یداله بلدی

کریم درسال ٥٦ آزاد شد و باز به همان دکه محقر زیر پله بازگشت و کار خود را از سر گرفت، پس از انقلاب دوستانش بارها بە او پیشنهاد کار در شرکت ها و کارگاه ها را با درآمد بیشتر دادند اما کریم گفته بود این زیر پله محقر من وسیله ارتباط من با مردم است و این وسیله پیوند با مردم را از دست خواهم داد.

پدید آمدن جریانات بنیادگرای اسلامی با کارنامه انسان ستیز و شقاوت‌بار داعش، القاعده ،طالبان، حشد الشعبی و بوکوحرام و رهبران قسی‌القلبی مانند بن‌لادن، الظواهری ، ملاعمر و ابوبکر بغدادی هرچند ریشه در باورها و آموزه‌های اسلام دارد اما عوامل دیگری نیز این‌گونه جریانات را بر مردم کشورهای اسلامی تحمیل کرده است.

در اواخر دی‌ماه سال 47 حسن ضیاظریفی در بی‌دادگاه نظامی محکم و استوار از آرمان و مواضع سیاسی‌اش دفاع می‌کند؛ او در بخشی از دفاعیاتش می‌گوید: "یک امر به‌عنوان نیت من و به‌عنوان نیت مقدسم و به‌عنوان راهنمای من در کارهای سیاسی و اجتماعی مطرح بوده و خواهد بود و آن آزادی و سعادت وطنم و سرفرازی و خوشبختی مردم زحمتکش و رنج‌دیده ایست که به نام ملت ایران خوانده می‌شود"

طبق گفته زندانیان جان بدر برده آن سال‌های فاجعه‌بار، حکم اعدام هیچ‌گونه خللی در باورهای آزادی‌خواهانه و عدالت‌خواهانه او ایجاد نکرد و عقیده راسخ خود را که عشق به توده‌های زحمتکش بود همچنان حفظ کرده بود.

وزیر اطلاعات، به جای تشویق مردم به یاری‌رسانی، اعلام می‌کند که هرگونه شایعه‌سازی درباره سیل و سیل‌زدگان، با تعقیب مراجع قضایی روبرو خواهد شد؛ و سازمان مدیریت بحران اعلام کرد که هرگونه حساب بانکی برای کمک به سیل‌زدگان و یا اقدام به جمع‌آوری کمک‌ها، از جانب شخصیت‌های معروف و سرشناس ممنوع است، و جمع‌آوری کمک‌ها فقط باید زیر نظر دولت باشد، این نوع برخوردها نشانگر نگاه امنیتی وبی مسئولیتی حاکمیت نسبت به مشکلات مردم آسیب‌دیده است

یوسف در سال 51 از زندان آزاد گردید و پس از آزادی به سازمان پیوست و جزوه‌ای، به نام خاطرات یک چریک در زندان را منتشر کرد که سند بسیار مستند و معتبری‌ست از نحوه رفتار ساواک با زندانیان و افشای شکنجه‌های وحشیانه ساواک که علیە مبارزان اعمال می‌شد

در سال‌های اولیه دهه ٤٠ چندین گروه روشنفکری و دانشجویی به‌طور مخفیانه به مبارزه علیه رژیم شاه برخاستند، که بیشتر فعالیتشان در عرصه‌های پخش اعلامیه و ردوبدل کردن جزوات و کتاب‌های ممنوعه و تشکیل جلسات بحث و گفتگو پیرامون مسائل سیاسی روز ایران و جهان، کار در کارخانه‌ها و یا تحقیق و پژوهش درباره اوضاع اقتصادی و اجتماعی ایران بود

بیکاری بیش از 70 درصد کارگران ساختمانی و کوره‌پزخانه‌ها موجب کاهش شدید سطح دستمزدها شده است و باوجود دشواری مضاعف کار در این بخش و خطرات متعددی که به دلیل عدم رعایت ایمنی و بهداشت ‌کار این گروه از کارگران را تهدید می‌کند، آن‌ها مجبورند تن به دستمزدهایی بدهند که به‌زحمت حداقل‌های یک زندگی بخورونمیر را جواب می‌دهد.

در جلساتی که پس از انقلاب برگزار می‌شد، یحیی همواره خطر یک دیکتاتوری به مراتب خشن‌تر را گوشزد می‌کرد. فعالیت‌های یحیی در ماه‌های پس از انقلاب خستگی ناپذیر بود و در تمام شهرهای کرمانشاه و کردستان و تهران در حال رفت و آمد و ارتباط گیری بود و در شهرها و روستاها سخنرانی می‌کرد