یداله بلدی

یادها و خاطرات دو عزیز برایم فراموش ناشدنی هستند؛ زین العابدین کاظمی همکلاس و دوست ورزشی‌ام و پسرعمویم رئوف بلدی. در این سالگرد فاجعه ملی یادی می‌کنم از این دو عزیزم با تصاویری که در کنار آنها دارم.

، پس از انقلاب او به سازمان راه کارگر پیوست در ابتدا در تبریزفعالیت میکرد اما بعد به مسئولیت استان فازس برگزیده شد وبه شیراز رفت و در پوشش یک دکان خوار بار فروشی به فعالیت پرداخت. درشیراز با زنده یاد خدیجه ارفع ازدواج کرد اما دیری نپائید که باتفاق همسرش دستگیر شد و بار دیگر شلاق بود و اراده پولادین چنگیز .

برجسته‌ترین فراز این بیانیه، درخواست استعفای رأس هرم قدرت یعنی ولی‌فقیه است. این بیانیه از خط قرمز نطام عبور کرده و رأس حاکمیت را نشانه گرفته و خواهان گذار ازکلیت آن است؛ این بیانیه با مضمونی شجاعانه، بازتاب گسترده ای یافته است. 

درسال 53 با اقدامات مبارزه مسلحانه گروه دکتر اعظمی‌ درلرستان، هبت که با دکتر اعظمی‌ و دیگر اعضای گروه نسبت فامیلی داشت، بار دیگر مورد بازجوئی، و شکنجه قرار گرفت. ارتباط او با گروه اعظمی‌ باعث شد که پس از گذراندن مدت محکومیت دوساله، به علت گمانه‌زنی ساواک در مورد فعالیت مجدد او پس از آزادی، از زندان آزاد نشد و به جمع ملی‌کش‌ها پیوست.

تلاش‌های پژوهشگران و نویسندگان را در گذشته و اکنون، برای زنده ماندن زبان‌های مادری را نباید نادیده گرفت؛ به‌ویژه درسال‌های اخیر پژوهشگرانی از نسل جوان،کارهای ارزنده‌ای در زبان و فرهنگ کردی و آذزی انجام داده اند، در شرایطی که حدود 40 در صد زبان‌های زنده دنیا درحال فراموشی و نابودی اند، ارزش کار این پژوهشگران جوان قابل تقدیر است.

کریم درسال ٥٦ آزاد شد و باز به همان دکه محقر زیر پله بازگشت و کار خود را از سر گرفت، پس از انقلاب دوستانش بارها بە او پیشنهاد کار در شرکت ها و کارگاه ها را با درآمد بیشتر دادند اما کریم گفته بود این زیر پله محقر من وسیله ارتباط من با مردم است و این وسیله پیوند با مردم را از دست خواهم داد.

پدید آمدن جریانات بنیادگرای اسلامی با کارنامه انسان ستیز و شقاوت‌بار داعش، القاعده ،طالبان، حشد الشعبی و بوکوحرام و رهبران قسی‌القلبی مانند بن‌لادن، الظواهری ، ملاعمر و ابوبکر بغدادی هرچند ریشه در باورها و آموزه‌های اسلام دارد اما عوامل دیگری نیز این‌گونه جریانات را بر مردم کشورهای اسلامی تحمیل کرده است.

در اواخر دی‌ماه سال 47 حسن ضیاظریفی در بی‌دادگاه نظامی محکم و استوار از آرمان و مواضع سیاسی‌اش دفاع می‌کند؛ او در بخشی از دفاعیاتش می‌گوید: "یک امر به‌عنوان نیت من و به‌عنوان نیت مقدسم و به‌عنوان راهنمای من در کارهای سیاسی و اجتماعی مطرح بوده و خواهد بود و آن آزادی و سعادت وطنم و سرفرازی و خوشبختی مردم زحمتکش و رنج‌دیده ایست که به نام ملت ایران خوانده می‌شود"

طبق گفته زندانیان جان بدر برده آن سال‌های فاجعه‌بار، حکم اعدام هیچ‌گونه خللی در باورهای آزادی‌خواهانه و عدالت‌خواهانه او ایجاد نکرد و عقیده راسخ خود را که عشق به توده‌های زحمتکش بود همچنان حفظ کرده بود.