در این گفتگو هر چهار سخنران درباره گذار از جمهوری اسلامی و همگرایی هرچه گسترده تر توافق داشتند. اما مهرداد درویش پور و رضا علیجانی به صورت روشن مخالفت خود را با تکیه بر قدرت های خارجی برای گذار از حکومت، حمله نظامی به ایران و تحریم های اقتصادی گسترده بیان کردند. آنان در عین حال زمینه های همکاری های فراگروهی حقوق بشری، موردی و حتی نوعی "ائتلاف منفی" بین همه قطب های سیاسی را نام بردند. همزمان هر پروژه ای خواهان ائتلاف سیاسی "همه با هم" از نوع پیمان نوین رضا پهلوی یا شورای مدیریت گذار را نه تنها غیر واقعی بلکه نامطلوب خوانده و از ضرورت تشکیل بلوک های سیاسی و ضرورت یافتن راه هایی که تضمین کننده همزمان تعامل و همراهی و رقابت این قطب ها باشد سخن گفتند. حسن شریعتمداری اما این پروژه را موکول کردن اتحادها به محال خواند و رد اتکا یه قدرت های خارجی توسط درویش پور را ناشی از نگرش تقابلی با جهان دانست. این ادعا توسط درویش پور و علیجانی رد شد و علیجانی نادرست بودن این ادعا را حتی در صفوف اصلاح طلبان نیز توضیح داد. درویش پور در رد این ادعا تاکید کرد که خود در زمینه ارتباط با مقامات دیپلماتیک سوئدی و اروپایی برای تشدید اعمال فشار بر جمهوری اسلامی در زمینه نقض حقوق بش فعال بوده است و یک خارجی دمکرات را بر یک دیکتاتور بومی ترجیح می دهد. اما تلاش های او و بسیاری از جمهوری خواهان در رد سیاست مماشات جویانه اتحادیه اروپا و در عین حال رد سیاست "رژیم چنج" و تحریم اقتصادی گسترده و تنش آفرین مثلت دستگاه ترامپ، اسرائیل و عربستان است که همراهی با آن را نادرست میداند.
شریعتمداری از تحریم های اقتصادی گسترده علیه ایران دفاع کرده و آن را حق هر کشوری دانست. علیجانی در رد تکیه کردن به اختلافات امنیتی و سیاسی دو کشور و تقلیل موضع اپوزیسیون به جانبداری از این و آن، از رویکرد تحول طلبی حمایت کرد. علیجانی و درویش پور هر دو از غیر عملی بودن همکاری طرفداران تحریم اقتصادی گسترده و مخالفان آن سخن گفتند (درویش پور البته از تحریم تسلیحاتی معین ایران دفاع کردکه توضیح داد ربطی بین آن و تحریم اقتصادی گسترده که دود آن به چشم مردم می رود وجود ندارد).
درویش پور و علیجانی ضمن تاکید بر ضرورت پیوستن به بازار جهانی و گسترش روابط دیپلماتیک، سیاسی و اقتصادی با جهان تاکید کردند که این هیچ ربطی به تکیه بر قدرت های خارجی برای عبور از جمهوری اسلامی ندارد. درویش پور اشاره کرد که پروژه صدای سوم، صدای یک جریان معتدل برای عبور مسالمت آمیز از جمهوری اسلامی به سمت دمکراسی است که با پروژه رادیکالیسم راست و اصلاح طلبی تفاوت های چشمگیری دارد. چیاکو تاکید داشت که بدون پاسخ به نیازهای اتنیک های تحت ستم هیچ اتحاد فراگیری میسر نیست. در زمینه اتنیکی شریعتمداری از برسمیت شناختن آموزش به زبان مادری در برنامه خود سخن گفت.
درویش پور نیز اشاره کرد اتخاذ یک سیاست فعال ضد تبعیض زمینه همکاری جمهوری خواهان با گروه های اتنیکی که به حفظ تمامیت ارضی ایران متعهد می شوند نقش مهمی در گسترش قطب جمهوری خواهی و تقویت صدای سوم خواهد داشت. چیاکو که از رهبران پژاک است بیشتر در همراهی با صدای سوم مورد سخن گفت و بر توافق با نیروهای جمهوری خواه و مخالفت با پروژه های بازگشت به گذشته و انحصار طلبانه در اپوزیسیون تاکید داشت. لینک این گفتگو در زیر آمده است.
افزودن دیدگاه جدید