهائی از خود نشان داد.
افزودن دیدگاه جدید