صبح امروز، شنبه 7 ژانویه، محمد حسینی و محمد مهدی کرمی، دو تن دیگر از محکومان به مرگ به اتهام "محاربه" توسط جمهوری اسلامی به دار آویخته شدند. این اقدام در حالی صورت گرفت که اعدام دو تن دیگر در هفته های گذشته به اتهامهای مشابه، اعتراضات بسیاری را مشخصاً در خارج از کشور و مشخصتر توسط کشورهای غربی، اما همچنین در داخل کشور برانگیخته بوده است. با این حال، شرمسارانه باید گفت که در اقدام امروز جمهوری اسلامی هیچ چیز تازه ای وجود نداشت. جمهوری اسلامی پیشتر از این نیز نشان داده است که از هیچ گونه سبعیتی فروگذار نیست، نشان داده است که تحت هر شرایطی افکار عمومی – خواه رسمی و غیررسمی، خواه داخلی و خارجی – حساسیتی در آن برنمی انگیزد، و نشان داده است که تنها به فشار فوق الطاقه است که تمکین می کند.
امروز نیز واکنش گسترده ای به اعدام محمد حسینی و محمدمهدی کرمی ابراز شد؛ و مشابه موارد پیشین، عمدتاً از جانب کشورهای غربی. تقریباً تکرار وضعیت به ظاهر صلب شده ای که در ماه های اخیر در عرصۀ بین المللی نسبت به جنبش "زن، زندگی، آزادی"، و نسبت به جمهوری اسلامی، شاهد آن بوده ایم: در سوئی کشورهای غربی، در سوی دیگر چین و روسیه و تعدادی کشور "خرده ریز" " کم یا بیش "هممسلک" و در میانه کشورهای مطرحی چون هند و برزِیل. اما آیا این وضعیت یک بار برای همیشه از این قرار تعیین شده است؟
طبعاً فشار خارجی به جمهوری اسلامی تنها باید به عنوان عاملی در تقویت مبارزۀ داخلی علیه تبهکاریهای آن تلقی شود. با چنین رویکردی نسبت به فشار خارجی، و نه رویکرد جنگ یا تغییر رژیم از خارج، صحنۀ ترسیم شده مطلقاً یک بار برای همیشه چیده نشده است. تغییر این صحنه و جلب کشورهای میانه به حمایت از جنبش جاری و اعمال فشار بر جمهوری اسلامی، کار خرد و بی اهمیتی نیست.
افزودن دیدگاه جدید