در آذرماه نشست "بین‌المللی " با عنوان «سیاست همسایگی جمهوری اسلامی ایران، رهیافتی به دوستی و اعتماد‌سازی» در تهران برگزار شد. با وجود بین‌المللی نامیدن این نشست، سطح شرکت کنندگان خارجی آن بسیار پائین بود. تنها وزیر خارجه نیکاراگوئه که نه در روابط و معادلات جهانی و خاورمیانه نقش و جایگاه دارد و نه در منطقه آمریکای لاتین، معلوم نیست او به چه دلیل در این نشست شرکت داده شده است. شاید به دلیل که از زبان او گفته شود؛ افول آمریکا نزدیک شده است!
در نشستی که قرار است به رهیافت برای دوستی و اعتماد‌سازی سازی با همسایگان بپردازد از بازیگران اصلی منطقه خبری نیست. نه از مقامات ارشد روسیه و اوکراین خبری بود تا درباره جنگ میان دو کشور صحبت شود و نه از مقامات ترکیه و سوریه تا درباره تهدیدات آنکارا به حمله نظامی به همسایه جنوبی تبادل نظر شود. نه از طالبان و دولت سابق افغانستان مقامی حضور دارند تا اوضاع این کشور بررسی شود و نه از دیگر کشورهایی که نام آنها با منازعه ها و موضوعات جنجالی گره خورده است. مثلا بدون وجود مقاماتی از عربستان سعودی و بحرین چگونه می توان به مشکل قطع روابط و اختلاف میان ایران با این دو کشور پرداخت؟
بدون تردید شرایط و اوضاع کلی ایران بعد از روی کار آمدن دولت رئیسی و آنچه در ماه های اخیر شاهد آن هستیم را میتوان از جمله دلایل عدم استقبال از " مجمع گفت‌و‌گوی تهران " دانست. هر چند با گسترش دامنه جنبش انقلابی مردم ایران، بار ها گفته شده "ایران نیازمند گفت‌و‌گوی داخلی است"، اما بجای گفت‌و‌گو سرکوب مردم رویکرد غالب در داخل کشور بوده است. این نشست در شرایطی برگزار شده که از سویی جامعه در تب جنبش انقلابی قرار دارد و از سوی دیگر درعرصه بین‌المللی برجام موضوعیت خود را ازدست داده و علاوه براین ارسال پهباد از طرف ایران به روسیه با واکنش علیه جمهوری اسلامی روبرو شده. حال سؤال میشود، پس در این شرایط دلیل برگزاری نشست تهران با این کیفیت چیست؟ پاسخ را باید در تلاش جمهوری اسلامی در تظاهر به حضور و نقش آفرینی در معادلات منطقه ای و جهانی دانست، تا از این طریق واقعیت ایزوله بودن و کم اثر بودن خود در عرصه بین‌المللی را در داخل توجیه یا پنهان کند. "مجمع گفت‌و‌گوی تهران" برای سومین بار برگزار میشود. نشست های قبلی در سال‌های گذشته به موضوعاتی همچون "پسا آمریکا و پسا غرب" اختصاص یافته بود و هدف آن اثبات افول قدرت غرب و آمریکا و جانشینی آن با قطب تازه یعنی دنیای اسلامی بود.
این بار آش آنچنان شورشده، که صدای مطبوعات خودی از جمله سایت عصر ایران نیز درآمده است. این سایت در نقد خود به این رویداد به مقایسه نشست اخیر تهران با اجلاس مونیخ که محمد جواد ظریف وزیر خارجه وقت در آن شرکت داشت، پرداخته است؛
هدف از نشست هایی چون نشست مونیخ واقعا گفت‌و‌گو است. یعنی طرف های مختلف یک موضوع مورد مناقشه یا منازعه مواضع خود را بیان کنند و دیگران بتوانند مواضع جدید و متفاوت را بشنوند و از دل این نشست ها بتوان به زمینه یا خط مشترکی دست یافت و احتمالی برای توافق و رفع اختلاف یافت یا اینکه حداقل، بتوان مستقیم و بدون واسطه موضع خود را بیان کرد و همزمان موضع متفاوت و طرف مقابل را هم بی واسطه بشنویم. در چنین نشست هایی هدف بحث و گفتگو درباره مسائل و مشکلات و منازعه ها و تلاش برای یافتن راه حل هاست.
اما در نشست هایی چون نشست تهران به نظر می رسد بیشتر رویکرد تبلیغاتی مد نظر است به همین دلیل هیچ سخن جدیدی شنیده نمی شود و همان مواضع قبلی تکرار می شود و راه حل همه مسائل هم در همان دقایق نخست ارائه می شود..
منبع:
https://www.asriran.com/003eUL
افزودن دیدگاه جدید