مایک پمپئو، وزیر امور خارجه‌ی آمریکا، در یک کنفرانس خبری که دو روز پیش برگزار شد، در واکنش به اعتراضات در ایران گفت «ایالات متحده اعتراضات جاری در ایران را به دقت زیر نظر دارد. آمریکا هرگونه اقدامات خشونت‌بار رژیم ایران علیه مردم این کشور را به شدت محکوم می‌کند و از گزارش‌های دریافتی مبنی بر کشته شدن چندین نفر به شدت نگران است.»
وی همچنین اضافه کرد «وقتی رژیم ایران شروع به احترام گذاشتن به حقوق اساسی کرده و وضعیت انقلابی‌گری خود را کنار بگذارد و سیاست خارجی برهم زننده اش در منطقه را متوقف کرده و مثل یک کشور عادی رفتار کند، آن وقت مردم ایران شرایط بهتری خواهند داشت. این انتخاب به طور واضح در اختیار رژیم است.»
این اولین واکنش نیمه رسمی ایالات متحده‌ی آمریکا، در مورد اعتراضات در ایران و سرکوب شدید معترضین است. در واقع دولت آمریکا، پنج روز پس از آغاز اعتراضات در ایران، یک موضع بسیار سطحی می‌گیرد و مایک پمپئو دوباره یادآور می‌شود خواست نهایی دولت ترامپ، عادی سازی رفتار بین‌المللی جمهوری اسلامی اسلامی است.
تمام ادعاهای رسانه‌های جمهوری اسلامی، در زمینه‌ی حمایت آمریکا از اعتراضات مردم ایران را از ذهن خود دور بریزید تا با رجوع به واقعیت‌ها، به یک تصویر روشن و حقیقی برسیم.
به ده سال قبل بر می‌گردیم. زمانی که اعتراضات سال 88 به نتایج انتخابات آغاز شده بود. در آن زمان دولت باراک اوباما، که به حمایت از جمهوری اسلامی متهم می‌شود روی کار بود. بیست و دوم خرداد ماه انتخابات برگزار می‌شود. ظهر روز بیست و سوم خرداد نتایج انتخابات اعلام می‌شود و از عصر آن روز اعتراضات مردمی، عموماً در تهران به نتایج انتخابات آغاز می‌شود. کمتر از یک روز پس از آغاز اعتراضات، و در صبح روز بیست و چهار خرداد، ایالات متحده‌ی آمریکا، از زبان جو بایدن، معاون ریاست جمهوری آمریکا، اعلام می‌کند نتایج انتخابات ریاست جمهوری در ایران را به رسمیت نمی‌شناسد و از معترضین حمایت می‌کند. دولت‌های اروپایی نیز همان روز اعلام می‌کنند تا روشن شدن وضعیت انتخابات، ریاست جمهوری محمود احمدی‌نژاد را به رسمیت نخواهند شناخت.
سازمان ملل متحد و نهادهای حقوق بشری نیز در همان روزها و ساعت‌های ابتدایی از خواسته‌های معترضین حمایت کردند. کاخ سفید، دولت‌های اروپایی، سازمان ملل متحد و نهادهای بین‌المللی حمایت از حقوق بشر از همان ساعت‌ها و روزهای ابتدایی، اعلام کردند از مردم معترض و خواسته‌های آنها حمایت می‌کنند.
توجه کنید که ما در حال مقایسه‌ی دو مورد مشخص هستیم. در سال هشتاد و هشت، اعتراضات به طور مشخص در تهران و چند شهر بزرگ روی داده بود، اما در سال 98 در همان روزهای آغازین اعتراضات، مردم در بیش از پنجاه شهر با اعتراضات همراه شدند. در سال هشتاد و هشت دولت باراک اوباما، که همواره گفته می‌شود همدلی بیشتری با جمهوری اسلامی داشته است بر روی کار بود. اما در سال 98 دولت جمهوری خواه دونالد ترامپ، که به عنوان مخالف سر سخت جمهوری اسلامی شناخته می‌شود، حاکم کاخ سفید است!
پس چرا واکنش آمریکا به اعتراضات مردمی 98 ضعیف‌تر بوده است؟
دلیل این امر را باید در ماهیت اعتراضات جستجو کرد. واقعیت این است که آزادسازی قیمت‌ها، افزایش قیمت بنزین و اجرای سیاست‌های نئولیبرال اقتصادی، نسخه‌ی نهادهای اقتصادی بین‌المللی برای جمهوری اسلامی بوده است. سازمان تجارت جهانی و بانک جهانی، بدون شک از گران شدن بنزین، حتی به قیمت تحت فشار قرار گرفتن مردم ایران خوشنود هستند. امری که به سیاست‌های آمریکا در زمینه‌ی اعتراضات جهت می‌دهد.
برخی تحلیل‌گران طرفدار دولت ترامپ، واکنش ضعیف دولت او به اعتراضات در ایران را به مساله‌ی مطرح شدن استیضاح ترامپ نسبت داده‌اند. تو گویی دولت آمریکا و کاخ سفید یک مجموعه‌ی کوچک پنج شش نفری است که وقتی درگیر یک مساله‌ی داخلی هستند، وقت نمی‌کنند واکنش صحیحی به مسائل خارجی نشان بدهند! چنین تحلیلی، چیزی در حد یک جوک سیاسی است!
باید در نظر داشت، حمایت‌های بین‌المللی از حقوق معترضین، موجب فشار بر جمهوری اسلامی و محدود شدن توان حکومت برای سرکوب می‌شود. همچنین باید توجه کرد که رشد اعتراضات در داخل و برگزاری تجمعات حمایتی ایرانیان خارج از کشور، سبب می‌شود افکار عمومی جهان به سران دولت‌های خود برای حمایت از معترضین ایرانی فشار بیاورند. امری که از روز سه شنبه، تاثیر خود را نشان داد و مقامات آمریکایی و اروپایی، البته با شیبی ملایم، مجبور به اعلام حمایت از معترضین شدند.
نکته‌ی مثبت این اتفاقات این است که واکنش ضعیف غرب به اعتراضات، استقلال اعتراضات از غرب را بیش از پیش روشن می‌کند. مردم ایران با دست خالی نه تنها در مقابل حکومت تا بن دندان مسلح جمهوری اسلامی، که در مقابل قدرت‌های بزرگ تمام جهان ایستاده‌اند و برآیند این اعتراضات، خودباوری، استقلال و نهایتاً خود رهانندگی مردم ایران خواهد بود.
افزودن دیدگاه جدید