

وقتی شهروندی بهسبب احساس بیگانگی، طردشدگی، بیپناهی، یا بیعدالتی و ... بین خود و وطنش فاصله میاندازد و بیگانه را در ذهن خود پاک میکند، دیگرانی، این فاصلهها را با پیام، پول، یا امیدهایی که ایجاد می کنند پُر میکنند.با این ماجرا نباید فقط از مسیر امنیتی مواجه شد. آنچه رخ داده، پیش از یک نفوذ اطلاعاتی، نوعی فروپاشی پنهان اعتماد ملی است و این نوع فروپاشی، با سامانههای موشکی یا دیوارهای مجازی درمان نمیشود.






برای آنهایی که در تهران جنگ را با پوست و گوشت خود تجربه کرده،اند شاید روایتهای فرهادپور نکته تازهای نداشته باشد، اما برای آنان که دور از جنگ بودهاند دستکم بخشهایی از این روایتها میخکوبکننده و درنگانگیزاند.
ترجمه نامهها (روزنوشتها) را در فایل زیر میتوان خواند

