دیدگاه‌ها

چگونگی گذار از جمهوری اسلامی و ایجاد یک نظام سیاسی جدید داده نشده است در عوض بخش عمده‌ای از بیانیه به نحوه اصلاح سیاست خارجی در چارچوب جمهوری اسلامی اختصاص یافته است که تناقض آشکاری با ادعای گذار دارد.

برای رفع تحریم ها و برقراری مناسبات متوازن با غرب و جهان و گشایش و برون رفت از وضع بسیار دشوار کنونی، دو راه مکمل هم، در صورت وجود اراده برای انتخاب آنها در دسترس است، یکی مذاکرات و توافقی که منجر به رفع تحریم شود و دیگری باز کردن مسیر اعمال اراده ی مردم.

همزمان، ظریف و پزشکیان بعنوان یک مجموعه ار شرکای حاکمیت، اگر چه تصمیم گیرنده نیستند اما بعنوان بخشی از چند دستگی و چند صدایی در حاکمیت و پارادایم ضعف حکومت در چگونگی رابطه با آمریکا شکاف کنونی را تشدید می کنند! جمهوری اسلامی عملا گرفتار تند پیچ فروپاشی است!

نون گئیرتئے باگا که رسنت، زبانش انچۆ للّ اِنت که ملکئے ورنایانی پاهئوئے هساب و رکمش چه سجّهێنان سراِنت، ناموس بے سرّ کرتگ اَنت و نون په یک ادناێن گالے که "هۆنیا بگوَشئت:
اگن گێشتر بکُشئے، جنگَ نکنێن! بله "کارا نرئوێن، دکانان بندَ کنێن وماتانی بانڈُما نندێن."
چے بگوَشان که همے گونڈێن "هُکوکِ بشری گپّئے" گوَشگا، زهرگش ترکتگ و هارێن زبانش مان دپا للّ اِنت ؟!

سرنگونی جمهوری اسلامی نه‌تنها یک هدف سیاسی، بلکه یک ضرورت جامعه‌شناختی برای گذار به دموکراسی است. ساختارهای نهادی این نظام، با تمرکز قدرت، استفاده از ایدئولوژی سرکوب‌گر، و وابستگی نخبگان به وضع موجود، اصلاح‌پذیری از درون را غیرممکن کرده‌اند. تنها با فروپاشی این ساختارها و ایجاد نهادهای جدید دموکراتیک می‌توان شرایطی برای گذار به دموکراسی، مشارکت مردمی، و تحقق عدالت اجتماعی فراهم کرد.

خبرسازی‌هایی مانند دستگیری دخترانی که اقدام به رقص در فضای عمومی کرده‌اند و توجیه آن با ادعای بی‌احترامی به «شهدای گمنام» یا ارزش‌های مذهبی، بخشی از استراتژی حکومت برای کنترل جامعه و ایجاد فضایی امنیتی است. این نوع اقدامات و اطلاع‌رسانی‌های جهت‌دار چند هدف کلیدی را دنبال می‌کند

موسسه اتحاد علیه ایران هسته‌ای اخیراً برنامه‌ای برای دولت دونالد ترامپ ارائه داده است که به طور خاص بر تشدید فشارهای حداکثری علیه جمهوری اسلامی ایران تمرکز دارد. این برنامه در قالب یک استراتژی جامع و چندوجهی، شامل پیشنهادات دیپلماتیک، اقتصادی و نظامی است. هدف اصلی آن کاهش توان جمهوری اسلامی در انجام اقدامات بی‌ثبات‌کننده در منطقه و مهار برنامه هسته‌ای این کشور است. این برنامه که به طور ویژه بر انزوای ایران و تضعیف رژیم جمهوری اسلامی تأکید دارد، در پی ایجاد تغییرات اساسی در سیاست‌های داخلی و خارجی ایران است. در این مقاله، به بررسی ابعاد مختلف این برنامه و پیامدهای آن خواهیم پرداخت.

جواد ظریف و جوزف گوبلز در عملکردشان شباهت‌های عمیقی دارند. هر دو با ابزارهای متفاوت، اما با هدفی مشابه، تلاش کرده‌اند جنایات رژیم‌های خود را تطهیر کنند و سرکوب سیستماتیک را به‌عنوان یک ضرورت جلوه دهند. این شباهت‌ها نشان می‌دهند که رژیم‌های توتالیتر در هر زمان و مکانی از الگوهای مشابهی برای تداوم قدرت خود استفاده می‌کنند، و بازیگرانی مانند ظریف و گوبلز نقش‌های کلیدی در این فرآیند دارند.

کوتاه سخن اینکه ، نقد شما به ترور این افراد، اگرچه با انگیزه‌ی کاهش خشونت و جلوگیری از اعدام‌ها بیان شده است، اما در عمل نوعی انفعال در برابر جنایت‌های رژیم است. مبارزه با نظامی که پایە های آن بر خشونت و کشتار استوار است، گاه نیازمند واکنش‌هایی است که بتواند معادله‌ی ترس و ارعاب را تغییر دهد. به جای موکول کردن مجازات جنایتکاران پاسدار استبداد بە تشکیل دادگاە عدالت انتقالی تا روز محاکمه، ضروری است بە یافتن راە کار هایی برای پایان دادن به این چرخه‌ی جنایت تمرکز کنید و از هر اقدامی که این ماشین سرکوب را متزلزل کند، حمایت کنید.

با این همه پیروزی صلح اگر هم بتواند واقعا متحقق شود نە به معنای پایان مشکلات و نه هم نظربودن بازیگران گوناگون آن است. برعکس خواست فوری صلح و تعمیق آن بسترنوینی است برای پیشبرداهداف و رؤیاهای متفاوت و حتی متضاد و از جمله پیشبرد باصطلاح نظم جدید (کدام نظم؟) در خاورمیانه توسط آن‌ها که خود را فاتح و برتر می‌بینند. چنان‌که بلینکن وزیرخارجه دولت کنونی که هنوز هم سخنرانی‌های او توسط معترضینی جنگ غزه قطع می‌شود، می گوید بدون پایان جنگ غزه ادغام اسرائیل در منطقه (بازارمنطقه؟) امکان پذیرنیست

نخست وزیر سوئد می‌داند جمهوری اسلامی در خفت‌‌بار ترین موقعیت خود است و تروریسم همچنان بخش جدایی ناپذیر آن است! می‌داند سفارتخانه حکومت ایران در سوئد، یکی از مهمترین مرکز جاسوسی و تروریستی در اروپاست و کشور سوئد را به بهشت تروریسم اسلامی بدل کرده است!

مسئولیت تاریخی ما ایجاب می‌کند که دست از سخن‌وری برداریم و به عمل برسیم. باید در این شرایط بحرانی به سرعت قدم برداریم تا ایران را از این وضعیت نجات دهیم. اگر هر یک از ما امروز قدمی برداریم، در کنار یکدیگر می‌توانیم ایران را از بحران‌های سنگین عبور دهیم و آینده‌ای روشن‌تر بسازیم. مسئولیت تاریخی ما در این شرایط ایجاب می‌کند که متحد شویم و برای نجات ایران دست به کار شویم. ایران، این خانه کهن، از ما می‌خواهد که به پا خیزیم و برای نجاتش تلاش کنیم. اگر این مسئولیت را نپذیریم، فردا دیگر جایی برای تغییر نخواهد بود.

رزمایش‌های مکرر لشکر‌های سپاه و بسیج برای مقابله با خیزش عمومی بویژه در تهران، گواه عملی اعتراف حکومت به کابوس و وحشت محتوم سرنگونی است. اما آن نیرویی که باید برای مقابله با مردم به میدان آورده شود، از درون در حال فروریزی است! سقوط روانی که عراقچی را به وحشت انداخته، دقیقا این‌جاست! همان سناریو، ارتشی که برای بشار اسد نجنگید و هزیمت کرد، این بار در تهران رقم خواهد خورد!

بحران انرژی و کمبود برق در ایران، نه تنها یک چالش مدیریتی بلکه نشانه‌ای از فروپاشی یک نظام حکومتی است که اولویت‌های خود را بر اساس ایدئولوژی و منافع گروهی تعیین کرده است. فساد ساختاری، سوءمدیریت سپاه پاسداران، و سرمایه‌گذاری در پروژه‌های نظامی و سیاسی به جای تأمین نیازهای مردم، ایران را به آستانه فروپاشی اقتصادی و اجتماعی رسانده است. حکومتی که قادر به تأمین ابتدایی‌ترین نیازهای مردم خود نیست، نمی‌تواند ادعای اقتدار و مشروعیت کند.

باج‌گیری و گروگانگیری شیوه آشنا و شناخته شده به قدمت عمر پر نکبت جمهوری اسلامی است. اقدامی تلافی جویانه که سال‌های متمادی به اشکال مختلف، در معامله و مماشات با برخی از کشورهای اروپایی انجام گرفته است. بازداشت خبرنگاران خارجی یکی از رایج‌ترین روش‌های امتیازگیری جمهوری اسلامی است.

واقعیت نشان می دهد و با تحلیلی منطقی می توان دریافت که قدرت های جهانی بویژه راست ترین و ارتجاعی ترین جناح آن، در حال حاضر رژیم ولایت فقیه را-بخصوص اگر "استحاله ای" بتواند در آن رخ دهد- به آسانی می تواند تحمل کند و حتی آن را در غیاب یک بدیل مطلوب و در حضور نیروهای مترقی مردمی، بهترین رژیم ممکن می داند و تا آنجا که امکان دارد از تلاشی و نابودی آن جلوگیری می کند، بویژه آنکه این رژیم بهتر از هر رژیم دیگری از عهده سرکوب نیروهای مترقی و حقوند برمی آید.

به دلایل بالا، ارمنستان ضمن حفظ روابط حسنه با ایران، به دنبال شرکای راهبردی دیگر برآمده و در چند سال گذشته، اقدامات قابل توجهی را در جهت ایجاد حدی از تعادل سیاسی- دیپلماتیک با رژِیم باکو به عمل آورده است. ارمنستان با وجود اینکه هنوز رسما عضو پیمان امنیت جمعی به سرکرداگی روسیه است، مقادیر قابل توجهی سلاحهای مدرن از فرانسه و نیز از هند در یافت کرده است. یونان نیز اعلام داشته است که آماده است سیستم دفاع ضد هوایی سی-۳۳۰ روسی به ارمنستان تحویل بدهد.

در نهایت، در جمهوری اسلامی ایران، فرآیند گذار تدریجی به دموکراسی غیرممکن است، زیرا ساختار قدرت، ایدئولوژی و سرکوب‌های سیستماتیک آن مانع از هرگونه اصلاحات و تغییرات درون‌زا شده است. از این رو، سرنگونی سازمان‌یافته و مدیریت‌شده با حمایت مردمی و نیروهای سیاسی مختلف تنها راه‌حل عملی برای گذار به دموکراسی در این نظام به‌شمار می‌رود. چنین فرآیندی نه تنها می‌تواند به‌عنوان یک گذار قانونی و مدنی به سوی دموکراسی باشد، بلکه می‌تواند از تبدیل ایران به یک رژیم استبدادی جدید جلوگیری کند.

در نهایت، آینده ایران به عوامل مختلفی از جمله تحولات داخلی، فشارهای اجتماعی و اقتصادی، و تصمیم‌گیری‌های قدرت‌های جهانی وابسته است. هر یک از این سناریوها می‌تواند به واقعیت تبدیل شود و تاثیرات عمیقی بر ساختار سیاسی و اجتماعی ایران، همچنین تعادل منطقه‌ای و بین‌المللی خواهد داشت. در این شرایط، ایران در نقطه‌ای حساس قرار دارد که تصمیمات و اقدامات پیش‌رو، نه‌تنها آینده این کشور، بلکه وضعیت منطقه‌ای و جهانی را نیز تحت تاثیر خواهد گذاشت.

بنابراین، برای جلوگیری از این آینده تاریک، نیاز است که سیاست‌ها و رویکردهای حکومتی نسبت به کردستان به طور بنیادین تغییر کند. تنها با مدیریت درست منابع طبیعی، سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های اقتصادی و توجه به حقوق مردم کردستان می‌توان به احیای این منطقه و بهره‌برداری از پتانسیل‌های طبیعی آن پرداخت. به علاوه، احترام به هویت فرهنگی و زبانی مردم کردستان و فراهم آوردن شرایط برای مشارکت فعال آنان در روندهای اقتصادی و اجتماعی، می‌تواند راهی برای رشد و شکوفایی این منطقه باشد.

راه خاتمه دادن به تمامی حرمان‌های بی‌پایان کنونی، اعتراض همگانی و سنگر خیابان است. شور و حرارت و انرژی که نابودی جمهوری اسلامی و این سرمای جانسوز را یکجا خرج گرمای پیروزی و خوشبختی و رفاه جامعه خواهد کرد.

سخنان علی خامنه‌ای در حمایت از سرکوب آزادی‌ها و رسانه‌ها، نه‌تنها با اصول قانون اساسی جمهوری اسلامی و استانداردهای حقوق بشر بین‌المللی، بلکه حتی با مبانی فقه اسلامی در تعارض است. جامعه مدنی ایران با وجود فشارهای شدید، به‌عنوان نیرویی حیاتی برای سازماندهی مقاومت و تسهیل گذار به دموکراسی عمل کرده است. انقلاب "زن، زندگی، آزادی"، با بهره‌گیری از همبستگی مردمی و قدرت جامعه مدنی، راهی اجتناب‌ناپذیر برای گذار به آزادی و تحقق عدالت اجتماعی در ایران فراهم کرده است.

و چنین است که در شرایط ترکیب همزمان روندهای شکست خارجی اعم از منطقه ای و تشدیدفشارهای بین المللی همراه با افزایش خشم و نارضایتی جامعه، و تشدیدتعارضات داخلی سیستم، موجب به میان‌آمدن فرصت‌های تازه ای گردد که از زیرپوست جامعه برآمدکند. در چنین شرایطی، چنین تکانه‌ای،می تواند همان نقشی را بازی کند که فی المثل حقو ق بشرکارتر ( موسوم به جیمی کراسی) در زمان شاه سرنگون شده ایفا کرد. کسی نمی‌تواند پیشگوئی کند اما اکنون نیز چه بسا به روی صحنه آوردن پزشکیان و سپس بستن دست و پای او ممکن است همان نقش را بازی کند.

در چنین شرایطی باید دید آیا سران حکومت باز بر طبل تو خالی مبارزه با غرب و امریکا خواهند کوبید و یا سیاست مماشات و تسلیم طلبانه که همان نرمش قهرمانانه آقای خامنه ای است را در پیش خواهند گرفت. به نظر می رسد حاکمیت هم در داخل و هم در خارج دچار بحران جدی شده است و هیچ راهکاری برای برون رفت از بحران‌هایی که خود آنها را ایجاد کرده وجود ندارد، به همین خاطر عراقچی فعالیت خود را در منطقه برای بازسازی روابط ایران با کشورهای همسایه بیشتر کرده و آقای ظریف چراغ سبز به ترامپ نشان داده که ...

در این وضعیت بحران‌زده و با توجه به سرکوب‌های بی‌وقفه و ساختار فسادآلود حاکمیت جمهوری اسلامی، تنها راه‌حل برای دستیابی به تغییرات اساسی و دموکراتیک، یک انقلاب اجتماعی و هدفمند است. این انقلاب باید به‌طور واضح از اعتراضات پراکنده و بی‌هدف فراتر رفته و به‌سوی یک حرکت سازمان‌یافته و هدفمند پیش برود. در چنین انقلابی، مبارزه باید بر اساس تغییرات بنیادین در نظام اجتماعی و سیاسی کشور متمرکز شود، نه تنها تغییرات مقطعی یا سطحی. انقلاب باید ...

این شب پرستان جاهل ، و جانی حاکم بر جامعه‌مان ایران ، هنوز در نیافتند که جامعه آزادیخواه و عدالتخواه بپاخواسته مان و جنبش زن ، زندگی ، آزادی ، در چنان قهر آشتی ناپذیری با ارتجاع ، دیکتاتوری ، ظلم و بیعدالتی حاکم بر وطنمان و نظام جمهوری اعدامی اسلامی ، قرار دارند و رو در رویند که دیگر هیچ راه بقا و بازگشتی برای رژیم جمهوری اعدامی اسلامی باقی نمانده مگر سرنگونی و فروپاشی زود هنگام این نظام . هر ترفند و قانونگذاری موذیانه ،

تا آنجا که به جمهوری اسلامی و کشمکش‌های منطقه برمی‌گردد، شکست همه‌جانبهٔ کل استراتژی حکومت اسلامی آنرا به سه‌کنج آخر رسانده است. جامعه به‌پاخاسته و معترض که برای سرنگونی حکومت اسلامی خیز برداشته است جبهه اصلی نبردی است که جمهوری اسلامی نمی‌تواند با زدوبند و سازش و توافق از آن سر به‌سلامت بیرون بیاورد.

کلید برون رفت از وضعیت کنونی و خاتمه دادن به جنگ‌افروزی و ماجراجویی‌های ابلهانهٔ حکومت اسلامی، تنها در دست مردم به‌پاخواسته و معترض است! انقلاب مردم ایران و سرنگونی حکومت اسلامی تنها ابزار واقعی بازگرداندن کرامت انسانی به جامعه و فروكش کردن بحران خاورمیانه است.

حزب چپ ایران طی کنگره‌های دوم و سوم، تحولات مهمی را در مسیر سیاست‌گذاری، ساختار و استراتژی تجربه کرده است. این مقاله، تفاوت‌های کلیدی این دو کنگره را بررسی و پیامدهای کنگره سوم را در زمینه‌های هویتی، سیاسی و استراتژیک تحلیل می‌کند.
مقدمه

بحران اقتصادی، حاصل کارکرد سیاست‌گذاری حکومت برای تأمین ماجراجویی و عربده‌کشی‌های منطقه‌ای و پر کردن جیب گشاد آیت‌الله‌ها و آقازاده‌ها و ایادی حکومتی است.مردم منشأ سفره خالی و فلاکت اقتصادی و سیه‌روزی خود را می‌دانند، بارها فریاد زده‌اند، فقر، فساد گرونی میریم تا سرنگونی، حرف اول و آخر جامعه با حکومت اسلامی روشن است

. و لاجرم در تجربه مشخص بدلیل تضعیف توان مردم و متشتت و چندشقه کردن صفوف جبنش، جز به پروارکردن و تقویت حکومت اسلامی نیانجامیده است. تحریم‌های بین المللی و سنجیده و هوشمند باید بتواند رژیم را هدف گیرد و نه کل پیکره جامعه را. علاو برآن اگر مردم ایران بدنبال دمکراسی و ‌آزادی واقعی و عدالت اجتماعی هستند، آن چیزی که به‌انحاء مختلف در خیابان‌ها فریاد می‌زنند، این خواست‌ها چه ربطی دارد به یک نظام سلطانی، فرقی نمی کند از نوع موروثی و سلطنتی باشد یا از نوع ولایت‌مدار.

با تحقق گذار و ایجاد نظامی مردمی، حقوق شهروندی به‌درستی تعریف و حمایت خواهد شد. در چنین سیستمی، اعدام به‌عنوان مجازاتی غیرانسانی و ابزار سرکوب، جای خود را به عدالت ترمیمی و روش‌های انسانی‌تر می‌دهد. این آینده‌ای است که مردم ایران برای آن تلاش می‌کنند، تا جامعه‌ای را بسازند که در آن عدالت نه برای سرکوب، بلکه برای حمایت از آزادی‌ها و حقوق اساسی همگان عمل کند

مسئله بعدی که بسیارمهم است تشدید چالش دولت ترامپ با چین است. دولت‌های امریکا و از آن جمله دولت ترامپ رقیب بلامنازع خود را چین می دانند. آنان بدرستی دریافته اند غولی که در سه دهه گذشته از شیشه بیرون آمده باید مهار شود. اما رشد شگفت انگیز چین و قدرت اقتصادی اش در کنار رشد صنایع نظامی و نرم افزارها و ریزافزارها که صنایع تولیدی اروپا و آمریکا بدان وابسته اند، احداث پروژه‌ های سنگین در بسیاری از کشورهای جهان، جایگاه مهمی دارد، مانع از سیاست‌های خصمانه امریکا شده و ...

انتخاب مجدد دانلد ترامپ موج جدیدی را در مبادلات بین المللی ایجاد خواهد کرد که دامنه آن به کشور ما ایران نیز خواهد رسید. انچه که قابل پیشبنی است این است که سیاست های داخلی ترامپ بنا بر پیشبینی کارشناسان اقتصادی با افزایش ۲۰ در صدی تعرفه های گمرگی باعث افزایش قیمت های جاری در کشور خواهد شد، اخراج میلیون ها نفر مهاجرین بدون مجوز در امریکا فارغ از اینکه نیازمند امکانات لجستیکی معینی است، باعث شکاف های خانواده گی و عواقب مهلک بار آن خواهد بود.

هم چنین نباید فراموش کردکه ترامپیسم درعین حال بیانگر شکاف بزرگی است در میان سرمایه و سرمایه داران و جهت‌گیری‌‌های متفاوت در واکنش به بحران و بعضا متضاد باهم. مجموعه این شکاف‌ها و استراتژی معطوف به بحران درکلیت سرمایه و شکاف‌‌های آن است که می تواند مسیر پیشروی جنبش‌ها و نیروهای ضدسرمایه داری و واقعا دموکراسی‌خواه را هموار سازد.