ایجاد امید، اعتماد، همبستگی و اراده ملی در راه گذار به دمکراسی!

آقای کوشا ی گرامی!
سپاسگزارم از نوشته مهربانانه شما.
من اگر بخواهم به آداب ایرانی وفادار بمانم به هچلی می‌افتم که دلخواه من نیست. چون نوشته شما مرا درگیر رقابت سیاسی خواهد کرد که نه کار من است و نه خواست من.
و اگر بخواهم به آداب ایرانی وفادار نمانم که بدتر خواهد شد، چون باید مهربانی نوشتاری شما را بی پاسخ بگذارم.
راه حل این می‌بود که شما هم به جای پرداختن به نوشته سرسری من به نوشته نویسنده مقاله می پرداختید.
اما حرف حرف می آورد. نوشته مجید حرف مرا آورد و حرف من حرف شما را. چشمم کور، حرف زدم   حرف آورد، پس شیرجه می‌زنم به هچل. 
در باره یک یک نکته هایی که نوشته‌اید می‌توان گفتگو کرد. من اما تنها به یک نکته در آن می پردازم. 
جمهوریخواهی در ایران دو گونه بوده است. یک گونه آن جمهوریخواهی را از واقعیت جامعه و سیاست در ایران می‌گرفته است و پیشینه آن حتی به پیش از انقلاب مشروطیت می‌رسد و از بهمن سال پنجاه و هفت جمهوریدار می شود. آن جمهوریخواهی در برابر سلطنت بود و نه سلطنت طلبان. در برابر دستگاه کشورداری بود و دستگاه کشورداری دیگری پیش می نهاد، نه در برابر انسان ها. پیش از انقلاب پنجاه و هفت آرمانی بود، پس از آن رفتاری و کرداری بدون اینکه آرمان را وانهد. یعنی در رفتار و کردار بایستی از جمهوری نوپا، با همه کج و کولگی که داشت، دفاع می‌کرد و به سازندگی در آن می پرداخت. این جمهوریخواهی خودبنیاد بوده است. حالا به جای بسیار خطرناک گفتگو می رسم، از اینگونه جمهوریخواهان در میان مذهبی‌ها و درون دستگاه حکومتی پس از انقلاب بهمن هم بسیار بوده است. البته که جمهوریسازی در ایران هنوز به پایان نرسیده است و هنوز جمهوری را در ایران می‌توان بیشتر کرد.
گونه دیگر جمهوریخواهی اما واکنشی بوده است، واکنش به وجود نازنین سلطنت طلبان در بیرون مرزهای کشور. با انقراض سلطنت طلبان نازنین آن‌ها هم منقرض می شوند. علت فروپاشی اینگونه گروهبندی های واکنشی که خود را جمهوریخواه نامیدند در این واقعیت نهفته است نه در خطای یک یک آدمهای آنها. خطا آن بود که نتوانستند به حسرت زندگانی زیسته سلطنت طلبان بی تاج و تخت با احترام انسانی بنگرند و به کار خویش پردازند، با اینکه حکومت در درون کشور اجازه کوچکترین برآمد به سلطنت طلبان نمی داد. برابر نهادن ولی عهد بی تاج و تخت با ولی فقیه فرمانده کل قوای نطامی و انتظامی بر پایه قانون نوشته کشوری، شاید مناسب بازی های فرحزای رسانه‌های زرد باشد، اما شایسته تعیین هویت خود را با آن نیست. این دسته که به جمهوریخواهی واکنشی پرداخت ناچار شده است دو مفهوم متفاوت جمهوری و دموکراسی را بی‌رنگ کرده و درهم ریزد تا خود را از چاله ای که به دست خویش کنده است به در آورد. نتیجه آن بی‌رنگ و درهم شدن هویت خود آن‌ها شده است.
آقای کوشا ی گرامی! فرمول ها را بگذارید کنار. درسخوانده های دانشگاهی ایران و ایرانی توانایی نوشتن بهترین فرمول ها را دارند. باید دید فرمول نویسان گرامی با آن فرمول ها چه می کنند، و اگر فرمول ها را کنار گذارند توانایی یک گفتگوی ساده همه فهم در باره جمهوری و دموکراسی و تفاوت آن دو مفهوم را دارند یا نه. و مهمتر از آن، آیا دریافته‌اند که دموکراسی در ایران در گرو رهایی زنان است. در ایران زن نماینده مجلس شد، وزیر هم شد، اما به رهایی نرسید. روند رهایی زنان در ایران از روزی آغاز شد که خانمی ایرانی در خیابانی در تهران پرچم ایدلوژی سیاسی را از سر برداشت و بر چوبی بیافراشت. پس از پرچم کاوه آهنگر، آن پرچمی دیگر است که می‌توان آن را در موزه تاریخ مبارزات تاریخی مردمان ایران گذاشت و در برابر آن به احترام زانو زد. آینده زنان ایران از آن روز آغاز شد، و دموکراسی در ایران در گرو رهایی زنان است.

قابل توجه همه چپ های گرامی:
لنین: سوسیالیسم (در روسیه) یعنی الکتریفیکاسون.
هوشنگ: دموکراسی (در ایران) یعنی رهایی زنان.

آقای کوشا ی گرامی! یک فرمول تاریخی هم نوشتم تا خیال نکنید، زبانم لال زبانم لال، من آنتی فرمول هستم. قربانت گردم، دیگر مرا به هچل نیانداز. برای شما عمر دراز و شادی زندگانی آرزو دارم.

هوشنگ

دوست نادیده ام هوشنگ گرامی سلام ، گفتنی ها بسیار ست .چند روز پیش نگارنده با رفیق قدیمی  ام تلفنی صحبت میکردیم و در همین زمینه ها و تحمل یک دیگر که یک مرتبه این شعر وارد گفتگو شد :
آسایش دو گیتی تفسیر این دو حرف ست
با دوستان مروّت با دشمنان مدارا
آری صحبت از حافظ ست ، نه روحانیون مرتجع و نه ملی مذهبی ها ،  نه خرافات ، فقه و شرع ،  نه تاسوعا و عاشورا ...
این یک نمونه از «رهنمود» های دنیای و آخرت ست که راحت مورد استفاده ی  
 نه فقط عوام بلکه فرهنگ دوستان و اهل شعر و ادبیات قرار میگیرد . موضوع شرائط زمان و مکان سرودن شعر را نیز درنظر میگیریم ولی تاثیر قرنهای این چنین پند ها را که  همسو با اهداف «واعظان»  بوده است را چه میشود کرد . آیا میشود بر این قبیل اشعار نقد نوشت ؟ بگذریم...
در 25 اردبهشت 1382 / 15 مه 2003 بعداز اینکه اصلاح طلبان حکومتی ناکار آمدی خود را در مقابل حکومت ولایت فقیه نشان دادند ، اتحاد جمهریخواهان با منشور 10 ماده ای اعلام موجودیت کرد که خیلی سریع بیش از 1000 نفر از نحله های مختلف فکری آن منشور را امضا کردند.
در ماده اول این منشور آمدو هنوز در سایت اتحاد جمهریخواهان در دسترس ست :
١ ـ مناسبترين شکل تحقق مردم سالاری در ايران نظام جـمهوری پارلمانی بر اساس تفکيک قوای سه گانه و تضمين حقوق و آزاديهای فردی و اجتماعی مندرج دراعلاميه جهانی حقوق بشر و ميثاق‌های ضميمه آن است. اصل تناوب قدرت و انتخابی بودن سران کشور و دولت، هرگونه ادعای امتياز موروثی ، دينی و مسلکی را در امر حکومت بی اعتبار می‌سازد.(پایان نقل قول )
همایش هائی برگزار شد .ولی بتدریج و علیرغم تاکید و تصریح منشور بر ضعف ها و تعلل های اصلاح طلبان حکومتی و انتخابات های مهندسی شده و غیر دموکراتیک 
 بعضی از مسئولان اتحاد جمهوریخواهان بر خلاف منشور 10 ماده ای ، راه خود را در درون و برون این تشکیلات جدید در حمایت از حکومت و اصلاح طلبان حکومتی ادامه دادند و باعث بروز  اختلافات شدیدی بین رهبران اتحاد جمهریخواهان گردید که منجر به انشعاب و تشکیل انواع و اقسام تشکل های جمهوری خواهی گردید.
نگارنده معتقد ست که کار کسانی که بر خلاف منشور اتحاد جمهوریخواهان ایران به حمایت ، تبلیغ و ترویج برای اصلاح طلبان حکومتی و غیر مستقیم به نفع حکومت کار کردند نادرست بود و کاش دوستانی که جدا شدند می ماندند و برای دفاع از اجزا و پیگیری منشور پافشاری میکردند. یک روز بالاخره باید مسئله صبر و تحمل یکدیگر را یاد بگیریم و به آن پای بند شویم انشعابات هیچوقت برای هیچ جنبشی «مفید» نبوده است . 
دوست عزیز ، هنوز منشور اتحادجمهوریخواهان در مجموع درست ترین پیشنهاد برای  
ایران است که قانون اساسی ایران آینده را به جمهوری پارلمانی محول می کند.
ما نمی دانیم در پارلمان واقعی آینده و مشارکت نمایندگان مردم چه ترکیبی و با چه خواسته ها و آماج ها روبرو خواهیم شد و تعادل نیروها چگونه خواهد بود.
متاسفانه بی توجهی به این مهم و نقش برجسته ی زنان و جوانان در انتخابات تا کنونی سبب گردید بعضی از جمهوری خواهان بجای پافشاری بر نقش استراتژیک مشارکت اکثریتی مردم در انتخابات برای جمهوری پارلمانی به پافشاری برای تشکیل این یا آن نوع جمهوری خاص تقسیم گردید  و عملا نقش مردم و قانون اساسی جدید را نادیده گرفتند .
مثلا بخشی از نیروهای جمهوری خواه بر جمهوری لائیک و دموکرات تاکید می کند.
آقای مجید عبدالرحیم پور در این مقاله به تلاش های دیگر جمهوری خواهان که اخیرا در نقاط مختلف جهان همایش و کنفرانس داشتند اشاره کرده اند.
علاه بر اینها مجاهدین خلق نوع دیگری از جمهوری را در سر دارد. چپ های انقلابی از جمهوری سوسیالیستی کمتر را قبول ندارند.
این همه نیروی های جمهوریخواه چگونه قبل از انتخابات و تشکیل یک پارلمان نسبتا درست و حسابی و تدوین قانون اساسی بر سر هیچ ، چنین متّه به خشخاش می گذارند.
نگارنده در مورد قانون اساسی سکولار و لائیک با هیچیک از دوستان جمهوریخواه زاویه ندارد و قلبا میخواهد که در باره اهمیت این موضوع «بینهایت »  کار شود  و از همه چیز مهم تر است. تا مردم در زمان انتخابات در رای دادن به نمایندگان خود با تعمق و وسواس بیشتر رای دهند. تازه اول کار است. دلیلی ندارد که وقایع بعداز انقلاب مشروطه و بعداز انقلا بهمن 57 با دخالت روحانیون و نیروهای مذهبی در تدوین قانون اساسی به صفر برسد .افکار سنتی و دوجهانی حالا حالا ها گریبانگیر مردم ماست .باید کار کرد و فرهنگ ورزان در این زمینه نقش والائی خواهند داشت.
اگر جمهوریخواهان با حفظ مواضع و ارمانهای شریف خود حول  جمهوری پارلمانی به توافق برسند بر اساس تمام شواهد موجود بزرگترین تشکیلات مترقی امروز ایران خواهند شد که بدون تردید طرفداران سلطنت مشروطه و مجاهدین خلق نیز بخودشان خواهند آمد ولی امروز با گروههای مختلف با اهداف بسیار متواتر روبر هستیم.حکومت ولایت مطلقه فقیه بیش از همه از این تشتت برای بقای خود سود میبرد..
به امید غلبه تمام جمهوریخواهان  بر نقش پارلمانی جمهوریخواهی و مشارکت مردم در تعیین سرنوشت خویش.
 

لطفا توضیح دهید مشروطه خواهی "نه شاه محور" چیست و تبلور عینی آنها کدام نیروهاهستند و کدام نیروهای اجتماعی را نمایندگی می کنند؟ 

مجید جان!
من از روزی که تو را ندیده ام، هیچ اطلاعی از تو و دیدگاههایت ندارم. اما امروز روز خوبی بود. خانم‌ها به ورزشگاه رفته بودند و دماغ من چاق بود. می‌خواستم ببینم در باره این روز چه گفته می شود. ناگهان به این نوشته تو برخوردم. هم شاد شدم که به کاری که همواره به آن علاقه داشته‌ای پرداخته ای و هم نوشته ات را خواندم. پس من با دیدگاه‌های تو کاری ندارم.
اما نوشته ات بچه خوبانه است، یعنی مانند یک بچه خوب خواسته‌ای همه را از خود راضی بکنی. البته که بچه خوب خوب است، اما نه در سیاست. جامعه، هنر و همه آنچه تو مردم نهاد نامیده ای بهترین جا برای بچه خوبی است. نتیجه چه می شود؟ 
هرگز نمی‌توان پادشاهی خواهی و جمهوری خواهی را در سیاست زیر یک سقف درآورد. توجه بفرما خواهش می کنم، در سیاست.
به جز سیاست در همه جا جمهوریخواهان و پادشاهی خواهان می‌توانند و باید هم در کنار هم و دوشادوش هم کار و فعالیت بکنند. و امروزه رشد سیاسی جامعه سیاسی ایران به جایی رسیده است که به چنین تفکیک هایی بپردازد. یعنی توانایی تفکیک کار در آنچه تو مردم نهاد نامیده ای و   فعالیت سیاسی. امروزه در میان ایرانیان حتی ژورنالیسم سیاسی را هم می‌توان از سیاستمداری تفکیک کرد چون وظیفه های اجتماعی جداگانه دارند. تنها در سیاست است که جموریخواهی و پادشاهی خواهی زیر یک سقف نمی آید. جمهوریخواهی که ترویج و تبلیغ سیاسی جمهوریخواهانه نمی‌کند دیگر چه جمهوریخواهی می‌تواند باشد! و اگر چنان کند که نمی‌تواند بچه خوب برای پادشاهی خواهان باشد. 
ملی مذهبی‌ها چرا باید حزب جداگانه خود را داشته باشند؟ مگر حزب سیاسی جای تبلیغ مذهبی است؟ مگر می‌خواهند از سیاستمدار مبلغ مذهبی بتراشند، هنوز هم؟ ملی مذهبی‌هایی که جمهوریخواهند جایشان میان جمهوریخواهان است، نقطه سر خط.
می‌دانی چرا جمهورخواهان ملی مذهبی‌ها را میان خود راه نمی دهند؟ سربسته بگویم چون آن‌ها مراسم مذهبی شان را از فعالیت سیاسی جدا نمی کنند. و کسی که نتواند چنین تفکیکی بکند هرگز نمی‌تواند خدمتگزار دموکراسی باشد.  
اما سربسته بگویم جمهوریخواهان هم نمی‌دانند با تاسوعا و عاشورا چه باید بکنند که ایرانی هم هست، تا چه رسد به روزه داری که معلوم نیست عجمی است یا عربی است. سیاستمداری که تکلیفش را با تاسوعا و عاشورا روشن نکرده باشد بهتر است در ممالک محروسه ایران فکر سیاستمداری را از سر بیرون کند. و البته که چراغ برق را حیدراموغلو به آرامگاه امام هشتم شیعیان برد، همانی که گتمیشدی خویا، خویلولارا گارار گویا، یتیملرین گارنی دویا.
اینکه می‌بینی کسانی خود را جمهوریخواه می نامند و در فتوحات خود با پادشاهی خواهان زیر یک سقف سیاسی درمیآیند محصول گذشته‌ای است که توانایی تفکیک در جامعه و سیاست را نداشت و آن‌ها هم در گذشته سپری شده درجا می‌زنند.
هوشنگ