ژانویه 2020

اینک در چهل و یکمین سالگرد انقلاب ضد دیکتاتوری بهمن همچنان دیکتاتوری بعنوان معضل یزرگ جامعە، عامل بی عدالتی و فساد و مانع عمدە توسعە دمکراتیک کشور باقی ماندە است. شعار مرگ بر دیکتاتور و مرگ بر خامنەای بار دیگر همچون ماهای پایانی حکومت شاە حداقل از دی ٩٦ تا کنون در کشور طنین انداز است. جنبش ها و خیزش های مردمی در حال رشد و گسترش اند و برکناری رژیم را آماج خود قرار دادەاند.

این سؤال بسیار مهمی است که توصیف عمومی از نئولیبرالیسم چه تفاوت معینی با دیگر اشکال لیبرالیسم دارد و حدت و شدت این تفاوت تا کجاست؟ منظور اشکالی چون لیبرالیسم اقتصادی، لیبرالیسم کلاسیک و (نئو)کنسرواتیسم است، که همۀ آنها برای بازار نقشی مرکزی قائل اند و همگی شان شعار "بازار بیشتر، دولت کمتر" را سر می دهند.

اساسا آنچە موجب تن دادن حکومت در آن مقطع با تصویب قانون کار جدید شد، وجود و نفوذ سازمانهای کارگری نیرومند در جامعە بود. بقای قانون کار نیز بە تبع آن منوط بە حضور و نفوذ سازمانهای کارگری بود. حکومت و سرمایە داران کە این را خوب می دانستند شروع بە قلع و قم سازمانهای کارگری کردند تا بتوانند پس از سرکوب آنها قانون کاری اگر تصویب شد کە با منافع آنها اندکی زاویە داشت آن را از میان بردارند. این کار را هم کردند.

اقتصاد سبز وسیله ای برای دستیابی به توسعه اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی پایدار است. علاوه بر اقتصاد سبز، مفاهیم دیگری نیز در گفتمان سیاسی و فرهنگی به این معنی بکار می روند، از جمله توسعه سبز، اقتصاد با حداقل اثر کربن و توسعه کم مصرف. مشاغل سبز نه تنها به سازندگی پایدار کمک می کنند، بلکه به بازسازی زیست محیطی و بهبود کیفیت پایدار اجتماعی در آینده رهنمون می شوند.

جناب رئیس فراکسیون "کارگری" ولی گویا چون جرات حرف زدن از بی عدالتی و عوامل واقعی بی عدالتی را ندارند، خود را بە کوچە علی چپ زدەاند و دیواری کوتاەتر از دیوار کارمند گیر نیاوردەاند!

از وقتی ابراهیم رئیسی قاضی القضات جنایتکار تازە رژیم وعدە تجدید نظر و رسیدگی (با رفعت اسلامی) به کارگران و اعتراضات صنفی را داد، چند ماە گذشتە است. با این وجود در این مدت نە تنها تغییر مثبتی در بگیر و ببندهای فعالین صنفی رخ ندادە است، بلکە سرکوب آنها نیز شدت گرفتە و کمتر هفتەای است، کە عدەای از فعالین صنفی بازداشت و برای محاکمە فرمایشی تحویل بیدادگاە های مظلوم کش فقاهتی نشوند. 

معلوم شد که فلسطین برای این دو نفر یک بهانه است تا برای نجات خود از مهلکه‌های سیاسی موجود و خریدن فرصت در درون آمریکا و اسرائیل متوسل به جنجال آفرینی بشوند. ترامپ برای تحت الشعاع قرار دادن برنامه استیضاح و "قهرمان نمایی"اش در آستانه انتخابات پیش روی، و نتانیاهو نیز برای دورزدن پرونده فساد در دادگاه و چهره نمودنی دیگربار در انتخابات چند هفته بعد!

امروزه بخشی از نیروهای چپ جوگیر سلطنت طلبی شده، آنها هم ترجیح میدهند تا با سکوت از کنار بهمن کبیر پنجاه و هفت عبور کنند، انگار که کاشکی این اتفاق تاریخی نمی افتاد. پیشنهاد من برای تشکیل میزگردی جهت بحث و بررسی اهمیت واقعه بیست و دو بهمن، از طرف همین دوستان چپ شهرمان با سردی مواجه میشود؛ چرا که تحت تاثیر پروپاگانداهای امپریالیسم رسانه ای، نوعی سمپاتی داشتن به مرده های تاریخی "سلطنت طلبی" جزعی از فشن و مد سیاسی روز گردیده است.

در یک کلام لب طرح، بلاموضوع کردن واقعیت تاریخی اشغال و پاک سازی سرزمین ونفس اشغالگری بود که پس از جنگ ۱۹۶۷ به توسط دولت های اسرائیل و حامیان بین المللی اش صرت گرفت بود و هیچگاه توسط جامعه جهانی و اسنادسازمان ملل برسمیت شناخت نشد.

ایده هایِ آزادیخواهانه و عدالتجویانه بطورِ نامشخص و فرموله نشده در میان اکثریت مردم وجود دارند و در سراسر جهان در جنبشهایِ مردم (ب.م. کارگری، زنان، محیط زیست، ضد خشونت پلیس، ضد تبعیضاتِ نژادی و جنسیتی)،افرادِ غیر مذهبی، مذهبی، سوسیالیست و دمکرات هایِ ناروشن در موردِ آسیب هایِ سرمایه داری، مشترکا فعالیت می کنند.