دیدگاه‌ها

استراتژی عادی سازی مناسبات با آمریکا به هر قیمت و تحت شرایط توافقی، بدون تعریف مشخص از آنچه که ما مناسبات عادی می نامیم، می‌توانند کاملا به نتیجه معکوس آنچه که چپ سوسیالیستی از "گذار از جمهوری اسلامی" می نامد بیانجامد. تعریف ما از عادی سازی مناسبات به مثابه روابطی مبتنی بر احترام کامل به استقلال سیاسی طرفین در وارد شدن، یا عدم آن در هر عرصه ای از همکاری ها است.

در 22 فوریه بیش از یک میلیون نفر به فراخوان اعتصاب عمومی پیوستند و در بزرگترین بسیج ملی از زمان آغاز مقاومت در برابرکودتا راهپیمایی کردند. در یانگون، صد ها هزار نفر وارد جاده سول پاگودا، هدان جانکشن و میاینیگون شدند ، واین نقاط گردهمایی را پس از آن که با سیم خاردار سنگر بندی کرده بودند وآخر هفته قبل انباشته از پلیس ضد شورش بود پس گرفتند. در ماندالای ، ده ها هزار اعتراض کننده ناحیه مرکزی کسب و کار را تعطیل کردند و سرکوب را برای پلیس و نیروهای مسلح امکان ناپذیر کردند.

«تعهد» و «الزام» به «عدالت» و«آزادی» همواره شعاروآرزوی بسیاری ازافراد وجریانات سیاسی بوده ودرپروسه های مشخصی نیزبا رشد چالشها ودیسکوزها درون ساختاریِ احزاب ومجامع گوناگون فرهنگی، اجتماعی، به پیدایش و شکل گیری رسانه ها یی با رنگ وبوهای متفاوت و مختلفی منجرشده است.

مطابق پژوهش های استاد دانشگاه کالیفرنیا دانیال ترسمن (Traisman Daniel )، در اکثر موارد رویکرد به دمکراسی، برخلاف اراده دیکتاتورها، برپایه اشتباهات آنان رخ می دهد. ترسمن دویست و یک رخ داد تاریخی را واکاوی نموده، و ده اشتباه عمده دیکتاتور ها را برشمرده است. همچنین باید درنظر داشت که اشتباهات فوق خودبخود موجب بروز دمکراسی نخواهند شد، بل مسبب سقوط اقتدار رژیم های دیکتاتوری مشخصی هستند. جهت ترانزیت دیکتاتوری با دمکراسی در کشور باید مجموعه ای از شرایط مهیا باشد.

آیا در شرایطی که دهها کشور خارجی، از روسیه و ترکیه گرفته تا تمام کشورهای عضو پیمان ناتو در خاورمیانه حضور نظامی دارند. در شرایطی که تهاجمات نظامی آمریکا موجب کشتار و آورارگی میلیون ها نفر و ویرانی دهها و صدها شهر و آبادی گشته است. در شرایطی که حملات روزانه و هفتگی اسرائیل به کشور سوریه و گاه کشورهای دیگر و نقش مستقیم کشورهایی مانند عربستان در جنگ های بین کشوی منطقه ای یک واقعیت عادی و روزمره شده است، آیا حضور نظامی ایران در کنار آنها میتواند نمایانگر آن بوده باشد

شاید سوال واقعی میتوانست این باشد: چرا حمزه در زمان شاه ادعای آل احمد را رسما در سطح جامعه سیاسی اپوزیسیون تکذیب نکرد؟ بعید است با در نظر گرفتن شرایط آن ایام، پاسخ ساده ای به این سوال موجود باشد. در جو ضد حکومتی آن زمان در محافل اپوزیسیون، چنین اقدامی از سوی حمزه، جعل جلال آل احمد را باورپذیر تر می ساخت و اقدامی برای تبرئه ساوک و خوش خدمتی به قدرت تلقی میشد وهیچ شخص و مرجع معتبری هم در اپوزیسیون در آن زمان، رسما با اقدام وی همراهی نکرده و یا از این اقدام پشتیبانی نمی کرد.

دراین ۴۲ سال حاکمیت اسلامی سهم مردم بلوچ از درآمد سرشار نفت، فقر، تبعیض و اعدام بوده است. در روزهای اغازین رژیم ، رهبران برای تحت تاثیر قرار دادن افکار عمومی، چنان وانمود می‌کردند که اهداف رژیم و برنامه هایش درجهت رفع کمبودها و زدودن فقر و بهبود وضعیت معیشت مناطق فقیرنشین خواهد بود، و به همین منظور فیلمهایی از این مناطق در رسانه تلویزیون به نمایش می‌گذاشتند و در چند برنامه، منطقه بشاگرد، به عنوان محرومترین بخش بلوچستان نمایش داده شد.

در حقیقت بخشی از نضج پارادایم اسلام سیاسی و در ایران مبتنی بر روحانیت و شیعه گری، که هیچ گاه عوامل و ریشه های داخلی و جهانی آن در تحلیل ها و تاریخ نگاری های این گونه استادان محلی از ِاعراب ندارد، مدیون همین کودتای رضاخانی و کودتای ۲۸ مرداد است. جالب است که آجودانی برای موجه جلوه دادن ظهور یک دولت مستبد و اقتدارگرائی مثل رضاخان، آن را به پای خواست روشنفکران آن زمان و نیازهای آن دوره می گذارد، و حال آن که وقتی به دوره عروج نظام اسلامی می رسد، روشنفکران را مقصر آن می داند که به شاه پشت کردند.

در نتیجه سپاه پاسداران در طرح امنیت بومی محور خویش تلاش های فراوانی برای جذب جوانان بلوچ به بسیج عشایری جهت خدمت در این پاسگاه ها و برجک های مرزی نموده است. طرح هدفمند و "رانت محور" امنیتی ـ معیشتی رزاق نیز برای پیشبرد این استراتژی سپاه طراحی و بصورت آزمایشی و ناگهانی در مرز شمسر سراوان بصورت مرگباری به مرحله اجرا در آمد. به عقیده استاندار به موجب این طرح حوزه زیر ساخت‌های امنیت تقویت خواهند شد. وی می گوید:" این طرح، صرفاً فروش سوخت در مرز نیست بلکه باعث ساماندهی بسیاری از مباحث می‌شود".

هدف این نیست که فقط تصویری سیاه و یک بعدی و منفی از کشورهای غربی ارائه داده شود. در این کشورها، نه تنها میلیون ها پناهنده و مهاجر اسکان یافته و زندگی پربار و اغلب سعادتمندی را برای خویش آفریده و به زندگی خویش ادامه می دهند، دوستان، همکاران و آشنایان زیادی با ارزش های قدرتمند انسانی یافته و با درک و همدردی متقابل در کنار هم زندگی می کنند. ولی قدرتمداران حاکم در این کشورها غالبا نمایندگی بلوک های قدرت های کلان سرمایه داری اقتصادی را می کنند، که اهداف استراتژیک آنها مسیر دیگری را از مردم عادی کوچه و خیابان طی می کند.

در عصر سفر بە سیارەها و کهکشان‌ها در آیندە ای نە چندان دور، مادران حامل کودکان، از مادر بیولوژیک بودن بە مادر ماشینی دگرگون و تنها یک دستگاه رایانە سخنور به عنوان مادر حامل با همە ویژگیهای یک مادر، جایگزین خواهند شد کە گویش و زبان آن سامانە زبان مادری آنان خواهد بود.

امروز ایران در موقعیتی بسیار حساس در طول تاریخ خود قرا دارد و تنها جنگ نیست که خطر بالقوه همچون شمشیر دامکلوس بر بالای سرکشور قرار گرفته است، و تهدیدی است برای موجودیت کشور. فساد راهبردی و مدیریتی، تقسیم کشور میان باندهای امنیتی- نظامی و الیگارشی روحانیت شیرازه کشور را از هم پاشیده است.

به باور نگارنده و بر اساس تجربه حداقل چهل و چند ساله و با عنایت به قرائن و شواهد موجود در بین فعالان قومی و ملیتی، نفی حقوق اقوام نه تنها باعث همگرایی هویت ملی، که برعکس سبب ایجاد فرایندهای واگرایی فزاینده، تشدید ناسیونالیسم قومی جدایی خواه، هویت طلبی قومی یا ملیتی، گسترش ناسازگاری هویتی و گسل های قومی، افزایش شکاف بین ملیت ها و حکومت شده است.

تصادفی نیست که چنین روندی صدای اعتراض سایت جماران را در آورد و از این که نام «خمینی کبیر» در بیانیه و قطعنامه مراسم از قلم افتاده یا انداخته اند، لب به انتقاد به گشاید!: درحالیکه از رهبر انقلاب سه بار با عنوان و اسم و القاب نام برده شده و حتی از شهید سلیمانی و ابو مهدی مهندس هم ذکر خیر رفته است، اصلا به نام بلند خمینی کبیر اشاره نشده است.

هدف مقدم رژیم از توسل به شانتاژهسته ای بهم زدن چنین سیاستی و تغییراولویت های بایدن و دستورکار او، یعنی گوشزدکردن عاجل بودن حل تحریم ها، آن هم بسودامتیازدادن بود، بدون آن که باجی درخور برای مذاکرات جدید بدهد. هم چنین می دانیم که در درون تیم دولت آمریکا این بحث هم مطرح شده است که آیا باید با دولت روحانی که چندماه دیگر دورانش به پایان می رسد واردمذاکرات شد یا منتظردولت جدید در ۱۴۰۰ شد؟

اساساً مفهوم و مقوله ای بنام استبدادِ فردی و دمکراسی تنها و زمانی دریک ساختار و سیستم اجتماعی و فرهنگی، قابل تعریف، درک ووارد مجادله های محافل گوناگون می شود که سازمان و سامانِ فرهنگ و اجتماعِ مورد نظر، تصویر و تبلورخود را درمسؤلان ومدیرانِ ـ چه انتخابی وچه انتصابی ـ به نمایش بگذارد.
به بیانی، «استبداد» و «دمکراسی» درهرشکل وشمایلش نمایش وتبلورِیک ساختاروفرهنگ ورفتارِ غالب درجای جایِ یک مجموعه ی تعریف شده درافرادی هست که برگزیده گان ومنصوبین یا نماینده گانش درارکان وارگانهایش، چهره وآینه ی تمام نمای غالب ومحکومِ درآن جامعه محسوب می شوند.

این ٤٢ سال ء فاجعه آمیز را شاید بتوان در آیینه دو سده سکوت پس از غلبه اعراب بر ایرانیان که دکتر عبدالحسین زرین‌کوب در کتاب "دو قرن سکوت" آن را ترسیم و تشریح کرده است مورد بحث و بررسی قرار داد؛ اگرچه تNویل و تفسیر آن از حوصله این نوشتار کوتا خارج است. اما دو قرن سکوت بازتابی است از فرازها و فرودهای قلمرویی دیرینه که آنگونه توسط اعراب بادیه نشین شکست خورد. اگرچه در آن دوران قیام و ایستادگی های فراوانی نیز بر علیه خلفای بنی امیه و عباسیان پدیدار گشتند

چرا درس ما به این نسل نباید درس محبتی باشد از زمزمه عاشقی؟ عشق به زندگی، این گوهر یکبار نهاده شده در کف انسان! چرا نباید درس ما درس هم گرائی و نزدیک شدن بهم دیگر برای یافتن زبان مشترک برای کاری مشترک باشد؟ مگر نه فلسفه هر بزرگداشتی، نقد آن گذشته و دادن پیام مشخص حاصل از این نقد برای آینده است؟

اینکه انقلاب ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ از نگاه اقشار گوناگون مردم خواستگاه های متفاوتی را انعکاس می بخشید را نمی توان کتوان کرد. اما یک خواست برای همه عمومیت داشت و آن نیز برون رفت از خفقان حاکم بر کشور بود. اما حکومت یک دهه ایت الله خمینی با شفاویت کامل نشان داد که وی هر آنچه را که در ابتدای انقلاب به زبان آورد هیچگاه مد نظرش نبود و خواست مشترک مردم هیچ همخوانی با نوع تفکر وی نداشت. آنچه توده مردم از آن بیخبر بودند، تقیه کردن وی بود که از باب تفکر شیعه گری وی در پشت پا زدن به گفته های قبلیش ریشه می گرفت و در سلک این عالیجنابان ردا پوش امری است پذیرفته شده.

دوستان عزیز، ما و شما و هر گرایش نظری دیگر، حق دارد با زاویه ی دید خود به مسائل بنگرد. ولی اساسِ دفاع از منافع ملی و صداقت سیاسی حکم می کند که؛ اگر ما با همه‌ی نیت پاکی که در خود سراغ داریم و به آن معتقدیم، وقتی در بعضی شرایط و برخی مسائل بقول رفیق عزیز؛ مواضع ما هم مانند دیگران دارای سوراخ می شود. پس جا دارد با پذیرشِ ضعفِ مواضع خود، به رفع آن نواقص بپردازیم.

در بخش نخست این مقاله چنان که خوانندگان آن به خاطر داشته باشند، تأکید شد که هدف اصلی، نقدنگاه بدبینانه بدیو به جنبش ها، بویژه جنبش های نوین و جدیدی است که حول مطالبات مشخص و در اشکال رنگارنگ شکل می گیرند و تناقضات وی در این باره. نوشته کنونی هم بر همان پایه سعی دارد تا جائی که آن نگاه با نگاه فلسفی و نظری اندیشه های بدیو ارتباط پیدامی کند به آن به پردارد و از ورودبه بحث انتزاعی اجتناب ورزد. از آن جا که این جنبش ها هستند که اهرم های اصلی تغییر و دگرگونی در جوامع انسانی به شمار می روند، و جایگزینی هم برای آن ها وجودندارد

هدف کشورهای امپریالیستی از این پروژه های رهبر تراشی و به راه انداختن به اصطلاح انقلاب های رنگی، تنها در هم شکستن رقیبان خویش، گسترش تسلط خویش بر بازارهای بیشتر نیروی کار، منابع طبیعی و بازارهای مصرف است. لازم به تذّکر است که شرط اولیه نائل آمدن به چنین هدف هایی، در وحله اول از هم پاشاندن رقیبان خویش و اعمال کنترل سیاسی امنیتی از طریق بر سر کار آوردن ستون پنجم و دست نشاندگان مزدور خویش، تحت پوشش حمایت های مالی، سیاسی، تبلیغاتی و نظامی خودشان است.

زمانی که رضاخان تصمیم گرفت شاه را عزل کند، جمهوری‌خواه شد و با کمک ارتش و روزنامه‌های طرفدارش به نفع خود و بر علیه خاندان قاجار تبلیغات راه انداخت. او به کمک ارتش موفق شد که برخی از هوادارانش را به تلگرافخانه‌ها بفرستد تا حمایت‌شان را از جمهوری‌خواهی اعلام کنند، تعدادی از بازارها بسته شدند، اما بنا به گفته‌ی کرونین حمایت از جمهوری‌خواهی آن‌قدر زیاد نبود. مخالفت با سیاست‌های نامناسب رضاخان و نیز ترس رهبران مذهبی از جمهوری به عنوان یک نهاد سکولار باعث شد که صف گسترده‌ای در مخالفت با جمهوری‌خواهی تشکیل شود.

از یک منظر می‌توان گفت آری! از این جهت که حتی افرادی که کمترین زاویه را با ولایت فقیه دارند نیز اجازه شرکت در انتخابات را نخواهند داشت. به این معنا که دیگری حرفی از انتخاب میان "بد و بدتر" درمیان نخواهد بود. بنابرای می‌توان با صراحت گفت که انتخابات سال ۱۴۰۰ پایان و اغاز فصل نوینی در تاریخ جمهوری اسلامی‌خواهد بود.

از نظر من دعوت بە مشارکت در انتخابات و رای دادن بە مجریان سیاست‌های بانک جهانی و نئولیبرالیسم در ایران، مشارکت در بینواسازی کارگران و زحمتکشان است. روحانی نزدیک بە ٨ سال مجری چنین سیاستی بودە است. نتیجە‌اش اینهمە فقر و فلاکت و بی‌حقوقی است کە گریبان طبقە کارگر را گرفتە و آنها را محتاج نان شب‌شان نمودە است. رئیس جمهوری کە از دل انتخابات فرمایشی بعدی بیرون بیاید، هر کس کە باشد، اگر بدتر از روحانی نباشد بهتر نخواهد بود.

در یک چنین شرایطی ما انتخابات ریاست جمهوری فرمایشی و نمایشی قدرتمداری حاکمه بر جمهوری اسلامی ایران را در سال 1400 شمسی پیش رو داریم. دور تسلسل انتخابات نمایشی که در آنها کاندیداهای مورد تایید ولایت فقیه، از کانال شورای نگهبان ولایت فقیه برای مقام ریاست جمهوری نامزد میگردند. گرچه در این انتصابات زیاد فرق نمیکند که کدامین کاندیدای ولایت فقیه به این مقام منتصب گردند، این مقام در چهاچوبه سیاستهای ترسیم شده توسط نهاد ولایت فقیه، مدیریت دیوان سالاری اداری اجرائی را در دست خواهند گرفت.

هرگونه كوتاهی در ارائه نظرات درست و پیشنهادات علمی به مسئولین، همه ما را نه تنها امروز، بلكه نزد آیندگان، مورد پرسش و قضاوت قرار خواهد داد. از این جهت به خصوص بر عهده دست اندركاران اصلی، به ویژه مسئولین امور پزشكی، چه وزارتی و چه نظام پزشكی است كه مطابق مصالح مردم، عمل نموده و از ارائه اطلاعات صحیح و علمی، و در اختیار قرار دادن آن ها به مسئولین كشور دریغ نورزند تا در نجات جان انسان ها كوتاهی نكرده باشند.

متاسفانه در میان چپ ها هم به نوعی وسوسه بازگشت به افتخارات گذشته و فراموش کردن درس های فروپاشی آن، که البته امروزه از عروج گرایش های اقتدارگرایانه در جهان هم تغذیه می کند بدون زمینه نیست و برای بخشی از ‌آن، فلسفه و مواضع بدیو می تواند دارای جاذبه باشد. به عنوان مثال در نگاهی به ویدئوی زیر که در آلمان (شهرهانوفر) و در نشستی پیرامون مواضع بدیوضبط شده است، می توان دید که چگونه رسما با نگاهی مثبت و با آب و تاب از نقش یک اقلیت سازمان یافته و مشرف برجامعه و «اکثریت خاموش» و از «دیکتاتوری» اقلیت و پرولتاریا سخن گفته می شود*.

در اینجا یک تغییرسیاست و تصمیمی پنهان نگهداشته شده وجود دارد که همانا سیاست کارشکنی با هدف ممانعت از بازگشت بایدن به برجام است و زدن تیری با دو نشان: در گام اول منتفی کردن بازگشت جوبایدن، چنان که اروپائیان از بایدن خواسته اند بدون قید وشرط به برحام بازگردد (در حقیقت بقیه مطالبات را پس از انداختن زنگوله به گردن گربه روی میز بیاورد)، که در برابرآن، رژیم هم به نوبه خود برآن شد که به اصطلاح سبقت گرفته و گربه را دم حجله بکشند! و اگر نتوانستند حداقل در گام دوم، پیشاپیش ابزارچانه زنی نیرومندی را برا ی خود فراهم کرده باشند.

- ذرّه ها و تکّه ها در فیزیک کوانتم
- نکاتی بر رازهای کائنات و حیات موجودات متفکر
- روزنه ای باریک بر تاریخ فلسفه (بخش اول)
- روزنه ای باریک بر تاریخ فلسفه(بخش دوم)
و ...

بدین ترتیب حاکمیت در سایه سرکوب و اختناق به خیال خود برای تغییرقانون اساسی و بدون دست بردن رسمی به آن راهی کم هزینه یافته است. چرا که خوب می داند برگزاری رفراندوم که چه بسا بطور نا خواسته در حکم گشودن درب بطری و فوران نارضایتی های انباشته شده عمل کند و با پی آمدهای دیگری چون بروزمنازعات جدید درونی و نیز افزایش فشارهای بین المللی گردد. با این تصور که می توان دستکاری رسمی را به فرصت دیگر و مناسبی به لحاظ ثبات سیاسی موکول کرد.

اگر اپوزیسیون بیشتر از طریق روش سیاست ورزی در صحنه تلاش میکند تا فعالیت های خویش را به پیش ببرد، نیروهای ستون پنجم بر پایه های تحریکات احساسات و باورمندی های کور طیف های ویژه افراطی در جامعه کار خویش را به پیش میبرند. اگر اپوزیسیون، با اتکا به آگاهی های عمومی اقشار و طبقات اجتماعی حرکت های مدنی سیاسی و اجتماعی خویش را به پیش می برد، نیروهای ستون پنجم، با اتکا به تعداد محدودی افراد فناتیک، تحریک شده و افراطی ناسیونالیستی، دینی یا ایدئولوژیک ویژه ای از طریق تخریب و ویرانگری و ترور اقدام به پیشبرد آمال خویش می نمایند.

با شکست سیاست تهاجمی دستگاه ترامپ و سیاست های احتمالی معتدل تر از سوی آمریکا در دوران بایدن، گفتمان های متکی بر "رژیم چنج"، میلیتاریستی و خشونت بار که در چهار سال گذشته در ایران قوت گرفته بودند کمرنگ تر می شودند. امری که بخت استقبال از گفتمان تحول طلبی را دوباره افزایش میدهند.

انقلاب بزرگ اکتبر حاصل شرایط مشخص از یک بازه مشخص در تاریخ بود، لنین با تیز بینی شگفت آوری مقدمات انرا چید، در راستای تحقق ان تلاش نمود. این انقلاب توازن قوا در سطح جهان را دگرگون کرد، نهیب بزرگی به سرمایه داری در مسیر بقا و صیانت از خود زد. سرمایه داری نیز از ان استفاده بهینه برد، زمانی که شوروی و بلوک شرق دیوار آهنین به دورخود کشیدند، سرمایه داری برعکس دیوارها را شکست و شیوه زندگی بهمراه تجمل پرستی، رفتار و گردار سرمایه دارانه را جهانی کرد، مرزها را در هم نوردید، گلوبالیسم را در برابر مردم نهاد.

در این روند جایگاه ترور فخریزاده روشن است. ایران دو گزینه در مقابل دارد. یکی اینکه عکس العملی مشابه انجام دهد که بهترین بهانه را بدست اسرائیل و امارات می دهد که اقلا کاهش تنش ایران و امریکا را بسیار مشکل می کند و دوم اینکه با بی عملی فرصتی به دست اسرائیل بدهد که توطئه و تله جدیدی راه بیاندازد.