دیدگاه‌ها

آیا لازم نیست ما هم به این مسئله توجه کنیم که ما هم ممکن است از رهبری افرادی که در گفتار و کردار شفافیت و قاطعیت لازم را ندارند، در رنج میباشیم؟ بهتر نیست در صفوف مقدم کسانی قرار گیرند که از قابلیت های مردمی تری برخوردار بوده و توان انتقال پیغام ها، سیاستها و برنامه های تحول را به مراتب بهتری دارا هستند؟

پروژه توسعه بندر بهشتی چابهار و واگزاری کامل آن به هند و اعطای امتیازاتی در حد کاپیتولاسیون (تسلیم مشروط) به اتباع هندی و افغانی در چابهار، لکه تاریکی است در کارنامه سیاه جمهوری اسلامی. همکاری شرکت های غیر بومی ایرانی اما وابسته به نظام (عمدتا از تهران, مشهد, یزد, اصفهان, ) با شرکت های افغانی و هندی و حتی چینی باعث فقرزایی هولناک و به حاشیه رانده شدن حدود دو سوم جمعیت مردم بومی چابهار شده است.

این رویکرد سیاسی جهان را به دو میدان: کشورهای حاشیه امریکا و کشورهایی با اقتصاد، سرمایه گذاری های زیرساختی دولتی می توان تقسیم نمود. نئولیبرالیسم مورد حمایت امریکا که مدافع منافع شرکت های بزرگ امریکایی است، دولت های فوق را در مسیر ایجاد الیانس هایی در راستای حمایت از اقتصاد خود هول می دهند، که به عناوینی در تلاش جهت خروج از وابستگی به تسهیلات دلاری هستند.

اما برگ برگ صفحات تاریخ گواهی می دهد که در مبارزات اجتماعی، داشتن حسن نیت و افکار خیرخواهانه برای نیل به مقصد به تنهایی کافی نیست؛ برای پی ریزی یک حرکت استوار و موفقیت آمیز، ملزومات دیگری نیزمورد نیازاست که متأسفانه بخش عمدۀ رهبری «فرقه ...» فاقد آن بوده است.

چه مشکلی در این شعارها وجود داشت که برخی باچسبیدن به یکی دو شعار، تخطئه را بر حمایت ترجیح دادند؟ جز آن که برخی این شعارها را آنقدر رادیکال یافتند که نظیر آن در جنبش های اجتماعی پیشین به این عریانی مطرح نشده بود؟

با تمام اینها هنوز هستند افرادی که همچنان خواهان شرکت در انتخابات هستند و صندوق رای را تنها نماد دموکراسی دانسته و فکر می کنند می توان با تکیه بر آن با وجود ساختار غلط انتخاباتی و نظارت استصوابی و مهندسی شده انتخابت به دستاورد هائی هر چند ناچیز رسید.

داستان آقای تاج زاده داستان اصلاح طلب متوهمی است که حاضر نیست واقعیت های جاری در جامعه خسته، ویران شده، نااامید وعاصی از حکومت را ببیند وقبول کنند که آفتاب آن بر لب بام رسیده است. نفرتی که ازفرد خامنه ای و دستگاه سرکوب او در بطن و زیر پوست کشورخوابیده است را نمی بینند.

بر آمد سیاسی چپ دانشجویی نیز نه فقط میتواند متاثر از سازمان های سیاسی چپ بوده باشد، بلکه قادر است آنها را به نقد کشیده و خود تاثیرات ویژه خویش را بر سازمان های سیاسی چپ به جای بگذارد. از این نظر است که "پیشگامی" و "پیشاهنگی" جنبش دانشجوئی، بر پایه های خواستگاه تاریخی آن قادر است تا بار دیگر بصورتی سازمان یافته تر، غنی تر و موثر تری حضور خویش را در صحنه سیاسی کشور به نمایش بگذارد.

متاسفانه هنوز هم احتمالاً شاهد آن خواهیم بود که بخشی از گرایش های اپوزوسیون جمهوریخواه سکولار دوباره اسیر نگرش منفی نسبت به وجود نهادهای انتخابی شوند؛ نگرشی که میراث آموزه‌های سنتی و تحت تأثیر زیست اجتماعی پیشا‌‌مدرن مربوط است. بازگشت به رویکرد مزبور می تواند بار دیگر اپوزوسیون پیش گفته را در مخمصه ای فروبرده تا توصیه به سیاست تحریم انتخابات را سرلوحه قرار دهد، سیاستی که بار دیگر جمهوی خواهان سکولار را به سمت خدمت به اقتدارگرایان سوق خواهدداد.

خانم محمدی آن اندازه در کار سیاست بوده‌اند که بی آشنا با متن شناسی نباشند، پس پرسش این می شود چرا می‌خواهند از این نوشته روشن برداشتی دلخواسته بکنند؟ پاسخ اینست که ایشان با زدن رنگ تند عاطفی به یک تحلیل و تبیین سیاسی روشنگرایانه، خواسته‌اند سیاست مطلوب خود را در عاطفه جا دهند. به گمانم ایشان از اینکه فکر و قلم من عواطف سیاسی او و همفکرانش را می‌آزارد، دچار آزردگی خاطرند.

اینک که این جوانان از تنگدستی و بیکاری و غارت منافع ملی توسط حاکمان عوام فریب و غارتگر به فغان آمده اند و حق خود را میخواهند، شما فوتبالیستها که محبوبترین و نامدارترین چهره های جامعه هستید، این وطیفه ملی و انسانی شماست که به یاری مردم بشتابید و به این همه عشق و علاقه آنان پاسخ دهید و از خواسته های برحق آنان پشتیبانی کنید.

امروزه اگر سازمان ها و احزاب چپ دموکرات، رادیکال و سوسیالیستی اقدام به اکسیون های مشترک، اعلامیه های مشترک، همگون کردن شعارهای خود و اقدامات مشابه دیگر ننمایند، در راستای انجام وظیفه تاریخی خویش اقدام کاری نکرده اند و مردم ایران آینده آنها را بخاطر این خطا نخواهند بخشید.

 رنج پدر و مادرانی چون روح الامینی ها را هم نباید چنین آسان خلاصه و معنا می کردید! گرچه آنها اصلاح طلب و مذهبی هستند و دگر اندیش! عجبا! شما روح الامینی را سرزنش کرده اید که به چشمان گریان همسرش نیز بی اعتنا بوده است؟ این دیگر فقط به انصاف مربوط نیست. از باب بی اطلاعی تان هم هست و باید خبردارتان کنم که اولین سخن این پدر با خبرنگاران این بود که مادر محسن گفت از ما گذشت به داد محسن های دیگر برسیم.

توصیف جنبش «نان و آزادی» به واقعیت وجودی این جنبش نزدیک تراست تا توصیف آن به جنبش نان یا آزادی. چرا که برآمده از تجربه زیسته و روزمره مردم د رمواجهه با هردوی آن ها در قالب نظام حاکم است. بطورکلی در شرایط ایران باید به سنتزپیوندنان و آزادی هم چون پارادایم برآمده از تجربه زیسته چهل سال که رژیم هردو را به تناوب و یا باهم سرکوب کرده است توجه کرد و گرنه چه توسط رژیم و چه دیگران اعم از طبقه متوسط یا بورژوازی و نئولیبرال ها که مترصدموج سواری هستند مصادره خواهد شد.

اما آن چه که بیشتر برجسته است نقش اصلی وگسترده جوان هائی است که به خانواده های متوسط و متوسط به پائین جامعه تعلق دارند؛ خانواده هائی که عمدتا مخالف نظامند؛ چه به لحاظ سختی معیشت و نگرانی روزانه از کمتر و کمتر شدن توان اقتصادیشان و چه به خاطرجایگاه و درک اجتماعی و فرهنگیشان که همیشه منتقد ومخالف نظام بودند گاه علنی وگاه خاموش که انعکاس آن به فرزندانشان منتقل گردیده.

دولت نمی تواند همه ی هزینه های تحمیل شده برخود از داخل و خارج کشور را تا ابد بر گرده ی تهیدستان کشور که نسبت آنها با توجه به شرایط بغرنج کشور رو به افزایش است تحمیل کند و سرانجام در ادامه ی چنین شرایطی زمانی فراخواهد رسید که همچون شاه ندای مردم را خواهد شنید و به مردم تسلیم خواهد شد یا ناگزیربه مقاومت بیهوده در برابر مردم با واپسین توان خویش برای حفظ کردن موجودیت خود خواهد بود.

این چهار قتل تراژیک و مواجهه عزیزانشان با موضوع قتل آنها، نشانه هایی از یک امر کلان اند: سیر از کجا به کجا؟ در اولی، تمکین یک اهل ذوب در نظام به ماست مالی شدن قتل فرزندش توسط نظام؛ در دومی کانالیزه شدن درد مادری فرزند از دست داده به مسیر امید به اصلاح نظام؛ در سومی به چالش کشیدن همه نظام توسط مادری داغدار؛ و سرانجام در چهارمی اعلام افتخار پدری عزادار به فرزند آزادیخواهش در مبارزه با این نظام!

شرکت جوانان پناهنده و کاملاً سازماندهی شده دراین تظاهرات از جانب سلطنت طلبان بسیار چشمگیر بود؛ هواداران سلطنت با پرچم های شیر و خورشید و با تصاویر رضا پهلوی و شعارهایی به نفع سلطنت وارد صفوق تظاهرات شدند و خیلی طلبکارانه و با گستاخی در صدد بودند که رهبر ی تظاهرات را دردست بگیرند، و با شعارهای خود باعث برهم زدن نظم تطاهرات میشدند؛ این برخورد انحصار طلبانه آنان در چند شهر اروپایی و کانادا روی داده است.

طبق گزارش صندوق بین المللی پول، تولید ناخالص داخلی ایران در سال جاری تا 9.5% کاهش داشته، و این پائین ترین شاخص از سال 1984 است. کاهش بهای نفت و تحریمات امریکا از دلایل عمده این افت است. در سال آینده، طبق بیش بینی این صندوق، سقوط فوق متوقف شده، ایران به رشد صفر خواهد رسید. با اینهمه، جهت متعادل نمودن بودجه، تهران نیازمند بهای نفت به حدود 195$ در هر بشکه است، چیزی حدود سه برابر بهای امروزین آن است.

حکومت در این چهل سال هر ویرانی و خرابی که تصور کنی در این کشور ببار آورد اموال عمومی به تاراج برد ومیلیارد ها دلار ناشی از فروش نفت را در سیاه چاله جموری اسلامی محو ونابود کرد آخرین توان و رمق اقتصادی مانده از حکومت پهلوی را کشید و چرخه اقتصاد از حرکت بازداشت. حال کفگیر به ته دیگ رسیده است. به گونه ای که دولت حتی توان پرداخت حقوق کامل نیرو های سرکوب خود را نیز ندارد.

با وجوداعلام پایان به اصطلاح پیروزی بزرگ بر دشمن در طی یک هفته اعتراضات گسترده و سرکوب خشن و بیرحمانه رژیم و راه اندازی تجمعات فرمایشی و دولتی، رژیم قادر به پنهان کردن اتوریته درهم شکسته شده و هاله پوشی اقتداربه بادرفته اش نیست.

نیازهای کلان دوران گذار امروز، کدامین آمال و آروزوها هستند؟ روایت گذار و رسیدن بر چنان آمالی را کدامین راهکارهای سیاسی میتوانند بر آورده نمایند؟ برنامه گذار آلترناتیو سرمایه داری کلان جهانی چه است و چه اهدافی را تعقیب می نماید؟ نیروهای چپ، از جمله حزب چپ ایران فدائیان خلق کدامین راهکار گذار را جهت پاسخگوئی به این نیازهای کلان مطرح می نمایند.

نخستین قدمی که به خیابان نهاده می شود , نخستین فریادی که که از گلوئی بر می خیزد از همان آغاز حکم نابود کردنش داده شده . این خشونت مردم نیست که به آتش زدن منجر می شود. این خشونت تحمیل شده حکومت است که مردم را به مرز جنون می کشاند،آتش به پا می کند تا شدید تر سرکوب کند.

آن کسانی که ادعا می کنند تمام این تخریب ها و ... کار نیروهای انتظامی بوده است و ... ساده لوحانه برخورد کرده اند لازم بود این افراد تاراج و غارت فروشگاه های زنجیره ای را می دیدند که توسط مردم صورت گرفت و عمدتا مردم فقیر و زحمتکش حاشیه شهر ها حکومت را چه نیاز به بهانه همینکه هر اعتراض و بیانی را امنیتی تلقی می کند و حکم های سنگین می دهد دیگر نیازی به این بهانه ها ندارد.

در این گفتگوها و از جمله د رگفتگو با رادیو فردا به زمینه ها و پیامدهایاعتراضات اخیر پرداختم. اشاره کردم این خیزش نشان گر بازگشت ناپذیری مبارزات ساختار شکنانه فراگیری است که در پی نومیدی مردم از اصلاح طلبان و گسترش نارضایتی ها از دی ماه ۹۶ آغاز شد. اگر جنبش سبز عمدتاً خیزش اصلاح طلبانه سیاسی طبقه متوسط در تهران بود، دی ۹۶ خیزش خودانگیخته اما ساختارشکنانه تهیدستان ناراضی از وضعیت اقتصادی در شهرهای کوچک بود که هر دوجناح به مقابله با آن برآمدند.

در عراق و لبنان جنبش ها با توجه به شرایط ویژه خود توانسته اند بطورنسبی وارداین فازشده و عملا آن را به رژیم های خود تحمیل نمایند و برای تثبیت آن ها مبارزه کنند. اما در ایران ورود به همین مرحله بدلیل وجودقدرت منسجم تر و مصمم تر و بدلیل ساختارسلب و بشدت ارتجاعی تر و داشتن نهادهای سرکوب و سازمان یافته، با دشواری بیشتری همراه است و طبعا خیزش مردم با تعرض ها و سرکوب های به مراتب سخت تری از سوی حاکمیت مواجه است.

آذربایجانی‌، فارس زبان، مازندرانی، گیلک، خراسانی، اصفهانی، شیرازی، لر، کرد، ترکمن و بلوچ. درد یکی است و مشترک. سخن یکی است و سراسری. سخن اینست که این حکومت را باید پس نشاند. این تصمیم نابکاری را که او گرفته است باید برگرداند. ما می توانیم! می توان از عهده اینکار برآمد و باید هم برآمد. در این موضوع، نیروی ملت در کار است.

رژیمی که تا بن دندان مسلح است، اعم امکانات را در راستای سرکوب بی رحمانه مطالبات مردمی که از هرگونه حقوق اولیه زندگی محروم شده اند را داراست، نباید در برابرش با چوب و چماق به نبرد پرداخت؟. طرفداران اعتراضات مسالمت امیز، که معمولا خارج از گود نشسته، مردم را به رواداری فرامی خوانند و چرا از رژیم نمی خواهند که مطالبات مردم را براورده سازد، از خشونت بپرهیزد!

اپوزیسیون و ایرانیان خارج از کشور باید با تشکیل ستاد اطلاع رسانی و کمیته های حمایت از مبارزان داخلی اختلافات خود را به کنار گذاشته و متحدانه برای انعکاس صدای حق طلبانه ملت ایران در کنار یکدیگر قرار گیرند.

با وجود چالش های فنی - ارتباطی، این وجوه استراتژیک و سیاسی – اجتماعی است که تعیین کننده است و اکنون مهمترین مساله همانا تقویت همبستگی و حمایت فعال و پیوستن قشرها و لایه های گوناگون جامعه به جنبش یا همان ضرورت توده ای شدن جنبش است. کارگران و معلمان و دانشجویان و دانش آموزان و جنبش زنان و ... می توانند این حمایت فعال را با دامن زدن به مبارزات خود در محل زیست و نیز حضوردر جنبش های خیابانی به منصه ظهور برسانند و به جنبش نفس تازه ای بدمند و تداوم آن را تضمین کنند.

اگر سؤال این است که آیا اولویت با وحدت، فراگیر و قدرتمند نیروهای چپ بر پهنه سیاسی کشور است، یا وحدت جبهه ای جمهوریخواهی، باید با شفافیت و قدرت تمام گفت که وحدت و حضور قدرتمند اردوگاه چپ در صحنه های پیکار سیاسی در اولویت اول قرار دارد.

اعتراض و بیان، مطالبه پیگیری دزدیها و اختلاسهای چند صدمیلیون دلاری در کشور توسط رئیس جمهور، یک هدف کلی دارد، ایجادفضای مبارزه با فساد در پیشا انتخابات. تنها تفاوت این یکی با او قبلی که «بگم بگم» راه اندخته بود، در بیان اعداد است که اینبار اتاق فکر رژیم با این ترفند در پی رهیافتی برای گذر از بحران عدم شرکت توده در انتخابات است.

وضعیت کنونی تا اندازه ای همسان با شرایط بحرانی دوره ی پایانی سلطنت محمد رضا پهلوی به نظر می رسد؛ اما هنوز به آن درجه از بحران نرسیده است که توده های وسیع مردم در برابر دولتیان سینه سپرکنند. هنوزاعتراضات موردی است و بنا به ادامه ی حضور نیروهای نظامی و امنیتی و نرسیدن مردم به آرزوهایشن، حتی با انتخاب میان بد و بدتر، چه در دگرگونی نظام شاهنشاهی و چه در مرحله های انتخابات ریاست جمهوری و مجلس، هنوز به شرایط لازم برای گذر از وضع موجود نرسیده اند.

اعدام زنده یاد سعید سلطان پور در زمره شوک‌های بزرگ عاطفی برای همه رفقای مرکزیت و همه تحریریه نشریه بود؛ عزیزی که به دلایل معین جایگاه خاصی در سازمان داشت. موضوع محوری اما دردمندانه آنست که این قتل تکان‌دهنده در هیچ کدام ماها موجب وارد شدن شوک سیاسی بیدار کننده نگردید!

در تظاهرات اعتراضی هفته های اخیر در شهرهای گوناگون عراق شعارهای بسیاری علیه جمهوری اسلامی سرداده شد. شعار «ایران برو بیرون »، یکی از شعارهای پربسامد مردم این کشور بوده است ، شعاری که در چارچوب سه شعار محوری ایرانیان در قیام دی ماه 96 در انتقاد از سیاست خارجی جمهوری اسلامی است.