رفتن به محتوای اصلی

سازماندهی "دیمی کاران"(1): نگاهی از "جنوب" - بخش پنجم

سازماندهی "دیمی کاران"(1): نگاهی از "جنوب" - بخش پنجم
ورای قاچاق انسانها و بردگی - ادامه

سی سال است که گلوریا سولورزانو هر روز آفتاب نزده خانۀ کوچک اش را ترک می کند تا بساط مختصری از میوه و سبزی را در بازار خیابانی لیما (پایتخت پرو) برپا کند. او به مردی با یک وانت بار پول می دهد تا خودش و محصولی را که برای فروش خریده است، به بازار برساند. به مرد دیگری پول می دهد تا بار او را به یک گاری منتقل کند و روی بساط اش بگذارد. نزدیک طلوع آفتاب کار فروش را شروع می کند. او به یک پاسبان هم پول می دهد تا از او حمایت کند و مطمئن باشد که خودش و مشتریان اش در امن و امان اند. برای نظافت خیابان و برای این که برق و نوری هم وجود داشته باشد، نیز باید پول بپردازد.

وضع گلوریا درست به وضع بخش اعظم کارگران جهان، یعنی کارگران غیررسمی، شبیه است. او در چنبرۀ ده ها مناسبات اقتصادی قرار دارد، بابت خدماتی که برای برپا داشتن کارش به آنها نیاز دارد، و بابت حق کار در خیابان باید پول بپردازد. علیرغم "سرمایه گذاری" ای که او برای داشتن کار و داشتن جائی در بازار کرده است، هر لحظه ممکن است که دولت محلی حق او را لغو کند.

حدود 60% تمام انسانهائی که کار می کنند، کارگران غیررسمی اند. این یعنی که آنها محروم از حمایتهای کاری و اجتماعی برای کسب درآمدی مطمئن، محروم از حمایتی در برابر انواع خطرات، و محروم از حمایتی برای نجات خانوادۀ خویش از فقر اند. بدون دسترسی به حقوق اقتصادی و اجتماعی، برای کارگران غیررسمی بسیار دشوار است که نقش فعالی در بنای یک جامعۀ باز، شاداب و دموکراتیک ایفا کنند.

چگونه می توان این وضع را تغییر داد؟ برای "رسمیت دادن به کار غیررسمی" چه می توان کرد؟

بنای قدرت جمعی
بیش و پیش از همه، کارگران به سازمانهای دموکراتیک و محاسبه پذیری نیاز دارند که آنان را در روندهای سیاست گذاری، مذاکره با دولت و کارفرمایان و شرکتها نمایندگی کنند. خوش خیالی نکنیم! سازماندهی کارگران غیررسمی چالش بسیار سنگینی است: آنان محلهای کار متفاوتی دارند، مناسبات استخدامی شان ناروشن و گاه پنهان است، درآمد کم و ناپایدارشان مشارکت را دشوار می کند... با این حال اکنون کارگران غیررسمی دارای تجربه ای چندده ساله در تشکیل شبکه های ارتباطی محلی و جهانی، رویکردهای نوآورانه در سازماندهی، و کشاندن قراردادهای جمعی به محیط کار غیررسمی اند. چالش بزرگتر همانا یافتن راه هائی برای استفاده از قدرت آنان است تا بتوان اطمینان یافت که حکومتها به وظیفه شان در حمایت از قانون و حق، و کارفرمایان به مسئولیت خود در پرداخت دین شان به جامعه عمل کنند.

کلید حل ای مشکل یافتن راه های سازمانگری مناسب برای گروه های شغلی مختلف در درون اقتصاد غیررسمی است. در سطح جهانی، مدلها و تنوع اشکال سازمانی با سنتهای سیاسی و طرقی که سازمانهای پایه بنا شده اند، مطابقت دارند. این مدلها از جمله شامل سازمانهای زیر می شوند:

  • مدل اتحادیه های بین المللی زیر نام StreetNet، ملهم از ساختار فدراسیون جهانی اتحادیه های کارگری؛
  • مدل مورد حمایت اتحادیه های کارگری، که طبق آن سازماندهی کارگران غیررسمی در بطن اتحادیه های رسمی انجام می شود، مثل IUF (اتحادیۀ بین المللی صنایع غذائی، کشاورزی،...) و فدراسیون بین المللی کارگران خانگی؛
  • مدل شبکه ای ائتلاف جهانی زباله گردها؛
  • جنبش اجتماعی ضد هیرارشی، ضد بوروکراسی لاک قرمز (Red Lacre)، که بنیان آن بر همکاری است؛
  • مدل مورد حمایت سازمانهای غیردولتی مثل شبکۀ خانگی جنوب آسیا (HomeNet South Asia).

این اشکال گوناگون سازماندهی امکان می دهند که گروه های مختلف کارگران قدرت جمعی شان را فراتر از مرزهای جغرافیائی متحقق سازند و نقش خویش را در اقتصاد جهانی عیان کنند.

 

افزودن دیدگاه جدید

متن ساده

  • No HTML tags allowed.
  • نشانی‌های وب و پست الکتونیکی به صورت خودکار به پیوند‌ها تبدیل می‌شوند.
CAPTCHA
کاراکترهای نمایش داده شده در تصویر را وارد کنید.
لطفا حروف را با خط فارسی و بدون فاصله وارد کنید