دیدگاه‌ها

سهم از چیدمان جدید قدرت سیاسی و دسترسی به رانتهای حکومتی، مالی و پولی صف بندی مجلس یازدهم را آرایش خواهد داد. در این مجلس اقلاً چهار باند دریده و بی پرنسیب به جان هم خواهند افتاد و رفیقان دیروز به روی هم پنجه خواهند کشید.

سازمان بهداشت جهانی نسبت به موثر بودن و توجیه ممنوعیت همه مسافرت ها ابراز تردید کرده است. به علاوه، گروه های عدالت نژادی یادآورشده اند که آن ها در داخل این درک گسترده که افراد نه به خاطر آن که شخصا در معرض ویروس بوده اند بلکه به سادگی به موجب قومیتشان خطرناک هستند عمل می کنند.

مدل اقتصادی "تعاونی" در دنیای امروز، سومین قدرتمندترین مدل اقتصادی در کنار مدل های اقتصادی دولتی، و بخش خصوصی قرار دارد و با قدرت تمام به حیات خود ادامه میدهد. این مدل در ساختارهای حاکمیت های سیاسی سرمایه داری، چندان از حمایت و پشتیبانی دولتی برخوردار نشده و غالباً با اتکای به شرکت اعضاء خود، روی پاهای خویش ایستاده اند.

امروزه نه تنها کارگران و زحمتکشان، بلکه اقشار وطبقات زیادی که زیر فشار بحران های ذاتی نظام سرمایه داری، که با پیشرفت تکنولوژیک نوین ابعاد به مراتب خطرناکی پیدا میکنند، ادامه عادی زندگی خود را در خطر می بینند، در جستجوی راهکار های نوین جایگزینی برای نظام اقتصادی حاکمه بر آمده و به راهکارهایی روی می آورند که ویژگیهای سوسیالیستی دارند.

دموکراسی حباب پاک و شفاف، ظرف کریستال، آب زلال، آسمان آبی، بهشت برین و مدینه فاضله نیست؛ دموکراسی امکانات و مکانیزم هایی را فراهم میکند که قدرت های بازیگر در صحنه های اقتصادی، سیاسی، امنیتی و غیره بتوانند با اتکا به آنها و از طریق استفاده از آنها اهداف خویش را در کسب قدرت، اعمال قدرت و تامین منافع گروه هایی را که آنها را نمایندگی میکنند، بکار گیرند. با این استدلال، دموکراسی به تنهایی نمیتواند یک هدف استراتژیک باشد.

۱-در نگاهی به بیانیه* ملی-مذهبی ها در داخل کشور: چهل سال حمایت و چهل سال فراراز نقدعملکرد!

۲-موضع گیری «جسورانه»* اصلاح طلبان پس از یکسال آسیب شناسی: «شرکت شرمسارانه» در انتصابات!

برای یک نیروی سیاسی مستقل، این آمار حداقل می‌تواند نشانه‌ی تاثیر مستقیم و جدی «مسئله‌ی ملی» در سپهر سیاسی «حواشی ایران» باشد. حواشی ایران، یعنی هر جایی غیر از مرکز، که به دلیل تفاوت‌های زبانی، فرهنگی و مذهبی، حامل شکلی از «ستم ملی» یا حداقل «مساله‌ی ملی» هستند. اما به دلیل بافتارهای سیاسی، اجتماعی و تاریخی مختلف در هر کدام از این حواشی، ما نه با یک ستم ملی یا مساله‌ی ملی مشترک در تمام مناطق غیرمرکز، که با مدل‌های مختلفی از این مساله در مناطق مختلف روبرو هستیم.

علی خامنه ای ازاین شعار تاریخی وبا عظمت توده های مردم ایران: "نه غزه نه لبنان ,جانم فدای ایران" سخت ضربه خورده است، آخوند ها فکر نمی کنند که باهمه موذی گری های واقعاً عوامفریبانه و شیطانی خود، مردم کوچه وخیابان اینطور دقیق حیله های آنان راکشف کرده و روزی که انتظار ندارند، آنرابرملا سازند.

تمایز قابل بحث عدم استقبال عمومی و نبودن شور و هیجان نسبت به انتخابات قبلی است - گرچه حکومت سعی می کند که بر شور و هیجان بیافزاید ولی در کل اینچنین چیزی دیده نمیشود - تنها در بخش هائی از شهر که فقر نشین هستند و کاندیدا ها با پخش شیرینی و مواد غذائی و ... ستاد هایشان فعالتر هستند و مردم بیشتری در این ستاد ها رفت و آمد می کنند، ولی باز نسبت به گذشته بسیار کمتر و استقبال خوبی صورت نگرفته است.

حال باید از خود بپرسیم که اگر وضعیت چنین است، ما امروز در کجا ایستاده‎‌ایم؟ آیا تاریکی چنان بر همه‌جا سایه افکنده که دیگر هیچ بارقه‌ی نوری یافت نمی‌شود؟ آیا نمی‌توانیم راهی جز تسلیم شدن در برابر سیاهی پیش‌رونده پیدا کنیم؟ آیا تباهی، ناگزیر ما را نیز با خود خواهد برد؟ بی‌تردید چنین نیست. تاریخ سرشار از امکان‌های گشوده رو به سوی آینده است و اتفاقا در دوران‌ سیاهی مسئولیت ساخت بدیل رهایی‌بخش خطیرتر نیز می‌شود.

ما به عنوان « جمعی از هوادارن سازمان فداییان خلق ایران – اکثریت (داخل کشور)» با تحریم فعال نمایش انتخاباتی رژیم به کلیت حکومت اسلامی «نه» می‌گوئیم و همه آنهایی را که دل در گروی آزادی و بهروزی کارگران و زحمتکشان کشورمان دارند به این تحریم گسترده و «نه» به کلیت نظام فرا می‌خوانیم.

اما متأسفانه وضعیت کنونی در ایران نشان میدهد که برعکس، روند سیاسی و اجتماعی به قهقرا رفت و نظامی با مشخصات سرمایه داری عقب افتاده، تحت سلطه رژیمی سرکوبگر و فاسد بر روی کار است. سؤال عمده در مقابل کنشگران دمکرات و بویژه جریانات چپ و حامیان آنها در جنبشهای اجتماعی این است که هم اکنون چه باید کرد؟

سرمایه و قدرت در این نظام ها میتواند رای های صندوق های انتخاباتی را خریداری کرده و به نام "دموکراسی" قدرت های اقتصادی، سیاسی ، امنیتی، حقوقی و غیره را همچنان در دست کلان سرمایه داران نگه دارد. در این کشورها آنچه که به نام "دموکراسی" نامیده میشود، اعمال اراده و قدرت یک اقلیت کوچک بر اکثریت جامعه است.

در حقیقت این دوروئی و دوچهره گی رسوا و چندش آوربدون حدومرز، تماماً بیانگرسیمای بدون ماسک نظامی است که دروغ و فساد و دوروئی از سرتا پایش و از تمامی خلل و فرجش سرریز می شود و طبل رسوائی اش در چهارگوشه عالم نواخته می شود. وقتی سخن به این جا می رسد معلوم می شود که فی الواقع حکومت اسلامی حتی یک رژیم نمایشی هم نیست.

به باور ما، فداییان خلق می‌توانند محور اتحاد و همگرایی احزاب و سازمانهای چپ کشورمان باشند. هرچند جریانات مختلف فدایی به تنهایی فاقد چنین پتانسیلی هستند، ولی جنبش فدایی در کلیت خویش ظرفیت لازم برای تبدیل شدن به محوریت اتحاد چپ کشورمان را دارد.

احزاب و گروه های اصلاح طلب با مشاهده فضای حاکم بر جامعه و توده های مردم نسبت به خود در صدد آنند، که نیروه های خود را در قالب افراد مستقل و از شهر ها و شهرستان های کوچک معرفی نمایند، تا با پخش نیرو ها در اقصی نقاط کشور به کسب رأی از دست رفته پرداخته و مردم را نیز به پای صندوق های رأی بکشانند.

عملیات نوزده بهمن ۴۹ فارغ از درستی و خطای نوعی آن، انفجار پتانسیل آزادیخواهی انباشته شده و شور انقلابی نهفته در میان جوانان کشور برای دریدن پرده های چندلایه دیکتاتوری دوهزار و پانصد ساله و تخلیه خشم های فرو خورده از ناکامی انقلاب مشروطه و جنبش های ترقی خواه بعد از آن بود.

بزرگترین چالش در برابرحاکمیت و سلطه هر اقلیتی که نتواند با صورتک نمایندگی جامعه و بنام آن و اکثریت حکومت کند و خود بدست خود حتی مناسک مربوط به آن را برچیند، از مقوله ماندن و نماندن است. در اینجا تنها نکته مهم فرارویاروندن آن لحظه های فرخنده ای است که قدرت مستقر احساس کند که قادر به ماندن نیست!

اگر چنانچه بازگشت توده های مردم به خیابانها طولاتی شود و اوضاع فعلی با این شرایط حاکم‌ادامه یابد، و رهبری نظام اسلامی موفق به توافق معینی از ایجاد مناسبات با آمریکا بشود، تمکین جامعه برای ادامه سیاست با حکومت موجود ادامه خواهد یافت؛ در غیر این صورت با خروج کامل نیروهای معتدل درون نظام ، حلقه حکومتی تنگ تر خواهد شد.

امروزه بخشی از نیروهای چپ جوگیر سلطنت طلبی شده، آنها هم ترجیح میدهند تا با سکوت از کنار بهمن کبیر پنجاه و هفت عبور کنند، انگار که کاشکی این اتفاق تاریخی نمی افتاد. پیشنهاد من برای تشکیل میزگردی جهت بحث و بررسی اهمیت واقعه بیست و دو بهمن، از طرف همین دوستان چپ شهرمان با سردی مواجه میشود؛ چرا که تحت تاثیر پروپاگانداهای امپریالیسم رسانه ای، نوعی سمپاتی داشتن به مرده های تاریخی "سلطنت طلبی" جزعی از فشن و مد سیاسی روز گردیده است.

در یک کلام لب طرح، بلاموضوع کردن واقعیت تاریخی اشغال و پاک سازی سرزمین ونفس اشغالگری بود که پس از جنگ ۱۹۶۷ به توسط دولت های اسرائیل و حامیان بین المللی اش صرت گرفت بود و هیچگاه توسط جامعه جهانی و اسنادسازمان ملل برسمیت شناخت نشد.

ایده هایِ آزادیخواهانه و عدالتجویانه بطورِ نامشخص و فرموله نشده در میان اکثریت مردم وجود دارند و در سراسر جهان در جنبشهایِ مردم (ب.م. کارگری، زنان، محیط زیست، ضد خشونت پلیس، ضد تبعیضاتِ نژادی و جنسیتی)،افرادِ غیر مذهبی، مذهبی، سوسیالیست و دمکرات هایِ ناروشن در موردِ آسیب هایِ سرمایه داری، مشترکا فعالیت می کنند.

این که جناح حاکم علیرغم خیزبلندی که برداشته است بتواند به تحقق سودای یکدست سازی و بقیه قضایا نائل شود، البته خود به معنی واردشدن به قماربزرگی است که فی الواقع بردی در آن وجودندارد. نه فقط جامعه در اکثریت بسیاربالا با چنین مالیخولیائی احساس هیچ گونه همذات پنداری ندارد که برعکس آشکارا رؤیای دیگر و متضادی را دنبال می کند، و هم جهان پیرامون در برابرآن است.

گزارش از گسترش تکان دهنده ابعادنابرابری های اقتصادی در جهان حکایت می کند که طبق آن یک درصدثروتمندین های جهان ثروتی معادل قریب به ۷ میلیاردنفر را در چنگ خود دارند که هرلحظه برججم آن ها افزوده می شود. چنانکه در طی یک دهه گذشته تعدادمیلیاردرها دو برابرشده است. به گفته یکی از مدیران کنفدراسیون آکسفام، شکاف بین ثروتمندان و فقرا را نمی توان بدون تغییر سیاست های عمیقا نابرابروعامدانه ای- که تنها دولت های معدودی به آن متعهد هستند- برطرف کرد.

همین گزارش نشان می دهد، چگونه تبعیض جنسیتی یعنی استثمار بیشتر زنان به شکل ساختاری با آن گره خورده است و گزارش امسال هم سعی می کند که بدان به عنوان یک معضل بزرگ بر جستگی بدهد؛ همین طوراست مثلا نژادپرستی و تبعیض سیاهان در آمریکا و نقاط دیگر یا تشدیدجنگ ها و بحران های مهاجرت و پناهندگی... همه و همه اساسا از آن سرچشمه می گیرند.

کوچک شدن جهان وسرعت روزافزون دیکتاتوری نوین جهانی(الگوریتم ماکروداتا) هر روز تأثیر عامل خارجی، با افزایش قدرتش بر روی پدیده های اجتماعی، در هر گوشه جهان زیاد تر میگردد.نگاه کوتاهی به رژیم های دیکتاتوری وقدرت احزاب راست افراطی در سراسر جهان با استفاده از ابزارو شبکه های اطلاعاتی وحمایت دیکتاتور نوین جهانی، وظایف تازه وسنگینی را بر دوش احزاب چپ در جهان و محافل سیاسی و کانون های متعددروشنفکری در هر کشور میگذارد و شاید به این دلیل میهن ما هم از این قاعده مستثنی نباشد.

تمام این ستیزه ها یک امر مشترک داشتند. آن ها ویرانی عظیمی را برای کشور های تحت اشغال، با جنگ های نظامی که حاصل آن زمین سوخته بود فراهم آوردند، که در رد پای خود مرگ، بدبختی و ویرانی به جاگذاشتند. امریکا در ویران کردن کشور ها استاد است، اما به آن (کشورها) یا توانایی بازسازی آن ها علاقه اندکی نشان می دهد. ا

گرچه میتوان نتیجه گرفت که لزوما مقامات آمریکائی همیشه آلترناتیو منطقی را که به نفع خودشان باشد انتخاب نمیکنند، اما میتوان بصورت منطقی نتیجه گرفت که آنها آلترناتیو "هایبرید" یا مختلط را انتخاب خواهند کرد، که ترکیبی از فشارهای اقتصادی، تبلیغات و جنگ روانی، مبارزات سیاسی، تهدیدات امنیتی محدود و کنترل شده را به پیش ببرند.

مبارزه دانشجویان مسلماً از جنس مبارزه خیابانی دی ماه نیست! دانشجو می تواند در مبارزات خیابانی هم پای مردم به صحنه بیاید و تا پای کشته شدن مبارزه کند، کما این که تعدادی از کشته شدگان خیزش دی ماه دانشجو بودند؛ اما مبارزه دانشجوئی در صحن دانشگاه وگسترش آن عمدتا نقشی آگاه کنند، ساختار شکن، بسیج گر جهت کشاندن اعتراض های عمومی به صحنه اجتماعی دارد.

اربابان قدرت بنا به قاعده و در وجه غالب، هیچگاه نه حاضر و نه قادر به فهم معنای رویدادها هستند. حتی در حالی که در خفای خود احساس بکنند زمینی که رویش ایستاده اند انگار دارد نشست می کند. نمایش قدرت برای پوشاندن زوال قدرت، ژست تهاجمی گرفتن در وضعیت تدافعی، همانگونه که این روزها شاهدش بوده ایم، خود به ضدخود و پاشنه آشیل نظام تبدیل می شود.

یکی از شیوه های دیرینه حکومتها بویژه حکومتهای خودکامه تاثیر گذاری و تسلط برافکار عمومی است و با استفاده از ابزارهای تبلیغاتی، رسانه ای وآموزش وپرورش تلاش میکنند تا افکار عمومی را درجهت ایدئولوژی، خواستها واقدامات خود سمت و سو دهند.

مسلماً وقتی رژیم با شلیک گلوله قلب خواهر و برادر و رفیقمان را می درد، فتادن به دام مقابله زودرس آسان است آما اگر هوشیارانه عمل کنیم و به مقابله زودرس نپردازیم می توانیم جنبش را به سرانجام مطلوب و به پیروزی برسانیم.

مارکسیسم خشونت انقلابی را چگونه توضیح میدهد؟ پرسشی ست که پس از برخورد مردم در خیزش آبان ماه، در میان بسیاری از نیروهای وطنی به موضوع روز تبدیل گشته است. آیا برپایه درک مارکسیستی میتوان در راستای پیروزی انقلاب از ابزار خشونت بهرهمند بود؟

کارزارهایِ مردمی که شامل اعتصابات، اشغالگری و تحریم در راستایِ ایجاد کنترل مردمی در عرصه های کار و زندگی هستند، بگونه ای در راستایِ پیوندِ بهبودی های اجتماعی با کنشها به سویِ تغییرات رادیکال و فرای سرمایه داری انجام میگردند. البته تجربیات حاکی از دولتها در یونان،پرتقال و حتی برخی مناطق در اسپانیا و ایتالیا چالشهای عظیم در راستای نیل به دمکراسی را عیان می کنند.

این یکی از خصلت های غریضی انسانها بطور عام در هر شریطی است که خود را با سیر عمومی جریان باد همنوا بکنند. وقتی که اکثریت مردم از طریق مشاهده رسانه های مجازی، صدائی، تصویری، کاغذی پیغام واحد روایت آمریکائی را شاهد بوده باشند، عموم مردم در جهت حرکت روایت و سناریوی عمومی آمریکائی شنا خواهند کرد.