گروگرفتن دستمزدها برای فشار بە کارگران جنایت و ستمگری است 

انبوهی از گزارشات منتشر شدە کە تنها بخش کوچکی از واقعیت را منعکس می کنند، حاکی از پرداخت نشدن دستمزدهای کارگران توسط کارفرمایان و تعمیم فزایندە این پدیدە بە میان همە واحدهای تولیدی و اقتصادی است.

بهانەهایی کە برای توجیە این قضیە آوردە می شود مشکل مالی صاحبان واحدهای تولیدی و خدماتی و پرداخت نشدن دیون دولت بە شرکتهای پیمانکاری و غیرە است. این دلیل در مواردی و تا حدی درست است. اما عامدانە راجع بە آن اغراق می کنند تا بتوانند  با بە  گرو گرفتن دستمزدهای زیر خط فقر کارگران و ظلم و ستم و فشار غیر انسانی مضاعفی را کە از این راە بر خانوادە های کارگری وارد می کنند را توجیە نمودە و از برانگیخت شدن خشم مردم نسبت بە این اعمال ضد انسانی جلوگیری کنند.

واقعیت اما این است کە نگە داشتن دستمزدها دلایل بیشتری بە غیر از آنچە گفتە می شود دارد. نپرداختن بە موقع و منظم دستمزدها هم یک وسیلە کسب سود مضاعف برای صاحبان بنگاە های اقتصادی خصوصی است و هم ابزاری در دست آنها برای فشار بە کارگران، پائین نگاە داشتن سطح دستمزدها و از بین بردن حقوق کارگران. همچنین از این حربە برای گرفتن امتیازات اقتصادی از دولت مانند، بخشودگی مالیاتی، ندادن پول حق بیمە بە تامین اجتماعی و غیرە استفادە می شود. دولت نیز کە بقول حسن راغفر اقتصاد دان و کارشناس فقر، از آن خود سرمایە داران و حامی منافع آنهاست، میدان را برای این سئواستفادەها ی بسیاری از سرمایەداران کە نوع دیگری از غارت منابع و درآمدهای کشور و استثمار مضاعف نیروی کار است سال بە سال فراختر نمودە است.

این جماعت کە بە این سودهای مضاعف و آسان خوی گرفتە حالا دیگر آن را بخشی از حقوق خود تلقی می کند و حاضر بە گذ شتن از آن ولو بە قیمت گرسنگی دادن بە اکثریت جمعیت کشور نیست. چطور می شود باور کرد کە گروە بزرگی از صاحبان سرمایە کە کنترل همە امور کشور را در دست دارند در همان حال کە دستمزدهای کارگرانشان را چند ماە گرو می گیرند در ویلاهای قصر گونە زندگی کنند، از همە تجملات اشرافی برخوردار باشند، بە گفتە رئیس اتاق بازرگانی سالانە دەها میلیارد دلار سرمایە را از کشور خا رج سازند؟ یا اینکە تند تند سهام چند شرکت را بخرند ؟ آنهم در شرایطی کە هرچە کارخانە و شرکت بزرگ و متوسط هست در تیول وابستگان بە قدرت قرار دارند. در این رابطە برای نمونە می توان بە گفتە دو روز پیش حسین راغفر کە در روزنامە بهار نیوز منتشر شد اشارە کرد کە گفت:”در یکسا ل گذشــته حدود 800 هزار میلیــارد تومان رانت‌هاى ارزی و انواع مختلف رانت هاى انرژى به شرکت هاى بزرگ و خصولتى پرداخت شده است، تنها یک شــرکت فولادى در سال 98 توانســته 20 هــزار و 500 میلیارد ســود خالص داشته باشد و نباید فراموش کرد که اغلب این شرکت ها از پرداخت مالیات معاف هستند. وى افزود...  پایگاه طبقاتى دولت حکم مى کند که به دنبال حفظ منافع طبقه خودش باشد. 

فاکتهای از این دست کە ثابت می کند ادعای نداشتن بنیە مالی بعنوان وسیلەای برای توجیە کردن سودآور نبودن کارخانە ها فاقد اساس هستند کم نیستند. وانگهی اگر واحدهای تولیدی سودآور نبا شند هیچ سرمایە داری محض رضای خدا کارخانە نمی سازد و نمی خرد. منتهی سرمایەداران بخاطر داشتن امکانات دولتی و تبلیغاتی و در اختیار گرفتن شماری از نخبگان بلد هستند واقعیات را واروانە جلوە دهند و بخشی از افکار عمومی را بفریبند. الان در آستانە عید کارگران هزاران موسسە تولیدی و خدماتی بعضا تا ١١ ماە مطالبات مزدی پرداخت نشدە دارند. در بسیاری از موسسات ماە هاست کە حتی حق بیمە کارگر را بە تامین اجتماعی پرداخت نکردەاند. از سوی دیگر قرار است در مورد افزایش دستمزد سال آیندە تصمیم گیری کنند. کارفرمایان و دولت هر دو کە منافع مشترکی دارند هم اکنون تلاش دارند با استفادە از فشار حربە دستمزدهای پرداخت نشدە میزان افزایش دستمزد را باب میل خودشان تعیین کنند. نمایندگان تشکلهای کارگری دولتی در شورای عالی کار می گویند بر سر سبد هزینە های معاش خانوار گویا با نمایندگان کارفرمایان و دولت بە توافق رسیدەاند. مبلغ این توافق کمتر از ٧ میلیون تومان است کە با سبد ١٢،٥ میلیون تومانی تشکلهای مستقل فاصلە زیادی دارد. با این حال همین مقدار نیز کە آنها مدعی هستند روی آن با کارفرمایان توافق کردەاند فاقد ارزش عملی است زیرا دولت و کارفرمایان همین مقدار را کە در واقع در حد بخور ونمیر است اجرا نخواهند کرد. اعلام این توافق قلابی تنها بە منظور کاستن از دامنە اعتراضات کارگری و فشار این اعتراضات و فریب دادن عدەای از کارگران است. گروگان گرفتن دستمزدهای زیر خط فقر کارگران در شرایط افزایش دم بە دم قیمتها جنایت و ستمگری علیە کارگران و خانوادە های آنهاست. 

راە حل محتمل برای افزایش و پرداخت منظم و بە موقع دستمزدهها نظر بە تجربیات بە دست آمدە تا کنونی، اعتصاب گستردە و حمایت عملی . کارگران از هر اعتصابی است کە با هدف افزایش دستمزد صورت می گیرد. اعتصابات پراکندە بە تجربە ثابت شدە کە جوابگوی مطالبە افزایش دستمزد نیست. الان در هر جا کە کارگران اعتصاب می کنند کارگران آن شهر و استان و در نهایت کل کشور هم لازم است با اعتصاب همبستگی شان را با اعتصابیون نشان دهند. این فرایند اگر شروع شود آنوقت سایر گروەهای مزدبگیر هم از آن حمایت خواهند کرد. راە کمی دشوار است ولی بدون پیمودن آن بە مقصد نمی توان رسید. کارگرانی کە در تعدادی از کشورها وضع بهتری دارند برای آن بە سختی مبارزە کردەاند. مبارزەی سازمان یافتە، پیگیرانە، جسورانە و خردمندانە.