قومی و ملی

شعار «ایران برای همه ایرانیان» بدون احترام به هویت‌ها، زبان‌ها و باورهای گوناگون و تلاش برای برابری و تساوی حقوق آنها و دارندگان‌شان، سخنی کاملاً پوچ است. احترام به زبان‌های گوناگون، احترام به انسان و کرامت اوست و پاس‌داشت گنجینه‌ای شگفت است، که حاصل پر ارج هزاران سال تکاپوی مادی و معنوی نوع بشر به شمار می رود.

اداره امور سیاسی، نظامی، اداری و اقتصادی این بندر که از بزرگترین شریان‌های اقتصادی و از قطب‌های اصلی صادرات پتروشیمی و نفت در ایران است، به تمامی در دست گروهی از افراد امنیتی غیربومی قرار دارد. کسانی که به اهالی عرب این شهر نگاهی آمیخته به تبعیض‌ و تحقیر دارند و آنها را عامل "بیگانه" و "دشمن" می‌نامند. اینان از پیش چنین توجیه شده‌اند که در این بندر دارای اهمیت کلیدی برای جمهوری اسلامی، هیچ ناآرامی سیاسی ولو در حد اعتراضات اقتصادی آرام هم جایز نیست.

به باور ما تنها راه رهایی از چرخه «نفی - سرکوب - نقار» در رابطه با هموطنان عربمان، پایان دادن به «تبعیض بنیادی» در کشور است که از نخستین شروط برای تحقق رفع آن، همانا گذر از و پایان دادن به حیات جمهوری اسلامی است به مثابه نظامی «تبعیض‌بنیاد» که چنگ در هستی ملتی متکثر دارد.

 دوآتشه های جمهوری اسلامی و شوونیسم مرکزگرا با نوشتن این اقدام به پای همه مخالفان ستم ملی در آذربایجان و کاشتن تخم دشمنی میان آذربایجانی ها و کردها از آن بهره‌برداری کرد و ناسیونالیسم افراطی کُرد و پی گیرندگان پروژه"کردستان بزرگ"نیز از یافتن "سندی" دیگر برای نشان دادن دشمنی "ترک" های جهان با خود، به وجد درآمدند.

حزب چپ ایران (فدائيان خلق) با احترام و قدردانی نسبت به همه کسانی که در مبارزه برای فرارویاندن ایران به کشوری دموکراتیک و عاری از تبعیض ملی و قومی، متحمل محرومیت و سرکوب و زندان گشته‌اند، از تغییرات مثبتی که در دوره اخیر در نگرش برخی از شخصیت‌ها و نیروهای اجتماعی کشور نسبت به تحصیل به زبان مادری پدید آمده است، استقبال می‌کند و از همه نیروهای دموکرات و عدالت‌خواه می‌خواهد که برای تامین این خواست تلاش کنند

بر اساس این طرح، ندانستن زبان فارسی برای کودک شش ساله غیرفارسی‌زبان، نوعی "عقب‌ماندگی ذهنی" و "معلولیت" محسوب می‌شود و به ناگزیز یا آنان را مواجه با مشکلات در ثبت نام می‌کند و یا روانه مدارس مختص عقب‌ماندگان می‌سازد. این، عملا به رسمیت شناختن برتری بخشی از مردم بر بخشی دیگر، به دلیل تعلق ملی - قومی است و در نتیجه، طرحی است نژادپرستانه و بهانه‌ای برای اعمال ستم و فشار مضاعف علیه میلیون‌ها هم وطن ما.

به چالش کشیدن تبعیض علیه زبان‌های غیرفارسی در ایران اما هیچ‌گاه دچار توقف نشده است. این مبارزه، قدمتی به عمر اعمال همین تبعیض دارد و طی یک قرن گذشته، تلاش‌های سیاسی و فرهنگی گسترده‌ای برای اعاده همین حق و تحقق آن انجام‌گرفته است. کوشش‌ها برای رسیدن به این حق اولیه و بدیهی و خواست مطالباتی رفع تبعیض زبانی و فرهنگی آن اندازه نیرومند و تا بدانسان پردامنه بوده است که در فردای انقلاب، حتی در قانون اساسی تبعیض‌بنیاد جمهوری اسلامی نیز ناگزیر در ماده‌های 15 و 19 گنجانیده شد.

این تصمیم حکومتی که بر آن نامی جز تروریسم دولتی نتوان نهاد، در پی توافق صلحی صورت گرفت که رهبری جنبش مردمی در ترکمن صحرا توانسته بود آن را به وساطت اهل خرد بر سرکوبگران حکومتی تحمیل کند. توافقی که، تصریح داشت، اقدام مسلحانه حکومتی و واکنش متقابل خلقی در برابر آن، پایان یابد و جا به گفتگو و یافتن راه حل سیاسی برای اختلافات دهد.

کردستان، در این چهار دهه راه پر فرازوفرودی طی نموده، کامیابی‌ها و ناکامی‌های فراوان دیده و تجاربی غنی اندوخته است. اما طی این مدت سراسر هزینه، هرگز از مطالبه تاریخی و محوری خود مبنی بر تحقق برابر حقوقی ملی در ایران و کردستان ایران بازنایستاده و همواره بر آن پای فشرده است.

نهضت آذربایجان، خود را ادامه و شکل متکامل انقلاب مشروطیت ایران در زمانه خود می‌دانست، به قانون اساسی مشروطیت پایبند بود، پادشاهی مشروطه را می‌پذیرفت و خود را جزئی از ایران برمی‌شمرد، و تمامیت ارضی ایران را خدشه‌ناپذیر می‌دانست.

سلب حق تحصیل به زبان مادری از بخش بزرگی از كودكان ایرانی که تاریخچه‌ای بیش از صدساله در کشور ما دارد، یکی از مصادیق روشن و آشکار نقض حقوق ابتدایی بشر در ایران است. رژیم ارتجاعی حاکم بر کشور، که همه اصول اساسی حقوق بشر را زیر پا نهاده است، در این عرصه نیز حتی به قانون اساسی خود نیز پای بند نیست.