اکتبر 2025

با امضای «میثاق حق زندگی»، بخشی از اپوزیسیون ایران برای نخستین‌بار از سطح شعار به سطح تعهد سیاسی در لغو مجازات اعدام رسیده است.
این تحول نه فقط از نظر حقوق بشری، بلکه از جهت بازسازی فرهنگ سیاسی غیرخشونت‌آمیز اهمیت تاریخی دارد.
در حال حاضر می‌توان گفت که اکثریت نیروهای جمهوری‌خواه، چپ و فدرالیست ایرانی به‌صورت رسمی خواستار حذف اعدام از قانون جزا هستند.

در این گفت‌وگو، محمدرضا شالگونی، فعال سیاسی چپ و از زندانیان دهه‌ پنجاه، درباره‌ی بازگشت گفتمان دفاع از ساواک در میان نیروهای راست افراطی ایرانی سخن می‌گوید.

راندە شدن قریب ٨٠ در صد مردم بە زیر خط فقروتبدیل معیشت بە مشغولیت فکری شب و روز مردم از نتایج کارکرد این سیستم است کە برای حفظ آن تا کنون دەها هزار نفر از انسانهای حق طلب و آزادیخواە را بە قتل رساندەاند. مردم دیگر این باور را ندارند کە با تغییر دولت و چند وزیر بهبودی در وضعیت شان بوجود می آید. خواست اکثریت جامعە پایان دادن بە سیستم واپسگرا و استبدادی حاکم و جایگزین کردن آن با جمهوری فدرال سکولار دمکرات از طریق انتخابات آزاد و مراجعە بە آرای عمومی است.

شاید کنشهای متقابل میان "صدا"ی مردم (یعنی مشارکت و امکان اظهار نظر آنان) و سایر نتایج توسعه، و نیز میان ریسک و سایر نتایج توسعه، به خوبیِ پیوندهای میان رشد و نابرابری یا میان رشد و توسعۀ انسانی که پیشتر بحث شدند، شناخته و پژوهش نشده باشند. از این قرار شواهد موجود تا امروز نشان می‌دهند که این حوزه ها شایستۀ توجه بیشتری اند.

درشرایط بحران ورکود اقتصادی وتورم روزانه  با توجه به اینکه حاکمیت هیچ برنامه ای برای بهبود وصعیت اقتصادی مردم ندارد بدون شک وضعیت کارگران فصلی وساختمانی بمراب بدتر از سالهای گذشسته خواهد شد وشاهد فقر وفلاکت بیشترآنها خواهیم بود

گزارش ایلنا تنها بە موضوع دستمزد و فریز مزدی پرداختە است. اما در طی همین مدت بە غیر از کاهش ارزش ٢٦١ درصدی دستمزد ها، دستکم بە همین میزان هم سایر حقوق کارگران از بین بردە شدە. در چنین سیستمی غیر از متحد و متشکل شدن برای برچیدن بساط ستم این حکومت مگر راە کار دیگری وجود دارد؟ بلە کارگران برای متوقف کردن بی حقوق سازی پیوستە خود حق دارند و چارەای هم بە غیر از تلاش برای برچیدن بساط بردەدارنە این رژیم از طریق جمعی و راەکارهایی مانند اعتصاب عمومی ندارند.

در میانه‌ی بحران‌های گسترده‌ی اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی و زیست‌محیطی، جامعه با بحرانی عمیق‌تر و خاموش‌تر روبه‌رو است: بحران روحی و روانی نسل جوان، به‌ویژه زنان. این بحران در اشکال گوناگونی چون افسردگی، انزوا، زن‌کشی، دخترکشی و نهایتاً خودکشی نمود یافته است؛ پدیده‌ای شوم و دردناک که ریشه در سیاست‌های سرکوبگرانه و تبعیض‌آمیز حکومت دارد.

در کمتر از یک ماه گذشته سه زندانی به نام‌های سودابه اسدی، سمیه رشیدی و جمیله عزیزی در سایه بی‌توجهی پزشکی در این زندان جان خود را از دست دادند. یکی از کارکنان پیشین زندان قرچک ورامین در گفت‌وگو با هرانا گفته بود که رسیدگی پزشکی در این زندان بسیار ضعیف است؛ تجهیزات بهداری ناقص یا از کار افتاده، داروها کم است و اعزام به بیمارستان با موانع متعدد روبه‌رو می‌شود. تشخیص‌ها اغلب نادرست است و زندانیان گاه به تمارض متهم می‌شوند.

سیاست خارجی ایدئولوژیک و ماجراجویانه‌ی‌ جمهوری اسلامی موقعیت کشور ما را در منطقه و جهان تضعیف کرده و برخی از کشورها را بە سوءاستفادە از اختلافات میان ایران و همسایگان بە منظور فشار بە حکومت و گرفتن امتیازات اقتصادی و سیاسی ترغیب کردە‌است. بیانیه‌ی اخیر کشورهای عضو شورای همکاری خلیج فارس و اتحادیه اروپا آخرین نمونه‌ از آن است. بیانیه‌‌ی اتحادیه‌ اروپا و شورای همکاری خلیج فارس، که حاکمیت تاریخی و قانونی ایران بر جزایر تبب بزرگ، تنب کوچک و ابوموسی را نادیده می‌‌گیرد، دخالت سیاسی آشکار و مغایر با واقعیت‌های تاریخی منطقه است.