دیدگاه‌ها

این واقعیتی است که خود رژیم بیش از همه به آن واقف است. برای رژیم مسأله مهم و اکنون ایجادگشایشی در عرصه تحریم‌های خفقان آور نفتی و مالی است و بقیه تاکتیک‌ها و رویکردها، ترفندهائی برای تقویت موقعیت ضعف کمابیش مطلق خود در وادی مذاکره است.

در میان کشورهای در حال توسعه، قطعاً کشورهای بزرگی چون چین و هند توانستند به خوبی از مزایای جهانی‌سازی استفاده کنند. اما بسیاری از کشورهای دیگر بازنده جهانی‌سازی کنونی گشتند. کافیست به لیست کشورهایی که تحت فشار بانک جهانی، سازمان تجارت جهانی و سازمان‌های مشابه دیگر هستند، نظری افکنده شود.

اروپا که مخاطب اصلی تهدیدها و اولتیماتوم‌های زمان بندی شده حکومت ایران هم است، برای خودش محرزشده که به دلیل تحریم‌های ثانوی آمریکا و پیوندهای اقتصادی عمیق اش با آنسوی اتلانتیک قادر به نجات برجام از طریق فعال کردن سازوکارمالی که مستلزم گشایشی در فروش نفت و کانال‌های بانکی است نیست.

حزب چپ با پذیرش استقرار یک "جمهوری سکولار و دمکرات" پس از دوران گذار نه تنها در جهت مبارزه برای سوسیالیسم گامی‌برنخواهد داشت، بلکه با چنین استراتژی نخواهد توانست متحدانی در میان جریان های چپ بیابد، زیرا جریان های چپ نه تنها خواهان سرنگونی و عبور از کلیت حکومت اسلامی‌ اند، بلکه با پایبندی بر عدالت اجتماعی و تامین منافع طبقات محروم در پی آنند تا مبارزات خود را در جهت استقرار اشکالی از جمهوری با ساختاری شورایی و غیر متمرکز، جغرافیایی یا منطقه ای پیش برند.

تجربه‌ زمامداریِ دولت‌های جناح چپ در آمریکای لاتین حاوی درس های مهمی برای چپ ایران است؛ یکی از مهمترین این تجربیات، یعنی انتخاب "الگوی نو - توسعه‌گرایی" توسط این دولت‌ها است.

درمیان کنشگران سیاسی و اجتماعی در ایران، در ابعاد بسیار بالای بی اعتمادی حاکم است، گسترش هنجارهای منفی این چنینی فقط می‌تواند اعتماد ناپایدار و شکننده در میان ما ایرانیان را بازهم شکننده‌ترکند.  

اگر می‌پذیریم روند فروپاشی نظام واقعی است باید کلاً سیاست نقد و اعتنا به اینها را کنار گذاشت و  همراه آن نیروهایی شد که در جهت این تغییرات نقش اصلی را ایفا می‌کنند.

سند سیاسی بدون در نظر گرفتن مرحله پیشا دموکراتیکی و گشایش فضای باز سیاسی، وارد مرحله گذار شده و برای آن استراتژی تعیین نموده است. به این دلیل است که در تما‌می‌مبحث "استراتژی سیاسی ما برای گذار از جمهوری اسلامی" این سئوال که، چگونه در ایران گذارآغاز خواهد شد، مسکوت مانده است.

دوستان حامی‌سند سیاسی! آیا اطمینان کامل دارند که در گذار از جمهوری اسلامی‌به جمهوری سکولار، وضعیت آینده مطلوب تحول طلبان با نگره مذهبی با وضعیت مطلوب ما تقابل نخواهد داشت؟ یعنی اینکه جمهوری سکولار مدنظر دمکرات اصلاح طلبان متحول شده قرینه با جمهوری دلپسند ما هم خواهد بود؟

با این تحلیل و ارزیابی از وضعیت حکومت، قاعدتاً ساده‍ترین نتیجه‌گیری، لزوم تغییر نظام و یا به زبان سیاسی سرنگونی، تغییر، برکناری و ... آن می‍بایست می‌بود؛ اما سند سیاسی پیشنهادی جز این دارد و سیاست «گذار از جمهوری اسلامی» را مطرح می‍کند.

زمانی که رأی‌دهندگان به احزاب سیاسی پشت کنند، مشروعیت کاندیداهای جذب و نامزد شده توسط حزب برای آن انجمن و نهاد سیاسی نیز بی‌معنا می‌شود. اگر رأی‌دهندگان اعتمادی به حزب نداشته باشند، چرا باید به کاندیداهایی که حزب نامزد کرده اعتماد داشته باشند؟

اشاره شد که برای درک اینکه اساساً چرا پارادایم مبارزه مسلحانه در جنبش چپ نوین دهه چهل و پنجاه ایران شکل گرفت‌، باید از مباحث این که «غلط بوده یا درست؟»، مقدمتاً فاصله گرفت و به این بررسی پرداخت که با بررسی شرایط عینی و تاریخی مشحص‌، باید به این سئوال پاسخ داد که اساساً چرا این جنبش اجتماعی شکل گرفت؟

اما سؤال این است که، چه عواملی به گفته مارکس باعث می شود (انسان) از قدرت ذاتی خویش فاصله بگیرد و فردیتش را از دست بدهد و تبدیل به پول شود. به نظر می رسد، در اینجا برپایه ی نظریه ی مارکس، پول به خودی خود علت نیست، بلکه معلولی است که در چرخه ی اقتصاد سرمایه داری خود تبدیل به علت می شود.

هیچ یک ازتشکل های نئو لیبرال قادر به ارائه پاسخی به مشکلات مادی سوزاننده مردم نیستند، تنها چپ است که می تواند به فراتراز سرمایه داری نئولیبرال برود که بتواند راه خروجی از بحران ارائه نماید، اگر چه این راه خروج می تواند در نهایت ما را به ورای سرمایه داری بکشاند. این نه تنها در هند بلکه در بقیه جهان نیز حقیقت دارد.

جوامع امروزین با عطف به تجربه های گذشته و دستاوردهای بشر و امکانات ارتباطی و تولدیک جامعه پیچیده مجازی مکمل جامعه واقعی و در پیوندمتقابل و تنگاتنگ با آن، واردفازجدیدی از بلوغ شده است؛ بطوری که امروز دیگر کارگران و زحمتکشان و بخش های دیگر جامعه حاضر نیستند مثل گذشته حق بازنمائی و زمام امور و نمایندگی خود را به این آسانی ها بدست نخبگان بسپارند.

هر طرحی که بخواهد با نفت به مثابه حلقه مرکزی و گرهی اقتصاد ایران تماس بگیرد، باید در درجه اول براساس وضعیت واقعی اقتصاد ایران، رابطه ای منطقی و قابل توضیح با توسعه پایدار داشته باشد.

الگوی غالب آبیاری در ایران، باعث شده است که بیش از 90 درصد از منابع آبی کشور در بخش کشاورزی مصرف شود، در حالی که در استانداردهای جهانی رعایت نسبت 70- 8- 22 درصدی در میان بخش های کشاورزی - شرب - صنعت ضامن توسعه پایدار است.

نوسازی واقعی پسا صنعتی از یک سو نیازمند دموکراسی، و از سوی دیگر نیازمند حاکمیت قانون و رقابت است. نوسازی واقعی پسا صنعتی در ایران تنها با توسعه پایدار که در محورآن نوسازی اکولوژیک باشد، ممکن است. در این نوسازی، محور توسعه، تنها اقتصاد نیست و شاخص اصلی سنجش توسعه نیز فقط رشد اقتصادی تلقی نمی‌شود.

از طرفی نئولیبرالیسم را در ایران کنونی نقد می‌کند، بدون این‌که توجه به این موضوع کند که در مورد ایران، کشوری که بیش از ۶۰ درصد اقتصاد آن در دست بنیاد های نظامی و حکومتی است، سخن از نولیبرالیسم بیشتر یک شوخی است تا چیز دیگر.

توضیح نویسندگان سند در رابطه با "جهانی شدن" صرفنظر از تناقضات، تکرار برخی از بدیهیات است. آن‌ها از یکسو به تعریف تمجید از جهانی شدن می پردازند و از سوی دیگر به نحوی، جهانی شدن را سرزنش می کنند. در اینجا هیچ نشانی از موضع و سمتگیری یک سازمان سیاسی در رابطه با مهمترین موضوع عصرحاضر، وجود ندارد.s

انتخابات گذشته نشان داد که مردم دیگر نمی توانند به اصلاح طلبان اعتماد کنند، و شانزده میلیون افرادی که رأی ندادند، بخش بزرگشان کسانی بودند که در گذشته جزو لشگر و صفوف اصلاح‌طلبان بودند و با پشت کردن به ‌آن‌ها و حتی نادیده گرفتن توصیه خاتمی راه را تحریم انتخابات دانستند.

رفسنجانی غافل از آن بود، کسی که در نوک هرم ساختارقدرت می‌نشیند ولو دوست نزدیک و ۵۰ ساله اش باشد، قبل از هرچیز گوش به فرمان وظایفی است که ساختارقدرت و پویش ذاتی آن به او دیکته می‌کند. رفسنجانی هم البته در عمل به این گرایش ذاتی نظام که شرط بقاء آن بود، صرفنظر از برخی نق زنی ها نهایتاً تمکین می‌کرد.

ین اپوزیسیون که همیشه زیر سایه قدرتمداری غالب می‌خوابد، در شرایطی که احساس کند جبهه امپریالیستی در منطقه غالب است، به موازات کوبیدن جمهوری اسلامی ایران، نیروهای چپ دموکرات را به خاطر حمایت از جبهه صلح و توسعه جهانی در مقابل جبهه جنگ طلبان، مورد حمله و هجوم قرار داده و آنها را به حمایت از جمهوری اسلامی ایران متهم می‌سازند.

پشت به دشمن رو به میهن: اگر کشوری به میهن ما تجاوز کند، آنگاه درگیری دونیروی ارتجاعی است، و مردم ما علیه هردو: نیروهای امریکا و جمهوری اسلامی پاسدارها، بسیجی ها (لاتهای اسیدپاش)، آقازاده های ژن برتر، مدافعان حرم همگی یک طرفند و ملت ایران طرف دیگر ما همراه مردم ما علیه همه آنها دردفاع از مردم ما وکشورما مبارزه خواهیم کرد، بسته به شرایط و امکانات، به هر طریق و وسیله شریف.

آزادی اندیشه ،بیان و حق برگزاری اجتماعات مدنی مسالمت آمیز ، یکی از حقوق اساسی هر ملت آزاد و زنده ای است . مردم ایران با جان فشانی در انقلاب مشروطه و جنبش ملی به رهبری دکتر مصدق وسایر حرکت های مترقی و آزادی خواهانه مکررا بر مطالبه این حقوق اساسی و اولیه صحه گذارده اند. یکی از مطالبات اصلی و جدی انقلاب بهمن ماه 57 نیز ،مساله نفی سانسور و برقراری فضای آزاد مطبوعاتی و فکری و فرهنگی بوده است.

هم اکنون جریان چپ مسالمت آمیز ایران نه بر سر دوراهی، که در سه راهی سرگردان گرفتار آمده و دقیقاً در چنبره سه ظلع متفاوت از هم قرارگرفته است، که علیرغم طاقت فرسابودن، چاره ای جز دست و پنجه نرم کردن با اضلاع موصوف ندارد.

سوسیالیسم امروز، به هیچ وجه نمی‌‌تواند کاملا مشابه سوسیالیسمی‌‌ باشد که مارکس، روزا لوگزامبورگ، گرامشی و لنین ‌‌می‌‌گفتند و ترسیم ‌‌می‌‌کردند. سوسیالیسم امروز، در عین حال که جوهره آرمانی بنیانگذاران آن را در خود حمل ‌‌می‌‌کند، ویژگی‌های ارزشی قرن بیست و یکم را در خود آبستن خواهد بود.

اما چنانچه جمهوری اسلامی به این سیاست اشتباه خود پافشاری بکند و نیروهای اپوزسیون نتوانند او را وادار کنند که به موقع با آمریکا وارد مذاکره شود و از روند معاملات منطقه دور بماند، از یک‌سو بحران موجود و ناپایداری اقتصادی و سیاسی داخلی ادامه خواهد یافت و فقر ، تورم ، بیکاری و بی ثباتی بحران بزرگی را رقم خواهد زد، که ممکن هست سرنوشت بسیار مبهمی برای ایران داشته باشد.

تنها ارتجاع حاکم بر جمهوری اسلا‌می‌ ایران از یک طرف و جناح نفتی، مالی و نظا‌می‌ حاکمه بر آمریکا از طرف دیگر از کوبیدن بر طبل جنگی بهره ‌می‌ برند. آنهایی که در ایران از طریق کشتار فرزندان مردم با تفصیل ارتجاعی فرستادن آنها به بهشت، به سرکوب هر گونه حرکت مدنی و غارت ثروت‌های ملی مرد‌می‌ ‌می‌‌پردازند، و آنهایی که با ویرانی کشورها و کشتار مردم آنها جیب‌های سرمایه داری کلان نفتی، مالی و نظا‌می‌ را پر ‌می‌نمایند، از طریق تجارت و سوداگری جنگی سودهای کلان و هنگفتی را ‌می‌برند.

از این مختصر ‌می‌توان نتیجه گرفت که "عدالت قضائی" ، و "استقلال قضات" به صورت معیارهای مستقل از زمان و مکان وجود خارجی ندارند، بلکه تابع و متاثر از ویژگی‌ها و ارزشمندی‌های قدرتمداری زمان ‌هستند. از این مختصر ‌می‌توان نتیجه گرفت که "عدالت قضائی" ، و "استقلال قضات" به صورت معیارهای مستقل از زمان و مکان وجود خارجی ندارند، بلکه تابع و متاثر از ویژگی‌ها و ارزشمندی‌های قدرتمداری زمان ‌هستند.

واشنگتن می‌خواهد ایران را به خطا بکشاند و بنظر می‌رسد که این نیرنگ دارد به بار می‌نشیند. قرار دادن نام پاسداران انقلاب، این تکیه‌گاه رژیم، در لیست سازمان‌های تروریستی، توسط دونالد ترامپ در ماه گذشته، نفوذ این‌ها را در تهران تقویت کرده است به زیان میانه‌روها که از گشایش با جهان جانب‌داری می‌کنند.

دولت ایران به‌هیچ‌وجه یارای جنگیدن رودررو با قدرتی مثل آمریکا را ندارد ولو آنکه خیلی هم در حسرت آن باشد؛ یعنی توازن قدرت به او اجازه نمی‌دهد و سوای برخی اقداماتی که می‌تواند جنبه ایذائی داشته باشد، نمی‌تواند کاری فراتر از نمایش قدرت و ادعاهای توخالی و لفظی بکند.

امروزه، ابداع شکل‌های جنبشی و رهایشی در زمینه‌ی سازماندهیِ جمعی و به دور از حزب‌سازی سنتی، تلاشی بس دشوار و بغرنج است. تجربه‌ی جنبش‌های میدانیِ اخیر در بسیاری از کشورها نشان می‌دهد که مبارزات جنبشیِ خارج از مدار تحزب سنتی، می‌توانند گرفتار ایدئولوژی‌ها‌ و راه و روش‌هایی راست‌روانه، ارتجاعی، ناسیونالیستی، پوپولیستی، فاشیستی و عوام‌فریبانه ...، به دور از هر گونه پروژه‌ی رهایی‌خواهانه، شوند.

طرف اصلی اپوزیسیون آزادی‌خواه و دموکرات ایران، ارتجاع مذهبی حاکم بر ایران است و نه دولت‌های دیگر. این رویکرد باید بازتاب خود در هر قدم و ازجمله در برخورد با سپاه پاسداران نظام خود رانشان دهد.

پدید آمدن جریانات بنیادگرای اسلامی با کارنامه انسان ستیز و شقاوت‌بار داعش، القاعده ،طالبان، حشد الشعبی و بوکوحرام و رهبران قسی‌القلبی مانند بن‌لادن، الظواهری ، ملاعمر و ابوبکر بغدادی هرچند ریشه در باورها و آموزه‌های اسلام دارد اما عوامل دیگری نیز این‌گونه جریانات را بر مردم کشورهای اسلامی تحمیل کرده است.