دیدگاه‌ها

اخیرا نیز کشورهایی نظیر سویس, چین, روسیه و قطر و امارات و همچنین خود سازمان بهداشت جهانی و حتی یونیسف کمک های پزشکی فراوانی به ایران کردند. در نتیجه محدودیتی برای دارو و لوازم پزشکی و غذا وجود نداشته و ندارد.

انتظار آن که یک بیماری، حتی بیماری ای با نرخ اپیدمیک، می تواند منحنی اقتصادی را که بیش از یک قرن است در حال ساختن است معکوس کند مسخره به نظر می رسد. اما شیوع ویروس کرونا با حملات بر جهانی سازی اقتصادی از محل های مختلفی هم زمان است.

گسستگی کشورهای جهان سوم از کشورهای امپریالیستی میتواند در دوران بعد از شیوع ویروس کرونا شدت و گستره بیشتری بگیرد. کشورهای بیشتری و توده های عظیم بیشتری به دنبال راهکارهای ارزشی غیر از سرمایه داری خواهند گشت، تا اینکه خود را از این بحران عظیم مصون نگه داشته و برنامه های مردمی تری برای زندگی اینده خویش تنظیم نمایند.

شما که مدافع خستگی نا پذیر حقوق بشر هستید، شاید اطلاع نداشته باشید که عده ای از جوانان اندیشمند ما که آرمانی جز بهروزی مردم نداشتند، در زیر شکنجه های ساواک گل زندگی شان پرپر شد و قلب پر مهرشان از کار ایستاد این اسامی را برای شما می نویسم شاید روزی برای آرشیو شما لازم باشد این فرزندان شریف میهن از سال ٥۰ تا ٥۷ در زیز شکنجه جان باختند

ما، در این نوشته کوتاه، احتمال تئوری توطئه را حذف کرده و آن را به کنار میگذاریم. اگر اندک احتمال ناچیزی هم در این زمینه برای آن جا باز کرده باشیم، میتوان انتظار فاجعه های بیشتری، مشابه آنچه بعد از فاجعه یازده سپتامبر پیش آمد را حدث زده و احتمال داد.

حتی اگرآمار رسمی درباب شمار مبتلایان به کرونا و شمار جان باختگان ابتلا به آن درست باشد، شمار جانباختگان نزدیک به یک پانزدهم و شمار مبتلایان را منابع رسمی کشور چیزی نزدیک به 3 درصد آمار جهانی و بسیار نامتناسب با میانگین جهانی نسبت درگذشتگان و میتلایان اعلام کرده اند که پیوسته رو به افزایش بوده است.

کارشناسان می گویند، این مجموعه(صنعتی - دارویی)، شاغلان پزشکی و مردم باید به پذیرند که سلامتی صرفاً مسئله یک فرد بیمار، دکتر، و بیمارستان نیست. مسائل گسترده اجتماعی اقتصادی و محیط زیستی که روی سلامتی تأثیر می گذارند وجود دارند که آن مسائل نادیده گرفته می شوند.

شوربختانه اینگونه سیاست های مرگ آور و غیر علمی و تمهیدهای وقفه آفرین که باعث تاخیر و ابطال وقت حساس و حیاتی برای پیشگیری کرونا می شوند، علاوه بر تحمیل هزینه های دردآور جانی و اقتصادی سنگین، نه تنها سردرگمی و آشفتگی مسئولین جمهوری اسلامی را عیان می کنند بلکه بیانگر به هم ریختگی و سراسیمگی راهبردی مسئولین نیز هستند، که گویا با واقعیت های علمی و عینی ناسازگاری عمیق دارد.

اپوزیسون خارج از کشور باید که در حرکتی یک پارچه و متحد به حمایت از این عزیزان بر خیزد و نشان دهد که هیچ امری بالاتر از دفاع مشترک و یک پارچه و مهم تر از جان زندانیان سیاسی بی پناه و در معرض خطر نیست! صدای بی پناهی زندانیان سیاسی را در یابیم، توطئه و خطری که بر سر آن ها سایه افکنده است را فریاد بزنیم.

بر آمد مجدد طالبان نه ناشی از قدرت آن ها بلکه ناشی از کشمکش رهبران فعلی بر سر قدرت است، که منافع خود را بر منافع مردم ارجح می دانند. از اتلاف وقت برای رسیدن به یک اجماع، یافتن یک زبان مشترک جهت یک وحدت ملی، دلسرد کردن مردم، ضعیف کردن،گرفتن آخرین رمق اقتصادی، نهایت امید مردم، به چنین حکومت گران بدون عرق ملی است که طالبان قدرت می گیرند!

حکومتی را که توان سرکوب میلیونی جنبش سبز و کشتار وحشیانه صد ها شهر در خیزش آبان ماه را دارد! قادر به تأمین هزینه میلیارد ها دلار در سوریه، لبنان ، یمن و فلسطین است و موشک بر پایگاه امریکا می کوبد؛ اما در مقابله با سیل، زلزله، و این فاجعه اپیدمی کرونا چنین نا توان و فاقد کار آئی است. حتی برای تأمین ساده ترین وسایل ایمنی!

بدون همکاری و همیاری فعال و مبتکرانه و آزاد مردم , نمی توان بدرستی علیه کرونا مبارزه کرد. توده های مردم در صورتیکه اعتماد داشته باشند, در چارچوب برنامه ها و دستور العمل های دانش پایه, می توانند ناممکن ها را ممکن کنند, می توانند بردشوار ترین دشواریها پیروز گردند.

امروز روز تسویه حساب کرده های نا درست حکومت با مردم نیست، آشفتگی حکومت و دولت را فرصت به حساب نیاوریم. بلکه باید تلاش کنیم که دولت به وظیفه خود در قبال جامعه عمل کند و اگر تلاشی مثبت در راستای این کار انجام می دهد از این کار او حمایت کنیم. تقدیر کنیم از کادر های بهداشتی، پزشکان، پرستاران .تلاش کنیم برای مجبور کردن، حکومت و دولت در مراجعه به نهاد های بین المللی، پس نراندن پیشنهاد کشور هایی که با آن ها سر عناد دارد.

سوسیالیسم، محتوای آرمان های صلح طلبانه انسانی، زیست هارمونیک انسانها با طبیعت، پایه گذاری نظامی انسان محور، به جای سود محوری و استثمار اقلیت یک درصدی از نود و نه درصد احاد جامعه است. سوسیالیسم، نسخه از قبل نوشته شده ای نبوده، بلکه مبتنی بر بکارگیری یکسری نظام های ارزشی جهت آفرینش مدل های ساختاری مدنی خودمدیریتی اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی است.

به عبارت دیگر،سرمایه داران، منافع و حرص آن ها وجود دارد. و نیروی کار، کارگران تمام کشورها و خلق ها ...همه نوع فاجعه تحت حاکمیت طبقه سرمایه دار به راحتی به فرصتی برای طبقه سرمایه دار و طبقه حاکم تبدیل می شود.

آری هر فرصتی برای سرمایه داران به معنی فاجعه ای برای کارگران است.

سهم از چیدمان جدید قدرت سیاسی و دسترسی به رانتهای حکومتی، مالی و پولی صف بندی مجلس یازدهم را آرایش خواهد داد. در این مجلس اقلاً چهار باند دریده و بی پرنسیب به جان هم خواهند افتاد و رفیقان دیروز به روی هم پنجه خواهند کشید.

سازمان بهداشت جهانی نسبت به موثر بودن و توجیه ممنوعیت همه مسافرت ها ابراز تردید کرده است. به علاوه، گروه های عدالت نژادی یادآورشده اند که آن ها در داخل این درک گسترده که افراد نه به خاطر آن که شخصا در معرض ویروس بوده اند بلکه به سادگی به موجب قومیتشان خطرناک هستند عمل می کنند.

مدل اقتصادی "تعاونی" در دنیای امروز، سومین قدرتمندترین مدل اقتصادی در کنار مدل های اقتصادی دولتی، و بخش خصوصی قرار دارد و با قدرت تمام به حیات خود ادامه میدهد. این مدل در ساختارهای حاکمیت های سیاسی سرمایه داری، چندان از حمایت و پشتیبانی دولتی برخوردار نشده و غالباً با اتکای به شرکت اعضاء خود، روی پاهای خویش ایستاده اند.

امروزه نه تنها کارگران و زحمتکشان، بلکه اقشار وطبقات زیادی که زیر فشار بحران های ذاتی نظام سرمایه داری، که با پیشرفت تکنولوژیک نوین ابعاد به مراتب خطرناکی پیدا میکنند، ادامه عادی زندگی خود را در خطر می بینند، در جستجوی راهکار های نوین جایگزینی برای نظام اقتصادی حاکمه بر آمده و به راهکارهایی روی می آورند که ویژگیهای سوسیالیستی دارند.

دموکراسی حباب پاک و شفاف، ظرف کریستال، آب زلال، آسمان آبی، بهشت برین و مدینه فاضله نیست؛ دموکراسی امکانات و مکانیزم هایی را فراهم میکند که قدرت های بازیگر در صحنه های اقتصادی، سیاسی، امنیتی و غیره بتوانند با اتکا به آنها و از طریق استفاده از آنها اهداف خویش را در کسب قدرت، اعمال قدرت و تامین منافع گروه هایی را که آنها را نمایندگی میکنند، بکار گیرند. با این استدلال، دموکراسی به تنهایی نمیتواند یک هدف استراتژیک باشد.

۱-در نگاهی به بیانیه* ملی-مذهبی ها در داخل کشور: چهل سال حمایت و چهل سال فراراز نقدعملکرد!

۲-موضع گیری «جسورانه»* اصلاح طلبان پس از یکسال آسیب شناسی: «شرکت شرمسارانه» در انتصابات!

برای یک نیروی سیاسی مستقل، این آمار حداقل می‌تواند نشانه‌ی تاثیر مستقیم و جدی «مسئله‌ی ملی» در سپهر سیاسی «حواشی ایران» باشد. حواشی ایران، یعنی هر جایی غیر از مرکز، که به دلیل تفاوت‌های زبانی، فرهنگی و مذهبی، حامل شکلی از «ستم ملی» یا حداقل «مساله‌ی ملی» هستند. اما به دلیل بافتارهای سیاسی، اجتماعی و تاریخی مختلف در هر کدام از این حواشی، ما نه با یک ستم ملی یا مساله‌ی ملی مشترک در تمام مناطق غیرمرکز، که با مدل‌های مختلفی از این مساله در مناطق مختلف روبرو هستیم.

علی خامنه ای ازاین شعار تاریخی وبا عظمت توده های مردم ایران: "نه غزه نه لبنان ,جانم فدای ایران" سخت ضربه خورده است، آخوند ها فکر نمی کنند که باهمه موذی گری های واقعاً عوامفریبانه و شیطانی خود، مردم کوچه وخیابان اینطور دقیق حیله های آنان راکشف کرده و روزی که انتظار ندارند، آنرابرملا سازند.

تمایز قابل بحث عدم استقبال عمومی و نبودن شور و هیجان نسبت به انتخابات قبلی است - گرچه حکومت سعی می کند که بر شور و هیجان بیافزاید ولی در کل اینچنین چیزی دیده نمیشود - تنها در بخش هائی از شهر که فقر نشین هستند و کاندیدا ها با پخش شیرینی و مواد غذائی و ... ستاد هایشان فعالتر هستند و مردم بیشتری در این ستاد ها رفت و آمد می کنند، ولی باز نسبت به گذشته بسیار کمتر و استقبال خوبی صورت نگرفته است.

حال باید از خود بپرسیم که اگر وضعیت چنین است، ما امروز در کجا ایستاده‎‌ایم؟ آیا تاریکی چنان بر همه‌جا سایه افکنده که دیگر هیچ بارقه‌ی نوری یافت نمی‌شود؟ آیا نمی‌توانیم راهی جز تسلیم شدن در برابر سیاهی پیش‌رونده پیدا کنیم؟ آیا تباهی، ناگزیر ما را نیز با خود خواهد برد؟ بی‌تردید چنین نیست. تاریخ سرشار از امکان‌های گشوده رو به سوی آینده است و اتفاقا در دوران‌ سیاهی مسئولیت ساخت بدیل رهایی‌بخش خطیرتر نیز می‌شود.

ما به عنوان « جمعی از هوادارن سازمان فداییان خلق ایران – اکثریت (داخل کشور)» با تحریم فعال نمایش انتخاباتی رژیم به کلیت حکومت اسلامی «نه» می‌گوئیم و همه آنهایی را که دل در گروی آزادی و بهروزی کارگران و زحمتکشان کشورمان دارند به این تحریم گسترده و «نه» به کلیت نظام فرا می‌خوانیم.

اما متأسفانه وضعیت کنونی در ایران نشان میدهد که برعکس، روند سیاسی و اجتماعی به قهقرا رفت و نظامی با مشخصات سرمایه داری عقب افتاده، تحت سلطه رژیمی سرکوبگر و فاسد بر روی کار است. سؤال عمده در مقابل کنشگران دمکرات و بویژه جریانات چپ و حامیان آنها در جنبشهای اجتماعی این است که هم اکنون چه باید کرد؟

سرمایه و قدرت در این نظام ها میتواند رای های صندوق های انتخاباتی را خریداری کرده و به نام "دموکراسی" قدرت های اقتصادی، سیاسی ، امنیتی، حقوقی و غیره را همچنان در دست کلان سرمایه داران نگه دارد. در این کشورها آنچه که به نام "دموکراسی" نامیده میشود، اعمال اراده و قدرت یک اقلیت کوچک بر اکثریت جامعه است.

در حقیقت این دوروئی و دوچهره گی رسوا و چندش آوربدون حدومرز، تماماً بیانگرسیمای بدون ماسک نظامی است که دروغ و فساد و دوروئی از سرتا پایش و از تمامی خلل و فرجش سرریز می شود و طبل رسوائی اش در چهارگوشه عالم نواخته می شود. وقتی سخن به این جا می رسد معلوم می شود که فی الواقع حکومت اسلامی حتی یک رژیم نمایشی هم نیست.

به باور ما، فداییان خلق می‌توانند محور اتحاد و همگرایی احزاب و سازمانهای چپ کشورمان باشند. هرچند جریانات مختلف فدایی به تنهایی فاقد چنین پتانسیلی هستند، ولی جنبش فدایی در کلیت خویش ظرفیت لازم برای تبدیل شدن به محوریت اتحاد چپ کشورمان را دارد.

احزاب و گروه های اصلاح طلب با مشاهده فضای حاکم بر جامعه و توده های مردم نسبت به خود در صدد آنند، که نیروه های خود را در قالب افراد مستقل و از شهر ها و شهرستان های کوچک معرفی نمایند، تا با پخش نیرو ها در اقصی نقاط کشور به کسب رأی از دست رفته پرداخته و مردم را نیز به پای صندوق های رأی بکشانند.

عملیات نوزده بهمن ۴۹ فارغ از درستی و خطای نوعی آن، انفجار پتانسیل آزادیخواهی انباشته شده و شور انقلابی نهفته در میان جوانان کشور برای دریدن پرده های چندلایه دیکتاتوری دوهزار و پانصد ساله و تخلیه خشم های فرو خورده از ناکامی انقلاب مشروطه و جنبش های ترقی خواه بعد از آن بود.

بزرگترین چالش در برابرحاکمیت و سلطه هر اقلیتی که نتواند با صورتک نمایندگی جامعه و بنام آن و اکثریت حکومت کند و خود بدست خود حتی مناسک مربوط به آن را برچیند، از مقوله ماندن و نماندن است. در اینجا تنها نکته مهم فرارویاروندن آن لحظه های فرخنده ای است که قدرت مستقر احساس کند که قادر به ماندن نیست!

اگر چنانچه بازگشت توده های مردم به خیابانها طولاتی شود و اوضاع فعلی با این شرایط حاکم‌ادامه یابد، و رهبری نظام اسلامی موفق به توافق معینی از ایجاد مناسبات با آمریکا بشود، تمکین جامعه برای ادامه سیاست با حکومت موجود ادامه خواهد یافت؛ در غیر این صورت با خروج کامل نیروهای معتدل درون نظام ، حلقه حکومتی تنگ تر خواهد شد.

امروزه بخشی از نیروهای چپ جوگیر سلطنت طلبی شده، آنها هم ترجیح میدهند تا با سکوت از کنار بهمن کبیر پنجاه و هفت عبور کنند، انگار که کاشکی این اتفاق تاریخی نمی افتاد. پیشنهاد من برای تشکیل میزگردی جهت بحث و بررسی اهمیت واقعه بیست و دو بهمن، از طرف همین دوستان چپ شهرمان با سردی مواجه میشود؛ چرا که تحت تاثیر پروپاگانداهای امپریالیسم رسانه ای، نوعی سمپاتی داشتن به مرده های تاریخی "سلطنت طلبی" جزعی از فشن و مد سیاسی روز گردیده است.