فرهنگ و هنر

چشم به چمدان زیر تختخواب می اندازد و تا مدتی به آن خیره می شود تا اینکه جرات می کند چمدان را بیرون بکشد و آن را در جلوی خود قرار دهد. روز به پایان خود نزدیک می شود و خورشید خرامان خرامان خود را از شهر دور می سازد تا اهالی خانه را با شب تنها گذارد. مستاجر اتاق شماره پنج همچنان در مقابل چمدان چمباتمه نشسته و به آن خیره شده.

رویای فراموشی روزها
بیدار می شوند
و من سکوتی محاط در یقین خویش
سایه‌ ها را رج می‌زنم
شهامت آن زن پشتِ میله ها
درونم را می کاود
و گاه و بی گاه
صدای پرنده همیشگی
آغاز صبح را در من می خواند

ومی دهند به گرسنگان نوید بهشت.
این راهزنان جا‌مانده از زمان'
تاخته اند' بیش از انکه باید.
نزدیک است اما بزنگاه.
افتاده ترک به حصار.
می لرزنددژهای تقدس.
رسیده است'
سرخی آتش به افسون.
دیدنی است'
انقراض پس مانده ای از قهقرا.

با سپیده صبح تنها نشانی که از او به چشم می خورد، اثر پیکری بود که بر سنگ قبر نقش بسته بود. زندگی دوباره به خفتگان قبرستان متروک بازگشت. درختان کهنسال قبرستان متروک نیز می توانستند به حیات خود امیدوار باشند تا وقتی که خورشید نورافشانی خود را از آنها دریغ نمی کرد.

اگرچه سالهاست در میهن ما حکومت جور و ستم جمهوری اسلامی،کوشیده است که از ارزش و اعتبار نوروز بکاهد و جشن و شادمانی را از مردم بگیرد و بجای نوروز، اعیاد و مناسبت های مذهبی را بنشاند، اما، حکومت شادی سوز و مرگ آفرین فقه ها، هرگز نتوانسته است امید، شادمانی و همبستگی را از مردم بگیرد.
امسال نیز، مادران و پدران داغدار در آغاز بهار و آمدن نوروز با شمع وگل به دیدار فرزندان عزیزشان در خاورانهای ایران میروند و با فرزندان خود تجدید عهد می کنند که تا پایان ظلم و ستم از پای ننشینند

کانون نویسندگان ایران عید نوروز و سال نو ۱۴۰۳ را به مردم ایران و همه‌ی کسانی که این روز را جشن می‌گیرند، به خانواده‌های جان‌باختگان راه آزادی، به اعضای خود و به اهل قلم شادباش می‌گوید و امید دارد در سال پیشِ رو درهای زندان به روی زندانیان سیاسی و عقیدتی گشوده شود، بساط سانسور در هر شکل و اندازه به فنا رود و آزادی چونان درختی در بهار بشکفد، شاخه بگسترد و بار گیرد؛ رفاه بر سفره‌های مردم و شادی مدام بر قلب‌هاشان بنشیند.

نخستین شکوفه
بدون بهار
غروبِ روزهای آخر پاییز
شکفته بود در باغ
و من آخرين جمعه ى سال
مُعطر بودم از گلاب وُ بهار
شاخه گلی روییده
در جمجمه و دستانم
جمعه غروب آفتاب را
انتظار می کشید

زببا است بیگمان بهار.
جلوه می کند اما'
به دور از رنج همیشه مدفون'
در زمستان.
امید ها است مرا به بهاری دیگر'
بهار دربهار.
تا نوزد نسیم با بوی نان.
نزند آذرخش بر جنگل بیداد.
تا ننشیند درخت عدل به شکوفه.
پر نشود جهان'
از"حق نوای" مرغ شباهنگ.

داشت به آخرِ خط می رسید
گفت: قهرمانان همه مُردن
شما از کدام قهرمان حرف می‌زنید..!
زنها دیگر خسته شدند
هیِ قهرمان زاییدن
هیِ در تاریکی گم شدند
می خواهند کمی هم زندگی کنند

کانون نویسندگان ایران با بزرگ‌داشت خاطره‌ی مهساها، نیکاها و آرمیتاها که جان عزیزشان در این راه فدا شد، این روز تاریخی را به تمامی زنان و مردان آزادی‌خواه شادباش می‌گوید ــ به‌ویژه به زنان شجاعی که حتی در بند یا زیر سایه‌ی تهدیدِ آن نیز برای آشکار کردن تباهی قلم می‌زنند زیرا دریافته‌اند که «آزادی بیان بی‌هیچ حصر و استثنا برای همگان» ضرورتی انکارناپذیر برای تحقق و پاس‌داشتِ زندگی شایسته‌ی انسانی است.

امروز جهان غم انگیزتر از همیشه
چشم بر کشتارِ درختانِ زیتون فروبسته
وز من می خواهد
چشم فروبندم
قلبم را وانهم و به حاشیه روم
آه...ای آسمان ببار
ببار که از پشتِ ابرهای تیره
شاخه های نور
خونهای خشگیده زمین را
خواهد شست.

میگویند'
صدای کامیونهابلند بود'
وفریاد های'
ان جماعت گرسنه ترسناک.
پس انها را کشتیم'
تا سرگرم شویم'
در واقعی ترین ژانر وحشت.
خالی بود جای هالیوود.

سپیده‌ دمید وُ...
صبح 
از فَلقِ سرخ برآمد
خواب از چشمانم گریخت
گرم نشد دلم

برف می بارد و من
به تماشای تو ای هوش ربا
از پَسِ شیشه به هر تکه ی رقصان
که سر شاخه ی عریان درخت
می نشیند به نیاز
یا زمین را بدهد بوسه به ناز
سرخوشانه به شگفتی نگرم

نزدیک است سحر.
دیر کرده است خش خشی'
که می روبد شب'
از دل کوچه.
شور می زند دلش.

دیشب شهر را دوره کردم
راهِ طولانی رفتم
نقاط ناشناخته‌، کور
خط قرمزی
گردنِ شهر را بریده بود 
انبوهی از سایه ها
در غبارِ سیاهی

کانون نویسندگان ایران ضمن گرامی‌داشت این روز، همان‌گونه که در بند سوم منشور خود آورده است: «رشد و شکوفایی زبان‌های متنوع کشور را از ارکان اعتلای فرهنگی و پیوند و تفاهم مردم ایران می‌داند...» و خواهان آزادی زبان‌های مادری در ظرفیت و ابعاد گوناگون آن‌ها به‌ویژه در «عرصه‌ی چاپ و نشر و پخش آثار» است. هم‌چنین خواستار رهایی تمام کنشگران عرصه‌ی زبان مادری از زندان و تبعید و دیگر آزارها و فشارهاست.

بر زمین نشست اولین برف.
میدانم  منتظرم بودی.
قرارمان را یادم هست،
باید می رساندم خود را،
قبل از انکه آب شوند برفها،
و می ساختم،
یک گلوله برفی دو قلو،

مقابلم نشسته
سرخوش و اتو کشیده
پشت قاب شیشه ای
دورترها،
آن سویِ آبهایِ مواجِ مهاجر کُش
کلمه های شیک را
در جمله های اتوکشیده 
از تَهِ حلقش پرتاب می کند

در خیابانی باران زده'

می گذرد مردی'
از میان نور های خیس.
ناامید از پشت سر.
تنها ترین.
می رود به وعده گاه'
ملاقاتی بی دیدار.

چیزِ مرموزی
مثل شبحِ مرگ فتاده به جانم
و تا لبهِ صبح بیدارم
با اين اوضاعِ خرابم
خودم را از یاد بردم
و تو هیِ احوالم را می پرسی...؟
زیرِ پایمان را خالی کردند

شکار از پا افتاده ام'
رمقی نمانده مرا.
زیر باران چنگال ودندان'
خزیده ام بارها بر زمین'
وبر خاسته ام.
به  زانو آمده ام اکنون.
توده گوشتی زمین گیر.

آه... تو روزِ دیگری هستی
تو فردایی
و با حنجره خسته و خونین
برای کودکان فردا شعر می خوانی
من حواسم باشد
با شاخه هایم
و استخواهایم
فراقِ نشسته بر چشمانت را
در آغوش گرفتم
تو را هرگز از یاد نبردم

از چشمانِ آسمان می بارد
آنانِ که واپسین نَفَس-
و واپسین فریاد را
بر لبانیِ خشگیده نظاره گرند
هرگز ندانستند
طلوعِ سرخ از فلق سر می زند
و اینجا...!
بازار مکارهِ راهزنان دنیاست

اکنون که حکومت، به ضرب و‌ زور، گرد یأس می‌پراکند و سایه‌ی سنگین خفقان را بر سر و سامان مردم می‌گستراند، اکنون که صدای دادخواهان را خفه می‌کند تا مگر دادخواهی به محاق رود، کانون نویسندگان ایران یاد بکتاش را به یاد همه‌ی ستم‌کشتگان راه آزادی، هم‌چون محمد مختاری و محمدجعفر پوینده و ... گره می‌زند و به بانگ بلند اعلام می‌کند که دادخواه جانِ جوانِ پرپرشده‌ی آبتین است و تا روشن شدن تمامی ابعاد این جنایت و محاکمه‌ی عاملان و مقصران آن از پا نمی‌نشیند.

یلدا،
طعمِ تلخی داشت
سرما،
در تنِ دخترِ گل فروشِِ چارراه ولیعصر
در استخوانهایِ لرزانِ کارتن خوابِ
پلِ حافظ
و زنانِی که در شبِ خیابان
پرسه می زنند
و روز... پایِ سفره فقر
زیر آفتابِ زمستانی بی رمق
بیداد میکند

در تاریکی مطلق،
من با چشمان بسته
صدایِ بالِ زدن پروانه را
می فهمم
و نفسهای آرام عنکبوت سیاهی
که در کمین شکار نشسته
و نغمه هایی که از فراز البرز می‌آید
و در شبِ این فلات می نشیند

خیره ام به تصویرات'
نه برای دیدن شرم خورشید،
ازشرر' بر برهوت بی سایه.
پوست برشته.
اشک خشک،
اندود تن با خاک کبود،
سینه چاک،
درانتهای غربت'دربهت تنهایی.

آرام از گذشته ام دور میشوم
چشمانم یاری نمی دهد
واژه ها از نگاهم می گریزند
و پلکهایم خسته
بر لبهِ صبح فرو می افتد
صفحاتی از کتاب
منتظرم می ماند
باز می گردم،

گناه تو چه بود...؟
زادن در محاقِ تبعیض!
وقتِ دل چرکین شدنِ زمانه
ماندن در شامگاهی دلگیر
در دنیایی که ممنوع شدی
وین داغ نفرین شده
بر بنیادِ بیداد،
گران بود، گر فرونمی پاشید
خدایا مرا ببخش
چه می کردی آدم!

به سر آمد طاقت ابر' از حبس قطره ها'
خسته از رنج سالها انتظار'
گذاشت بر زمین بار سنگین خویش.
رها شد باران از بند کویر آسمان.
به وجد آمد خورشید.
رنگ گرفت بلور های خیس'
وپنهان شد سرما در شکاف زمستان.
نفس کشید زمین چنان عمیق'
که جان گرفت دم'
ازهجوم هوای تازه'

کانون نویسندگان ایران ۱۳ آذر روز مبارزه با سانسور را که امسال مصادف با بیست‌و‌پنجمین سال دادخواهی قتل سیاسی محمد مختاری و محمدجعفر پوینده است گرامی می دارد و اهل قلم، هنرمندان و همه‌ی مخالفان سانسور را به بزرگداشت این روز فرا می‌خواند.

در پوستم به خواب رفتم

بیدارم در جانم و در حنجره ام
فریادی بلند است
صدایی مانده در نیمه شب
ردِ پایی در خیابان
ردِ خونی شتک زده بر دیوار
استخوانهایی با چشمان باز زیر خاک
ماندم و مشکوک به رفتنم
چگونه است خُرد شدنم
در میان برگهای زرد و سبز
مُردنم،

کوله بارت سنگین
نان ات به بهای جان
سفرت ات به وسعت فقر
زیر گامهای تو گون
از نفس می افتد
سنگ ترگ میخورد
صخره فرو می‌ریزد
وکوه
رگبار مسلسل آدمکشان را
دوباره باز می شناسد

کانون نویسندگان ایران که بنا بر منشور خود همواره بر حق آزادی بیان و حق اعتراض همگانی تأکید کرده است، روز جهانی منع خشونت بر زنان را گرامی می‌دارد و آزاداندیشان را، هر جا که هستند، به همراهی با زنان و مردان آزاده و دلاوری فرا می‌خواند که در ایران و جای‌جای جهان در این راه گام برمی‌دارند.