در ششم مرداد عبدالرزاق سیمریان کارگری کە برای شرکت سکاف در قسمت طرح و توسعە فاز ٢ پالایشگاە آبادان کار می کرد در اثر گرمای شدید و نبود امکانات رفاهی و بهداشتی دچار ایست قلبی شد و جان باخت. متعاقب آن خبر جان باختن دو تن دیگر در حین کار منتشر شد. و تعداد کشتە شدگان بە ٣ تن رسید.
تقریبا یک هفتە بعد از مرگ عبدالرزاق کە بە نوشتە کانال شورای سازماندهی اعتراضات کارگران پیمانی نفت در گرمای بالای ٥٠ درجە و رطوبت ٩٠ درجە کار می کرد، خبر بیهوش شدن ٣٥ کارگر پالایشگاە آبادان و بردن تن های بیهوش شماری از آنان همراە با عکس و تفصیل در تعدادی از رسانە های مجازی بە دلیل گرمازدگی و نبود وسایل بهداشتی و ایمنی، منتشر شد. روز گذشتە اتحادیە آزاد کارگران از گرمازدگی ٥٠٠ کارگر دیگر در خوزستان و انتقال عدەای بە بیمارستان خبر داد. بعد از انتشار اخبار این حوادث پیاپی شغلی، گزارشات دیگری هم از وقوع حوادث مشابە منتشر شد و معلوم گردید کە این مسائل رخدادهای بی سابقەای نبودە و کشتە شدن و بیهوش شدن کارگران در شرکتهای پیمانکاری قبلا نیز اتفاق افتادە است.
شاید اگر برخی از رسانەهای مجازی پیگیر این مسائل نبودند، این حوادث هم اطلاع رسانی نمی شد. چرا کە بواسطە قدرت و نفوذ جهنمی صاحبان شرکتهای پیمانکاری در دستگاە های دولتی بە ندرت پیش می آید کە رسانە ها ی دیگر اخبار این حوادث را جرات کنند منتشر کنند. کما اینکە خبرگزاری ایلنا نیز کە ظاهرا برای انعکاس اخبار و مسائل کارگری بوجود آمدە، یک هفتە بعد از وقایع خبر آن را در قالب یک گزارش منتشر کرد.
عدم اطلاع رسانی و پیگری نهادهای دولتی ذیربط نسبت بە این مسائل حتی زمانی کە سبب مرگ کارگر می شود و ارزش قائل نشدن برای جان کارگران سبب می شود کە اقدامی برای جلوگیری از این فجایع نشود و نتیجەاش افزایش مداوم این فجایع است.
قانون و مقررات ظاهرا هنوز برای جلوگیری از حوادث وجود دارد. اما کارفرمایان خاصە در شرکتهای پیمانکاری بە دلیل زیادە خواهی و حرص و طمع صاحبان این شرکتها کە مورد حمایت دولتمردان قرار دارند اجرا نمی شود و هیچگاە صاحبان این شرکتها از طرف نهادهای دولتی و قضایی مورد مواخذە و پیگرد قرار نمی گیرند.
در حالی کە ساعات کار قانونی ٤٤ ساعت در هفتە و روزانە کمتر از ٨ ساعت است کارگران را در گرمای ٥٣ درجە وادار بە ١٢ ساعت کار در روز می کنند. این در حالی است کە بە گفتە کارشناسان در گرمای ٥٠ درجە نبایستی اصولا کار فیزیکی انجام داد تا چە کە جوشکاری و برشکاری کرد.
با این وصف کارفرمای طعماع حتی از دادن مایعات و شربت آبلیمو کە در پائین آوردن دمای بدن تاثیر دارد و درست کردن سایبان بخاطر صرفە جویی و افزایش سود امتناع می کند. کارشناس ایمنی و بهداشت می گوید کارگر نباید در چنین شرایطی وادار بە ١٢ ساعت کار شود و خلاف قانون است. ولی ادارە کار هیچ اقدامی برای جلوگیری از قانون شکنی کارفرما نمی کند.
عامل دیگر این حوادث جلوگیری از تشکیل اتحادیە و تشکل مستقل و منتخب کارگری است کە وجود شان می تواند جلوی بیشتر این حوادث را بگیرند.
در محلی کە ٣٥ کارگر در اثر گرمازدگی کارشان بە بیمارستان کشیدە، یک انجمن صنفی هم وجود دارد کە تشکلی فرمایشی است. رئیس هئیت مدیرە انجمن از پاسخ های کە بە سوالات خبرنگار ایلنا می دهد معلوم می شود کە اساسا شناختی از فعالیت و نقش و وظایف تشکل ندارد و هیچ اقدام و تلاش پیشگیرانەای برای کاهش این حوادث انجام ندادە است. او علت را ندادن مایعات بە کارگران و رعایت نکردن قانون توسط کارفرما عنوان می کند. اما فراموش می کند کە وظیفە یک تشکل از جملە این است کە کارفرما را مکلف بە اجرای قانون کند. او حتی برای دادن اب بە کارگران هم کاری نکردە است.
خلاصە کلام می توان گفت در رژیم مدعی عدالت جان کارگر را در ازای دادن نان می گیرند!
با این اوصاف تا وقتی کە کارگران در تشکلهای مستقل سندیکایی خود را سازماندهی نکنند وضع شان روز بە روز بدتر از این کە هست خواهد شد. فرقی ندارد چە رژیمی بر کشور حاکم باشد، کارگر اگر متشکل نباشد در هیچ رژیمی نمی تواند از حق و حقوق خود در مقابل دولتها و کارفرمایان دفاع کند. هیچ راه دیگری غیر از متشکل شدن برای خلاصی از این وضعیت بردە وار وجود ندارد! بی جهت نبودە کە گفتەاند، کارگر متحد همە چیز، کارگر متفرق هیچ چیز!
افزودن دیدگاه جدید