رویکرد نیروهای سیاسی ایرانی به تجاوز نظامی به کشور
نادر عصاره
سال ۲۰۲۵ میلادی / ۱۴۰۴شمسی را می‌توان نقطهٔ عطفی در سیاست ایران دانست. این چرخش، با جنگ تجاوزکارانه قدرت های خارجی و شکست استراتژی ماجراجویانهٔ تهاجمیِ حکومت آغاز شد و با فعال‌شدن «مکانیزم ماشه» و بازگشتِ تحریم‌های شورای امنیت ادامه یافت، تا جایی که ایران رسماً در ذیل «فصل هفتم منشور ملل متحد» و در جایگاه یک «تهدیدکنندهٔ صلح و امنیت بین‌المللی» قرار گرفت. این رویدادها، در شرایط جهانی حکومت زور به جای حقوق، گفتمان‌های نیروهای سیاسی ایرانی را به‌صورت عیان‌تری آشکار ساخته است.
