ژوئیه 2025

ادعای "سپردن کار مردم بە مردم" کە ورد زبان مدافعان خصوصی سازی است، خلاف واقع ، سلب حقوق از اکثریت جامعە بە نفع طبقە سرمایە دار است کە شمار آنها کمتر از ١٠ درصد جمعیت کشور است. این اقلیت حداکثر ١٠ درصدی مانند مالک کشور با بقیە مردم برخورد می کند و همە چیز را یکجا برای خود می خواهد. حکومت نیز دربست در خدمت این اقلیت قرار دارد و گزافە نیست اگر بگویم دولت پزشکیان کارگزار اتاق بازرگانی است

گنجاندن ابعاد دیگر فقر، مانند طول عمر و سوادآموزی، در تعریف ما از فقر، دامنه ابزارهای سیاست‌گذاری برای کاهش فقر را به طور قابل توجهی گسترش می‌دهد. حتی اگر درآمد افراد افزایش نیابد، سیاستهایی که سلامت آنها را بهبود می‌بخشد و تواناییها‌شان را در جذب و تبادل اطلاعات افزایش می‌دهد، موچب بهبود کیفیت زندگی‌شان می گردد.

قبل از جنگ اعتراضات کارگری و اجتماعی روز بە روز گستردە تر می شد. شعارهای معترضین و تظاهر کنندگان صریحتر و شفافتر و فراگیرتر می شد، نزدیکی و همراهی در تظاهرات در حال افزون بود، درخواست آزادی زندانیان سیاسی و لغو مجازات اعدام بە یک خواست عمومی معترضین تبدیل شدە بود، مبارزە با رژیم بە میان زندانیان سیاسی امتدا پیدا کردە بود، زنان نقشە رژیم برای تحمیل حجاب اجباری را بە شکست کشاندە بودند، کارگر، معلم، بازنشستە، کشاورز، و پرستار نانوا و کسبە خرد و متوسط در حال نزدیکی بە هم و خلق یک جنبش نیرومند و متثکر سراسری دیگربودند.

حتی اگر مجلس هم طرح را تصویب کند و شورای نگهبان و مجلس تشخیص مصلحت هم آنرا تائید کنند بازهم نفوذ صاحبان شرکتهای پیمانکاری در درون نهادهای قدرت بە اندازەای زیاد است، کە جلوی اجرای طرح را مانند سایر قوانینی کە وجود دارند اما اجرا نمی شود خواهند گرفت. در این آشفتە بازار تنها یک راە برای تصویب و فراهم کردن اجرای عملی آن وجود دارد و آن اعتصاب کارکنان رسمی و پیمانی بە نحوی است کە موجب توقف تولید گردد است.

هماهنگی ملی علیه جمهوری اسلامی با مظروف سکولار دمکراسی، ظرف سکولار دمکراسی لازم دارد و نه «همه با من» به «رهبری» یک فرد در جامه‌ی «پدر ملت» و «وکیل» ملت دانستن خود به اتکای ناجی خارجی. هماهنگی ملی که نماد واقعی کثرت در وحدت باشد، نیازمند تشکل‌یابی متنوعات است. فقط این هماهنگی می‌تواند اتحادهای پایدار در دل بپرورد. «مونیخ 2»، نه پیشرفت در راستای دمکراتیزاسیون مبارزه برای گذر از جمهوری اسلامی و پایان دادن به آن، بلکه خدشه بر این روند است؛ نه در خدمت تجمیع نیرو که باعث صف‌آرایی‌های آسیب زننده و منجر به تفرقه است.

در این یادداشت کوتاه نگاهی می‌اندازیم به آنچه در طول جنگ ۱۲روزه بر مردمان ایران گذشت؛ با ذکر این نکته که تمرکزمان بر ابعاد اجتماعی و سیاسی جنگ ویرانگر میان دو کشور تاثیرگذار درخاورمیانه است. پرداختن به مسائل تاکتیکی، راهبردی، امنیتی و نظامی این جنگ اما موضوعاتی می‌باشد که از حوصله‌ی این یادداشت خارج است و در جایی دیگر به آن خواهیم پرداخت

،سردبیر روزنامه کیهان قبل از انقلاب، و دوره کوتاهی بعد از انقلاب واز بنیانگذاران سازمان نوید در سال ۱۳۵۴ است. درباره رفیق رحمان بسیار گفتند و نوشتند و نیازی به معرفی شخصیت وارسته و توضیح فعالیتها و مقاله های سیاسی، فرهنگی و نقد ادبی او نیست، اما کوتاه و به اختصار نکاتی را مطرح میکنم،

آن‌ها که می‌خواهند چپ را با مقاله‌های «خودبرترپندار» دفن کنند، بهتر است اول به کارنامه خود نگاه کنند:
نابرابری، خفقان، مهاجرت نخبگان، فقر عمومی، فروپاشی زیست‌محیطی، و انحطاط اجتماعی. این است کارنامه ننگین 47 سال حکومت توتالیتر مذهبی منحط وواپس گرائی که به زعم آقای منتجبی ماندند و ساختند. اما چه ساختنی ؟

هنگامی که صداهایی که تاکنون خفه و رد صلاحیت شده، به نارضایتی وغرولند کاهش می یافتند به دانشی روشن ورسا تبدیل می شوند، مشکل بهتر طرح می شود . اتحادهای غیر منتظره امکان پذیر می شوند. آنچه ما را تهدید می کند جدائی ها و کدورت هاست که می تواند به دیگران هم سرایت کند. باید به گزارشهائی تکیه کرد که نشان می دهد وقتی همه چیز مسدود شده، چگونه کاتالیزورها ، آموزش ها و تخیل ها به دنیا می آیند و متولد می شوند:

حق حیات، بنیادی‌ترین حق انسان است؛ حقی که جمهوری اسلامیبه‌طور سیستماتیک آن را پایمال می‌کند. تاریخ گواه خواهد بود که این موج خونین اعدام‌ها نه‌تنها به تحکيم پايه های حکومت اسلامی منجر نخواهد شد، بلکه پايه های آن را سست تر خواهد کرد.