اوت 2019

در این شماره می خوانید:

-وسیله "ترمیم دستمزد" شورای عالی کار نیست!                              
-اتحادیه های کارگری و معضل اقدام استراتژیک                      
-نگرانی از محاکمە علنی فعالین کارگری برای چیست؟          
-جنبش کارگری و مبارزه برای دموکراسی در نیجریه
-گزارشی از نشست انجمن صنفی روزنامه نگاران آزاد تهران
-برگ هایی از تاریخ جنبش سندیکایی ایران – ٢٢

روشن است که این نوع برچسب زدن و برخورد انتزاعی، ‌پندارگرایانه، و پیش‌داورانه، آن هم بدون ارائه دادن هیچ‌گونه استدلال منطقی و مستندی، فقط "قصاص قبل از جنایتی" است برخاسته از شیوهٔ تفکر نویسنده که نمی‌توان آن را جدّی گرفت. به‌نظر می‌رسد که تلاش می‌شود به خواننده قبولانده شود که جهان‌بینی مارکسیستی- لنینیستی که "ایدئولوژی مسلط" در حزب تودهٔ ایران است، دیدگاهی ضد آزادی و ضد حقوق بشر است و از این روی این خطر وجود دارد که اگر زمانی حزب تودۀ ایران قدرت سیاسی را در دست بگیرد حقوق بشر را زیر پا بگذارد.

بر اساس این طرح، ندانستن زبان فارسی برای کودک شش ساله غیرفارسی‌زبان، نوعی "عقب‌ماندگی ذهنی" و "معلولیت" محسوب می‌شود و به ناگزیز یا آنان را مواجه با مشکلات در ثبت نام می‌کند و یا روانه مدارس مختص عقب‌ماندگان می‌سازد. این، عملا به رسمیت شناختن برتری بخشی از مردم بر بخشی دیگر، به دلیل تعلق ملی - قومی است و در نتیجه، طرحی است نژادپرستانه و بهانه‌ای برای اعمال ستم و فشار مضاعف علیه میلیون‌ها هم وطن ما.

تاج زاده خود بخشی از این نظام است آن چه دل مشغولی اوست یافتن راه هائی برای ادامه حیات همین جمهوری است. او دغدغه اسلامی را ‌دارد که به نظرش مخدوش شده و باید چهره نورانی آن را احیا کرد.

علاوه بر قرارهایی که قبل از کنگره آماده شده بودند، قرارهایی نیز در جریان نخستین کنگره حزب به آن ارائه شدند. بعضی از این قرارها، از جمله قرار مربوط به موضوع «دوعضویتی» و «روند پذیرش عضویت» در کنگره تصویب شدند. متن این قرارها همراه با دیگر قرارهای رسیدگی شده در کنگره در سطور ذیل ملاحظه می کنید.

فرهنگ با قلبی پرشور و امیدوار به فردایی بهتر و انسانی تر، اما گوئی برای وداع همیشگی با رفقایش، در کنگره اول حزب که در هفته های گذشته برگزار شد، حضور یافت. دریغا که قلب پرشور رفیق عزیز و گرامی ما، نابهنگام از حرکت ایستاد و خانواده، ما و رفقای بیشمارش را در اندوه بزرگی فرو برد.

جمهوری اسلامی در واهمه از گسترش اعتراضات گروه های مختلف اجتماعی و برآمد فعالين سياسی و مدنی، با افزايش فشارها، دستگيری ها و برگزاری دادگاه های فرمايشی و صدور احکام سنگين می خواهد صدای حق طلبانه معترضان به وضع موجود، که خود مسبب اصلی آن است، را خاموش سازد.

آیا باید این جنبش های اجتماعی آگاهانه الویت های خود را انتخاب کنند و یا مانند گذشته بر اساس نظرات چپ سنتی همانند مردم به جان رسیده از سر ناچاری با آمدن به خیابان خواهان سرنگونی و گذار از حاکمیت سیاسی شوند؟