دیدگاه‌ها

شرافت انسانی حکم می کند حضرت جلال پور لااقل بگوید ما هم در این داستان بودیم و اشتباه کردیم اما این مارهای کزکرده در گوشه و کنار کشور که اتفاقا در آن دوران بخش لمپنی جامعه را تشکیل می دادند و بعدانقلاب از سر ریش و عنبر همان کارخانجاتی که بعد انقلاب مصادره وبرایش مصیبت می خوانند ، خود و رفقایشان به ثمن بخس مالک شدند امروز مدعی هستند آن استاد کمونیست و چپ ها کارخانه ها و کارخانه داران را فراری دادند.

لوک کمپ در مصاحبه‌ای با روزنامه گاردین می‌گوید، بنابراین تاریخ بیشتر شبیه یک داستان طولانی درباره جرایم سازمان‌یافته است، جایی که رهبران دائماً یکسان از آب در می‌آیند. سه نفر از قدرتمندترین افراد زمان ما، تجسم‌های متحرک این مثلث مخرب هستند: دونالد ترامپ یک خودشیفته کلاسیک، پوتین یک روان‌پریش خونسرد و شی جین‌پینگ یک فریبکار ماکیاولیستی ماهر. آنها به همراه الگوریتم‌های شرکت‌های بزرگ فناوری - که برای جذب بدترین جنبه‌های بشریت ایجاد شده‌اند - جهان را به سمت یک بحران اقلیمی رو به وخامت، افزایش خطر جنگ هسته‌ای و استفاده از کارآمدهای هوش مصنوعی به شکلی فزاینده خطرناک سوق می‌دهند.

از نظر من هیچ عملی زشت تر از بستن چشم بر واقعیت وجودی یک انسان وتحریف تفکر وایده آل های او نیست !صرفا بدلیل این که دیگر همخوان با اشخاصی نظیر ایشان نیستم. ترور شخصیت انسان ها با بستن پیرایه نادرست بر آن زخمی جدیست بر پیکر حقبقت .و بی حرمتی به افکار عمومی ولو که متشکل از چند نفر باشند.

منظور از «پس گرفتن ایران» فراهم شدن امکان زیستن در ایران هم که نمیتواند باشد چنانکه بیش از۸۰ میلیون ایرانی هم اکنون در کشور زندگی میکنند و اما ایران در دستشان نیست. در دست خامنه ایی و بیت رهبری است. پیش از این هم حاکمیت مردم برقرار نبود و شاهنشاه فرمانروای یکه تاز میدان بود.

رشد و توسعه کشور در گرو غنی سازی نیست. منابع و فناوری های دیگری هم وجود دارند که با اتکا به آنها و بدون تهدید جان و امنیت مردم، بدون ادامه تخریب محیط زیست، بدون چالش های بی مورد بین المللی و درگیری با غرب، بدون نیاز به پیگرد و سرکوب سیاسیون و نخبگان کشور، می توان شرایط زندگی امن و درخوری را برای مردم فراهم آورد. دورنیست زمانی که تشنگی مردم غزه که مشابه اش را همین امروز در بخش هایی از کشور شاهد هستیم به تصویر سراسری از ایران تبدیل شود، اگر جنگ شیرازه میهنمان را از هم نپاشد.

استبداد شرقی، چهره و ماهیتی متفاوت دارد؛ و هر بار که کوشیده‌ایم آن را با ظاهری نو بازسازی کنیم، همان چهره کهنه و خشن از دل آن بیرون آمده است. اگر بتوانید بیرون از جهانی که رسانه ها بر شما ساخته اند واقعیت ها را ببیند، به خوبی اشکاراست که سلطنت در ایران اینده ای ندارد. زیرا اتکایش به عقب ماندگی سیاسی، فراموشی و تکیه بر کشورهای بیگانه است. جامعه امروز ما خیلی وقت است از آن شرایط گذر کرده‌ست.

این شرایط تحت تاثیر چند مولفه میتواند قرار بگیرد. مثلا گفتگو و مذاکره کردهای سوری و‌درک و واقع بینی آنها از شرایط موجود بر روی زمین و نرفتن به چاه با طناب اسرائیل. اما نمی تواند به طور کلی تغییری دراصل ماجرا که هم مرز شدن ترکیه و اسراییل و تشدید رقابت آنهاست ایجاد کند. شرایطی که نهایتا به نفع ایران تمام خواهد شد

در نبود هدف روشن و مشترک، اعتماد نیز در پایین‌ترین سطح است. بسیاری از چهره‌های اپوزیسیون نه‌تنها همدیگر را نمی‌پذیرند، بلکه نیت و مشروعیت یکدیگر را زیر سؤال می‌برند. در چنین فضایی، نه همکاری ممکن است و نه حتی گفت‌وگو.با این حال، راه بسته نیست. نخستین گام، عبور از ذهنیت حذف‌محور و پذیرش این واقعیت است که هیچ جریان سیاسی به‌تنهایی نمی‌تواند آینده ایران را بسازد.

ظهور راست افراطی در ایران زنگ خطری جدی است. تا زمانی که انسداد سیاسی و بحران‌های اجتماعی ادامه داشته باشد و بدیل‌های مترقی و دموکراتیک شکل نگیرند، خطر قدرت‌گیری این جریان‌ها افزایش خواهد یافت. مقابله با این روند نیازمند بازسازی امید جمعی، تقویت بدیل‌های دموکراتیک و تحلیل واقع‌بینانه شرایط اجتماعی است

در این یادداشت کوتاه نگاهی می‌اندازیم به آنچه در طول جنگ ۱۲روزه بر مردمان ایران گذشت؛ با ذکر این نکته که تمرکزمان بر ابعاد اجتماعی و سیاسی جنگ ویرانگر میان دو کشور تاثیرگذار درخاورمیانه است. پرداختن به مسائل تاکتیکی، راهبردی، امنیتی و نظامی این جنگ اما موضوعاتی می‌باشد که از حوصله‌ی این یادداشت خارج است و در جایی دیگر به آن خواهیم پرداخت

مریوان، در حرکتی کم‌نظیر، خانه به خانه، کوچه به کوچه، توسط توده‌هایی که خود را سازمان داده بودند، تخلیه شد. اما این ترک شهر، عقب‌نشینی نبود؛ این یک مانور آگاهانه بود برای ادامه‌دادن نبرد طبقاتی در شکلی دیگر. تصمیم به کوچ، تصمیمی تاکتیکی بود برای حفظ نیرو، برای زنده‌ماندن ایده‌ای که در دل آن شهر شکل گرفته بود:

سکوت جامعه ایران، سکوت مرگ نیست؛ بلکه نشانه‌ی حیات در عمق است. این جامعه، در حال بازسازی روانی، سازمانی و حتی تاریخی خود است. سیاست‌ورزان، روشنفکران و نهادهای مدنی، اگر این سکوت را بشنوند، شاید بتوانند زمینه‌ساز آینده‌ای متفاوت شوند. آنچه ایران امروز نیاز دارد، نه دعوت به کنش کور، بلکه فهم دقیق این سکوت است؛ سکوتی که بالقوه می‌تواند آغاز یک صدای تازه باشد.

آینده ایران دیگر در اتاق‌های بسته تصمیم‌گیری رقم نمی‌خورد، بلکه در میدان‌های واقعی شکل می‌گیرد—در انتخاب مردم، در رفتار بدنه نظام، و در توانایی تحمل یا اصلاح ساختار قدرت. شاید هنوز نتوان با قطعیت گفت این آغاز پایان جمهوری اسلامی است یا فرصتی برای نجات، اگر عقلانیت و گوش شنوا باقی مانده باشد. اما چیزی که مسلم است، ایران وارد فصل تازه‌ای شده است؛ فصلی که هیچ چیز در آن مثل گذشته نخواهد بود

سناریوی اول:. "مقام معظم رهبری" بی قید و شرط تسلیم می‌شود و همه آن مواردی که خواست ترامپ است و در بالا ذکر شده را میپذیرد و به حیات ننگین و منحوس و تحقیر شده سیاسی خود پایان خواهد داد. آو مجبور به استعفا و واگذاری قدرت به شورای گذار خواهد شد. پس از تسلیم او، جمهوری اسلامی به رژیمی ضعیف و بی یال و کوپال تبدیل و حداقل مشروعیتی که در بین هواداران خود داشته است را هم از دست خواهد داد.

جالب است که رضاپهلوی در همین حال از اعتصابات و اعتراضات کارگران و معلمان وجامعه مدنی دم می‌زند و به‌روی مبارک نمی آورد که بیانیه‌های کارگران و معلمان و زنان و .... و بسیاری گروه‌ها و کنشگران و فعالین و شخصیت‌ها با محکوم کردن جنگ جنایتکارانه اسرائیل درکنار رژیم ایران، در حالی که از قضا هرکدام برغم منازعاتشان به همدیگر سوخت مشروعیت می رسانند و ارضای اثبات هویت می کنند، دارند به رفتارهای دلقک مآبانه او پوزخندمی‌زنند

در ‌آستانه فروپاشی نظام،‌ حکومت دریافته‌ است؛ این بحران ‌آخر است! این را اعتصاب قدرتمند رانندگان کامیون، حمایت وسیع مردم، دارد نشان می‌دهد! جامعه خشمگین را در موقعیت تعرضی جدیدی قرار داده است. سیل بنیان کن در راه است!

البته او نمی‌گوید حتی اگر به‌همان وعده‌های نیم بند و کم رمقش به رأی دهندگان عمل می‌کرد، و بردفاع از «وعده‌صادق‌ها» و سپاه پاسدارن و سیاست شکست خورده خامنه‌ای در منطقه پای نمی فشرد، رفع فیلیترینک می‌کرد، و اجازه نمی داد «کسی در مملکت شب با شکم گرسنه چشم برهم بگذارد»، و یا علیرغم وعده‌های توخالی بهره گیری از متخصصان بی‌توجه به‌رویکردشان به مواضعشان، تن به فشار و تسلیم شدن ...

اینک سرمایه داری نئولیبرال آن‌هم در بحبوحه بحران‌های بزرگ و رقابت‌‌ها و منازعات درون طبقاتی بین قطب‌های مختلف سرمایه، با ورود به فاز نیوفاشیستی و نئواستعماری و لاجرم اقتدارگرایانه و میلیتاریستی و جنگ افروزانه، موج جدید و دوم تهاجم جهانی و بزرگی را علیه نیروی کار و اکثریت بزرگ شهروندان جامعه جهانی و حتی علیه همان دموکراسی‌ بی‌رمق موجود و ویرانی محیط زیست و پس گرفتن دست‌آوردهای اجتماعی و اقتصادی و سیاسی جنبش‌های مبارزاتی آن‌هم در گرماگرم جهش‌های تکنولوژیکی و در بحبوحه « اتوماسیون خودکار و انقلاب چهارم صنعتی» و پا به‌میدان گذاشتن هوش مصنوعی و... شروع کرده است.

برای بررسی علل رشد دزدی در ایران عوامل زیادی را می‌توان برشمرد که هر کدام  خود بررسی‌های بیشتری را می‌طلبد. یکی از این عوامل زندان‌ها و کانون‌های اصلاح و تربیت کودکان و نوجوانان است. دزدان جوان و کم تجربه از باتجربگان زندانی فنون و رموز انواع دزد‌یها را می‌اموزند. شیوه مدیریت ناکارآمد  وغارت منابع کشور توسط عوامل جمهوری اسلامی و نبود عدالت اجتماعی نسبی زمینه ساز تمامی بزهکاری‌هاست و در آینده  هم شاهد رشد و گسترش انواع بزهکاری‌ها ودزدی‌ها خواهیم بود.

اگر در نظر بگیریم که مسأله مبرم و دیرینه جامعه ایران، بحران مزمن «چرخه معیوب استبداد» بوده است، هر تکاپو و تلاش سازنده باید معطوف به عبور از این چرخه معیوب باشد. چرخه ای که از انقلاب مشروطیت بدین سو که مردم ایران پس از قرن‌ها برای دست یابی به اعمال حاکمیت خود و تدوین قانون دموکراتیک و برآمده از اراده خود و نمایندگان واقعی‌ خود بپا خواستند، تا کنون گرفتاراین چرخه معیوب بوده است.

آنانکه آغاز نولیبرالیسم را پایان تاریخ اعلام کردند هم اکنون از توهم اندیشه پردازی برون آمده و چشمان غنوده اشان به بردگی نوین باز گردیده و دانسته اند، اعتراف به ستمگری نولیبرالیسم سر می دهد که پایان تاریخ هم دروغی از سر شوخی با جهان بوده است، دروغی بزرگ با جهانی که به دو اردوی متخاصم اشتی ناپذیر تقسیم شده است. دریک سو، دستان غارتگر و آغشتهِ به خون میلیونها انسان و قصابانی همچون ناتانیاهو و ترامپ و دیگر سران کاخ سفید، نسل کشی به راه انداخته و در سوی دیگر میلیاردها انسانهایی که زیرِ خطِ فقرِ مطلق و گرسنگی دست و پا می زنند.

رفیق بهروز شاید فراموش کرده باشند که که رییسِ حزب دمکرات کردستان ایران،عضو بین الملل  سوسیالیستهای جهان بود و قریبِ باتفاق نیروهای روشنفکری کردِ در حزب دموکرات و کومله " سوسیال دموکرات اند. همچنین همین اکنون نیز نیروهای حزب مردم بلوچستان و جبهه‌ی متحدِ بلوچستانِ ایران همگی، از سوسیال دموکرات های برآمده از جنشِ چپِ ایرانند.

راه مبارزه با این جریان پوپولیستی و عوام فریب درگیر شدن دربحثهای  بی پایان در شبکه های اجتماعی نیست زیرا آنها دنبال جقیقت نیستند بلکه هدفشان پیروزی به هر قیمت است ودر بحث هدفشان فهمیدن نیست بلکه فقط می خواهند برنده شوند.  چاره کار، آگاهی دهی به جامعه و تقویت آن از طریق سازمان یابی و سازمان دهی و در هم آمیختن جنبش هویت محور با جنبشهای طبقاتی است .

هر بار که گوشه ای از کشور در اثر سهل انگاری دست اندرکاری مردم دچار رویداد ناگواری شده جان از کف می‌دهند درد در سینه سراسر مردم در همه گوشه کنار می‌پیچد و نیزارها را به ناله می اندازد . یک روز آتش سوزی سینما رکس آبادان ، یک روز، فرو ریزی برجی در خرمشهر یک روز آتش سوزی در کِشتی سانجی ؛یک روزآتش سوزی درساختمان آلمینیوم تهران و.... هزاران مورد دیگر که دردی تازه بر دردهای کهنه افزوده وانباشته می شود و نمی گذارد مردم نفس تازه کنند . 

در چنین فضای ملتهب با ویژگی عدم قطعیت و آکنده از انواع بحران‌ها و افت و خیرهای آن‌ها، سنگربندی و آرایش به‌روزشهروندان و جنبش‌ها و فعالین و کشنگران برای مواجهه با جوانب گوناگون این چالش‌ها و نقش آفرینی لازم در تناسب با بحران‌های پیشارو درکنارحمایت فعال شهروندان و کنشگران خارج کشور و تشکل‌ها و نیروهای ترقی‌خواه جهان و نهادهای بین‌المللی مدافع حقوق شهروندان جهان اهمیت زیادی دارد که در این فرصت مجال پرداختن به آن‌‌ها نیست.

خانم محمدی به شدت دولت‌باور است و تمام توان و کنش ذهنی و عملی او معطوف به تغییر در رفتار حکومت است، ذیل همین اندیشه بیش از سه دهه است که به‌نام اصلاح طلبی به بدترین شیوه به تطهیر و توجیه رفتار نظام مشغول می‌باشد . قضاوت من یک تبلیغ سیاسی و یا مخالفت با خانم ملیحه محمدی نیست . بلکه حاصل پیگیری جدی بیش از دو دهه مواضع سیاسی اوست

وقتی رهبران خود قانع نباشند که چنین رژیم جنایتکاری را باید با قهر توده ای از میان برداشت، توده ها چگونه می توانند به آن حزب باور بکنند؟ توده هایی که از مدتها قبل، از این شعار فراتر رفته اند! چه هر روز زندگی نکبتبار این رژیم، بمعنای نابودی بخشی از ارزش اجتماعی و اخلاقی آنها و جامعه است، حالا ریخت و پاش ثروت ملی، اضمحلال پیشینه تاریخی، نابودی اقتصاد روزمره و معیشتی و تولید بحرانهای عمیق درونی بماند به کنار!!

در بیشتر این احزاب حداقل در سالهای اخیر بە نظر من در عمل حق گرایش های مختلف برسمیت شناختە شدە و این گونە نیست کە تصمیمات و برنامە های آنها بدون نظر اکثریت کە یک اصل و قاعدە دمکراتیک است بە تصویب رسیدە باشد.

عقب‌نشینی، توافق و سازش و مذاکرات آشکار و پنهان، مستقیم و غیرمستقیم با آمریکا شاید مفری برای نجات حکومت باشد، اما رو در رویی با جامعه‌ای خشمگین و زخم‌خورده که زیر فشار سرکوب وحشیانه، فقر و فلاکت تحمیلی به ستوه آمده و می‌خواهد بنیان حکومت اسلامی را از ریشه در بیاورد نه مذاکره بردار است نه توافق بردار!

هدف رژیم از پذیرش مذاکره غیر مستقیم با آمریکا میتواند خریدن وقت باشد. میدانیم که مذاکره غیر مستقیم زمان‌بر است و ممکن است هفته‌ها و ماه‌ها و شاید طولانی‌تر ادامه داشته باشد. رژیم اسلامی با این باور که ستون به ستون فرج است بر آن است که فعلا مذاکره غیر مستقیم را با میانجی‌گری روسیه بپذیرد و آنرا تا یک سال و نیم دیگر که انتخابات میان دوره‌ای آمریکا صورت خواهد گرفت ادامه دهد به این امید که جمهوری‌خواهان اکثریت در مجلس نمایندگان و سنا را از دست بدهند و ترامپ قدرت مانور امروزی را نداشته باشد.

در شرایط کنونی که جمعیت کثیری از جوانان در خارج از کشور هستند و در داخل کشور هم جوانانی  مشتاق به فعالیت در سازمان‌ها هستند یکی از علت‌هائی که جوانان به‌این جریانات نمی‌پیوندند پراکندگی آنان است که ریشه در تاریخ و گذشته این جریانات دارد. اگر جریانات سیاسی در یک اتحاد فراگیر و نیرومند گرد‌ هم آیند جوانان به تشکیل این بلوک نیرومند امیدوار می‌شوند و احتمال پیوستن آنان به‌این اتحاد بیشتر خواهد شد. به‌ویژه وجود یک رسانه فراگیر می تواند نقش مهمی ایفا خواهد کرد.

تا زمانی که نپذیریم زن ستیزی در اشکال مختلف در ذهن ما رسوب کرده است قادر به تصحیح خود نخواهیم بود و( البته که خیال خوبی ها درمان بدی ها نیست و صد چندان بر زشتی آن می افزابد) . مگر اینکه چشم ها را بشوییم و باورهای ضد زن را که محصول تلقین کلیشه های جنسیتی است مورد نقد قراردهیم.

او بیش از پیش از نظریه اخلاق گفتمانی خویش عدول کرده و به‌قولی یک بار دیگر علیه خود ونظریه‌اش، در صحنه سیاسی‌ ظاهر می شود. وی به‌جای دفاع از صلح و تکیه و تقویت جنبش ‌ها و فشار ا‌ز پائین به دولت‌ها، خود به جرگه تیز‌کنندگان تیغ می‌پیوندد. در خط سیر عملی و فکری او ابتدا اروپا محوری جایگزین جامعه جهانی و جنبش‌های طبقاتی و اجتماعی از پائین می گردد. و در نزد او در فرایند شکل‌گیری اتحادیه اروپا، نگاه به بالا و اتحاددولت‌ها، جایگزین اتحاد از پائین می شود و در حقیقت این دولت‌های بر فراز جوامع اروپایی هستند که مرکز ثقل اخلاق گفتمان به‌شمار می آیند.

عوامل متعدد به هم پیوسته ای برای وضع اسفبار کنونی وجود دارد که برنامه هسته‌ای نظام نقش کانونی در بین عوامل مختلف را ایفا می‌کند. برنامه هسته‌ای  موجبات فقر گسترده، بیچارگی فزاینده مردم را فراهم و به غیر از این که سایه جنگ را بر سر کشور گسترده، هیچ دستاورد دیگری  برای مردم نداشته‌است. در مقابل کنش سیاسی نیروهای سیاسی به این برنامه ویرانگر چه بوده؟ و چقدر توانستند جامعه را به این موضوع حساس کنند؟

سرنوشت همه ما به هم گره خورده. نه دشمن یکدیگریم و نه رقیب، بلکه مردمی که سال‌ها زیر چکمه‌های دیکتاتوری له شده‌اند. آنچه ما را از این شب سیاه عبور خواهد داد، نه توهمات قوم‌گرایانه و نه مرزبندی‌های مصنوعی، بلکه باور به این واقعیت که هیچ ملتی به تنهایی به آزادی نخواهد رسید. جمهوری اسلامی برای بقای خود، آذربایجان را علیه کردستان، فارس را علیه عرب، و بلوچ را علیه لر قرار داده، اما این سیاست پوسیده دیگر کارایی ندارد. روزی فرا خواهد رسید که نه تنها در خیابان‌های ارومیه، بلکه در تمام شهرها و روستاهای این سرزمین، مردم شانه‌به‌شانه هم برای آینده‌ای آزاد و برابر جشن خواهند گرفت.