کارگران فریب وعدەهای کاذب قالیباف را نخواهند خورد!

خبر گزاری تسنیم روز گذشتە گزارشی از سفر سردار قالیباف رئیس مجلس فرمایشی را کە برای بازدید از مازندران رفتە است منتشر کرد. بە نوشتە تسنیم رئیس مجلس در جریان سفر خود گفتگویی هم با کارگران و رانندگان بندر امیر آباد شهرستان بهشر در مورد وضعیت شغلی و مشکلات آنها داشتە و از نزدیک در جریان "دغدغە های" آنها قرار گرفت.

تسنیم از این دیدار با عنوان "چهرە بە چهرە با کارگران و رانندگان" یاد کردە و گزارشی از گفتگو میان قالیباف با کارگران و رانندگان شاغل در بندر امیر آباد را کە بە صورت پیمانی کار می کنند منتشر کرد.

در بخشی از گزارش تسنیم بە نقل از کارگران و رانندگان ناراضی و معترض از شرایط کاری و مزدی شان نوشت:" کارگران خطاب به قالیباف از عدم داشتن امنیت شغلی، بکارگیری دائم، پرداخت حقوق و حق بیمه متناسب با تخصص و عدم توجه مسئولان شرکت ها به اهمیت فعالیتشان در این بندر گلایه کردند.

همچنین رانندگان کامیون نیز از عدم داشتن امنیت شغلی خود گفته و عنوان کردند که کارشان جابجایی کالا و محصولات صادراتی و وارداتی است، اما آنان را به عنوان راننده توریستی معرفی کرده اند، لذا حقوق و مزایا و حق بیمه شان متناسب با واقعیت نیست". هیچ چیز تازەای در اعتراض کارگران بندر امیرآباد کە متفاوت با کارگران پیمانی در نقاط دیگر کشور جاری و ساری است وجود ندارد. در همە جای کشور همین مناسبات میان کارگران پیمانی و صاحبان شرکتهای پیمانکاری کە اکثرا هم از بستگان مسئولین حکومتی و نمایندگان مجل هستند برقرار است و اعتراضات و خواستە های کارگران همە آنها نیز یکی هستند.

اما ببینیم تحفە رئیس مجلس برای کارگرانی کە از این روابط ستمگرانە جان بە لب شدەاند، بە روایت تسنیم چە بودە است. .

تسنیم بە نقل از قالیباف نوشت:"قالیباف خطاب به مدیرعامل بندر و منطقه ویژه اقتصادی امیرآباد گفت: وقتی پیمانکار به کارگر ظلم می کند، شما باید قرارداد ببندید و پیمانکار پول را پرداخت کند؛ در واقع باید کارفرما را مکلف کنید متناسب با تعداد کارگران قرارداد انعقاد کرده و سپس حقوق و حق بیمه شان را از محل اصل قرارداد کسر و به کارگران پرداخت کنید....

اگر شما به عنوان کارفرمای دولت این کار را انجام ندهید، به کارگران ظلم می شود. الان به عنوان نمونه برخی مطرح می کنند که طی 10 سال گذشته یک شرکت بخش خصوصی به ایشان ظلم کرده است، از طرفی از آنها 12 ساعت کار می خواهند اما 8 ساعت به آنها پرداخت می شود؛ به جای اینکه 25 روز کار کنند، 12 روز و 12 ساعت کار می کنند و مابقی روزهای یک ماه رها می شوند، در حالی که این شرکت حق چنین کاری را ندارد".

قالیباف در واکنش خود بە ظلمی کە بر کارگران توسط شرکتهای پیمانکار می رود اذعان می کند. یعنی ظلم مبرهن تر از آن است کە بتواند منکر آن گردد روحیە ی کارگران شاکی و جو حاکم در این دیدار نیز طوری نیست کە سردار قالیباف بتواند بدون در نظر گرفتن آن حرف بزند. با این وصف او با یک توصیە بی هزینە و پشتوانە بە مدیر بندر (حتمی باید از خودی های حکومت باشد) سعی می کند سر وتە قضیە را بهم بیاورد و گریبان خود را از دست کارگرانی کە او را محاصرە کردەاند رها سازد. گویی رئیس قوە مقننە نمی فهمد کە بین توصیە و قانون فرق وجود دارد و حرفهایی کە زد تا وقتی بصورت قانون در نیاید باد هواست!

اما نە، او آنقدر هم ابلە نیست کە در مقام رئیس مجلس معنی این تفاوت را نفهمد. او می فهمد، ولی چون این ظلم و فلاکت و بی حقوقی را مجلس و دولت خود بوجود آوردەاند و مصمم بە حفظ آن تا حد ممکن هستند و از طرفی خشم و نفرت کارگران از این وضع و عاملان آن بە حدی است کە رئیس مجلس نمی تواند بە صراحت بە کارگر بگوید همین است کە هست، بجایش بە مغلطە متوسل می شود. کارگران بندر نیز خوب می دانند کە با آمدن و رفتن یک مقام حکومتی هیچ چیز بە نفع آنها تغییر نمی کند. خواستە اصلی کارگران بدون شک لغو کار پیمانی، استخدام مستقیم و تصویب قوانین لازم جهت رعایت حق و حقوق کارگر است. اینها خواستە هایی هستند کە در همە جا کارگران دارند و مخاطب اعتراضات آنها مجلس و رئیس آن است کە بایستی اگر ریگی در کفش ندارد، با تصویب قانون شرایط رفع ظلم بە کارگران را فراهم کند. امری کە تا کنون مجلس و دولت خلاف آن و در جهت محدود کردن بیشتر حقوق کارگران و عموم زحمتکشان و بە سود کارفرمایان انجام دادەاند. از همین روی کارگران و مزدبگیران می دانند کە در چنین حکومت ستمگری برای گرفتن حق و حقوق شان باید بە خود و مبارزات شان متکی باشند. وجود فزایندە این همە اعتراض و اعتصاب بە رغم همە ی بگیر و ببندها و اخراج ها موید شناخت و ماهیت طبقاتی رژیم و تشخیص درست جهتی است کە زحمتکشان برای رسیدن بە خواستە هایشان و مبارزە با ستمگری و استبداد رژیم در پیش گرفتەاند. کارگران می دانند کە حتی صرف تصویب قوانین نیز اگر چە حائز اهمیت است، اما تازمانی کە کارگران نتوانستە باشند بطور وسیع خودشان را در اتحادیە های کارگری و احزاب مدافع حقوق خودشان متشکل و متحد نمایند، هیچ تضمینی برای اجرای قوانین از طرف دولت و کارفرمایان وجود ندارد و حتی دست آورد های قانونی آنها کە در اثر پیکارهای پرهزینە طولانی کسب کردەاند را بە یغما خواهند برد. جای دور نرویم قانون رتبە بندی فرهنگیان ٢٠ سال است کە تصویب شدە است. در این مدت سە دولت آمدە و رفتەاند و نوبت بە دولت رئیسی رسیدە است، با این همە هیچ یک از دولتها آن را اجرا نکردەاند. هنوز بعد از ٢٠ سال معلمان و فرهنگیان مجبوراند همانطور کە در این هفتە شاهد بودیم مبادرت بە اعتراض خیابانی کنند! راە کار موثر و سودمند این است کە کارگران و رانندگان زحمتکش" منطقه ویژه اقتصادی امیرآباد" بە وعدە کاذب قالیباف خود را مشغول نکنند و با اعتصاب و اعتراض و سازماندهی اتحادیە خاص خود با ستمگری و بی حقوقی تحمیل شدە بە خود توسط هم مسلکان قالیباف ها ی فاسد و امثالهم مبارزە کنند. .