ژوئیه 2025

سکوت جامعه ایران، سکوت مرگ نیست؛ بلکه نشانه‌ی حیات در عمق است. این جامعه، در حال بازسازی روانی، سازمانی و حتی تاریخی خود است. سیاست‌ورزان، روشنفکران و نهادهای مدنی، اگر این سکوت را بشنوند، شاید بتوانند زمینه‌ساز آینده‌ای متفاوت شوند. آنچه ایران امروز نیاز دارد، نه دعوت به کنش کور، بلکه فهم دقیق این سکوت است؛ سکوتی که بالقوه می‌تواند آغاز یک صدای تازه باشد.

این معادله به شدت نابرابر است و هیچ‌جوری ارقام آن با هم نمی‌خواند؛ در این میان شورایعالی کار، به عنوان نهادی که قانون وظیفه تعیین مزد و مستمری را بر عهده‌اش گذاشته، از اسفندماه در خواب خرگوشی فرورفته؛ نه نشستی برگزار شده و نه صدایی از نمایندگان این شورا بیرون آمده آن هم در حالیکه حداقل مزد و مستمریِ طبقه‌ی کارگر به پایین‌ترین سطح در دهه‌های اخیر نزول کرده است.

ما با یک حکومت نظامی خشن اعلام نشدە مواجەایم کە در حال سرکوب و اعدام وسیع مخالفین و شکار فعالین سیاسی و مدنی دینفوذ است. این ها خود سیگنال هایی هستند کە نشان می دهند رژیم قصد حتی اصلاحات کوچک را ندارد و در فکر سفت کردن کمبرند استبداد است. فضای جنگی نیز نعمتی است کە اسرائیل و امریکا بە رژیم هدیە کردەاند تا با استفادە از آن مخالفان رژیم را تصفیە کند، در چنین حال و هوایی صحبت کردن از رفراندوم بیشتر بە یک آرزو می ماند تا واقعیت.

مای ساتو تأکید کرد: «این بازگرداندن‌ دسته‌جمعی، نقض قوانین بین‌المللی بوده و افراد آسیب‌پذیر، از جمله زنان، کودکان و اقلیت‌ها را در معرض خطر شدید پیگرد و خشونت قرار می‌دهد».

سازمان عفو بین الملل اعلام کرد مقامات ایرانی باید فوراٌ تمام برنامه‌ها برای اجرای اعدام‌های خودسرانه را متوقف کرده و از همەی افرادی که به اتهام جاسوسی برای اسرائیل بازداشت شده‌اند و آنها را در برابر ناپدیدسازی قهری، شکنجه و سایر بدرفتاری‌ها محافظت کنند.

تبلیغ کرکننده‌ی جمهوری اسلامی و حامیان رنگارنگش که این جنگ را رنگ و لعاب «ضد امپریالیستی» و حفظ «تمامیت ارضی» داده‌ و می‌دهند، این جنگ متعلق به مردم نبود و در صورت از سرگیری احتمالی نیز، باز هم از آنِ آنان نخواهد بود. هم از اینرو، هر ناسیونالیسمی که از این جنگ تغذیه کند سئوال برانگیز است. چه این ناسیونالیسم، پوششی باشد برای جنگ‌‌پروری جمهوری اسلامی و چه عَلَم و کُتلی دست هر بخش از مخالفان حکومت که جنگ را ابزار تحقق ناسیونالیسم خودی اعم از ناسیونالیسم نوع «ایرانی» و یا نوع ملیتی در هر جای ایران قرار می‌دهند.

آنان از رویِ دستِ همدیگر
با اشتیاق نان و پنیر
لقمهِ می گرفتند
صدایِی آمد و نگاهی ناخوانده
- نوش جان - منم مهمان ناخوانده...
یکی از آنان بلند شد
- هنوز نانی مانده و...جایی هست
برای نشستن و رفتن

ما برای فردایی آزاد، عاری از سرکوب، تبعیض و جنگ، در کنار نهادهای مدنی در شهرهای آمستردام، برلین، لندن، تورنتو، فرانکفورت، هامبورگ، کاسل و هانوفر به خیابان‌ خواهیم آمد.
به پا خیزیم، همگام وهمراه برای آزادی زندانیان سیاسی تلاش کنیم
نه به اعدام،
نه به اخراج افغانستانی ها،
نه به جنگ،

فریب در آنجاست که این جریان‌ها، رهایی فرد را در گرو رهایی ملی تبلیغ می‌کنند، در حالی‌ که رهایی جمعی تنها در سایه دموکراسی، صلح و همبستگی اجتماعی امکان‌پذیر است. به گفته اریک هابسبام، تاریخ‌نگار برجسته، ملی‌گرایی پدیده‌ای مدرن و برساخته است؛ نه امری طبیعی یا ازلی. ملی‌گرایی در دوران مدرن جای دین را گرفته و کارکردی مشابه دارد: مشروعیت‌بخشی به قدرت، برساختن هویت، و تعریف مرز میان «خودی» و «غیرخودی». در جوامع متکثر، ملی‌گرایی اغلب به تحمیل زبان، فرهنگ و هویتی خاص می‌انجامد که حذف و تبعیض علیه دیگران را در پی دارد.

در پایان یادآور می شوم که ورزش و فوتبال دو مقوله کاملا متفاوت است اما بی تاثیر از یکدیگر نیستند. سیاست سایه سنگین خود را بر تمام ارکان زندگی مردم و از جمله ورزش انداخته است، به همین دلیل نمی توان انتظار داشت، یک ورزشکار نسبت به جامعه و مردم خود بی تفاوت باشد و در مقابل ناملایمات و دشواریهای مردمش که حاصل سیاستهای ضدملی و ضد مردمی حاکمیت است لاقید بوده و بی تفاوت از کنارشان گذشت.