دیدگاه‌ها

در یک کلام لب طرح، بلاموضوع کردن واقعیت تاریخی اشغال و پاک سازی سرزمین ونفس اشغالگری بود که پس از جنگ ۱۹۶۷ به توسط دولت های اسرائیل و حامیان بین المللی اش صرت گرفت بود و هیچگاه توسط جامعه جهانی و اسنادسازمان ملل برسمیت شناخت نشد.

ایده هایِ آزادیخواهانه و عدالتجویانه بطورِ نامشخص و فرموله نشده در میان اکثریت مردم وجود دارند و در سراسر جهان در جنبشهایِ مردم (ب.م. کارگری، زنان، محیط زیست، ضد خشونت پلیس، ضد تبعیضاتِ نژادی و جنسیتی)،افرادِ غیر مذهبی، مذهبی، سوسیالیست و دمکرات هایِ ناروشن در موردِ آسیب هایِ سرمایه داری، مشترکا فعالیت می کنند.

این که جناح حاکم علیرغم خیزبلندی که برداشته است بتواند به تحقق سودای یکدست سازی و بقیه قضایا نائل شود، البته خود به معنی واردشدن به قماربزرگی است که فی الواقع بردی در آن وجودندارد. نه فقط جامعه در اکثریت بسیاربالا با چنین مالیخولیائی احساس هیچ گونه همذات پنداری ندارد که برعکس آشکارا رؤیای دیگر و متضادی را دنبال می کند، و هم جهان پیرامون در برابرآن است.

گزارش از گسترش تکان دهنده ابعادنابرابری های اقتصادی در جهان حکایت می کند که طبق آن یک درصدثروتمندین های جهان ثروتی معادل قریب به ۷ میلیاردنفر را در چنگ خود دارند که هرلحظه برججم آن ها افزوده می شود. چنانکه در طی یک دهه گذشته تعدادمیلیاردرها دو برابرشده است. به گفته یکی از مدیران کنفدراسیون آکسفام، شکاف بین ثروتمندان و فقرا را نمی توان بدون تغییر سیاست های عمیقا نابرابروعامدانه ای- که تنها دولت های معدودی به آن متعهد هستند- برطرف کرد.

همین گزارش نشان می دهد، چگونه تبعیض جنسیتی یعنی استثمار بیشتر زنان به شکل ساختاری با آن گره خورده است و گزارش امسال هم سعی می کند که بدان به عنوان یک معضل بزرگ بر جستگی بدهد؛ همین طوراست مثلا نژادپرستی و تبعیض سیاهان در آمریکا و نقاط دیگر یا تشدیدجنگ ها و بحران های مهاجرت و پناهندگی... همه و همه اساسا از آن سرچشمه می گیرند.

کوچک شدن جهان وسرعت روزافزون دیکتاتوری نوین جهانی(الگوریتم ماکروداتا) هر روز تأثیر عامل خارجی، با افزایش قدرتش بر روی پدیده های اجتماعی، در هر گوشه جهان زیاد تر میگردد.نگاه کوتاهی به رژیم های دیکتاتوری وقدرت احزاب راست افراطی در سراسر جهان با استفاده از ابزارو شبکه های اطلاعاتی وحمایت دیکتاتور نوین جهانی، وظایف تازه وسنگینی را بر دوش احزاب چپ در جهان و محافل سیاسی و کانون های متعددروشنفکری در هر کشور میگذارد و شاید به این دلیل میهن ما هم از این قاعده مستثنی نباشد.

تمام این ستیزه ها یک امر مشترک داشتند. آن ها ویرانی عظیمی را برای کشور های تحت اشغال، با جنگ های نظامی که حاصل آن زمین سوخته بود فراهم آوردند، که در رد پای خود مرگ، بدبختی و ویرانی به جاگذاشتند. امریکا در ویران کردن کشور ها استاد است، اما به آن (کشورها) یا توانایی بازسازی آن ها علاقه اندکی نشان می دهد. ا

گرچه میتوان نتیجه گرفت که لزوما مقامات آمریکائی همیشه آلترناتیو منطقی را که به نفع خودشان باشد انتخاب نمیکنند، اما میتوان بصورت منطقی نتیجه گرفت که آنها آلترناتیو "هایبرید" یا مختلط را انتخاب خواهند کرد، که ترکیبی از فشارهای اقتصادی، تبلیغات و جنگ روانی، مبارزات سیاسی، تهدیدات امنیتی محدود و کنترل شده را به پیش ببرند.

مبارزه دانشجویان مسلماً از جنس مبارزه خیابانی دی ماه نیست! دانشجو می تواند در مبارزات خیابانی هم پای مردم به صحنه بیاید و تا پای کشته شدن مبارزه کند، کما این که تعدادی از کشته شدگان خیزش دی ماه دانشجو بودند؛ اما مبارزه دانشجوئی در صحن دانشگاه وگسترش آن عمدتا نقشی آگاه کنند، ساختار شکن، بسیج گر جهت کشاندن اعتراض های عمومی به صحنه اجتماعی دارد.

اربابان قدرت بنا به قاعده و در وجه غالب، هیچگاه نه حاضر و نه قادر به فهم معنای رویدادها هستند. حتی در حالی که در خفای خود احساس بکنند زمینی که رویش ایستاده اند انگار دارد نشست می کند. نمایش قدرت برای پوشاندن زوال قدرت، ژست تهاجمی گرفتن در وضعیت تدافعی، همانگونه که این روزها شاهدش بوده ایم، خود به ضدخود و پاشنه آشیل نظام تبدیل می شود.

یکی از شیوه های دیرینه حکومتها بویژه حکومتهای خودکامه تاثیر گذاری و تسلط برافکار عمومی است و با استفاده از ابزارهای تبلیغاتی، رسانه ای وآموزش وپرورش تلاش میکنند تا افکار عمومی را درجهت ایدئولوژی، خواستها واقدامات خود سمت و سو دهند.

مسلماً وقتی رژیم با شلیک گلوله قلب خواهر و برادر و رفیقمان را می درد، فتادن به دام مقابله زودرس آسان است آما اگر هوشیارانه عمل کنیم و به مقابله زودرس نپردازیم می توانیم جنبش را به سرانجام مطلوب و به پیروزی برسانیم.

مارکسیسم خشونت انقلابی را چگونه توضیح میدهد؟ پرسشی ست که پس از برخورد مردم در خیزش آبان ماه، در میان بسیاری از نیروهای وطنی به موضوع روز تبدیل گشته است. آیا برپایه درک مارکسیستی میتوان در راستای پیروزی انقلاب از ابزار خشونت بهرهمند بود؟

کارزارهایِ مردمی که شامل اعتصابات، اشغالگری و تحریم در راستایِ ایجاد کنترل مردمی در عرصه های کار و زندگی هستند، بگونه ای در راستایِ پیوندِ بهبودی های اجتماعی با کنشها به سویِ تغییرات رادیکال و فرای سرمایه داری انجام میگردند. البته تجربیات حاکی از دولتها در یونان،پرتقال و حتی برخی مناطق در اسپانیا و ایتالیا چالشهای عظیم در راستای نیل به دمکراسی را عیان می کنند.

این یکی از خصلت های غریضی انسانها بطور عام در هر شریطی است که خود را با سیر عمومی جریان باد همنوا بکنند. وقتی که اکثریت مردم از طریق مشاهده رسانه های مجازی، صدائی، تصویری، کاغذی پیغام واحد روایت آمریکائی را شاهد بوده باشند، عموم مردم در جهت حرکت روایت و سناریوی عمومی آمریکائی شنا خواهند کرد.

آیا لازم نیست ما هم به این مسئله توجه کنیم که ما هم ممکن است از رهبری افرادی که در گفتار و کردار شفافیت و قاطعیت لازم را ندارند، در رنج میباشیم؟ بهتر نیست در صفوف مقدم کسانی قرار گیرند که از قابلیت های مردمی تری برخوردار بوده و توان انتقال پیغام ها، سیاستها و برنامه های تحول را به مراتب بهتری دارا هستند؟

پروژه توسعه بندر بهشتی چابهار و واگزاری کامل آن به هند و اعطای امتیازاتی در حد کاپیتولاسیون (تسلیم مشروط) به اتباع هندی و افغانی در چابهار، لکه تاریکی است در کارنامه سیاه جمهوری اسلامی. همکاری شرکت های غیر بومی ایرانی اما وابسته به نظام (عمدتا از تهران, مشهد, یزد, اصفهان, ) با شرکت های افغانی و هندی و حتی چینی باعث فقرزایی هولناک و به حاشیه رانده شدن حدود دو سوم جمعیت مردم بومی چابهار شده است.

این رویکرد سیاسی جهان را به دو میدان: کشورهای حاشیه امریکا و کشورهایی با اقتصاد، سرمایه گذاری های زیرساختی دولتی می توان تقسیم نمود. نئولیبرالیسم مورد حمایت امریکا که مدافع منافع شرکت های بزرگ امریکایی است، دولت های فوق را در مسیر ایجاد الیانس هایی در راستای حمایت از اقتصاد خود هول می دهند، که به عناوینی در تلاش جهت خروج از وابستگی به تسهیلات دلاری هستند.

اما برگ برگ صفحات تاریخ گواهی می دهد که در مبارزات اجتماعی، داشتن حسن نیت و افکار خیرخواهانه برای نیل به مقصد به تنهایی کافی نیست؛ برای پی ریزی یک حرکت استوار و موفقیت آمیز، ملزومات دیگری نیزمورد نیازاست که متأسفانه بخش عمدۀ رهبری «فرقه ...» فاقد آن بوده است.

چه مشکلی در این شعارها وجود داشت که برخی باچسبیدن به یکی دو شعار، تخطئه را بر حمایت ترجیح دادند؟ جز آن که برخی این شعارها را آنقدر رادیکال یافتند که نظیر آن در جنبش های اجتماعی پیشین به این عریانی مطرح نشده بود؟

با تمام اینها هنوز هستند افرادی که همچنان خواهان شرکت در انتخابات هستند و صندوق رای را تنها نماد دموکراسی دانسته و فکر می کنند می توان با تکیه بر آن با وجود ساختار غلط انتخاباتی و نظارت استصوابی و مهندسی شده انتخابت به دستاورد هائی هر چند ناچیز رسید.

داستان آقای تاج زاده داستان اصلاح طلب متوهمی است که حاضر نیست واقعیت های جاری در جامعه خسته، ویران شده، نااامید وعاصی از حکومت را ببیند وقبول کنند که آفتاب آن بر لب بام رسیده است. نفرتی که ازفرد خامنه ای و دستگاه سرکوب او در بطن و زیر پوست کشورخوابیده است را نمی بینند.

بر آمد سیاسی چپ دانشجویی نیز نه فقط میتواند متاثر از سازمان های سیاسی چپ بوده باشد، بلکه قادر است آنها را به نقد کشیده و خود تاثیرات ویژه خویش را بر سازمان های سیاسی چپ به جای بگذارد. از این نظر است که "پیشگامی" و "پیشاهنگی" جنبش دانشجوئی، بر پایه های خواستگاه تاریخی آن قادر است تا بار دیگر بصورتی سازمان یافته تر، غنی تر و موثر تری حضور خویش را در صحنه سیاسی کشور به نمایش بگذارد.

متاسفانه هنوز هم احتمالاً شاهد آن خواهیم بود که بخشی از گرایش های اپوزوسیون جمهوریخواه سکولار دوباره اسیر نگرش منفی نسبت به وجود نهادهای انتخابی شوند؛ نگرشی که میراث آموزه‌های سنتی و تحت تأثیر زیست اجتماعی پیشا‌‌مدرن مربوط است. بازگشت به رویکرد مزبور می تواند بار دیگر اپوزوسیون پیش گفته را در مخمصه ای فروبرده تا توصیه به سیاست تحریم انتخابات را سرلوحه قرار دهد، سیاستی که بار دیگر جمهوی خواهان سکولار را به سمت خدمت به اقتدارگرایان سوق خواهدداد.

خانم محمدی آن اندازه در کار سیاست بوده‌اند که بی آشنا با متن شناسی نباشند، پس پرسش این می شود چرا می‌خواهند از این نوشته روشن برداشتی دلخواسته بکنند؟ پاسخ اینست که ایشان با زدن رنگ تند عاطفی به یک تحلیل و تبیین سیاسی روشنگرایانه، خواسته‌اند سیاست مطلوب خود را در عاطفه جا دهند. به گمانم ایشان از اینکه فکر و قلم من عواطف سیاسی او و همفکرانش را می‌آزارد، دچار آزردگی خاطرند.

اینک که این جوانان از تنگدستی و بیکاری و غارت منافع ملی توسط حاکمان عوام فریب و غارتگر به فغان آمده اند و حق خود را میخواهند، شما فوتبالیستها که محبوبترین و نامدارترین چهره های جامعه هستید، این وطیفه ملی و انسانی شماست که به یاری مردم بشتابید و به این همه عشق و علاقه آنان پاسخ دهید و از خواسته های برحق آنان پشتیبانی کنید.

امروزه اگر سازمان ها و احزاب چپ دموکرات، رادیکال و سوسیالیستی اقدام به اکسیون های مشترک، اعلامیه های مشترک، همگون کردن شعارهای خود و اقدامات مشابه دیگر ننمایند، در راستای انجام وظیفه تاریخی خویش اقدام کاری نکرده اند و مردم ایران آینده آنها را بخاطر این خطا نخواهند بخشید.

 رنج پدر و مادرانی چون روح الامینی ها را هم نباید چنین آسان خلاصه و معنا می کردید! گرچه آنها اصلاح طلب و مذهبی هستند و دگر اندیش! عجبا! شما روح الامینی را سرزنش کرده اید که به چشمان گریان همسرش نیز بی اعتنا بوده است؟ این دیگر فقط به انصاف مربوط نیست. از باب بی اطلاعی تان هم هست و باید خبردارتان کنم که اولین سخن این پدر با خبرنگاران این بود که مادر محسن گفت از ما گذشت به داد محسن های دیگر برسیم.

توصیف جنبش «نان و آزادی» به واقعیت وجودی این جنبش نزدیک تراست تا توصیف آن به جنبش نان یا آزادی. چرا که برآمده از تجربه زیسته و روزمره مردم د رمواجهه با هردوی آن ها در قالب نظام حاکم است. بطورکلی در شرایط ایران باید به سنتزپیوندنان و آزادی هم چون پارادایم برآمده از تجربه زیسته چهل سال که رژیم هردو را به تناوب و یا باهم سرکوب کرده است توجه کرد و گرنه چه توسط رژیم و چه دیگران اعم از طبقه متوسط یا بورژوازی و نئولیبرال ها که مترصدموج سواری هستند مصادره خواهد شد.

اما آن چه که بیشتر برجسته است نقش اصلی وگسترده جوان هائی است که به خانواده های متوسط و متوسط به پائین جامعه تعلق دارند؛ خانواده هائی که عمدتا مخالف نظامند؛ چه به لحاظ سختی معیشت و نگرانی روزانه از کمتر و کمتر شدن توان اقتصادیشان و چه به خاطرجایگاه و درک اجتماعی و فرهنگیشان که همیشه منتقد ومخالف نظام بودند گاه علنی وگاه خاموش که انعکاس آن به فرزندانشان منتقل گردیده.

دولت نمی تواند همه ی هزینه های تحمیل شده برخود از داخل و خارج کشور را تا ابد بر گرده ی تهیدستان کشور که نسبت آنها با توجه به شرایط بغرنج کشور رو به افزایش است تحمیل کند و سرانجام در ادامه ی چنین شرایطی زمانی فراخواهد رسید که همچون شاه ندای مردم را خواهد شنید و به مردم تسلیم خواهد شد یا ناگزیربه مقاومت بیهوده در برابر مردم با واپسین توان خویش برای حفظ کردن موجودیت خود خواهد بود.

این چهار قتل تراژیک و مواجهه عزیزانشان با موضوع قتل آنها، نشانه هایی از یک امر کلان اند: سیر از کجا به کجا؟ در اولی، تمکین یک اهل ذوب در نظام به ماست مالی شدن قتل فرزندش توسط نظام؛ در دومی کانالیزه شدن درد مادری فرزند از دست داده به مسیر امید به اصلاح نظام؛ در سومی به چالش کشیدن همه نظام توسط مادری داغدار؛ و سرانجام در چهارمی اعلام افتخار پدری عزادار به فرزند آزادیخواهش در مبارزه با این نظام!

شرکت جوانان پناهنده و کاملاً سازماندهی شده دراین تظاهرات از جانب سلطنت طلبان بسیار چشمگیر بود؛ هواداران سلطنت با پرچم های شیر و خورشید و با تصاویر رضا پهلوی و شعارهایی به نفع سلطنت وارد صفوق تظاهرات شدند و خیلی طلبکارانه و با گستاخی در صدد بودند که رهبر ی تظاهرات را دردست بگیرند، و با شعارهای خود باعث برهم زدن نظم تطاهرات میشدند؛ این برخورد انحصار طلبانه آنان در چند شهر اروپایی و کانادا روی داده است.

طبق گزارش صندوق بین المللی پول، تولید ناخالص داخلی ایران در سال جاری تا 9.5% کاهش داشته، و این پائین ترین شاخص از سال 1984 است. کاهش بهای نفت و تحریمات امریکا از دلایل عمده این افت است. در سال آینده، طبق بیش بینی این صندوق، سقوط فوق متوقف شده، ایران به رشد صفر خواهد رسید. با اینهمه، جهت متعادل نمودن بودجه، تهران نیازمند بهای نفت به حدود 195$ در هر بشکه است، چیزی حدود سه برابر بهای امروزین آن است.

حکومت در این چهل سال هر ویرانی و خرابی که تصور کنی در این کشور ببار آورد اموال عمومی به تاراج برد ومیلیارد ها دلار ناشی از فروش نفت را در سیاه چاله جموری اسلامی محو ونابود کرد آخرین توان و رمق اقتصادی مانده از حکومت پهلوی را کشید و چرخه اقتصاد از حرکت بازداشت. حال کفگیر به ته دیگ رسیده است. به گونه ای که دولت حتی توان پرداخت حقوق کامل نیرو های سرکوب خود را نیز ندارد.