خبرهای تلخ و تکان دهندە از وضعیت زحمتکشان کم نیستند، اخباری کە شنیدن و خواندشان وجدان خیلی از مردم را بە درد می آورند. عذاب وجدان انسان با وجدان زمانی بیشتر می شود کە مطلع می شود کارگری در ثروتمندترین استان کشور بخاطر نداری خودش را دار میزند!
در چند روز گذشتە در میان انبوهی از خبرهای تاسف آور مختلف کە منتشر شد، خبر خودکشی کارگر نفت هویزە از همە دردناکتر بود. خبری آن چنان دردناک و تکان دهندە کە خواندن اش وجدان هر انسان با وجدانی را بایستی بە درد آوردە و بە فکر انداختە باشد. انتشار فیلم و خبر خودکشی تراژیک "عمران" کارگر میدان نفتی هویزە کە برای یک شرکت پیمانکار کار می کرد و بواسطە استیصال معیشتی و امتناع کارفرما از پرداخت دستمزد و مساعدە بە وی خودش را در محل کارش حلق آویز نمود یکی از شوم ترین خبرهای هفتە بود.
این گونە وقایع حکایت مکرر زندگی سخت و تحمل ناپذیر میلیون ها کارگر ایرانی در جمهوری اسلامی هستند.
در مورد سودآور نبودن کارخانە ها در ایران زیادی اغراق می شود و از آن بهانەای ساختەاند جهت نگاە داشتن دستمزدها کارگران در زیر خط فقر و ندادن بە موقع آن. محال است کسی محض رضای خدا کارخانە درست کند و در پی سود آن نباشد، و محال تر آن است کە کارخانەداری سود نبرد اما در کارخانە اش را تختە نکند. در ایران تنها در اثر پائین بودن دستمزدها و پرداخت نکردن مزایای شغلی بە کارگران هر سالە مبلغ کلانی سود بە جیب کارخانە داران سرازیر می شود. اگر در کشورهای کە دستمزد کارگر چهار تا پنج برابر کارگر در ایران است تولید بە صرفە است، چگونە ممکن است در ایران کارخانە داری مقرون بە صرفە نباشد.
در مورد کارخانە ها ممکن است کسانی فریب این تبلیغات را بخورند و آنرا باور کنند، اما در مورد شرکت های نفتی و پتروشیمی چنین ادعایی را کسی قبول نخواهند کرد.
بین ٧٠ تا ٨٠ درصد درآمد ایران حداقل تا قبل از تحریم نفتی امریکا از فروش نفت خوزستان تامین شدە است. افزون بر آن خوزستان یکی از قطب های اصلی کشاورزی کشور است. با این همە وضعیت زندگی کارگران در خوزستان چنان غیر قابل تحمل شدە است کە در سالهای اخیر صدها اعتصاب کارگری در اعتراض بە وضعیت بد مزدی و شرایط کاری از طرف کارگران صورت گرفتە است. متاسفانە سال بە سال هم گذران زندگی برای کارگرانی کە با کار و تلاششان درآمد عمدە کشور را تامین می کنند بدتر می شود. حالا فقر و بی حقوقی و زورگویی شرکتهای پیمانکار و مدیران دولتی عرصە را چنان بر زحمتکشان تنگ نمودە و طاقت آنها را تحلیل بردە کە بعضا برای خلاصی از جهنمی کە برای آنها ساختەاند، دست بە خودکشی می زنند کە البتە راە درستی برای خلاصی نبودە و نیست. فقر و فلاکت و استیصال محدود بە خوزستان ثروتمند نیست، در کردستان و بلوچستان فقیر و مناطق دیگر نیز شمار کسانی کە از روی ناچاری دست بە خودکشی می زنند کم نیست. علت خودکشی ها ولی کم و بیش مشابە و منشا بیشترشان فقر و درماندگی از تامین معیشت و گرداندن چرخ زندگی است. مقصر اصلی این خودکشی ها کسی غیر از حکومت غارتگر و سرمایەداران رانتخوار وابستە بە آنها کە برای افزایش سود حد و مرزی برای خود قائل نمی شوند نیستند. پرداخت ٥٠٠ هزار تومان مساعدە بە کارگری کە چند ماە بی درآمد بودە و دستمزد اردیبهشت ماە اش را تا نیمە خرداد هم بە او ندادەاند و می توانست مانع از خودکشی " عمران" بشود نە یک توقع زیادی است و نە پرداخت آن برای شرکتی کە سالیانە صدها میلیارد تومان سود خالص از بابت استثمار مضاعف کارگران اش بە جیب میزند، مشکلی برای آن ایجاد می کرد. اما این یک رویە است کە از طرف شرکتهای پیمانکار برای محتاج و مطیع نگاە داشتن کارگران و تحمیل قراردادهای ظالمانە سفید بە کارگران در همە شرکتهای پیمانکار اعمال می شود هر وقت هم کە کارگر اعتراض می کند بە راحتی او را بە انواع اتهامات متهم و تحویل ماموران امنیتی و دستگاە قضایی می دهند تا دمار از روزگارش درآورد! برای صاحبان این شرکتها هم مهم نیست کە با اعمال شان چە بر سر کارگر و خانوادەاش می آورند. شکایت کارگران هم رە بجایی نمی برد. قضایا روشن است، مدیریت شرکت "نظم آفرینان ایمان" قصد داشتە کە کارگران را وادار بە امضای قرار داد سفید نماید، کارگران از مدیریت شرکت بخاطر درخواست غیرقانونی اش بە ادارە کار هویزە شکایت، کردەاند، در ادارە کار بە شکایت شان رسیدگی نشدە، با این همە نیمی از کارگران از امضای قرارداد طفرە رفتەاند، جناب "حجازی" مدیر عامل شرکت نیز برای تلافی دستمزد اردیبهشت کارگران را پرداخت نکردە است. حالا بعد از خودکشی کارگر جناب مدیر عامل همە چیز را وارونە و از متوفی هم گویا طلب کار شدە است! ظاهرا برایش هم چندان اهمیت ندارد کە مدیر ادارە کار "هویزە" بعد از مرگ "عمران"صحت قرارداد سفید و انطباق نداشتن مفاد آن با قانون را تائید نمودە. جناب مدیربا ایمان شرکت "نظم آفرینان" گویا پشت اش آنقدر بە مسئولین با ایمان گرم هست کە نگران پیامد اعمال خود نباشد. ظاهرا در قانون ثروت و درآمدهای کشور از آن همە مردم است و بە تبع آن بایستی همە اتباع کشور در آن سهم مساوی داشتە باشند و دولت بطور عادلانە آن را میان مردم بە صورت مختلف توزیع کند. اما در عمل می بینیم کە چنین نیست و سهم صاحبان شرکتها و کارگزاران حکومتی از درآمدهای کشور نجومی و میلیاردی است ولی سهم کارگران هویزە حتی در استان زرخیز خوزستان آنقدر نیست کە مانع از خودکشی شان در اثر فقر و نداری شود!
کارگران برای دفاع از حقوق شان و رهایی از فقر و بی حقوقی راه دیگری جز همبستگی، سازمانیابی و گسترش هدفمند مبارزات شان ندارند.
افزایش واقعی دستمزدها و پرداخت منظم و بە موقع آنها، فسق قراردادهای موقت و سفید و موقوف شدن آنها، تضمین امنیت شغلی، حق تشکل، انحلال شرکت های پیمانکار، مواردی هستند کە در حال حاضر می توانند کارگران شاغل در شرکتهای پیمانکار را متحد و بسیج نماید.
افزودن دیدگاه جدید