۱-بار معنایی و ذاتی واژه ی " گذار" دست کم در وجه غالب آن، ناظر بر عبور هر چه مسالمت آمیزتر از رژیم حاکم است، با بهره گرفتن از جنبش مدنی متشکل و فراگیر و دیگر اشکال خشونت پرهیز مبارزه به مثابه ی آلترناتیو.
اگر واژه ی" گذار "را از این معنا تهی کنیم و به آن باور نداشته باشیم؟ ناگزیر باید آن را بطور کلی از ادبیات سیاسی مان حذف کنیم و واژه ی" سرنگونی" را به جای آن بنشانیم!
بدیهی است که اجرای تمام و کمال گذار مسالمت آمیز در اختیار هیچ اپوزیسیونی نیست و کاربست آن صرفا به معنای باور و مبارزه در این سمت و سو است.
گذشته از این ، وقتی از گذار سخن می گوییم اما از کم و کیف آن از پیش اطلاع روشنی نداریم، به این معنا نیست که تلویحا ( صراحتا!) پذیرفته ایم این گذار می‌تواند احتمالا دارای چند مرحله باشد!؟
و در این صورت به عنوان یک مرحله ی گذار، چرا باید احتمال عقب نشینی حکومت در صورت قدرت گیری جنبش و همراهی و موافقت عناصر قدرتمندی از درون آن را، از پیش غیر ممکن بدانیم؟
۲- در اشکال گذار مسالمت آمیز رخ داده درجهان، نمونه‌های کره جنوبی، برزیل ، ترکیه و...حضور و حتی محوریت عناصر قدرتمندی از داخل نظام دیکتاتوری، موتور محرکه‌ی گذار بوده است. این محوریت( عاملیت) بر بستر خواست مطالبات انبوه ، زمینه تدریجی پذیرش گذار توسط حاکمان دیکتاتور را فراهم کرده‌است.
علیرغم ای‌نکه در سپهر سیاسی کشور، اصلاح طلبان از سوی مردم طرد شده‌اند و این طردشدگی در آستانه‌ی انتخابات مجلس از سوی عناصر و جریان‌های مختلف این نحله به صراحت در تریبون‌های عمومی اعلام شده‌است، اما نباید و نمی‌توان از موجودیت بدنه‌ی اجتماعی آنان که در همه‌ی طبقات و گروه های اجتماعی و از جمله نظامیان حضور دارند، صرف نظر کرد.
بنابراین با پذیرش این بدنه‌ی اجتماعی، ظهور شاهپور بختیار مسلمان ( به تعبیر رفیق بهزاد) می‌تواند و باید مورد توجه قرار گیرد. ( بویژه بعد از مرگ دیکتاتور)
هم از این منظر و هم از منظر عاملیت عناصر قدرتمندی از درون حکومت که در یک بزنگاه احتمالی تاریخی با در دست گرفتن قدرت، بخواهند با تغییراتی در ساخت خود حکومت، دست به رفرم بزنند.
ذهنیت سرنگونی طلب می‌تواند ظهور پدیده ی شاهپور بختیار مسلمان را در شرایط ایران سراب بپندارد، اما ذهنیت گذار طلب این حق را ندارد و بروز چنین پدیده‌هایی را نمی‌تواند و نباید از قبل منتفی بداند، بلکه آمادگی آن را داشته باشد که در مواقع لزوم سیاست درست را در قبال آن اتخاذ و اجرا نماید.
۳- یک نکته کلیدی حائز اهمیت و توجه است، گرچه با کلیت و یا بخشی از آن موافق نباشیم!
از منظر سرنگونی طلب، مرگ و یا حذف ولایت فقیه در شرایط حفظ ساختار حکومت و احتمال گشودگی در رفتار حکومت در برخورد با جهان خارج و داخل کشور، در صورت بروز و ظهور نظامیان و یا غیر نظامیان در یک پیچ تاریخی، محلی از اعراب ندارد و نباید مطلقا به کم‌تر از سقوط( کنار گذاشته شدن) کل رژیم حاکم رضایت داد!
آیا ما به عنوان یک نیروی چپ و دمکرات همین‌گونه می‌اندیشیم؟
اگر خیر؟ پرسش این است چرا نباید با شرایط و فضای ایجاد شده به سبب عقب نشینی احتمالی حکومت و بر بستر دمکراسی ولو لرزان و موقتی ( دوره و عمرش غیر قابل پیش بینی است!) دست به بسیج توده ها و تشکل‌ها برای مطالبه، یک گام جلوتر نرفت؟
مثلا آزادی زندانیان سیاسی و احزاب و رسانه ها و...؟
به گمانم اکنون و پس از پشت سر گذاشتن سالگرد جنبش مهسا و برآورده نشدن انتظارات واقعی از این جنبش اجتماعی که بدرستی دلایل خاص خودش را دارد و نباید هیچ فرد و نیرویی را مورد شماتت قرار دا د(مگر آن نیرویی که پیروزی جنبش را سریع و حتمی می دانست!)، باید به همه ی گزاره‌های فوق اندیشید و آمادگی برای پذیرش طیف متنوع و غیرقابل پیش بینی از همه ی احتمالات را داشت.
۴- اگر بپذیریم که جنبش به دلائل مشخص و معلوم افت کرده‌است و در حال حاضر قادر نیست با بسیج نیروهای خود دست به تغییر بیشتر موازنه‌ی قدرت به نفع جنبش، بزند؟
آیا استراتژی درست این نیست که بر بستر مفهوم کلی گذار با بازخوانی و بازاندیشی راه تاکنون پیموده شده، طرحی نو در اندازیم و در فکر تسخیر سنگرهایی باشیم که توان آن را داریم؟( حمایت و تقویت جنبش های مدنی و صنفی موجود اعم از کارگری و غیر آن)
در این صورت آیا باید هم‌چنان شعارهای حداکثری داد؟ یا بر مطالبات کم هزینه‌تر پای فشرد؟
به نظر می رسد با توجه به شرایط عمومی کشور و جنبش باید با واقع بینی به همه گزینه های احتمالی فکر کرد و در صورت لزوم به آن پیوست! پذیرش این واقع بینی به معنای این نیست که اکنون عقب نشینی از سوی حکومت صورت گرفته! و وقت بهره برداری است، بلکه بر عکس باید با شکیبایی و گردآوری نیروهای اندک و پراکنده، چنین عقب نشینی ای را محقق کرد.
افزودن دیدگاه جدید