از زمانی کە مذاکرات هستەای بین امریکا و رژیم ایران بە جریان افتادە است بحث بین مخالفان و موافقان آن شروع شدە است. بحث اصلی بر سر این است کە موفقیعت مذاکرات بە سود مردم است یا علیە منافع مردم و بە سود رژیم است. واقعیت این است کە اکثر مردم و بیشتر احزاب اپزوسیون از انجام مذاکرات حمایت کردە و امید وارند، مذاکرات بە نتیجە برسد و سایە جنگ را از سر مردم دور کند و بە مبارزات مردم برای سرنگون کردن رژیم آسیبی وارد نکند.
پذیرش انجام مذاکرە با دولت ترامپ هیچ کس تردید ندارد کە از موضع ضعف و پیامد شکست مفتضحانە سیاست ماجراجویان و پر هزینە رژیم است کە در عمل بە ضد اهداف رژیم منجر شد و ضربات سنگینی بر کشور وارد کرد. مذاکرە در چنین شرایطی کە رژیم از هر سو در داخل نیز در محاصرە بحرانها و اعتراضات اجتماعی قرار گرفتە، اگر بە موفقیعت برسد نمی تواند بە نفع رژیم باشد، بهمین خاطر می تواند در خدمت مردم در مبارزە علیە رژیم عمل کند زیرا نارضایتی و اعتراضات اجتماعی گستردە است و رژیم نە می تواند بە اعتراضات پایان دهد و نە راە کاری برای رفع بحرانها و مطالبات انبوە شدە مردم دارد. پیشرفت و موفقیعت مذاکرات علاوە بر اینها بە شکاف و تفرقە و انفعال و سرخوردگی در درون رژیم دامن خواهد زد و اعتباری برای رژیم در میان نیروهای خودش باقی نخواهد گذاشت.
در حین مذاکرات نیز اعتراضات اجتماعی نە تنها کاهش پیدا نخواهد کرد بلکە همچنان کە ملاحظە می کنیم بیشتر خواهند شد.
درطول این هفتە اعتراضات گروە های اجتماعی و کارگری شدت بیشتری پیدا کرد و بە غیر از کارگران و بازنشستگان کە در این هفتە شاهد گستردەتر شدن اعتراضات شان بودیم، تظاهرات خیابانی متعددی نیز از سوی نانوایی ها، معترضان بە قطع پیاپی برق، کامیون داران معترضان بە مجازات اعدام و غیرە را نیز شاهد بودیم. اینها البتە اعتراضاتی بودند کە اخبار آنها در برخی رسانە ها و شبکە های اجتماعی منتشر شد. اما ابعاد اعتراضاتی کە خبر آنها منتشر نمی شود خیلی بیشتر از آنهایی است کە اخبارشان منتشر می شود.
بیشترین اعتراض را کارگران صنعت نفت در روزهای ١٦ و ١٧ اردیبهشت انجام دادند و در یکی از این تظاهرات کە در مقابل وزارتخانە نفت در تهران روز ١٧ اردیبهشت برگزار شد نمایندگان چندین کارخانە از شهرهای مختلف برای شرکت در این اعتراض بە تهران آمدە بودند. با این حال تقریبا همە ی این اعتراضات نتیجە عملی ملموسی در بر نداشت. یعنی در واقع وضعیت بحرانی کشور بە جایی رسیدە کە حکومت بە چنان استیصالی رسیدە کە کاری بە غیر از سرکوب و اعدام از دست اش بر نمی آید.
طبعا این وضع هم نمی تواند بە این شکل دوام چندانی بیاورد. قطع مکرر و طولانی مدت برق و آب برای نانوایی ها و بسیاری دیگر از کسبە و زیانهایی کە از این راە بە آنها وارد می شود نە تنها قابل تحمل نیست بلکە می تواند بە کمبود نان و مواد غذایی منجر شود.
نارضایتی سایر گروە های اجتماعی بخصوص در مناطق گرمسیری جنوب کمتر از اهل کسب کار و کارگرانی کە در اثر قطع برق با خطر بیکاری دست بگریبانندنیست.
وقتی بە صفحات رسانە های اجتماعی مجازی مراجعە می کنیم با انبوهی از گزارش و اعتراض بە وضعیت موجود مواجە می شویم کە بخشی از نارضایتی اقشار مختلف در آنها منعکس است. کمبود و گرانی دارو و مواد غذایی را کە اظهر من الشمس است و افزایش تورم را هم اگر در نظر آوریم و همە ی این موارد را سر هم کنیم، آنوقت بە این فکر می کنیم کە با این همە بحران و حکومتی کە براستی در استیصال بسر می برد چگونە قیام نمی شود و حکومت با وضعیتی کە دارد هنوز سقوط نکردە است. یکی از دلایل آن می تواند امید بە رسیدن مذاکرات با امریکا و لغو تحریمها و آنطور کە تبلیغ می شود سقوط قیمت ها باشد. در اینکە چنین امیدی در میان گروە های وسیعی از مردم وجود دارد و رسانە ها حکومتی نیز در مورد تاثیر موفقعیت مذاکرات عامدا برای مهار اعتراضات اغراق می کنند، شکی نیست.
شرایط بحرانی برای رژیم هر روز کە می گذرد دشوارتر می شود و اعتراضات نیز بە موازات آن رشد می کند و رایکالتر می شوند. رژیم در وضعیت کنونی تلاش می کند از طریق مذاکرە هم امید بە بهبود وضع را القا کند و هم مانع از یک کاسە شدن اعتراضات علیە خود بشود و بهر حال در این کار موفقیعت های کوچکی بە دست آوردە است. متوقف شدن سیر صعودی قیمت سکە و ارزهای خارجی و تبلیغات اغراق آمیز بعضی از رسانە مبنی بر افزایش ارزش ریال در صورت رسیدن بە توافق وگل و بلبل شدن اوضاع حاکی ازالقاء این خوشبینی است.
اکثریت مردم پذیرش مذاکرە را از این لحاظ کە شکست سختی برای رژیم می فهمند و هم بە این خاطر کە براستی در آرزوی موفقیعت مذاکرات و دفع خطر جنگ هستند، برای این کە این روند بە نتیجە برسد، وضعیت فعلی را موقتا تا حدودی تحمل می کنند. ولی هم رژیم و هم مردم می دانند موفقیعت احتمالی مذاکرات بە منزلە پذیرش شکست سیاستهای پر هزینە داخلی و خارجی رژیم است و حتی اگر دولت ترامپ با بعضی از درخواست های رژیم موافقت نماید، نتیجە مذاکرات موقعیت رژیم در جامعە را تضعیف و امکان روند سرنگونی یا فروپاشی آن را تسریع می کند.
مصیبتهای واردە بە کشور سنگین تر از آن هستند کە از طریق معاملە با ترامپ رفع و رجوع شوند. قدم اول برای قرار گرفتن کشور در مسیر صحیح بر چیدن بساط رژیم استبدادی، فاسد و مافیایی اسلامی و استقرار جمهوری سکولار دمکرات فدرال بجای آن است. چنان نظامی کە برای اولین بار در تاریخ این کشور همیشە دیکتاتور زدە آزادی و عدالت اجتماعی را برای همە ی ساکنان کشور بدور از هر نوع تبعیض و تنگ نظری تامین نمودە و بتواند مردم را از فقر و بی عدالتی و عقب ماندگی از هر حیث رها سازد.
اکثریت مردم پذیرش مذاکرە را هم از این لحاظ کە شکست سختی برای رژیم می فهمند و هم بە این خاطر کە براستی در آرزوی موفقیعت مذاکرات و دفع خطر جنگ هستند، برای این کە این روند بە نتیجە برسد، وضعیت فعلی را موقتا تحمل می کنند. ولی هم رژیم و هم مردم می دانند موفقیعت احتمالی مذاکرات بە منزلە پذیرش شکست سیاستهای پر هزینە داخلی و خارجی رژیم است و حتی اگر دولت ترامپ با بعضی از درخواست های رژیم موافقت نماید، موقعیت رژیم را تضعیف و امکان روند سرنگونی یا فروپاشی آن را تسریع می کند. با این همە پیداست کە پیروزی بر رژیم تنها با گسترش بیشتر اعتراضات عملی نخواهد شد. هم اعتراضات باید گستردە تر، سازمان یافتە تر شوند و هم با هم پیوند بخورند. زمینە پیوند میان اعتراضات هم اکنون بسیار قوی است و می تواند از کارگر شاغل و بازنشستە و معلم و پرستار تا نانوا و کسبە معترض بە بی برقی تا کارکنان دولت و کشاورزان هستی از دست دادە را در بر بگیرد همە ی اینان انگیزە های مشترکی برای پیوستن بە هم و رفتن بسوی اعتصاب عمومی دارند.
١٨ اردیبهشت ١٤٠٤
افزودن دیدگاه جدید