جنبش آبان و جانباختگان آن در تاریخ این سرزمین ماندگار هستند

قیام تهی دستان سلحشور و آزادە علیە رژیم مستبد و عدالت ستیز اسلامی در آبان ٩٨ کە در پی گران شدن ناگهانی قیمت بنزین شروع شد چون اخگری در آسمان تیرە و تار ایران استبداد زدە درخشید و امید بە رهایی از اسارت رژیم جنایتکار را بار دیگر در مردم زندە کرد.

جنبش در حالی رخ داد کە سایە سنگین فضای سرکوب جنبش دی ماە ٩٦ همچنان در کشور برقرار بود و مردم داغدار عزیزان جانباختە خود در آن جنبش بودند و کسی در آن فضا کە دولت روحانی بر سر کار بود انتظار وقوع جنبش تازەای را نداشت. جنبش آبان نیز بە مانند جنبش های پیشین با وجود گستردگی زیادی کە در شهرهای مختلف پیدا کرد و مردم زیادی بە آن ملحق شدند با بسیج وسیع نیروهای امنیتی و بە گلولە بستن مردم سرکوب شد و همە ی طیف های سیاسی شریک در قدرت از آن جنایت هولناک حمایت نمودند.

 تعداد واقعی جانباختگان جنبش ٩٨ بە درستی روشن نیست، ولی گفتە شدە تا ١٥٠٠ نفر در جریان سرکوب آن بە قتل رسیدند. با این وجود کشتار وسیع مردم و بە زندان انداختن هزاران نفر از شرکت کنندگان در جنبش ٩٨ نتوانست مانع از ظهور جنبش زن، زندگی، آزادی در سە سال بعد شود.

جنبش دلاورانە مردم تهی دست در آبان ٩٨ اگرچە بە مانند جنبش های ٨٨ و ٩٦ بی دلیل و زمینە نبود ولی بە مانند آنها غافلگیرانە بود زیرا هیچکس زمان و کم و کیف هیچ کدام را پیشبینی نکردە بود و انتظارشان را نمی کشید. همچنان کە در مورد جنبش انقلابی زن، زندگی، آزادی همینگونە بود.

جنبش ٨٨ البتە اصلاح طلبانە بود و قصد براندازی نظام استبدادی حاکم را نداشت. با این وصف ارتجاع حاکم آن را تحمل نکرد و بطرز وحشیانەای سرکوب اش کرد و سران آن را کە بخشی از عناصر بالای رژیم بودند بە براندازی و تبانی با کشورهای خارجی متهم و محاکمە کرد و شمار زیادی از جوانان را زیر شکنجە بە قتل رساند و هزار نفر دیگر را بە زندان محکوم کرد. میر حسین موسوی و زهرا رهنورد دو تن از رهبران آن جنبش از آن زمان تا کنون در حبس خانگی بسر می برند و کروبی یکی دیگر از رهبران آن ظاهرا مدتی است کە از حبس خانگی آزاد شدە است.

مهمترین دست آورد جنبش ٨٨ اثبات اصلاح ناپذیری رژیم بە قیمت خون شماری از جوانان آزادە و شجاع کشور بود کە در جریان تظاهرات خیابانی بە فرمان خامنەای بە گلولە بستە شدند و بە قتل رسیدند. خامنەای با دادن فرمان سرکوب نزدیکترین همراهان پیشین خود در رژیم نشان داد کە وقتی پای منافع و قدرت در میان باشد بە هیچکس رحم نمی کند.

جنبش دی ٩٦ کە از تجربە جنبش ٨٨ سر برآورد اولین جنبش براندازنە بعد از انقلاب بود کە هدف اش براندازی رژیم بود. جنبش دی نیز با وحشیگری بە مراتب بیشتری سرکوب شد. خواستگاە طبقاتی جنبش دی ٩٦ بر خلاف جنبش ٨٨ کە پنداشتە می شد طبقە متوسط بود چندان روشن نیست، ولی هر چە بود رادیکالیزم حرکتی آن نشان داد کە از جنس طبقە متوسط کە دوبارە بخشی از آن متوهمانە دنبال روحانی و رفسنجانی روان شد نبود.

خاستگاە جنبش ٩٨ کە بدون اطلاع بزرگان بە مانند جنبش ٩٦ ناگهانی طلوع کرد و بە مراتب رادیکالتر از جنبش دی بود و با خشونتی بە مراتب جنون آمیز تر وبا قتل عدە زیادی توسط رژیم مهار شد، از میان تهی دستان بود.

وقوع جنبش انقلابی زن، زندگی، آزادی، نیز بە واقع خارج از انتظار خاصە برای آنهایی بود کە باورشان بە انقلاب را از دست دادە بودند و مرتب در خشونت بار بودن و بد سرانجام بودن انقلاب می نوشتند و می گفتند.

در مورد جنبشها در کشورهای مختلف زیاد گفتە و نوشتەاند، اما در مورد رخ دادن چهار جنبش پیاپی ظرف ١٣ سال در یک کشور و سبب و علل تکرار آن بعید می دانم تحلیلی نوشتە شدە باشد. در واقع طی ١٣ سال گذشتە هر ٤ سال یکبار بە جای انتخابات ریاست جمهوری، موازی با انتخابات فرمایشی یک جنبش در ایران سر سربرآوردە کە سە مورد آن انقلابی بودە اند و هر سە همان طور کە شعارهایشان نشان می دهد قصد بر اندازی نظام حاکم را داشتە و دارند.

رژیم در مورد هر سە جنبش و تا حدی با جنبش رفرمیستی ٨٨ نیز با خشونت و وحشیگری برخورد کردە است. بنا بر این جنبش ها و رخدادها اولا در ایران بە دلیل سرکوب شدید و هر عامل شناختە و ناشناختە شدە دیگر از بسیاری جهات غافلگیرانە رخ دادەاند و با کمتر کشوری قابل قیاس هستند. ثانیا احزاب و سازمانهای سیاسی (بە استثنای جنبش ٨٨) اگر چە در زمینە سازی آنها نقش داشتەاند، ولی در سازماندهی و تعیین مطالبات و شعارهای آنها بە جرات می شود گفت نقش چندانی نداشتە اند و بە تبع آن نمی بایستی کسانی کە در شکل دهی جنبش ها نقش نداشتەاند، برای آنها تکلیف و خط مشی تعیین کنند.

ملاک رژیم برای سرکوب جنبش ها تاثیرات آنها روی بقای رژیم بودە است و نە در کم و کیف شعارها و رادیکالیسم شان. جنبش زن، زندگی آزادی، بە مراتب از جنبش آبان مسالمت جویانە تر عمل می کند، اما شدت سرکوب فعالان و حامیان آن بە همان اندازە جنبش آبان جنایتکارانە و بیرحمانە است.

جنبش آبان ٩٨ ادامە و تکامل جنبش دیماە ٩٦ و متاثر از تغییر و تحولات جامعە میان دو جنبش بود. جنبش سرکوب شد اما آثار و تاثیرات آن باقی ماند و زمینە ساز جنبش زن، زندگی، آزادی شد. عمر هر سە جنبش پیشین کوتاە بود، ولی عمر جنبش زن، زندگی بلند و ادامە دار.

هر یک از این جنبشها از تجربیات هم دیگر و تحولات جامعە چیزهای آموختەاند. همین آموختە و افزایش آگاهی مردم و رویگردانی فزایندە از رژیم فقاهتی خامنەای و همچنین نیاز جامعە بە رهایی از اسارت رژیم اسلامی، از عوامل اصلی ظهور و پایداری و طولانی شدن عمرجنبش زن، زندگی، آزادی هستند. ولو این کە این جنبش هم بە مانند جنبش های پیشین سرکوب می شد، جنبش بە مراتب تواناتری با همان اهداف از پس آن سر بر می آورد. حداقل تا کنون چنین بودە است و براندازی رژیم هدف مقدم هر سە جنبش انقلابی!بنا بر این هر حرکتی برای بازگرداندن جنبش بە عقب و بە دوران شکست خوردە اصلاحات کە بخشی از اصلاح طلبان در این ایام می کوشند با شرکت در انتصابات مجلس فرمایشی و بە دست آوردن دل رهبر جنایتکار رژیم بە آن برسند، عملی ضد انقلابی و ضد مردمی است کە محکوم نتیجەای غیر از رسوایی برا آنان در بر نخواهد داشت. این رژیم رفتنی است و چرخ تاریخ را نمی توان از حرکت باز داشت.

در سالگرد جنبش آبان یاد همە ی جانباختگان آن را گرامی می داریم و مطمئن هستیم کە این جنبش و جنبش های دیگر کە چون مشعلی فروزان در سیاهترین دورە تسلط ارتجاع و استبداد راهنمای عبور مردم از تاریکی بە روشنایی بودەاند، در تاریخ مبارزات مردم این کشور ثبت وبە یادگار باقی خواهد ماند و روزی سرکوبگران آنها بە سزای جنایات خود خواهند رسید.