کشوری که توسط مشتی روحانی و آقایان پامنبری اداره می‌شود از این بیشتر نخواهد شد که شب عید، مردم به عزا و ماتم گرفتار شوند.
آخر اسفند ۹۷ شاهد هستیم که دولت جمهوری اسلامی به مصداق ضرب المثل: "کوه موش زایید"، با کلی جار و جنجال توانست در نهایت 5 هزار میلیارد تومان پول بین صنایع مختلف توزیع کند و در این میان حسن صادقی و علی خدایی از طرف خانه کارگر و شوراهای اسلامی کار هم به عنوان نمایندگان تشکل‌های زرد حکومتی، کاسه خود را به دست گرفتند و با گردن کج در برابر دولت تقاضای مقداری کمک کردند.
وقتی انسان این شرایط را می‌بیند، ناخودآکاه به یاد صف‌های نذری در شب عاشورا و تاسوعا می‌افتد، که افرادی قابلمه به دست برای گرفتن مقداری غذا از در صف ایستاده‌اند و در بعضی از مکان‌ها نیز از سر و کول هم بالا می‌روند، تا سهمی هم از قیمه یا... نصیب آنها شود.
متاسفانه سیستم مملکت‌داری در کشور ما، همان سیستم هیئتی و پامنبری است که امروز بعد از ۴۰ سال، چنین فلاکتی را نسیب مردم ما کرده است.
اما، هفته گذشته هر چند برای کارگران با گرفتاری، اعتصاب و تجمع در بسیاری از واحدها همراه بود، در واقع برای تشکل‌های کارفرمایی نه تنها هفته‌ای سرشار از آرامش و تسهیلات مالی بود، بلکه عیدی خود را هم از دولت گرفتند تا در کمال آرامش، سال نو خود را آغاز کنند. در همین رابطه سید «مهدی مقدسی» رئیس مجمع نمایندگان استان مرکزی روز چهارشنبه در گفت و گو با ایرنا گفت: "پرداخت مطالبات قطعه‌سازان خودرو آغاز و تاکنون ۲۵ میلیارد و ۸۰۰ میلیون ریال از این اعتبار به قطعه‌سازان پرداخت شده و باقیمانده مبلغ نیز تا پایان سال جاری پرداخت می‌شود.
ناگفته نماند که به بهانه رونق تولید و اشتغال نیز، تسهیلات قابل توجهی به چهار هزار و ۱۴۶ بنگاه تولیدی کوچک و متوسط که در ۹ ماهه سال ۹۷ طرح‌های نیمه‌تمام آنها با پیشرفت بالای ۶۰ درصد انجام شده بود، به مبلغ ۴۹۴۷٫۳ میلیارد تومان پرداخت شده است.
مدیرعامل سازمان صنایع کوچک و شهرک‌های صنعتی ایران نیز تاکید دارد که: "با توجه به اینکه واحدهای صنعتی و تولیدی در برخی موارد با مسایل و مشکلاتی روبرو بوده‌اند، از ابتدای امسال تاکنون به ۶ هزار و ۷۰۰ واحد صنعتی کوچک و متوسط تسهیلات مالی پرداخت شده است."
در آخر سال هم تشکل کارفرمایی خانه صنعت، معدن و تجارت ایران خبر از دریافت عیدی مجلس به بخش تولید داد و اعلام کرد: "با پیگیری و مساعدت مجلس شورای اسلامی و شورای نگهبان؛ نحوه تسویه بدهی دریافت‌کنندگان تسهیلات ریالی از بانک‌ها تعیین و در این ارتباط وام‌های گرفته شده کارفرمایان نیز شامل مساعدت‌های فراوان در بازپرداخت گردید."
اما در رابطه با کارگران شرایط فرق دارد، آنها حقوق‌شان فقط برای ده روز از هزینه‌های زندگی پاسخ می‌دهد، آنها اگر ماه‌ها حقوق نگیرند، مشکلی برای حاکمان اسلامی نیست، اگر بیمه آنها پرداخت نشود، به زمین و زمان بدهکار شوند، اجاره خانه را نتوانند پرداخت کنند، شرمنده زن و بچه‌شان گردند، شب عید از درد چه کنم، چه کنم، سکته کنند، برای آیت‌الله‌های حکومتی، مجلس و دولت اصلا مهم نیست، در نهایت تشکل‌های زرد دولت ساخته‌ای هستند که در طول ۴۰ سال از حاکمیت جمهوری اسلامی ایران تنها در حد بله قربان گویان رژیم نقش ایفا کرده‌اند یا نهایتا در اعتصاب‌های کارگران نقش عوامل امنیتی را برای شناسایی فعالان کارگری مستقل انجام داده‌اند، در آخر این نوع تشکل‌ها می‌توانند با گردن کج، التماس کنند تا شاید گوشه چشمی از ته صندوق دولت، در حد حداقل پولی برای تعداد محدودی از کارگران پرداخت شود. (البته آنها درخواست می‌کنند ولی عملی شدن یا نشدن این خواهش تضمین پرداخت نیست).
شرایط و جو در کشور آنقدر ضد کارگری است و بخشی از کارفرمایان به حدی گستاخ شده‌اند که نه تنها مشکلات کارگران را پاسخ‌گو نیستند، بلکه خود را محق می‌دانند که در مقابل مطالبه دستمزد عقب افتاده کارگرانی که کارد به استخوان‌شان رسیده و با توجه به بینش خود اعتراض می‌کنند، شکایت طرح کنند و کارگران را به جرم اخلال به دادگاه بکشانند، برای مثال در هفته گذشته در پی اقدام به خودکشی یکی از کارگران شرکت پیمانکار نصب نیرو، زیرمجموعه گروه مپنا، کارفرمای این پروژه، مدیرعامل شرکت تولید برق امیرکبیر، از شرکت پیمانکار خواست از این کارگر در مراجع قضایی به دلیل آنچه "تهدید جهت اخلال در صنایع برق کشور" خوانده است، شکایت کند. (نجم‌الدین حیدری، کارگر این مجموعه در تاریخ ۴ اسفندماه سال جاری به دلیل عدم دریافت چند ماه حقوق خود و فشار ناشی از مشکلات اقتصادی با بالا رفتن از یکی از خطوط ۴۰۰ هزار ولتی تهدید به خودکشی کرده بود).
در همین حال علی خدایی، عضو کارگری شورای عالی کار، تعداد کارگرانی را که دارای معوقات مزدی هستند، ۹۳ هزار کارگر اعلام کرده است که در ۹۰۰ واحد تولیدی شاغل هستند، هرچند حسن صادقی معاون علیرضا محجوب در خانه کارگر با خبرگی تمام در ساختن آمار غیر واقعی، تعداد این واحد ها را ۴۰۰ مورد عنوان می‌کند.
علی خدایی تاکید دارد با بیان این که اگر هر یک از این خانوارها به طور متوسط چهار نفر عضو داشته باشند، در مجموع ۳۷۲ هزار تن در این آشفته بازار شب عید احتیاج مبرم به این کمک‌های هر چند ناچیز دارند.
به گفته این عضو کارگری شورای عالی کار، این ۹۰۰ واحد تولیدی، فقط شامل بخش خصوصی نیست و شماری از آنها متعلق به بخش دولتی یا شبه‌دولتی‌هاست.
تقریباً ۹۰ درصد از مزدبگیران، چه در دولت و چه در بخش‌های خصوصی، زیر خط فقر به سر می‌برند و سیزده میلیون خانوار کارگری کشور زیر «خط فقر مطلق» قرار دارند.
در هفته گذشته هرچند، کارگران در شهرداری اندیمشک، پتروشیمی مسجدسلیمان، پارس جنوبی، فضای سبز در اهواز، بلبرینگ‌سازی تبریز، پالایشگاه آبادان و... اعتراض و تجمع‌های خود را انجام دادند و خواهان دریافت دستمزدهای عقب افتاده خود شدند، ولی در نهایت تغییری در شرایط آنها حاصل نشد.
چرخ حیات جمهوری اسلامی ایران بر سرمایه‌سالاری، چپاول و غارت هرچه بیشتر کارگران و زحمتکشان استوار است، از این رو کارگران دو راه بیشتر در پیش ندارند یا سکوت و سیاست مماشات که در نهایت مرگ تدریجی آنها را به همراه دارد، یا مبارزه تا تحقق مطالبات به حق‌شان.
برای پیروزی در مبارزه صنفی، آن چه اهمیت دارد، سازمان‌دهی، استمرار و اتحاد همه کارگران است.
برای سازمان‌دهی با توجه به شرایط هر واحد تولیدی می‌توان اقدام کرد، برای اتحاد کارگران در محیط‌های کار کافی است، در قدم اول یک نماینده انتخاب شود یا چند نماینده، در همین حرکت عملا کارگران کارخانه ید واحد شده‌اند و مبارزه سمت و سو پیدا کرده است.
یا با توجه به شرایط هر واحد تولیدی، می‌توان از محفل‌های گفت و گو بهره برد (در زمان نهار یا فرصت‌هایی که امکان صحبت رو در رو بین کارگران وجود دارد).
در بعضی از کارخانه‌ها می‌توان با تشکیل یک تعاونی مصرف نسبت به انسجام کارگران اقدام کرد، و در بعضی از واحدها با تشکیل یک انجمن صنفی یا کمیته کارگری، سندیکا و...
ایجاد تشکل‌ها را نباید منوط به شکل و نام خاصی دانست، هر نوع حرکت و تصمیمی که بتواند کارگران را از شکل انفرادی به انسجام بیشتر نزدیک کند، با توجه به ابتکار فعالان کارگری در نهایت باعث می‌شود تا قدرت کارگری تبلور یافته و چانه‌زنی و تحقق مطالبات صنفی محقق شود.
باید مدام در هر دید و بازدید عید در بین فامیل‌ها، دوستان و اعضای خانواده با گفت و گو تاکید کرد که کنار گود نشستن و منتظر دیگری شدن نه تنها دردی را درمان نمی‌کند، بلکه هر روز وضع زندگی‌مان بدتر از قبل خواهد شد تا با مرگ تدریجی رو به رو شویم، از این رو باید با تمام توان در هر خیابان، اداره، تاکسی و اتوبوس، از هر طریق ممکن در فضای مجازی و اتاق‌های تلگرام، واتس آپ یا اینستاگرام لحظه‌ای از روشن‌گری غافل نشویم و سال نو را به سال مبارزه برای تحقق مطالبات‌مان و وادار کردن رژیم جمهوری اسلامی ایران به عقب‌نشینی هر چه بیشتر تبدیل کنیم.
افزودن دیدگاه جدید