دیدگاه‌ها

به باور نگارنده و بر اساس تجربه حداقل چهل و چند ساله و با عنایت به قرائن و شواهد موجود در بین فعالان قومی و ملیتی، نفی حقوق اقوام نه تنها باعث همگرایی هویت ملی، که برعکس سبب ایجاد فرایندهای واگرایی فزاینده، تشدید ناسیونالیسم قومی جدایی خواه، هویت طلبی قومی یا ملیتی، گسترش ناسازگاری هویتی و گسل های قومی، افزایش شکاف بین ملیت ها و حکومت شده است.

تصادفی نیست که چنین روندی صدای اعتراض سایت جماران را در آورد و از این که نام «خمینی کبیر» در بیانیه و قطعنامه مراسم از قلم افتاده یا انداخته اند، لب به انتقاد به گشاید!: درحالیکه از رهبر انقلاب سه بار با عنوان و اسم و القاب نام برده شده و حتی از شهید سلیمانی و ابو مهدی مهندس هم ذکر خیر رفته است، اصلا به نام بلند خمینی کبیر اشاره نشده است.

هدف مقدم رژیم از توسل به شانتاژهسته ای بهم زدن چنین سیاستی و تغییراولویت های بایدن و دستورکار او، یعنی گوشزدکردن عاجل بودن حل تحریم ها، آن هم بسودامتیازدادن بود، بدون آن که باجی درخور برای مذاکرات جدید بدهد. هم چنین می دانیم که در درون تیم دولت آمریکا این بحث هم مطرح شده است که آیا باید با دولت روحانی که چندماه دیگر دورانش به پایان می رسد واردمذاکرات شد یا منتظردولت جدید در ۱۴۰۰ شد؟

اساساً مفهوم و مقوله ای بنام استبدادِ فردی و دمکراسی تنها و زمانی دریک ساختار و سیستم اجتماعی و فرهنگی، قابل تعریف، درک ووارد مجادله های محافل گوناگون می شود که سازمان و سامانِ فرهنگ و اجتماعِ مورد نظر، تصویر و تبلورخود را درمسؤلان ومدیرانِ ـ چه انتخابی وچه انتصابی ـ به نمایش بگذارد.
به بیانی، «استبداد» و «دمکراسی» درهرشکل وشمایلش نمایش وتبلورِیک ساختاروفرهنگ ورفتارِ غالب درجای جایِ یک مجموعه ی تعریف شده درافرادی هست که برگزیده گان ومنصوبین یا نماینده گانش درارکان وارگانهایش، چهره وآینه ی تمام نمای غالب ومحکومِ درآن جامعه محسوب می شوند.

این ٤٢ سال ء فاجعه آمیز را شاید بتوان در آیینه دو سده سکوت پس از غلبه اعراب بر ایرانیان که دکتر عبدالحسین زرین‌کوب در کتاب "دو قرن سکوت" آن را ترسیم و تشریح کرده است مورد بحث و بررسی قرار داد؛ اگرچه تNویل و تفسیر آن از حوصله این نوشتار کوتا خارج است. اما دو قرن سکوت بازتابی است از فرازها و فرودهای قلمرویی دیرینه که آنگونه توسط اعراب بادیه نشین شکست خورد. اگرچه در آن دوران قیام و ایستادگی های فراوانی نیز بر علیه خلفای بنی امیه و عباسیان پدیدار گشتند

چرا درس ما به این نسل نباید درس محبتی باشد از زمزمه عاشقی؟ عشق به زندگی، این گوهر یکبار نهاده شده در کف انسان! چرا نباید درس ما درس هم گرائی و نزدیک شدن بهم دیگر برای یافتن زبان مشترک برای کاری مشترک باشد؟ مگر نه فلسفه هر بزرگداشتی، نقد آن گذشته و دادن پیام مشخص حاصل از این نقد برای آینده است؟

اینکه انقلاب ۲۲ بهمن ۱۳۵۷ از نگاه اقشار گوناگون مردم خواستگاه های متفاوتی را انعکاس می بخشید را نمی توان کتوان کرد. اما یک خواست برای همه عمومیت داشت و آن نیز برون رفت از خفقان حاکم بر کشور بود. اما حکومت یک دهه ایت الله خمینی با شفاویت کامل نشان داد که وی هر آنچه را که در ابتدای انقلاب به زبان آورد هیچگاه مد نظرش نبود و خواست مشترک مردم هیچ همخوانی با نوع تفکر وی نداشت. آنچه توده مردم از آن بیخبر بودند، تقیه کردن وی بود که از باب تفکر شیعه گری وی در پشت پا زدن به گفته های قبلیش ریشه می گرفت و در سلک این عالیجنابان ردا پوش امری است پذیرفته شده.

دوستان عزیز، ما و شما و هر گرایش نظری دیگر، حق دارد با زاویه ی دید خود به مسائل بنگرد. ولی اساسِ دفاع از منافع ملی و صداقت سیاسی حکم می کند که؛ اگر ما با همه‌ی نیت پاکی که در خود سراغ داریم و به آن معتقدیم، وقتی در بعضی شرایط و برخی مسائل بقول رفیق عزیز؛ مواضع ما هم مانند دیگران دارای سوراخ می شود. پس جا دارد با پذیرشِ ضعفِ مواضع خود، به رفع آن نواقص بپردازیم.

در بخش نخست این مقاله چنان که خوانندگان آن به خاطر داشته باشند، تأکید شد که هدف اصلی، نقدنگاه بدبینانه بدیو به جنبش ها، بویژه جنبش های نوین و جدیدی است که حول مطالبات مشخص و در اشکال رنگارنگ شکل می گیرند و تناقضات وی در این باره. نوشته کنونی هم بر همان پایه سعی دارد تا جائی که آن نگاه با نگاه فلسفی و نظری اندیشه های بدیو ارتباط پیدامی کند به آن به پردارد و از ورودبه بحث انتزاعی اجتناب ورزد. از آن جا که این جنبش ها هستند که اهرم های اصلی تغییر و دگرگونی در جوامع انسانی به شمار می روند، و جایگزینی هم برای آن ها وجودندارد

هدف کشورهای امپریالیستی از این پروژه های رهبر تراشی و به راه انداختن به اصطلاح انقلاب های رنگی، تنها در هم شکستن رقیبان خویش، گسترش تسلط خویش بر بازارهای بیشتر نیروی کار، منابع طبیعی و بازارهای مصرف است. لازم به تذّکر است که شرط اولیه نائل آمدن به چنین هدف هایی، در وحله اول از هم پاشاندن رقیبان خویش و اعمال کنترل سیاسی امنیتی از طریق بر سر کار آوردن ستون پنجم و دست نشاندگان مزدور خویش، تحت پوشش حمایت های مالی، سیاسی، تبلیغاتی و نظامی خودشان است.

زمانی که رضاخان تصمیم گرفت شاه را عزل کند، جمهوری‌خواه شد و با کمک ارتش و روزنامه‌های طرفدارش به نفع خود و بر علیه خاندان قاجار تبلیغات راه انداخت. او به کمک ارتش موفق شد که برخی از هوادارانش را به تلگرافخانه‌ها بفرستد تا حمایت‌شان را از جمهوری‌خواهی اعلام کنند، تعدادی از بازارها بسته شدند، اما بنا به گفته‌ی کرونین حمایت از جمهوری‌خواهی آن‌قدر زیاد نبود. مخالفت با سیاست‌های نامناسب رضاخان و نیز ترس رهبران مذهبی از جمهوری به عنوان یک نهاد سکولار باعث شد که صف گسترده‌ای در مخالفت با جمهوری‌خواهی تشکیل شود.

از یک منظر می‌توان گفت آری! از این جهت که حتی افرادی که کمترین زاویه را با ولایت فقیه دارند نیز اجازه شرکت در انتخابات را نخواهند داشت. به این معنا که دیگری حرفی از انتخاب میان "بد و بدتر" درمیان نخواهد بود. بنابرای می‌توان با صراحت گفت که انتخابات سال ۱۴۰۰ پایان و اغاز فصل نوینی در تاریخ جمهوری اسلامی‌خواهد بود.

از نظر من دعوت بە مشارکت در انتخابات و رای دادن بە مجریان سیاست‌های بانک جهانی و نئولیبرالیسم در ایران، مشارکت در بینواسازی کارگران و زحمتکشان است. روحانی نزدیک بە ٨ سال مجری چنین سیاستی بودە است. نتیجە‌اش اینهمە فقر و فلاکت و بی‌حقوقی است کە گریبان طبقە کارگر را گرفتە و آنها را محتاج نان شب‌شان نمودە است. رئیس جمهوری کە از دل انتخابات فرمایشی بعدی بیرون بیاید، هر کس کە باشد، اگر بدتر از روحانی نباشد بهتر نخواهد بود.

در یک چنین شرایطی ما انتخابات ریاست جمهوری فرمایشی و نمایشی قدرتمداری حاکمه بر جمهوری اسلامی ایران را در سال 1400 شمسی پیش رو داریم. دور تسلسل انتخابات نمایشی که در آنها کاندیداهای مورد تایید ولایت فقیه، از کانال شورای نگهبان ولایت فقیه برای مقام ریاست جمهوری نامزد میگردند. گرچه در این انتصابات زیاد فرق نمیکند که کدامین کاندیدای ولایت فقیه به این مقام منتصب گردند، این مقام در چهاچوبه سیاستهای ترسیم شده توسط نهاد ولایت فقیه، مدیریت دیوان سالاری اداری اجرائی را در دست خواهند گرفت.

هرگونه كوتاهی در ارائه نظرات درست و پیشنهادات علمی به مسئولین، همه ما را نه تنها امروز، بلكه نزد آیندگان، مورد پرسش و قضاوت قرار خواهد داد. از این جهت به خصوص بر عهده دست اندركاران اصلی، به ویژه مسئولین امور پزشكی، چه وزارتی و چه نظام پزشكی است كه مطابق مصالح مردم، عمل نموده و از ارائه اطلاعات صحیح و علمی، و در اختیار قرار دادن آن ها به مسئولین كشور دریغ نورزند تا در نجات جان انسان ها كوتاهی نكرده باشند.

متاسفانه در میان چپ ها هم به نوعی وسوسه بازگشت به افتخارات گذشته و فراموش کردن درس های فروپاشی آن، که البته امروزه از عروج گرایش های اقتدارگرایانه در جهان هم تغذیه می کند بدون زمینه نیست و برای بخشی از ‌آن، فلسفه و مواضع بدیو می تواند دارای جاذبه باشد. به عنوان مثال در نگاهی به ویدئوی زیر که در آلمان (شهرهانوفر) و در نشستی پیرامون مواضع بدیوضبط شده است، می توان دید که چگونه رسما با نگاهی مثبت و با آب و تاب از نقش یک اقلیت سازمان یافته و مشرف برجامعه و «اکثریت خاموش» و از «دیکتاتوری» اقلیت و پرولتاریا سخن گفته می شود*.

در اینجا یک تغییرسیاست و تصمیمی پنهان نگهداشته شده وجود دارد که همانا سیاست کارشکنی با هدف ممانعت از بازگشت بایدن به برجام است و زدن تیری با دو نشان: در گام اول منتفی کردن بازگشت جوبایدن، چنان که اروپائیان از بایدن خواسته اند بدون قید وشرط به برحام بازگردد (در حقیقت بقیه مطالبات را پس از انداختن زنگوله به گردن گربه روی میز بیاورد)، که در برابرآن، رژیم هم به نوبه خود برآن شد که به اصطلاح سبقت گرفته و گربه را دم حجله بکشند! و اگر نتوانستند حداقل در گام دوم، پیشاپیش ابزارچانه زنی نیرومندی را برا ی خود فراهم کرده باشند.

- ذرّه ها و تکّه ها در فیزیک کوانتم
- نکاتی بر رازهای کائنات و حیات موجودات متفکر
- روزنه ای باریک بر تاریخ فلسفه (بخش اول)
- روزنه ای باریک بر تاریخ فلسفه(بخش دوم)
و ...

بدین ترتیب حاکمیت در سایه سرکوب و اختناق به خیال خود برای تغییرقانون اساسی و بدون دست بردن رسمی به آن راهی کم هزینه یافته است. چرا که خوب می داند برگزاری رفراندوم که چه بسا بطور نا خواسته در حکم گشودن درب بطری و فوران نارضایتی های انباشته شده عمل کند و با پی آمدهای دیگری چون بروزمنازعات جدید درونی و نیز افزایش فشارهای بین المللی گردد. با این تصور که می توان دستکاری رسمی را به فرصت دیگر و مناسبی به لحاظ ثبات سیاسی موکول کرد.

اگر اپوزیسیون بیشتر از طریق روش سیاست ورزی در صحنه تلاش میکند تا فعالیت های خویش را به پیش ببرد، نیروهای ستون پنجم بر پایه های تحریکات احساسات و باورمندی های کور طیف های ویژه افراطی در جامعه کار خویش را به پیش میبرند. اگر اپوزیسیون، با اتکا به آگاهی های عمومی اقشار و طبقات اجتماعی حرکت های مدنی سیاسی و اجتماعی خویش را به پیش می برد، نیروهای ستون پنجم، با اتکا به تعداد محدودی افراد فناتیک، تحریک شده و افراطی ناسیونالیستی، دینی یا ایدئولوژیک ویژه ای از طریق تخریب و ویرانگری و ترور اقدام به پیشبرد آمال خویش می نمایند.

با شکست سیاست تهاجمی دستگاه ترامپ و سیاست های احتمالی معتدل تر از سوی آمریکا در دوران بایدن، گفتمان های متکی بر "رژیم چنج"، میلیتاریستی و خشونت بار که در چهار سال گذشته در ایران قوت گرفته بودند کمرنگ تر می شودند. امری که بخت استقبال از گفتمان تحول طلبی را دوباره افزایش میدهند.

انقلاب بزرگ اکتبر حاصل شرایط مشخص از یک بازه مشخص در تاریخ بود، لنین با تیز بینی شگفت آوری مقدمات انرا چید، در راستای تحقق ان تلاش نمود. این انقلاب توازن قوا در سطح جهان را دگرگون کرد، نهیب بزرگی به سرمایه داری در مسیر بقا و صیانت از خود زد. سرمایه داری نیز از ان استفاده بهینه برد، زمانی که شوروی و بلوک شرق دیوار آهنین به دورخود کشیدند، سرمایه داری برعکس دیوارها را شکست و شیوه زندگی بهمراه تجمل پرستی، رفتار و گردار سرمایه دارانه را جهانی کرد، مرزها را در هم نوردید، گلوبالیسم را در برابر مردم نهاد.

در این روند جایگاه ترور فخریزاده روشن است. ایران دو گزینه در مقابل دارد. یکی اینکه عکس العملی مشابه انجام دهد که بهترین بهانه را بدست اسرائیل و امارات می دهد که اقلا کاهش تنش ایران و امریکا را بسیار مشکل می کند و دوم اینکه با بی عملی فرصتی به دست اسرائیل بدهد که توطئه و تله جدیدی راه بیاندازد.

در واقع دلایل اصلی انجام مجازات اعدام در حکومت اسلامی ایران، تقویت و حفظ و اقتدار نظام اسلامی از طریق ایجاد و تقویت ترس و وحشت در میان شهروندان کشور، حفظ نظم و کنترل جامعه، ترویج روحیه تسلیم پذیری و فرمانبری از قدرت حاکم، به سکوت و بی تفاوتی کشاندن مردم و جلب همکاری با تفکر حاکم، پرداخت هزینه های سنگین برای همکاری با احزاب اپوزیسیون، تقویت و تشویق انتقام جویی، نفرت و … است.

چپ های ایران، نباید تاریخ چندین صد ساله استعمار در کشور ما را، چه در شکل استعمار مستقیم، چه نو استعماری و توسط گماشتگان آنها در کشورمان به فراموشی سپرده باشند. نیروهای چپ، نباید آنچه را که در منطقه طی چندین دهه گذشته در افغانستان، عراق، لیبی، سوریه و یمن گذشته است، فراموش کنند. چپ ایران، باید استقلال سیاسی ایران را بدون هیچگونه دخالت های سلطه گرایانه امپریالیستی، بخصوص از طریق گماشتن حکومت های دست چین و دست نشانده در تبعید توسط آنها در محور استراتژی خویش قرار دهند.

در نگاهی به این عکس همزمان با دو پرسش اساسی روبرو می شویم: آیا به راستی در شهر هیچ میخانه ای وجود ندارد و در حسرت آن باید مُرد! یا آن که در سوی مقابلش به براین باورکوبید: بیائید به توفانی بیاندیشیم که از ورای موج ها می رسند. بیائید بسرائیم: آن که می گفت حرکت مرد در این بحر خموش، برود شرم کند ….

بطورکلی ما در یک بزنگاه حساسی قرارداریم که بحران انتقال قدرت در کشوری که هنوز هم مهم ترین و تعیین کننده ترین نیروی اقتصادی و نظامی جهان و حافظ نظم آن از جمله در منطقه حساس خاورمیانه،بشمار می رود از ویژگی های آن است. از همین رو هرنوع خللی در آن می تواند بطور بالقوه و یا بالفعل، و درسطوح گوناگون می تواند موجب پسامدهای مهم و و بعضا حتی خطرناک توسط رقبای کوچک و بزرگ آمریکا گردد. در مورد ایران با توجه به بحران مزمن هسته ای که سال هاست کانونی شده و زیرنظارت و راقبت ویژه جهانی و سازمان ملل قراردارد،

متاسفانه چنین فرهنگی در میان بخش سکولار روشنفکران هم که مدل الگوی دیگری غیر از نمونه مجلس و منبر را تجربه نکرده اند، کاملاً جا افتاده است. برای هر بحث و سخنرانی و اظهار نظر در هر موردی، هر کسی که پیشوند "دکتر" را به همراه اسمش یدک میکشد، اسمش در رأس لیست قرار میگیرد. مثلاً کسی که دکترای طب دارد، در زمینه مسائل فلسفی، تاریخی و اقتصادی هم صاحب نظر میشود، در زمینه مسائل ادبیات و موسیقی و هنر هم صاحب نظر میشود.

نیروهای آذربایجان، هم چنین از مهمات خوشه ای برای سوزاندن جنگلهای آرتساخ، یعنی جایی که غیرنظامیان ارمنی پناه برده بودند، استفاده کردند. طبق گزارش دیده بان حقوق بشر، در ٢٣ اکتبر (2)، آذربایجان بارها از سلاحهای ممنوعه بین المللی برای بمباران مناطق مسکونی قره باغ استفاده کرد.". گزارش اضافه کرده است که "بمبهای خوشه ای به این علت ممنوع اعلام شده اند که تاثیرات غیرقابل پیش بینی و خطر طویل مدتی را برای غیرنظامیان ایجاد می کنند.

از نظر ما امضاءکنندگان این بیانیه، با گرایشات مختلف سیاسی که برپيآمدهای مخرب تحريم های اقتصادی و سياست های زورگويانه دولت ترامپ بر اقتصاد کشور و زندگی مردم آگاهی دارند، اینک که انتخابات آمریکا منجر به روی کار آمدن رئیس جمهوری شده است که برخلاف دولت قبل (که سیاست یکجانبه و نامتعارف خروج از برجام را در پیش گرفت)، یکی از نخستین سیاست‌های اعلام شده‌اش در سیاست خارجی در باره ایران بازگشت به برجام و اتخاذ رویکرد گفتگو برای حل مشکلات است،

تجربه سوسیال دموکراسی غربی برای کشورهای جهان سوم، مانند ایران غیر از تهاجم شرکت های فراکشوری برای غارت این کشوها و روی کار آوردن حکومت های دست نشانده و در اغلب موارد تشنج، جنگ و ویرانی چیز دیگری به ارمغان نیاورده است. از این زاویه، اگر کشورهای جهان سوم، از جمله ایران بخواهند برای خویش آلترناتیو مستقل ملی دیگری، را انتخاب نمایند، به جای انتخاب لیبرال دموکراسی و سوسیال دموکراسی ، شایسته و بایسته است تا آلترناتیو مستقل و ملی سوسیالیستی خویش را انتخاب نمایند.

آری، "آقای جو بایدن" با پرونده درخشان خویش در زمان ریاست جمهوری اوباما، قبل از انتخاب شدن، چندین بار اعلام کرده است که با دیکتاتوری و حکومت های دیکتاتور در جهان مقابله کرده و مدافع آزادی و دموکراسی در جهان خواهد بود. منظور جو بایدن و حتی جمهوریخواهان از مطرح کردن این موضوع، تعقیب و تداوم استراتژی بازسازی اقتصادی نئولیبرالیسم و زنده کردن کنترل مجدد آمریکا بر پیمان نظامی آتلانتیک شمالی است.

 باور به این که ترامپ در صورت پیروزی دوباره فشار بین المللی درزمینه حقوق بشر بر ایران را افزایش یا تداوم خواهد داد، ناشی از توهم "دشمن دشمن من دوست من است" است. هم از این رو تمایل به ترامپ در بخشی از جامعه ایرانی قدرتمند است. حال آن که رفتار دوگانه ترامپ در برخورد به عربستان و ایران در زمینه نقض حقوق بشر نشان می دهد که او تنها به منافع آمریکا می اندیشد و اگر بتواند جمهوری اسلامی ایران را به پای مذاکره بکشاند، پس از آن هیچ وقعی به حقوق بشر نخواهد گذاشت.

در یک چنین شرایطی، احزاب چپ، با شرمساری از سوسیالیسم، خود را با اعتقاد به شاخص هایی از قبیل "ضد تبعیض" بودن، اعتقاد به " آزادی و حقوق بشر" ، باورمندی به "نظام دموکراتیک" ، "دفاع از حقوق کارگران و زحمتکشان" و "مخالفت با قدرتمداری کلان سرمایه داران" و "طرفداری از حفاظت از محیط زیست" و غیره تعریف و معرفی می نمایند. در بهترین حالت خویش خود را در قالب "جمهوری خواهان دموکرات" معرفی می نمایند و از طریق ایجاد شرایط دموکراتیک در جامعه از طریق نظام حاکمیت سیاسی انتخابی "جمهوری" اراده سیاسی را به دست مردم می سپارند.

سوسیالیسم، تضمین میکند که قدرت سیاسی حاکمه نه در دست اقلیتی که اختاپوس وار به مکیدن خون اکثریت جامعه میپردازند، بلکه در دستهای نمایندگان واقعی کارگزان و زحمتکشانی که در سندیکاها، اتحادیه ها و احزاب سیاسی خویش متشکل هستند قرار گرفته باشد. تنها در این صورت است که برنامه ریزی ها و پروژه های اساسی، بلند مدت و استوار به نفع عموم جامعه قابل پیاده شدن و اجرا است.