طبق آمارهای موجود تاکنون ۷ هزار و ۶۸ دانش‌آموز (عمدتا دختر) بر اثر این حمله‌ها در ۱۰۳ مدرسه مسموم شده یا آسیب دیده‌اند. دست‌کم ۲۹۰ مورد حمله، در ۲۸ استان و ۹۹ شهر گزارش شده است. استان تهران با ۳۳ مورد گزارش حمله در صدر لیست، قم با ۲۸ مورد، اردبیل با ۲۶ مورد، کهگیلویه‌و‌بویراحمد با ۲۱ مورد و خوزستان با ۲۰ مورد در رتبه‌های بعد قرار دارند.
در حالی که این تبهکاری ذهن بسیاری از خانواده های ایرانی را به خود مشغول داشته، گمانه زنی درباره عاملان و هدف های آنان گسترش می یابد.
در جستجوی عاملان این جنایت شواهد زیر حکایت از نقش رژیم در این تبهکاری دارد:
- نقش انفعالی حکومت در برخورد با این فاجعه؛ دستگاه های اطلاعاتی و امنیتی در چند ماه گذشته به شکلی بیمارگونه به جستجوی معترضانی که راه بندان ایجاد می کردند پرداخته، چندین جوان را بلافاصله شناسایی و دستگیر کرده و دستگاه قضایی آنها را به سرعت به چوبه دار سپرده است. در برابر این جنایت فراگیر دستگاه های قضایی و امنیتی و اطلاعاتی واکنشی بی رنگ، نشان داده و می دهند. دولتمردان این جنایت را به «معترضان» نسبت داده (مثلا وزارت کشور) و گروهی از سیاستمداران آن را انکار می کنند (برای نمونه سخنان احمد کریمی اصفهانی از حزب موتلفه)
- دستگاه های تبلیغاتی رژیم سیاست انکار را در پیش گرفته و حتی از «تلقی مسمومیت» در میان دانش آموزان دم می زنند. این سیاست تبلیغاتی واکنش دستگاه های حکومتی در رابطه با ساقط کردن هواپیمای مسافربری اوکرایینی را به یاد می آورد.
- مزدوران فکری رژیم در داخل و خارج از کشور طبق معمول با استدلال «این کار ربطی به حکومت ندارد. چه سودی این کار برای حکومت دارد؟» وارد میدان شده اند؛ درست همانطور که پس از سرنگون کردن هواپیمای مسافربری ٧٥٢ عده ای از این مزدوران به همین شیوه در رسانه های داخلی و خارجی در تلاش برای پاک کردن رد پای حکومت بودند.
- گستردگی و همزمانی حمله های شیمیایی و «پنهان ماندن» عاملان این حمله ها، نشان از آن دارد که برخلاف اسیدپاشی ها این جنایت ها کار یک گروه «خودسر» و «آتش به اختیار» نیست. یک شبکه منسجم سراسری با یک اتاق فرمان مرکزی پشت این جنایت ها قرار دارد. در شرایط کنونی تنها نیروهای سپاهی و امنیتی دارای چنین شبکه ای هستند. بکاربرندگان این مواد بیم آن ندارند که شناسایی شوند. چنین «شهامتی» ناشی از برخوردار بودن از مصونیت امنیتی است.
- گازهای به کار برده شده در این حمله ها، موادی نیستند که بتوان آنها را از بقالی ها و فروشگاه ها خرید یا در آزمایشگاه های خانگی تولید کرد (نظر کارشناسی محمدرضا هاشمیان در نشریه «هم میهن»). چنین موادی را از زرادخانه های حکومتی می توان تهیه کرد.
با توجه به این فاکت ها و انفعال عمومی حاکمیت و تلاش آن برای کوچک جلوه دادن این جنایت ها به گمان من بخش مهمی از حاکمیت و بویژه هسته سخت آن در این تبهکاری شرکت داشته اند.
حال پرسش این است که انگیزه حکومت از دست زدن به چنین جنایتی که با «عقلانیت متعارف» همخوانی ندارد، چیست؟ پاسخ این پرسش را در پاسخ به پرسشی دیگر می توان یافت: انگیزه رژیم از ساقط کردن هواپیمای اوکرایینی چه بود؟
منطق نظام های دیکتاتوری، آن هم از نوع تمامیت خواه (توتالیتر) و بویژه با خصلت های برجسته فاشیستی، تابع «عقلانیت متعارف» نیست. تلاش برای توضیح عملکردهای چنین رژیم هایی بر اساس «عقلانیت متعارف» با بن بست مواجه می شود.
بنظر می رسد که مسموم سازی های زنجیره ای پیش از هر چیز «پروژه نمونه» (pilot project) ای با هدف های چندمنظوره است. برای چه چیزی؟
- پیام به «مهاجمان» احتمالی: از آنجا که رژیم اسلامی خود را در برابر تهاجم های زیادی از داخل (توسط مردم ایران) و خارج (بویژه اسراییل) می بیند، با نشان دادن دندان های سمی خود و «حمله های شیمیایی کوچک مقیاس» می خواهد به طرف مقابل خود این پیام را برساند که از دست زدن به هیچ کاری برای بقای خود ابایی ندارد. مطابق این اصل که: آن کس که به «خود» رحم نمی کند ببین با «دیگران» چه می کند! هنوز صحنه حمله اوباشان به محله اکباتان فراموش مان نشده است که در آن یکی از وحوش فریاد می زد: ما برای حفظ نظام حاضریم سر زن و بچه خودمان را هم ببریم!
- یکی دیگر از هدف های محتمل، ایجاد فضایی کاملا میلیتاریستی است. بالا گرفتن اَبَربحران ها و انزوای بین المللی هر چه بیشتر رژیم و احتمال از دست دادن کنترل امور، می تواند ایده کنار گذاشتن هسته سخت قدرت توسط بخش دیگری از حکومت که منافع قدرت و ثروت خود را در تداوم سیاست های فعلی در خطر می بیند، جذاب کند. ازینرو تلاش برای ایجاد زمینه های لازم به منظور سقوط کنترل شده هسته سخت قدرت می تواند یکی از سناریوهای محتمل باشد؛ گروهی ناشناس که با در دست گرفتن قدرت و سازش با برخی دولت های خارجی و جناح راست اپوزیسیون ج.ا، می کوشد منافع خود را نجات دهد. تلاش برای یک سقوط کنترل شده، پدیده جدیدی در تاریخ نیست. در انقلاب بهمن همین کار بصورت همکاری تیمسار فردوست و بخشی از صاحبان قدرت و ثروت با حکومت نوخاسته به نوعی انجام گرفت. در تاریخ جهان نیز می توان به نمونه تلاش «فن ریبنتروپ»، دیپلمات برجسته نازی برای توافق پنهانی با آمریکا وانگلیس بر ضد اتحادشوروی اشاره کرد.
- آزمایش سلاح های شیمیایی -بیولوژیکی بصورت عملی و میدانی برای سنجش کارآیی جنگ افزارها
- «تنبیه» جوانان بویژه دختران: نظام اسلامی از پیشاهنگی زنان در مبارزه با دکترین های حکومتی اش به شدت خشمگین است. زنان و دختران بویژه در پنج ماه گذشته در مدرسه ها، دانشگاه ها، متروها، اماکن عمومی و خیابان ها در مبارزه علیه حجاب و نمادهای حکومت اسلامی و به چالش کشیدن اقتدار حاکمیت پیشگام بوده اند. برای مجازات زنان ایران، مدرسه های دخترانه هدف قرار گرفته اند.
- گرفتار کردن مردم در هزارتوی بحران ها؛ تا کنون ج.ا دو اصل اساسی را در شیوه حکمرانی خود به کار برده است. یکی این که «رژیم پهلوی، چون در برابر مردم عقب نشینی کرد، سقوط کرد» و دیگری آن که «مردم ایران اگر سیر باشند، دست به انقلاب می زنند». بر این اساس تا کنون حکومت کوشیده که در برابر خواست های مردم گامی پس نگذارد و با ایجاد بحران های مختلف، مردم را در هزارتوی بحران ها درگیر و اسیر کند.
انگیزه ها، هدف ها و عاملان این تبهکاری بزرگ هر چه باشند، حکایت از آن دارند که مردم ایران با یک رژیم ضدملی روبرو هستند که برای منافع خود حاضر است دست به هر کاری بر ضد شهروندان، طبیعت و مملکت بزند. چنین رژیمی یک دیکتاتوری معمولی نیست، نظامی است تمامیت گرا که به هیچ اصلی جز منافع خود پایبند نیست. ازینرو پایداری مردم ایران در برابر چنین رژیمی درخور ستایش است و به حق می توان از زبان حافظ گفت:
از این سموم که بر طرف بوستان بگذشت
عجب که بوی گلی هست و رنگ نسترنی
اخبار رسیده حاکی از آن است که مردم راه ایستادگی در برابر جنایت های شیمیایی را برگزیده اند. ایستادگی در برابر حمله های شیمیایی می تواند از یکسو مانع گسترش آن به محله های مسکونی و دیگر عرصه های عمومی شود و از سوی دیگر موجب خواهد شد که بخش های مردّد و متزلزل جامعه از حکومت جدا شوند. رمز پیروزی و پایداری مردم ایران در این نبرد، متشکل شدن هر چه بیشتر و اتحاد نیروهای ملی، دمکرات و سکولار است.
افزودن دیدگاه جدید