" سیزده گل سرخ" نام خیابانی زیبا و پر درخت در ضلع غربی گورستان بزرگ مادرید " آلمودنا" است. یکی از درهای بزرگ ورودی این گورستان در همین خیابان است. در صد متری این دروازه در داخل گورستان به سمت چپ خیابان دیگریست که در کنارش دیواری آجری به ارتفاع چهار متر خودنمایی می‌کند و اگر نزدیک شوی گلهای زیادی را مشاهده می‌کنی که پیکر دیوار را پوشانده اند. بر پای این دیوار از سال ۱۹۳۹ تا ۱۹۴۲ هشتاد زن توسط نیروهای پاسدار رژیم فرانکو تیرباران شدند، که جرمشان مبارزه در صفوف جمهوریخواهان علیه نیروهای فاشیست، داشتن گرایشات چپ و دفاع از حقوق زنان بوده است.
" سیزده گل سرخ" اشاره به دختران و زنان مبارزی است که تعدادشان ۱۳ نفر بود و در سحرگاهانی از سلولهایشان به بیرون کشیده شدند و در پای این دیوار تیرباران شدند.
بنا بر سنت هر ساله در آستانه هشتم مارس، روز جهانی بزرگداشت زن طی برگذاری مراسمی در پای این دیوار توسط " انجمن زنان پاسداری از حافظه تاریخی" برای احترام به یاد و خاطره هشتاد زن مبارز اعدام شده از جمله " سیزده گل سرخ " برگذار میشود.
اینیاکی الرویی سردبیر نشریه " لوکه سوموس " مراسم بزرگداشت قربانیان فرانکیسم را اینگونه توصیف می‌کند:
سالی دیگر گرد آمدیم تا یاد و خاطره هشتاد زن قربانی رژیم فرانکو را گرامی بداریم. تمامی این اعدامها در سال‌های آغازین حکومت فرانکو صورت گرفتند. مراسم بزرگداشت این مبارزان راه آزادی در پای همان دیواری برگذار شد که محل تیربارانشان بود. جای گلوله‌هایی که هنوز بر دیوار مانده اند، با تأثر و اندوه نظاره گر بزرگداشت خاطره همیشه زنده آنان بودند. شرایط ویژه ای که ویروس کوید ایجاد کرده بود مانع از آن بود که ما حاضران یکدیگر را در آغوش بگیریم و فریاد کنیم که چقدر همدیگر را دوست داریم زیرا که همه ما پاسداران یاد و خاطره زنان مبارزی هستیم که بخاطر داشتن حقوق برابر با مردان و بخاطر آزادی پیکار کردند و به خاک افتادند. ما هستیم که به مبارزات گذشتگان خود افتخار میکنیم و یادشان را زنده نگاه می داریم. برای دفاع از حال و آینده مان.
ماریا پانتیکوسا ریاسا اولین زن اعدامی بعد از پیروزی فرانکو بر جمهور خواهان بود که در هفتم ماه می ۱۹۳۹ در ۴۷ سالگی به جوخه اعدام سپرده شد و هشتادمین آنها بریجیدا گارسیا بوئنو در تاریخ دهم فوریه ۱۹۴۳ در ۵۶ سالگی در برابر جوخه اعدام قرار گرفت.
اینیاکی الرویی در بخش دیگری از گزارش خود از این مراسم مینویسد:
به جای گلوله هایی که بر دیوار بجای مانده اند نگاه می کنم و از خود می پرسم، چند گلوله به پیکرهای شکنجه شده و رنج کشیده آنان نشسته است. لحظات پایانی زندگانی شان را چگونه گذرانده اند؟ هشتاد زندگی، هشتاد شعله فروزان که خاموش شدند در نتیجه یک کودتای جنایتکارانه علیه جمهوری خواهان. کودتایی که حتی امروز در ستل ۲۰۲۱ هستند کسانی که با صدای آهسته از آن دفاع میکنند و بی شرمانه تر از آن کسانی که با صدای بلند آنرا فریاد میکنند و همه آنها با هم تلاش میکنند تا هر گونه رد پایی و یادی از گذشته ها را به فراموشی بسپارند. اگر در آن روزهای دور فرانکو نتوانست صدای آن زنان مبارز را با تیر بارانشان خاموش کند، امروز پاک کردن نام و خاطره آنها از صفحه های تاریخ امکان ناپذیر است.
در طول مراسم نام زنان و دختران تیر باران شده تماما توسط دختران و زنان دیگری که مبارزه آن دلیران را پی گرفته اند خوانده می شد همراه با نوای زیبا و محزون ویولون چلی که فضا را عطر آگین میکرد. و بعد از آن فریادهای حاظرین: نه می بخشیم و نه فراموش می کنیم.
یادمان زنانی که بخاطر آزادی و بخاطر عدالت پیکار کردند، زنانی که پشت و پناه جهانی هستند که در آن زندگی میکنیم، زنانی که تاریخ ما را می سازند، زنانی که حال را میسازند و آینده را فتح میکنند.
انقلابی ترین ما آنانی هستند که امر واقع را فریاد میکنند.
" رزا لوکزامبورگ".
-------------------
افزودن دیدگاه جدید