نقش حمایت اجتماعی در امحای کار کودک بخش نهم

2. حمایت اجتماعی به عنوان پاسخ سیاستگزارانه به کار کودک: شواهد چه می گویند؟
            3. کمک نقدی مستقیم به خانواده های دارای فرزند – ادامه
در برخی زمینه‌ها، زمانی که دریافت وجه نقد را مشروط به نتایج خاص می‌کنیم، این کمکهای مشروط با هدف تغییر رفتار خانواده ها و ترویج سرمایه گذاری برای تقویت تواناییهای انسانی عرضه می‌شوند. با این حال، در ارتباط با کمکهای بی قیدوشرط نیز، شواهد حاکی از تغییر رفتار خانواده ها در اثر امنیت درآمد بیشتر، دسترسی بهتر به خدمات (بدون مشروط کردن دریافت آین خدمات به رفتارهای خاص)، و افزایش ظرفیتهای انتخاب و برنامه ریزی اند. مثلاً در حالی که هر دو نوع کمک مشروط و نامشروط امکان سرمایه گذاری بیشتری را برای تحصیل  آموزش فرزندان برای خانواده ها فراهم می آورند، شرایط حضور در مدرسه به نوبۀ خود ممکن است انگیزه بیشتری را برای حضور کودکان در مدرسه ایجاد کند و زمان اختصاص داده شده به کار آنان را تقلیل دهد یا از بین ببرد. می توان گفت این بحث که کمکهای نقدی مشروط باشند یا نامشروط، یک بحث پربسامد و خاتمه نیافته است.

در بررسی مقدماتی انجام یافته نمونه های کمکهای نقدی مشروط بسیار بودند، چندان که اثرات حمایتهای اجتماعی بر کار کودکان را مستند و محرز می کنند. البته کمیت این اثرات در برنامه های مختلف و زمینه های مختلف بسیار متفاوت است. نمونه های موجود در مورد اثرات کمکهای نقدی نامشروط محدودتر بودند و حاکی از نتایج متفاوتی بودند.

متعاقبا بررسی با مراجعه به 26 مطالعۀ دیگر در بارۀ کمکهای نقدی تکمیل شد. از این تعداد 12 مطالعه در بارۀ کمکهای نقدی نامشروط و 12 مورد در مورد کمکهای نقدی مشروط بودند. یک مطالعه توسط فنتون (Fenton) و همکاران اثرات جداگانه هر نوع کمک نقدی  را بررسی کرده است. مطالعه دیگری توسط د هوپ (De Hoop) و همکارانش انجام شده، که بر مطالعۀ برنامه ای تمرکز دارد که کمکهای مشروط و نامشروط را همراه با حمایت از اشتغال عمومی ترکیب کرده است.

یافته های 16 مطالعه از این 26 مطالعه، حکایت از آن دارند که کمکهای نقدی، اعم از مشروط یا نامشروط، موجب کاهش الزام حضور کودکان در بازار کار کودکان و کاهش زمانی دارد که آنان صرف فعالیتهای اقتصادی می کنند. قابل توجه این است که سه مطالعه از مجموع 26 مطالعه، حاکی از افزایش این حضور بوده اند. چهار مطالعه اثرات مختلطی را گزارش کرده اند و در سه مطالعه هیچ نتیجۀ قابل اتکائی دایر بر تغییر (افزایش یا کاهش) مدت زمان حضور کودکان در بازار کار حاصل نشده است.

دو مورد از چهار مطالعاتی که نتایج مختلفی را گزارش کرده اند، نشان می دهند که وقت کاسته شده از حضور در بازار کار مجدداً به کار در خانه (و نه مثلاً در مدرسه) اختصاص یافته است. در دو کشور مالاوی و جمهوری تانزانیا، کمکهای نقدی مدت زمان حضور کودکان را در بازار کار کاهش داد، کاهشی که همراه با کاهش نسبی حقوق "خارج از خانۀ" خانواده بود؛ وضعی که موجب افزایش حضور کل خانواده در فعالیتهای اقتصادی شده است. در زامبیا، کودکان با وجود کمکهای نقدی، کار خود را در مزارع خانگی افزایش دادند. قابل توجه این که این افزایش کار در مزارع خانگی با کاهش متناظری در کار برای دستمزد در خارج از خانه همراه نبود. کیفیتی که احتمالاً به دلیل شیوع نسبتاً کم فعالیتهای اقتصادی کودکان در خارج از خانه در ابتدای مطالعه بوده است. باید توجه داشت که کار در داخل خانه، اگرچه به طور کلی در مقایسه با کار در خارج از خانه ایمن تر است، اما می تواند خطرناک هم باشد. در واقع هم مطالعات گفته نشان می دهند که هم در مالاوی و هم در زامبیا، در پی کمکهای نقدی، مشارکت کودکان در کارهای خطرناک افزایش داشته است. در جمهوری متحد تانزانیا میزان مشارکت کودکان در کارهای خطرناک  بدون تغییر باقی مانده است.

سرانجام این که چهار مطالعه حاکی از کاهش میزان مشارکت کودکان یا مدت زمان صرف شده در کارهای خانگی در اثر کمکهای نقدی اند. این تأثیر به ویژه در مورد کودکان دختر در خانواده هایی در لسوتو و اندونزی مشهود بود، که در چارچوب برنامۀ "کمک هزینه کودک" از این کمک برخوردار شدند. دو مطالعه هم گزارش کرده اند که کمکهای نقدی در مبارزه با بدترین اشکال کار کودکان به ویژه در میان دختران در بخش قالیبافی در نپال و در میان "کودکان جنگی" (قاعدتاً پسران) در کلمبیا موثر بوده است.