جنبش کارگری بازسازی‌شده
اقدام کارگران سیدور SIDORکه بعد از سال‌ها سرانجام نتیجه داد، باعث تولد دوباره جنبش کارگری در ونزوئلا شد. چنان‌که مارکوس گارسیا، هماهنگ‌کننده اتحادیه کارکنان بخش عمومی FENTRASEP ، روایت می‌کند، "جنبش کارگران با پیروزی سیدور و مردم گویان که توانستند صنایع آهن را ملی کنند، بزرگ‌ترین موفقیت در آمریکای لاتین را به ثبت رساندند و اولین تغییر بزرگ در سراسر کشور پایه گذاشته شد."
در این زمینه بود که ریوِرو، وزیر کار، یک حمله عمومی علیه اتحادیه ملی کارگران UNT را آغاز کرد. در مصاحبه با نشریه محلی نوتیتاردِ، او مدعی شد که "اتحادیه ملی روحیه روند انقلاب ونزوئلا را درک نکرده است." دو روز بعد، ریوِرو و نایب‌رئیس مجلس ملی و هماهنگ‌کننده فدراسیون بولیواری کارگران FSBT اسوالدو وِرا تأسیس یک فدراسیون ملی اتحادیه‌های کارگری را اعلام کردند و از اتحادیه‌های کشور خواستند با UNT قطع رابطه کنند. آن‌ها مدعی بودند که حمایت فدراسیون‌های اتحادیه‌ای 17 بخش کارگری عمده ونزوئلا را جلب کرده‌اند.
اما چاوز زمانی که برای سیصد هزار نفر از طرفدارانش در ششمین سالگرد کودتای 2002 سخنرانی می‌کرد، ضمن ستایش کارگران سیدور از آنان خواست "نقش پروتاگونیستی" را در انقلاب بازی کنند و تأکید کرد که "طبقه کارگر ریشه پایه‌ای در هر انقلاب سوسیالیستی است".
در اثر آنچه ظاهراً نقد رفتار راست روانه ریوِرو در ارتباط با سیدور بود و تلاش او را برای ایجاد انشعاب در فدراسیون ملی نفی می‌کرد، وی دو روز بعد از پست وزارت کار برکنار شد و بجایش عضو سابق حزب کمونیست و نایب‌رئیس مجمع ملی روبرتو هرناندز به وزارت کار منصوب شد. وزیر جدید خواستار اتحاد عمومی و آغاز مراحل حل اختلاف شد و پیشنهاد کرد که یک مجمع متحد از اعضای اتحادیه‌ها برای بازسازی جنبش کارگری تشکیل شود که موردحمایت بلوک سوسیالیست‌ها CCURA و CTR باشد.
یادداشت مترجم: مقاله فوق در ارتباط با وقایع روز در ونزوئلا از سایت "ونزوئلا آنالیز" ترجمه‌شده است و تاریخ انتشار آن به 2009 باز‌می‌گردد. دو پاراگراف زیر اما بر اساس اخبار مربوط به درگیری‌های اخیر به دنبال اعلام حمایت دولت ترامپ از مدعی ریاست جمهوری ونزوئلا گوانوایدو در ماه ژانویه 2019 تهیه‌شده است.
علیرغم موضع‌گیری و ورود هوگو چاوز به مسئله سیدور و پیروزی کارگران در آن مقطع اختلافات در بین اتحادیه‌های کارگری ونزوئلا ادامه یافت و شکاف بین دولت و جنبش کارگری در طی ده سال گذشته همچنان افزایش یافته است. یک اختلاف اساسی در جنبش کارگری ونزوئلا به طبیعت اقتصاد نئولیبرالی برمی‌گردد که خود را به مدل‌های اقتصادی دیگر در آغاز قرن بیست و یکم تحمیل می‌نماید. برخی از اتحادیه‌های کارگری ونزوئلا که در اقتصاد نولیبرالی قبل از چاوز تأسیس‌شده بودند، با اپوزیسیون حکومتی نزدیکی بیشتری دارند، و اتحادیه‌های تأسیس‌شده بعد از چاوز هم نتوانستند استقلال طبقاتی خود را برای بهبود شرایط کارگران حفظ نمایند و در مقاطعی به دنبالچه دولتی تبدیل شدند. UNT و فدراسیون آلترناتیو آن نتوانستند به اختلاف در میان جنبش خاتمه دهند و در میانۀ معترضان اپوزیسیون و حکومت ونزوئلا فضایی مستقل پیدا کنند. به‌مرور و به‌ویژه پس از فوت چاوز در 2013 دولت مادورو نیز نتوانست بر اختلافات فائق آمده و علیرغم ستیزه‌جویی‌های ضد امپریالیستی در عمل از مدل اقتصادی کارآمدی پیروی نماید. نتیجه آن است که امروز ونزوئلا در آستانه ازهم‌پاشیدگی ملی قرار دارد. فشارهای ایالات‌متحده و چرخش آمریکای لاتین به سمت حکومت‌های راست پوپولیست تضاد منطقه‌ای را بشدت افزایش داده و دولت ترامپ و هم‌پیمانانش در غرب عملاً وارد نبرد برای تغییر رژیم در ونزوئلا شده‌اند.
واقعیت آن است که مدل حکومتی بولیواری نتوانست به نقش عملی کارگران در اداره کشور جلوه حقیقی بدهد و باوجود ادعاهای سوسیالیستی در عمل دولت ونزوئلا با الیگارشی نظامی و در دوران مادورو با فساد اقتصادی به فروپاشی نزدیک شد و نقش کارگران در آن از شعار فراتر نرفت. درصد کارگران عضو اتحادیه‌ها نیز در سال‌های اخیر به‌شدت کاهش‌یافته و محاصره اقتصادی تولید داخلی را در تمام بخش‌های اقتصادی به حداقل رسانده است و بالطبع بسیاری از کارگران هم به اردوی مهاجران پیوسته و در کشورهای هم‌جوار - کلمبیا و برزیل - به پناهنده اقتصادی تبدیل‌شده‌اند. خبرهای منتشرشده در هفته‌های اخیر همه از امکان مداخله نظامی امریکا در ونزوئلا حکایت دارند، مداخله‌ای که با توجه به دودستگی شدید در میان مردم می‌تواند به جنگ داخلی در کشور بیانجامد.
--------------------
افزودن دیدگاه جدید