پرستاران دیروز، امروز و فردا

هم زمان با شیوع ویروس کوید -۱۹، اهمیت و جایگاه کادر درمانی و در مرکز آنها نقش پرستاران به شکل ویژه در اذهان عمومی بازتاب پیدا کرده است. تلاش های شبانه روزی پرستاران در صف مقدم مقابله با این ویروس موزی، به ما مردم ایران این موضوع را یادآوری کرد که این طیف از زحمتکشان جامعه ما چه جایگاه مهمی در حفظ بهداشت و تندرستی جامعه به عهده دارند و چه مسئولیت سنگینی را علی رغم تمام کمبودها و فشارهای شغلی بر دوش خود حمل می کنند.
مواجه با کوید-۱۹برای همگان موضوع جدیدی است، اما مواجه با انواع اقسام عفونت ها، ناخوشی ها و مریضی های جسمی و روحی برای پرستاران کار هر روزه شان است. آنها برای همین کار پرورش و آموزش دیده اند. شغل آنها همین است که بیمار خود را حمایت کرده و از آن مراقبت کنند. به مریض خود دلگرمی و امید بدهند. قدرت باز یافت سلامتی و یا تداوم زندگی متعادل علی رغم مریضی را تقویت کنند. پرستار با اتکا به آموزش و دریافت های خود از علم پرستاری یاد گرفته است که در شرایط سخت حامی بیمار باشد. برای او فرقی نمی کند که بیمار داراست و یا ندار، پیر است یا جوان، وزیر است یا کارگر، زن است یا مرد. او یاد گرفته است که هر بیمار «خودویژه» است همان طور که هر انسان هست. همه بیماران محقند که از خدمات درمانی یکسان بهره مند شوند. پرستار می فهمد که تندرستی و سلامتی حق طبیعی هر شهروند است. او سوگند یاد کرده که با بیماران خود یکسان برخورد کند. آری اصل برابری یکی از ستون هایی است که حرفه پرستاری بر آن استوار می شود. پرستار با اتکا به سه عنصر« باورمندی، امید و عشق» تمام تلاش و توان و مهارت حرفه ایی خود را به کار می گیرد تا بیمارش را تنها نگذارد.گاه با رساندن دارو به بدن بیمار و گاه با نوازشی مهر ورزانه بر پیشانی بیمار، توان مقابله با بیماری را در او تقویت و بهبود را تسریع کند. و آن هنگام که دست طبیعت سرنوشت دیگری برای بیمار رقم می زند، بدرغه ایی در خود مقام والای انسان فراهم بیآورد. برای پرستار هر بیماری در هر مرحله از زندگی ارزش و جایگاه همیشه محترم دارد. برای او آقازاده ها با کارگرزاده فرقی ندارند.
پرستار همه اینها را آموخته و از لابلای تمام کمبودها و فشارهای شغلی کوشش می کند راه های مناسب را پیدا کند تا بیمارش از بهترین خدمات ممکن بهره مند شود. او می داند که دستمزدش متناسب با مسئولیتش نیست. او می داند که میزان دستمزد پرستاران در پایین ترین ردیف دستمزد کارکنان دولت قرار دارد. اما هیچ وقت نگاه امیدبخش را از بیمارش دریع نمی کند. او می داند که مجبورش می کنند برای جبران دستمزد نازل خویش، شیفت های متعدد با ساعات طولانی کار کند تا درآمدش کفاف زندگی اش را بدهد و گاه مجبور است ۱۸ ماه منتظر حقوق معوقه خود بماند. او می داند که قوانین کار، محیط کار امن برای او تضمین نمی کنند و هر لحظه در معرض اخراج از کار قرار دارد. او می داند که هم اکنون که نیاز به پرستاران در مقابله با ویروس کورنا دولت را مجبور به استخدام پرستاران کرده، قردادهای کمتر از سه ماه با او می بندند تا بتوانند پس از پایان این مدت بدون هیچ تضمین و تعهدی اخراجش کنند. و این در شرایطی است که آمار پرستاران بیکار بیش از۲۰ هزار نفر اعلام شده و ما برای رسیدن به استانداردهای بین المللی۲۹۰ هزار پرستار کم داریم.
پرستار از همه این بی عدالتی ها با خبر است، او می داند که قانون تعرفه گذاری خدمات پرستاری ۱۳ سال است که در طاقچه های دولت های مختلف خاک می خورد و اجرا نمی شود. او انتطار دارد که در مقابل کار پر ارزشی که برای بیماران خود انجام می دهد، دولت و مسولین مملکتی، شرایط بهتر و ایمن تری در محل کار و آموزش برایش فراهم آورند. اما نتیجه تحقیقات انجام شده را می خواند و خود به عینه می بیند که که خشونت شغلی در محیط کار پرستاران در سطح بالایی قرار دارد.
او همه تلاش حرفه ایی خود را به کار می گیرد تا آموخته هایش را بی دریغ در خدمت بیمار و بستگان بیمار قرار بدهد و انتظار دارد که از آخرین فناوری های علم و دانش در شغل خود بهره مند باشد. در حالی که واقعیت پیرامونش مملو است از تکنولوژی و نرم افزارهای کهنه و ناکارآمد. اما از تلاش خود دست بر نمی دارد. زیرا که به سوگند خود وفادار است. بیمارش را فراموش نمی کند و تنها نمی گذارد، اگر هیچ از دستش بر نیاید با خواندن ترانه و رقصیدن بیمارش را بوجد و جنبش می آورد. از غم خود چیزی نشان نمی دهد و از فشار زندگی در حضور بیمار خم به ابرو نمی آورد. اخر او تکیه گاه و نگهبان سلامتی بیمارش است و به سوگندش وفادار. سطح پایین دستمزد، شرایط سخت شغلی و کمبودها را شرمی بر پیشانی مدیران و مسولین مملکتی می داند و همراه همکارانش در وقت مناسب و شکل درخور یقه شان را خواهد گرفت و حق خود را مطالبه خواهد کرد.
بیایید امروز که پرستاران مان را تشویق می کنیم و در مقابلشان به علامت سپاس سر تعظیم فرود می آوریم فردا که کورونا رفت، یادمان نرود این از جان گذشتگی ها را و همچنان حامی و در کنارشان باقی بمانیم تا در کسب حقوق شان در مقابل مسولین تنها نمانند.
روز ۱۱ اردیبهشت روز جهانی کارگر است و روز ۲۱ اردیبهشت روز جهانی پرستار. عجیب نیست نزدیک بودن این دو روز چرا که یکی پرچم کار و چرخش اقتصاد و دیگر پرچم سلامت و تندرستی است.
هر دو این روزها به کارگران و پرستاران زحمتکش میهن مبارک باد.