سال‌ها پیش، در جریان برگزاری به‌اصطلاح «انتخابات نمایندگان معلمان در صندوق ذخیره فرهنگیان»، شورای هماهنگی، تشکل‌های مستقل، و معلمان آگاه شرکت نکردند. همان زمان هشدار دادند که این انتخابات نه دموکراتیک است و نه واقعی؛ صرفاً نمایشی برای مشروعیت‌بخشی به یک ساختار رانتی، غیردموکراتیک و فاسد.
زمان گذشت، و امروز نتیجه‌ی آن نمایش انتخاباتی کاملاً روشن شده است: نمایندگانی که نه شفاف‌اند، نه پاسخ‌گو، و نه نماینده‌ی واقعی معلمان. بعضی حتی خود وارد چرخه‌ی رانت‌خواری و سکوت در برابر فساد شده‌اند.
این روزها خبرهایی منتشر شده مبنی بر اینکه اساسنامه‌ی جدید صندوق ذخیره فرهنگیان در هیأت امنای صندوق تصویب شده است. اما سؤال مهم این‌جاست: نمایندگان معلمان کجا هستند؟ چرا روند این تصویب و محتوای آن را به جامعه‌ی فرهنگیان اطلاع‌رسانی نمی‌کنند؟
این سکوت، دقیقاً همان چیزی است که تشکل‌های مستقل از ابتدا هشدار می‌دادند: وقتی ساختار فاسد باشد، حتی شریف‌ترین افراد هم یا جذب فساد می‌شوند یا حذف می‌گردند.
در نهایت، مسئله تنها افراد نیست؛ مسئله ساختار است. و تا زمانی که شفافیت، مشارکت واقعی، و نظارت جمعی وجود نداشته باشد، هیچ انتخاباتی واقعاً دموکراتیک نخواهد بود. انتخابات، در چنین شرایطی، تنها ابزاری است برای تداوم انحصار و تقسیم رانت.
تشکل‌های مستقل با کناره‌گیری از آن انتخابات، امروز نشان داده‌اند که تصمیمی درست گرفته‌اند. پاسخ آن تصمیم را می‌توان در سکوت نمایندگانی دید که روزی با شعار پاسخ‌گویی آمدند، و امروز در دل ساختار فساد، ساکت و بی‌اثر باقی مانده‌اند.
تفاوت تشکل‌های وابسته و مستقل دقیقاً در همین‌جاست. تشکل‌های وابسته، همان زمان هم در انتخابات قلابی صندوق شرکت کردند، و امروز نیز برای صندوق ذخیره کیسه دوخته‌اند.
و امروز، نقد آن‌ها به وضعیت موجود صندوق نه از سر مطالبه‌گری یا دفاع از منافع معلمان، بلکه از آن‌جاست که رانت مطلوب نصیب‌شان نشده است. اینکه امروز خود را به در و دیوار می‌زنند، برای بازگشت به همان سفره‌ی قدرت است. در واقع، این تشکل‌های وابسته‌اند که باید پاسخ‌گوی عملکرد خود و دولت‌هایی باشند که سال‌ها از آن‌ها حمایت کردند و همین صندوق را به فساد کشاندند.
شورای هماهنگی تشکل‌های صنفی فرهنگیان ایران
افزودن دیدگاه جدید