فوریه 2019

برخلاف درک نگارنده از منش همیشگی شاهزاده گرامی که همواره سعی می‌کردند از تهییج احساسات باستان‌گرایی و گذشته‌گرایی بپرهیزند، اما بیانیه، در پاراگراف به پاراگراف خویش اشاره به نستالژی بازگشت به عهد باستان و " بازسازی کهن‌ترین چهارراه تمدنی تاریخ" دارد. و اینکه با اشاره به مؤلفه نامفهوم "روان پارگی ناشی از اختلال هویتی" انتخاب این مسئولیت را فقط بر دوش نسل نو می‌داند و بس!

روشن است که خمینی و دارو دسته‌ی ضدانقلابی‌اش پس‌ازآنکه به قدرت رسیدند و بر جای مقامات پیشین نشستند، به هیچ‌کدام از آرمان‌های انقلاب پایبند نماندند و به مردم خیانت کردند. آن‌ها استبداد سیاه‌تری را جانشین دیکتاتوری پیشین کردند و چند برابر رژیم شاه آدم کشتند، بی‌عدالتی، فقر و تبعیض را به طرز کم‌سابقه‌ای افزایش و اقتصاد مولد را ناتوان و فرسوده و فساد و دزدی را در حکومت نهادینه کردند.

در چنین وضعیتی تولیدکننده توان تولید و مصرف‌کننده توان مصرف را از دست می‌دهند. اگر بر اساس اصول کلاسیک اقتصادی بپذیریم که راه خروج از رکود، واردکردن پول به چرخه‌ی اقتصادی است، همین ورود عمده‌ی پول از دیگر سو موجب تورم خواهد شد. درنتیجه رکود تورمی گره کوری در اقتصاد است که در وضعیت مداومت بنیان وضعیت معیشت عمومی را نابود خواهد کرد. از این حیث رکود تورمی با تضعیف صنعت و کشاورزی، به اقتصاد وارداتی دامن می‌زند.

اما پس از سال‌های آخر دهۀ 70، این جریان باد مساعد آرام می‌گیرد و در بعضی از موارد حتی مسیر عکس را در پیش می‌گیرد. درحالی‌که مشاغل موجود در بالای نردبان مهارت – مثل مشاغل حرفه‌ای، فنی و مدیریتی – در دورۀ 1980 تا 2010 از رشدی حتی سریع‌تر نسبت به 4 دهۀ قبلی برخوردارند، تحول مثبت شغلی در باقی مقوله‌های غیرازاین موارد، متوقف شد.

با تمام این دستگیری‌ها، بازداشت‌های خودسرانه، به زندان فرستادن فعالان کارگری، معلمان، دانشجویان و... نه تنها عملاً هیچ شاخصه‌ای به نفع رژیم تغییر نکرده است، بلکه در تحلیل نهایی آن چه بر سر رژیم آوار می‌شود، بهمنی بزرگ از مطالبات و اعتراضات داخلی و بین المللی است که روز به روز گسترده‌تر می‌شوند و رژیم را در تگنای بیشتری قرار خواهند داد.

امروز بسیاری از فعالان اتحادیه‌ای بر این باورند که اتحادیه‌های کارگری به علت انشقاقان و اختلافات درونی، بدتر از تمام نه سال پایانی دولت هوگو چاوز هستند. چندین عامل مهم را برای این وضعیت می‌توان ذکر کرد.

طلیعه‌داران جنبش سندیکایی نخستین گام‌ها را با موفقیت برداشتند و توانستند شمار زیادی از کارگران و زحمت‌کشان را حول خواسته‌هایشان با سازمان‌دهی در اتحادیه‌های کارگری در تعدادی از شهرهای بزرگ و سپس با تشکیل اتحادیه سراسری به نام «شورای مرکزی اتحادیه‌های حرف‌های کارگران ایران» متحد و جنبشی را بنا نهند که منشأ خدمات و دستاوردهای بزرگی برای طبقه‌ی کارگر و جامعه گردید.

انقلابی که به عنوان قیامی علیه سلطنت و سلطه ایالات متحده آمریکا آغاز شد و به یک رژیم استبدادی انجامید و دین را پایه و اساس حکومت قرارداد.

ما نیروهای چپ را به همکاری، همگرایی و اتحاد حول یک برنامه‌ی چپ برای آینده‌ی ایران فرامی‌خوانیم. کشور ما، بیش از هر زمان دیگری به یک چپ نیرومند نیاز دارد، که بتواند رهایی از هر نوع تبعیض، نابرابری، ستم و سرکوب را نوید دهد.